http://www.pemptousia.gr/2018/04/i-evodia-tis-aoratis-glikias-ke-melodikis-paschalinis-kampanas/
Προτού να κτίσω την εκκλησίαν, κατά την εορτήν του Πάσχα, την νύκτα του Μεγάλου Σαββάτου προς την Κυριακήν, εις το μετόχιον [της Μονής Διουνυσίου στα Μαριανά Χαλκιδικής] και με πολλήν μου λύπην έπεσα να κοιμηθώ μέσα εις την ερημίαν [Διήγηση Γέροντος Βησσαρίωνος Διονυσιάτη †1952]. Μακράν από την εκκλησίαν και του πανηγυρισμού τοιαύτης ημέρας!
Την νύκτα, αδελφέ μου, ακούω μίαν καμπάναν και κτυπούσε! Μα πώς να σου την παραστήσω; Μα τι γλυκειά φωνή που είχε! Μα τι μελωδία που έκαμε! Μα τι ευωδία εχύνετο! Ξυπνώ επάνω όρθιος, τρίβω τα μάτια μου, απορώ, μα όνειρον είναι ή αλήθεια; η καμπάνα την δουλειά της! Εγέμισε η καρδιά μου ευωδία, μα τι να σου πω, πάτερ Λάζαρε, αχ!
Την νύκτα, αδελφέ μου, ακούω μίαν καμπάναν και κτυπούσε! Μα πώς να σου την παραστήσω; Μα τι γλυκειά φωνή που είχε! Μα τι μελωδία που έκαμε! Μα τι ευωδία εχύνετο! Ξυπνώ επάνω όρθιος, τρίβω τα μάτια μου, απορώ, μα όνειρον είναι ή αλήθεια; η καμπάνα την δουλειά της! Εγέμισε η καρδιά μου ευωδία, μα τι να σου πω, πάτερ Λάζαρε, αχ!