Αθήνα 11-02-2024
ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
Έχων χρέος συνείδησης, ως μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του πολιτικού φορέως {ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΙΣ «ΕΛ.ΛΑ.Σ»}, να γράψω αυτά τα λίγα τα οποία δεν δεσμεύουν τον φορέα, κατόπιν ενός αγώνος κατάθεσης ψυχής, που πήγε χαμένος και ξαφνικά βρέθηκα στην ζώνη του λυκόφωτος αδυνατώντας να δεχθώ ότι τούτο το Έθνος, στην υπηρεσία του οποίου ανάλωσα την ζωή μου, έχει φτάσει σε αυτήν την κατάντια, στο χάος, την αστάθεια και την αποσύνθεση της εθνικής κοινωνίας.
Επαγγέλματα και ολόκληροι τομείς της παραγωγικής ζωής ακούνε για τον επικείμενο θάνατό τους δίχως καμία σοβαρή εναλλακτική. Ο αυταρχικός και δυναστικός τρόμος έχει διαχυθεί σε μεγάλο μέρος του κοινωνικού ιστού και η άμορφη, διάχυτη και επικίνδυνη βία δηλητηριάζει την κοινωνία μας, ενώ η ανομία και οι μισθοφορικοί και μαφιόζικοι «στρατοί» έχουν καταλάβει την εξουσία σε ολόκληρες τις εκφάνσεις της, σε μιά εποχή που διαψεύδεται και ως προς την άλλη μεγάλη της υπόσχεση, την εμπέδωση μιάς ασφαλέστερης και πιο δίκαιης ζωής. Αυτό που κερδίζει συνεχώς έδαφος είναι μια τοξική ανασφάλεια ή, για να το πω αλλιώς, μια διαρκής ανισορροπία όταν η κοινωνία απλώς παρατηρεί αμήχανη τις εξελίξεις. Στα τελευταία πενήντα χρόνια, ζήσαμε και έζησα καταστάσεις στα άκρα… πολιτικά και άλλα γεγονότα, που άφησαν σε όλους μας, βαθιά σημάδια και πληγές, που στον καθένα μετριέται διαφορετικά…
