Ας αφήσουμε τους Οθωμανούς και ας παρατηρήσουμε τον Ρωμηό, ως προς τις κοινωνικές του σχέσεις. Λέγοντας όμως Ρωμηό της Πόλης εννοώ όχι τον κομψευόμενο και μυρωδάτο νεανία του Σταυροδρομιού και του Φαναριού, όχι αυτόν που μετεσχηματίσθη κάτω από το ξύστρο μίας επιμελούς ανατροφής, ούτε αυτόν που πριν από τριάντα ή πενήντα χρόνια μετανάστευσε στην Βασιλεύουσα από την Αδριανούπολι ή από τη Χίο ή την Σινώπη, αλλά τον αυτοφυή κάτοικο της Πόλεως και των προαστείων, τον αναντάν μπαμπαντάν Πολίτη, τον βαρκάρη, τον τσαρσιλή, τον εργάτη, του οποίου οι γεωγραφικές γνώσεις περιορίζονται από τη Προποντίδα μέχρι τις Κυανές Πέτρες[14].
Αυτός αποτελεί τον πυρήνα του λαού που έχουμε υπ’ όψιν.
