Ακούγοντας πρόσφατα έναν ραδιοφωνικό σταθμό της Αθήνας ο οποίος δεχόταν παρεμβάσεις από τους ακροατές μέσω μυνημάτων άκουσα ένα μήνυμα το οποίο κυριολεκτικά με λύπησε.
Ένας ακροατής προσπάθησε να υποστηρίξει τις ιδιωτικοποιήσεις που ανακοινώθηκαν ότι θα γίνουν στο άμεσο χρονικό διάστημα στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα λέγοντας πως ...
ο ΟΣΕ ήταν απίστευτα ζημιογόνος. Η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική από αυτήν που παρουσιάζουν στον κόσμο αυτοί που παρανόμως κατέχουν την εξουσία αλλά και αυτήν την κατάσταση που μας παρουσιάζει η «κατεχόμενη» εξουσία του τύπου. Από την πιο μικρή ιδιωτική επιχείρηση μέχρι και τις εταιρείες κολοσσούς υπάρχει μια λειτουργία η οποία είναι καθοριστική για την ζωή αλλά και την εξέλιξη της επιχείρησης.
Αυτή η λειτουργία ονομάζεται διαχείρηση. Είναι η λειτουργία που συλλέγει όλα τα μέσα της επιχείρησης και τα συντονίζει έτσι ώστε να αποδώσουν το καλύτερο δυνατό προϊόν ποιοτικά με το λιγότερο δυνατό κόστος. Είναι η λειτουργία που συντονίζει τον παραγωγικό, τον διοικητικό και τον οικονομικό τομέα. Σε μια μονάδα υγείας π.χ. υπάρχει η γενική διεύθυνση η οποία συντονίζει το ιατρικό, το νοσηλευτικό, το παραϊατρικό, το διοικητικό και το τεχνικό τμήμα.
Ο ρόλος και η στρατηγική του διευθύνοντος συμβούλου καθορίζει το προϊόν το οποίο στην προκειμένη περίπτωση είναι ιατρικές υπηρεσίες, το κόστος αυτού, αλλά και την περαιτέρω εξέλιξη της εταιρείας που στην συγκεκριμένη περίπτωση έφερα πως είναι μια μονάδα υγείας. Ξέρουμε ότι οι σπουδές των πολιτικών ηγετών που έχουν περάσει από αυτόν τον τόπο είναι πλούσιες από πτυχία στον τομέα των οικονομικών, της διοίκησης αλλά και της νομικής. Ένα από τα κυριότερα μαθήματα που διδάσκονται οι σπουδαστές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με τέτοιους προσανατολισμούς είναι η διοίκηση-διαχείρηση-management.
Θα ήταν φυσικό οι πολιτικοί που διαχειρίζονται τις τύχες των πολιτών αλλά και του κράτους στον δημόσιο τομέα (ευρύτερο ή στενό) να τοποθετούν είτε αξιοκρατικά μέσω αξιολόγησης είτε άμεσα ανθρώπους οι οποίοι μπορούν να προσφέρουν όσο το δυνατόν καλύτερα την διοίκησή σε δημόσιους οργανισμούς. Έτσι θα είχαν την ευχέρεια να επιτύχουν απίστευτα αποτελέσματα στην λειτουργία και απόδοση αυτών των οργανισμών ώστε να επιτυγχάνεται το καλύτερο δυνατό προϊόν με το λιγότερο δυνατό κόστος που αυτό μπορεί να είναι το ηλεκτρικό ρεύμα, οι τηλεπικοινωνίες ή το αγαθό υγεία.
Είναι οι πρακτικές που χρησιμοποίησαν οι ιδιώτες όταν πήραν π.χ. στα χέρια τους τον ΟΤΕ. Επιπλέον θα πρέπει να σημειώσουμε επίσης κάτι που έχει παρεμηνευθεί από τους πολίτες και αυτό είναι ότι οι φόροι, τα τέλη και οτιδήποτε άλλο πληρώνεται από την μεριά των πολιτών προς το κράτος έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα. Με λίγα λόγια τα χρήματα των πολιτών πηγαίνουν στα ταμεία του κράτους και το κράτος αναλαμβάνει την ευθύνη με τους μηχανισμούς του να τα διαχειριστεί και να τα επενδύσει έτσι ώστε οι πολίτες να απολαμβάνουν ποιοτικές υπηρεσίες και αγαθά.
Όλα τα παραπάνω είναι η διεθνής πρακτική. Πολλοί από εσάς μπορεί να κουράστηκαν από τις παραπάνω περιγραφές γιατί όλα αυτά ακούγονται αυτονόητα. Σας πληροφορώ όμως ότι σε πολλούς συμπολίτες μας όλα αυτά είναι εντελώς άγνωστα γιατί ποτέ δεν εφαρμόστηκαν στην κατά τα άλλα Ελληνική ευνοούμενη πολιτεία. Όλα τα παραπάνω μας είναι άγνωστα και μπορούσαμε να τα απολαμβάνουμε μόνο όταν επισκεπτόμασταν χώρες του εξωτερικού. Στην πατρίδα μας οι πολιτικοί μας έκαναν ότι περνάει από το χέρι τους για να μας κάνουν να ρίχνουμε ανάθεμα στον δημόσιο «τέρας».
Αυτή η εικόνα εξυπηρετούσε πολλά συμφέροντα. Καταρχήν τα δικά τους συμφέροντα, τα συμφέροντα των συνδικαλιστών οι οποίοι ήταν και είναι διορισμένοι υπάλληλοι που εξυπηρετούν κόμματα και όχι τους εργαζομένους, τα συμφέροντα των προμηθευτών του δημοσίου, τα συμφέροντα των εταιρειών-κατασκευαστικών μεγάλων δημοσίων έργων και τέλος του πελάτη-ψηφοφόρου. Το σχέδιο είχε ως εξής: Διορισμός «δικών μας» ανθρώπων στις διοικησεις των δημόσιων οργανισμών οι οποίοι εκτελούσαν εντολές του εκάστοτε υπουργείου και ταυτόχρονα να μην μπορεί και να μην θέλει να ορθώσει ανάστημα στις κομματικές γραμμές που ήταν καταστροφικές και επιζήμιες για τον δημόσιο τομέα.
Κατόπιν οι συνδικαλιστές περιφρουρούσαν την «νομιμότητα» της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, έλεγχαν την «πιάτσα» μην και την χαλάσει κάποιος ευσυνείδητος διευθυντής-προϊστάμενος ή και εργαζόμενος, ήταν επίσης ο μεγάλος απορποσανατολιστικός παράγοντας σε κάθε απεργειακή ή οποιαδήποτε άλλη κινητοποίηση εκ μέρους των εργαζομένων, και τέλος αν αποφάσιζε κάποιος προϊστάμενος να επιβάλει την τάξη στους αντιπαραγωγικούς υπαλλήλους υπήρχε ο συνδικαλιστής να του τραβήξει το αυτί γιατί ακριβώς δεν ήθελε να χαλάσει η «πιάτσα».
Στο τέλος του σχεδίου ήταν οι ψηφοφόροι-πελάτες και μετέπειτα υπάλληλοι λάμβαναν θέση στο δημόσιο μόνο και μόνο με την επίδειξη της κομματικής τους ταυτότητας και είχαν μια ισόβια ασυλία στην υπόλοιπη επαγγελματική σταδιοδρομία τους στον δημόσιο τομέα. Επειδή είναι κακό να «τσουβαλιάζεις» ανθρώπους όσον αφορά τους δημοσίους υπαλλήλους θέλω να σημειώσω πως υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να εργαστούν και να δημιουργήσουν αλλά δυστυχώς αυτοί ήταν η μειοψηφία ή αλλιώς η εξαίρεση στον κανόνα.
Σε όλα αυτά θα προσθέσω και τα ερευνητικά ινστιτούτα όπως π.χ. το ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών Μελετών) το οποίο είχε χρηματοδότηση από κρατικά κονδύλια με σκοπό την έρευνα του υπεδάφους της πατρίδας μας στο οποίο κόπηκε η χρηματοδότηση από το 1993 παρά το γεγονός ότι ήταν επανδρωμένο με επιστήμονες με αξιόλογη εργασία στον τομέα της έρευνας οι οποίοι μεταξύ των άλλων χαρτογραφούσαν τον ορυκτό πλούτο της πατρίδας μας ώστε να τον εκμεταλευτούμε. Αντ’ αυτού τώρα η εκμετάλευση αυτού δίδεται σε ξένες εταιρείες στα πλαίσια των συμφωνιών της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου με τους ευρωπαίους εταίρους μας.
Συμπέρασμα όλων των παραπάνω είναι πως οι πολιτικοί και τα κομματά τους με την απαξίωση του δημόσιου τομέα εξυπηρετούσαν ένα μεγαλόπνοο σχέδιο που τους απέφερε μεγάλα ωφέλη. Οικονομικά ωφέλη (μίζες), πελατειακά ωφέλη (ψηφοφόροι) και τα τωρινά ωφέλη που θέλουν να ξεπουλήσουν δημόσια περιουσία και δημόσιους οργανισμούς στους φίλους τους και τα αφεντικά τους από τα οποία λαμβάνουν εντολές για να μας εξοντώσουν. Όλα αυτά στηριγμένα σε κανέναν σχεδιασμό και καμία δικαιολογία.
Ένας διοικητής-διεθυντής ενός δημόσιου οργανισμού υπό κανονικές συνθήκες, θα επικροτούσε την παραγωγικότητα, θα είχε πλάνο- στρατηγική, δεν θα έκανε προμήθειες υπερκοστολογημένες 100 φορές πανω, θα είχε πατάξει την γραφειοκρατία, το προϊόν προς τον Έλληνα πολίτη θα ήταν άριστο και τα αποθεματικά- κέρδη θα τα επένδυε σε αποδοτικούς τομείς και όχι σε κρατικά ομόλογα ( ο νοών νοεί τω). Οπότε αγαπητέ συμπατριώτη η άποψη που είχες μέχρι τώρα ήταν λανθασμένη και σε αυτό έχεις και το δικό σου μερίδιο ευθύνης. Η δημόσια περιουσία και οι δημόσιοι οργανισμοί ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΟΥΛΗΘΟΥΝ.
Οι δημόσιοι οργανισμοί πρέπει να αξιολογηθούν να ισοπεδωθούν και πάνω τους να χτιστεί ένα καινούριο οικοδόμημα απαλλαγμένο από την σαπίλα και την βρωμιά του πολιτικού συστήματος. Η πώληση δημοσίου πλούτου και οργανισμών θα είναι ένα τεράστιο έγκλημα ενάντια στους Έλληνες πολίτες,του οποίου τα αποτελέσματα θα τα δούμε και θα τα νιώσουμε άμεσα.
Χρόνια πολλά.
Nicolas Tz
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου