Αυτοκτονία ή επανάσταση - Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου

Αθήνα, 2 Ιουλίου 2012

Αυτοκτονία ή επανάσταση.

Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.

Ο όρος «αυτοκτονίες του ΔΝΤ», πρωτοεμφανίσθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, σε χώρες στις οποίες, ο διεθνής αυτός οργανισμός των αδίστακτων τοκογλύφων, παρενέβη «ναυαγοσωστικά» για να «σώσει τις κοινωνίες και τα κράτη, από την οικονομική καταστροφή».

Στη χώρα μας, ο όρος αυτός, άρχισε να χρησιμοποιείται από το 2009, όταν παρατηρήθηκε αλματώδης αύξηση των αυτοκτονιών.  Να υπενθυμίσουμε πως μόνο το 2011 κατεγράφησαν 500 αυτοκτονίες από το υπουργείο Προ.Πο. σε ολόκληρη την Ελλάδα, ενώ μέσα σε δύο χρόνια (2009-2011) τα κρούσματα έφτασαν τα 1700. Την ίδια ώρα και για το τρέχον έτος, οι προβλέψεις είναι ακόμα πιο δυσοίωνες, καθώς τα κρούσματα έχουν διπλασιαστεί, αν όχι τριπλασιαστεί, και ο πραγματικός αριθμός αυτοκτονιών είναι πολύ μεγαλύτερος, καθώς πολλοί συγγενείς δεν καταγράφουν τα περιστατικά από ντροπή και τα παρουσιάζουν ως δυστύχημα.

Επιπλέον, η ελληνική επιστημονική κοινότητα έχει πια επιβεβαιώσει  ότι μέσα σε μία τριετία έχουν τριπλασιαστεί οι αυτοκτονικές τάσεις. Έτσι, η πίεση που έχουν δεχθεί οι Έλληνες από την οικονομική κρίση, έδωσε στη χώρα μας τη θλιβερή πρωτιά στις αυτοκτονίες το 2011 με ποσοστό αύξησης που άγγιξε το 40%.

Σύμφωνα ακόμη με τους ειδικούς ψυχίατρους και κοινωνιολόγους, το 75% εκείνων που αυτοκτονούν πάσχουν από κατάθλιψη. Οι υπόλοιποι προχωρούν σ' αυτή την ενέργεια ως αντίδραση σε κάτι που τους προέκυψε, προκειμένου να βρουν διέξοδο απ' αυτό.

Και φυσικά, το ερώτημα που παραμένει αμείλικτο είναι, για το «τις πταιει». Και ακόμη, ποιος είναι ο φυσικός και ηθικός αυτουργός στην πράξη αυτή, που κατά πολλές προσεγγίσεις, θεωρείται και αντιμετωπίζεται ως αδίκημα.

Από τη γαλλική επανάσταση και εντεύθεν, θεμελιώθηκαν και ανδρώθηκαν – με ανθρώπινες εκατόμβες στην ιστορική διαδικασία - πολλές από τις βασικές αρχές που διέπουν τις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες. Αρχές όπως «ένας νέος νόμος δεν μπορεί να τιμωρεί πρότερα αυτού αδικήματα», «το κράτος πρέπει να εξασφαλίζει την υγεία και την εργασία του πολίτη» και ακόμη πως «το κράτος είναι υποχρεωμένο να προστατεύει τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας».

Αυτές οι θεμελιώδεις αρχές που αποτελούν και τη βάση για τα περισσότερα από τα συντάγματα των «προηγμένων», όπως αυτοκαθορίζονται κοινωνιών, φαίνεται πως εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες, έχουν ανατραπεί ριζικά. Την ίδια ώρα, όλες οι κοινωνιολογικές και πολιτικοεπιστημονικές μετρήσεις δείχνουν πως η ανατροπή αυτή - ή μάλλον το ξεθεμελίωμα ακόμη και από τα απομεινάρια του κοινωνικού κράτους αστικού τύπου, όπως αυτό εκφράστηκε από τον Τζων Μέηναρντ Κέηνς – συμπίπτουν με την κυριαρχία των «αεριτζίδων» του χρηματιστηριακού-καιροσκοπικού-τοκογλυφικού κεφαλαίου. Το οριστικό δηλαδή κόψιμο του ομφάλιου λώρου, αυτού που παραδοσιακά ένωνε στην βιομηχανική και μεταβιομηχανική κοινωνία, την πραγματική παραγωγή, με το αντίκρισμά της σε νόμισμα.

Η καταστροφική αυτή και αντικοινωνική διαδικασία που καθοδηγείται από τη FED, την ΕΚΤ, τον Σόρος, τη Goldman Sacks, το ΔΝΤ και τα λοιπά καθάρματα, του παγκόσμιου τοκογλυφικού, παρασιτικού, διεφθαρμένου και εγκληματικού χρηματιστηριακού κεφαλαίου, έχει πια σαφή κακουργηματικό χαρακτήρα. Σύμφωνα μάλιστα με τα δικαιοδοτικά συστήματα των περισσοτέρων κοινωνιών, θα πρέπει να αντιμετωπίζονται τουλάχιστον ως ηθικοί αυτουργοί σε εγκλήματα κατά συρροή, κατά της ανθρωπότητας. Με φυσικούς αυτουργούς τους «ατζέντηδές» τους κατά χώρα, όπως πχ εδώ στην Ελλάδα, με τους διάφορους αντωνάκηδες, γαπάκηδες, τουρκογλάκιδες, κουβελάκιδες και λοιπούς «προοδευτικούς» νεογκεμπελιστές, σκουπιδιάρηδες των μεγάλων αφεντικών.

Το ζητούμενο ωστόσο το οποίο παραμένει ως τεράστιο ερωτηματικό, είναι το πώς αντιμετωπίζεται αυτή η παραβατική και σαφώς κακουργηματική συμπεριφορά, όλων αυτών των παλιανθρώπων, απέναντι στους συναισθηματικά/ψυχολογικά ευαίσθητους και παράλληλα αδύναμους συνανθρώπους/συμπολίτες μας.

Η απάντηση είναι μία και σαφής: Με την «περί κοινού περί δικαίου αισθήματος» δικαιοδοτική αρχή και παράλληλα, με την αποφασιστικότητα για απονομή δικαιοσύνης, από την πλευρά του συνόλου της κοινωνίας, η οποία δολοφονείται κυριολεκτικά καθημερινά, από μια ομάδα αλητήριων παραβατών, του κοινού ποινικού δικαίου.

Η πεποίθηση πως όλοι τούτοι που κατάκλεψαν την ελληνική κοινωνία και την οδήγησαν στην μείωση της αξιοπρέπειάς και της αυτοεκτίμησής των μελών της, είναι κοινοί εγκληματίες, του κοινού μάλιστα ποινικού δικαίου, γιγαντώνεται καθημερινά - ως αίσθηση σε αυτήν την φάση - μέσα στο σώμα του Λαού. Μια διάσταση η οποία διαπιστώνεται από τις καθημερινές, βίαιες σε πολλές περιπτώσεις, αντιδράσεις των πολιτών, απέναντι στα ανθρωποειδή αυτά απόβλητα, που αυτοονομάζονται «επαγγελματίες πολιτικοί».

Εδώ θα πρέπει να προσθέσουμε πως, αυτή η πεποίθηση η οποία λειτουργεί ως βάση για την ανάπτυξη προδιάθεσης αντίστασης κατά των κοινών αυτών εγκληματιών, είναι αυτό που από τον 18^ο αιώνα και από τις κοινωνικές επαναστάσεις εκείνων των εποχών, χαρακτηρίσθηκε ως «επαναστατική διάθεση».

Το κυρίαρχο πρόβλημα που απασχόλησε και τους διανοητές αλλά και τους επαναστάτες εκείνων των σκοτεινών επίσης εποχών - όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είχε πάρει τερατώδεις διαστάσεις – ήταν, το πώς και πότε, η «επαναστατική διάθεση», θα μετατραπεί σε «επαναστατική αποφασιστικότητα και πρακτική».

Στην Πατρίδα μας, όλα τα σημειολογικά/κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά της συνολικότερης στάσης της ελληνικής κοινωνίας, τα σχετικά με αυτήν τη φάση, της «νομοτελειακής κοινωνικής ωρίμανσης», η οποία θα οδηγήσει το Λαό, από την «επαναστατική διάθεση», στην «επαναστατική πρακτική», δε φαίνεται να σχηματοποιούνται ακόμη. Εντελώς αντίθετα και παρά τις εκτιμήσεις – μάλλον καθοδηγούμενες από τα ίδια κέντρα – πως η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα της έκρηξής της, διακρίνεται ως πολύ – ακόμη -  μακρινή υπόθεση. Έτσι, προς το παρόν τουλάχιστον, η ελληνική κοινωνία και δυστυχώς τα πλέον αδύναμα μέλη της, επιλέγουν την αυτοκτονία, από να σπάσουν τις αλυσίδες τους και να τις χρησιμοποιήσουν ως «μάστιγα οργής», κατά των άθλιων παλιανθρώπων που σακάτεψαν και συνεχίζουν να σακατεύουν τον κοινωνικό μας ιστό.

Η εξήγηση είναι οφθαλμοφανής: Το διαχειριστικό σύστημα των νεοταξιτών, διεθνών και εγχώριων, μέχρι αυτή την στιγμή τουλάχιστον, ελέγχει, σχεδόν τα πάντα:

·         Την ενημέρωση/τρομοκράτηση του Λαού, μέσα από τα  ΜΜΕ των εργολάβων του δημοσίου χρήματος.

·         Τα συνδικάτα μέσα από τις παχυλές αποζημιώσεις των εργατοπατέρων τους.

·         Τις δήθεν επαναστατικές συνιστώσες της ροζ αριστεράς, που βολεύθηκαν με τα… μιλιόνια της κρατικής επιχορήγησης.

·         Την παλαιολιθική σταλινική αριστερά, που ακόμη αναλίσκεται σε αναζητήσεις των «καταλλήλων συνθηκών».

·         Τους νεόκοπους εθνομηδενιστές των ΜΚΟ και των σοροχρηματοδοτούμενων οργανώσεων με το «αριστερό» επίσης προσωπείο.

·         Την πρόσφατη τακτοποίηση στα έδρανα του κοινοβουλίου, των «οργισμένων» υμνητών του ναζισμού.

Πάνω σε όλα αυτά, η σούπα της νέας τάξης, ήλθε και… έδεσε με:

·         Την ενδυνάμωση των φοροκλεπτικών μηχανισμών του συστήματος.

·         Την ενίσχυση των πραιτοριανών ΜΑΤατζήδων, της ΕΛ.ΑΣ. και των λοιπών «μυστικών/ειδικών υπηρεσιών »- υποτιθέμενων «πληροφοριών» (πάντα για το… καλό μας).

·         Τους ξένους «agents», οι οποίοι «για το καλό μας» επίσης, κατοικοεδρεύουν στη ΓΑΔΑ, καθοδηγώντας τους «δικούς μας», στην αναζήτηση και στόχευση των «αντικοινωνικών συμπεριφορών».

Φυσικά, ούτε λόγος:

·         Για τα «τσιράκια» τους, νεοφιλελεύθερους «γερολαδάδες», οι οποίοι προέκυψαν μάλιστα πρόσφατα, ως «λύκοι με προβιά προβάτου», στις πρόσφατες εκλογές. (Ψελλίζοντας μάλιστα – τρομάρα τους – «απόψεις περί Άμεσης Δημοκρατίας»).

·         Τις τακτοποιημένες κοινωνικές ομάδες, που χοροπηδάνε στα σκυλάδικα και στα night clubs, χαριεντίζονται στη Μύκονο και στη Σαντορίνη (σαν ευτυχισμένοι πιγκουίνοι) και στήνονται με ιταμή προκλητικότητα στις επιλεκτικές κάμερες του Star Channel και των άλλων λυματοκάναλων.

·         Τους «πανικόβλητους» ΠΑΣΟΚους και Νεοδημοκράτες πολίτες, οι οποίοι τρομοκρατήθηκαν μην χάσουν τα… ευρουλάκια τους, με μια πιθανή επιστροφή στη δραχμή και οι οποίοι ψήφισαν ΝΑΙ ΣΤΟΝ ΔΗΜΙΟ ΤΟΥΣ. (Κάτι σαν τον Καραγκιόζη δηλαδή, στο διάλογό του με τον Χατζηαβάτη: - Σιγά θα μου χαλάσεις τη γραβάτα. – Μα δε φοράς γραβάτα. – Ναι αλλά αν φορούσα θα μου τη χάλαγες).

Ο υπογράφων, έχει πλήρη επίγνωση, εδώ και χρόνια μάλιστα, πως η έκφραση της γυμνής αλήθειας, είναι μια αντιπαραγωγική λειτουργία, στην υπόθεση της εφαρμοσμένης πολιτικής.

Γνωρίζει επίσης πως, όπως λέει ο σοφός, «όλοι αναζητούμε την αλήθεια, μα όταν τη φθάσουμε, κανείς δεν θέλει να την ακούσει».

Πάνω και πέρα απ’ όλα όμως, γνωρίζει πως η αλήθεια, από μόνη της, είναι μια επαναστατική πρακτική. Και επειδή η επανάσταση είναι σαν το ποδήλατο (όπως έλεγε ο Γκράμσι), όσο πατάς τα πετάλια της αλήθειας, είναι σα να πατάς τα πετάλια της επαναστατικής πρακτικής.

Όταν λοιπόν η επίγνωση της αλήθειας (η οποία παρεμπιπτόντως είναι τόσο παλιά όσο και οι κοινωνίες των ανθρώπων), πως δεν έχουμε (ως Λαός, ως Έθνος και ως Γένος) να χάσουμε παρά τις αλυσίδες μας, γίνει βίωμα, τότε θα περάσουμε από την εποχή των αυτοκτονιών, στην εποχή της απονομής δικαιοσύνης. Στην εποχή της επ-ανάστασης του Λαού μας.

Γιατί (όπως γίνονταν πάντοτε σε τούτον τον τόπο τον Μικρό τον Μέγα), «η βασιλεία των χωροφυλάκων θα καταλυθεί και τα όνειρα θα πάρουν εκδίκηση. Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Ήδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του Ήλιου».

Έτσι γίνονταν πάντα, έτσι θα γίνει και τώρα. Αργά ή γρήγορα.

Πατριωτικό Μέτωπο

Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης

Κεντρικά Γραφεία Αθηνών: Νίκης 33,

10557, Σύνταγμα, Αθήνα

Τηλ. 2103311642, Φαξ: 2103311652

Τηλ. Προέδρου: 6980292626

http://www.pamet.gr  pametopo@gmail.com   

Σύμβουλος της Hillary Clinton η επικεφαλής της Διεθνούς Αμνηστίας στις ΗΠΑ… Για να μαθαίνουν όσοι υπερασπίζονται ανθρώπινα δικαιώματα παγιδευμένοι σε οργανώσεις CIA…

http://stoxasmos-politikh.blogspot.gr/2012/07/hillary-clinton-cia.html

Γράφει η Μαργαρίτα Ισιδώρου

από "σίβυλλα"

Η κυρία Suzanne Nossel, πρώην σύμβουλος του Richard Holbrooke και τώρα σύμβουλος της Hillary Clinton για τις διεθνείς οργανώσεις, είναι η επικεφαλής της Διεθνούς Αμνηστίας στις ΗΠΑ (Amnesty International USA).

Η εν λόγω κυρία που ανέλαβε την ηγεσία της μεγαλύτερης «ανθρωπιστικής» οργάνωσης του πλανήτη, εκτός από τις υπηρεσίες που έχει προσφέρει στην αμερικάνικη κυβέρνηση έχει και προϋπηρεσία στον «εθελοντισμό» και τους αγώνες για τα «ανθρώπινα δικαιώματα»…

Η κυρία Suzanne Nossel έχει «εργαστεί» για τις «ανθρωπιστικές» οργανώσεις Human Rights Watch, Bertelsmann Media Worldwide και στη διοίκηση της Wall Street Journal.

Η πρόσφατη «ανθρωπιστική» δράση της νέας ηγέτιδας της Διεθνούς Αμνηστίας ήταν η συμμετοχή της στην προπαγανδιστική οργάνωση των επιχειρήσεων της αμερικάνικης κυβέρνησης εναντίον του Ιράν, της Λιβύης και της Συρίας. Βέβαια, στα υπέρ της προϋπηρεσίας της σε θέσεις κλειδιά των κυβερνήσεων Clinton και Obama, τα εγκλήματα στη Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λίβανο κ.λπ.

Τους τελευταίους μήνες και πριν αναλάβει την ηγεσία της Διεθνούς Αμνηστίας, η κυρία Nossel δραστηριοποιήθηκε στην επιχείρηση παραπληροφόρησης στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Γενεύης για να υιοθετηθεί η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που εξουσιοδοτούσε τις μεγάλες δυτικές «δημοκρατίες» να επιχειρήσουν πολεμικά στη Λιβύη, ώστε να εξάγουν τη δημοκρατία. Και αυτή η καταγγελία, για τον ρόλο της στον πόλεμο εναντίον της Λιβύης στον ΟΗΕ, διαψεύστηκαν από την ίδια, αλλά σε τέτοιες «υποθέσεις» και με τέτοιες σημαντικές θέσεις σε ...

αμερικάνικες κυβερνήσεις, η διάψευση είναι η καλύτερη επιβεβαίωση.

* Σήμερα εξελίσσεται μια ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον της Συρίας. Στόχος, μετά τη Συρία, η εξόντωση της Αντίστασης στο λίβανο (Χεζμπολάχ) και μετά το Ιράν…

Οι επονομαζόμενες «ανθρωπιστικές» οργανώσεις, ελεγχόμενες και χρηματοδοτούμενες από τις ΗΠΑ, παγιδεύουν χιλιάδες αγνούς ακτιβιστές, αλλά και στελέχη κομμάτων της αριστεράς.

Η περίπτωση της Suzanne Nossel, ίσως προβληματίσει εκείνο το μικρό τμήμα της ελληνικής αριστεράς, που μαζί με τη δεξιά, στηρίζουν την ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον της Συρίας.

Suzanne Nossel on UN Human Rights Council -- at JBI Meeting

As part of its long-standing study of the UN human rights institutions, the Jacob Blaustein Institute for the Advancement for Human Rights (JBI) convened a meeting in December 2011 with Suzanne Nossel, who had just stepped down after two years as U.S. Deputy Assistant Secretary of State for International Organizations. Nossel discussed the impact of U.S. membership in the UN Human Rights Council (HRC) and prospects for reform.

Nossel served at the State Department for two years, responsible for multilateral human rights and other issues, and played a leading role on U.S. policy at the UN Human Rights Council.  She left the government in November 2011, and, when she spoke at JBI, was a Senior Fellow at the Council on Foreign Relations, prior to taking up a new position as Executive Director of Amnesty International USA.

In her remarks, Nossel frankly assesses the challenges she faced coming to the State Department as the U.S. re-joined the Human Rights Council (HRC), a body restructured from the UN Commission for Human Rights, criticized for its bias and cynical politicization by the world's worst human rights offenders.

During her two years in office, she and others were able to return a scrutiny to massive human rights violators such as Iran, Libya and Syria through new mandates to investigate situations. To some extent, they were also able to reduce somewhat the obsessive focus on Israel as compared to other countries, although the structural bias against Israel within the UN system continues.

In a lively question and answer session, Nossel addressed the imbalances at the HRC and US efforts to creatively push the human rights agenda, and debated the opportunities and challenges posed by the Arab Spring. Ultimately, Nossel encouraged the US government as well as NGOs to continue to participate in the HRC, to make an impact on human rights situations.

JBI Director Felice Gaer, Former Deputy Assistant Secretary of State Suzanne Nossel, and JBI Chair E. Robert Goodkind at the JBI event.

JBI Introduction

E. Robert Goodkind, chair of JBI's Administrative Council, moderated the meeting and described JBI's decades of work assisting in the work of the former body, the 60-year-old UN Commission on Human Rights and JBI's position taken initially in 2006 that the U.S. should seek election to the new Council.

In 2006, the UN General Assembly voted to create the Human Rights Council (HRC), the primary UN political organ for human rights. Representatives of governments, not independent experts, comprise the Council’s membership. 

As former UN Secretary General Kofi Annan explained, because it lacked credibility and professionalism, the former Commission had largely been "captured" by States with poor human rights records. Those States had turned the Commission into a highly politicized body when it came to identifying countries engaged in severe violations of human rights. The UN's human rights body also displayed a structural bias against Israel -a separate agenda item only for Israel, a rapporteur that does not need annual renewal unlike very other situation, and other items -- which remains at the HRC to this day.

Even so, JBI hoped to make improvement in the restructured HRC in some areas:

1.  Membership:  electing more credible, rights-respecting States as members, following commitments by States seeking election, and a new rule permitting suspension of a member.

2.  Ending the politicized scrutiny of Israel which had taken place under a special agenda item and brought routine condemnation, unlike any other countries.

3.  Ensuring scrutiny of all countries through a new “Universal Periodic Review” procedure, which would examine human rights in each of the 193 UN members, and ideally bring new accountability and fairness into the Council’s operations.

Repeatedly from 2006 through 2009, JBI urged the U.S. to rejoin the Council, despite disappointment with the new body, which continued to elect gross human rights violators such as Cuba, China, Pakistan and Saudi Arabia (even if Iran, Venezuela and Belarus were defeated). The Council also continued the biased treatment of Israel; in its first years, 12 country-specific resolutions were passed -- nine on Israel and three on Sudan. Four Special Sessions were held; three on Israel and one on Darfur, and the stand-alone agenda remained with other imbalances.

Surely a low point for the UN was the Council’s resolution congratulating Sri Lanka for its military victory, avoiding mention of allegations of human rights violations resulting in the 40,000 civilian deaths during and after the conflict.  The Council passed troublesome resolutions endorsing the concept of “defamation of religions,” which suggests speech should be curbed to prohibit criticism of a religion -- which in the case of many of the countries of the Organization of Islamic Cooperation (OIC) meant prohibiting criticism of theocratic states themselves.

In early 2009, JBI urged the Obama Administration to use "smart power" – a term coined by Suzanne Nossel in her article of that title -- and to display leadership at the Council.  In March 2009 the Administration announced a change in policy: it would run for election to the Council, although it saw the Council as “a flawed body that has not lived up to its potential.”

Suzanne Nossel's Reflections

Suzanne Nossel described her own background that inspired a lifelong dedication to human rights. “Looking back to what first sparked my own interest in human rights issues, it has everything to do growing up as an American Jew,” she said. Her mother's parents were refugees from Nazi Germany who settled in Cape Town, South Africa in the 1930s, leaving many relatives behind. As a child, she visited relatives in apartheid South Africa. “I puzzled over the disconnect between what I saw there, and the liberal values of my suburban Jewish Day School,” she said of the apartheid era. “I have vibrant memories of being mobilized as part of the movement to free Soviet Jewry, marching down Fifth Avenue into Dag Hammarsjkold Plaza and standing with thousands to demand respect for human rights. She has frequently visited relatives in Israel, saying “It's a place where I feel very comfortable and at home.

Former Deputy Assistant Secretary of State Suzanne Nossel at the JBI event.

In April 2006, U.S. Representative Tom Lantos said that the United States "shot itself in the foot" when the Bush Administration announced that it would not seek a seat in the newly formed United Nations Human Rights Council (HRC). The Council had replaced the UN's Commission on Human Rights,  notorious for having Libya as chair and relentlessly focusing on Israel to the exclusion of other human rights situations around the world.

The U.S. and others grew frustrated that negotiations over the new body had not gone far enough in establishing criteria for membership and other ways to ensure greater credibility. Even so, Congressman Lantos said there were tools to “dismantle the myth of moral equivalency that polluted the U.N. human rights efforts” and it was time to end the “self-inflicted wound” of not having a U.S. presence on the Council.

As noted, the U.S. return came at a low point – the Sri Lanka resolution and a Sudan resolution where the Council came within one vote of ending the mandate of the independent expert amid major abuses.

In its first three years, the Council had not established a single new country-specific special procedure, and inexplicably had decided to end mandates on Belarus and Cuba. Yet over that same three year period, the Council had held five separate special sessions targeting Israel.

Even so, Chairman Lantos hoped to make the Council a credible, responsive, and effective body. President Obama and Secretary Clinton concluded that human rights was too central a U.S. priority to cede the territory to Cuba, Libya, Iran and others working against American interests and values.

Some human rights advocates urged the US not to focus on country situations at the new UN rights body.

“They argued that too many delegations opposed the ‘naming and shaming’ of human rights violators and would vote our resolutions down, dealing the U.S. humiliating defeats,” said Nossel. A club mentality meant ambassadors protected each other from scrutiny, lest the tables be someday turned on them.

Yet, despite these challenges, US engagement made a difference:

o The U.S. led efforts to hold three HRC Special Sessions on Syria and establishment of a high-profile Commission of Inquiry headed by Brazilian jurist Paolo Sergio Pinhiero; by contrast the UN Security Council was hopelessly deadlocked on the subject, with Russia and China jointly vetoing a proposed resolution.

o In February 2011, the United States worked with the EU and others on an emergency session condemning Qadhafi's abuses against his own people, launching an international Commission of Inquiry in Libya, and recommending suspension of Libya's rights of membership in the HRC. This resolution – passed by consensus - catalyzed a dramatic escalation of action within the UN system and beyond. Having witnessed the unprecedented consensus achieved in the fractious, dysfunctional 47-member Council, the UN Security Council passed an unprecedented resolution demanding an end to the violence and referring the situation to the International Criminal Court.

o In March, the U.S. helped restore the Special Rapporteur on Iran, abolished by one vote when the U.S. lost its seat at the Human Rights Commission in 2001. When the U.S. rejoined the Council, it was committed to bringing it back. The impact has already been felt:  the Iranian government's self-proclaimed human rights committee has said it plans to file suit against the Special Rapporteur, who has been accused of “lies and fabrications”

o In December 2010, the United States worked closely with African delegations to galvanize support for a special session on the situation in Cote d'Ivoire, sending its recalcitrant leader Laurent Gbagbo a clear message that atrocities would not be ignored. This led directly to the establishment of a Commission of Inquiry for Cote d'Ivoire in the March 2011 session and the creation of an ongoing mandate to report on that country.

o The U.S. has led efforts to adopt resolutions on new governments in the transitions of Kyrgyzstan, Guinea, Cote d'Ivoire, Tunisia, South Sudan, and Libya

o The Council took historic and assertive action to highlight violence faced by lesbian, gay, bisexual, and transgender (LGBT) persons around the world. This was the first  UN resolution recognizing gay rights as human rights.

o In 2010 the U.S. led a coalition including Nigeria and Indonesia to create a new rapporteurship focused on freedom of assembly and association. In addition to documenting violations of these fundamental freedoms in the context of the Arab Spring, this rapporteur investigates use of restrictive laws and registration requirements impeding NGO work.

o In September 2010, the U.S. supported the establishment of a Working Group of Independent Experts to examine laws that discriminate against women (a longstanding JBI goal).

o Through an 18 month campaign, in March 2009 the U.S. finally put to rest the pernicious concept of "defamation of religion" - an idea promoted by the Organization of the Islamic Community that encourages that insults to religious groups should be met with bans and suppression of free speech.

Nossel personally travelled to Islamabad to make the case to the Pakistani government that global blasphemy laws are not the answer to religious intolerance. In March 2011, these efforts in a resolution that rejects the punitive approach and instead embraces dialogue and education as the way to promote tolerance. Secretary Clinton has now put her personal weight behind this initiative, working with the Chairman of the Islamic Conference to make sure it is implemented.

“Resolution by resolution and session by session, the U.S. has changed the dynamics at the Council,” said Nossel. The U.S. has encouraged countries to vote based on principle rather than rigid regional bloc ties, and has had some important successes in marshalling cross-regional coalitions that make it harder for the Russians, Chinese or Cubans to block action.

These efforts do make a difference Nossel explained. One reason the U.S. prioritized Iran was the insistence of Nobel Laureate Shirin Ebadi and other advocates in and outside of the country that, more than anything else, the regime in Tehran cares what the UN says.

Action on Syria and other situations, efforts like establishment of a new UN norm on LGBT rights, these were all possible because the U.S. came to the Council. “By absenting itself the U.S. would cede the floor to those who wish to ignore, cover-up, offer excuses and protect the perpetrators,” said Nossel.  “When the U.S. is present, the U.S. can expose the facts, defend the truth and insist on accountability.

The U.S. remains disappointed with the lack of progress on normalization of Israel, and Nossel was particularly disappointed. The U.S. rejects efforts to single out Israel and has taken other steps to normalize Israel’s status, such as bringing Israel into the JUSCANZ consultative group (Japan, U.S., Canada, Australia, Norway, New Zealand.); winning the appointment of Frances Raday, an Israeli academic, to the HRC's expert working group. Before the U.S. joined the Council: more than half of the country-specific resolutions were anti-Israel (56 percent); today this number has dropped to 30 percent; before the U.S. joined the Council: 5 out of 9 country-specific special sessions were  about Israel (56 percent); now there have been none in more than two years.

At the same time, the Human Rights Council still has a standing agenda item devoted to Israel, where every other country is addressed under a common agenda item, and Israel remains the only country present in Geneva not to be a member of a regional group. These two examples of egregious structural bias are a stain on the Council's reputation. “The U.S. would love to address them and has proposed many times that the Council do so. The obstacle is that, as evidenced by the overwhelming vote at UNESCO in favor of Palestinian membership, Israel's support within the UN system - even from traditional friends in Europe - is at a low,” said Nossel.

MORE:  Suzanne Nossel: Questions and Answers at JBI Meeting

Επιστολή-SOS του Προέδρου του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ> -Τα αποθεματικά μας εξανεμίζονται!

http://www.kourdistoportocali.com/articles/12276.htm

Την κατάσταση που επικρατεί με τα αποθεματικά του ΕΔΟΕΑΠ, του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ αλλά και των υπολοίπων ασφαλιστικών Ταμείων καθώς και τις πρωτοβουλίες που οφείλει να αναλάβει η ελληνική κυβέρνηση για να υπάρχει επόμενη μέρα στα Ταμεία περιγράφει με την παρακάτω επιστολή του, ο Πρόεδρος του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ Κώστας Τσουπαρόπουλος.

Kυβέρνηση πολιτικού πρωτογονισμού... - Του Χρήστου Γιανναρά

http://hassapis-peter.blogspot.gr/2012/07/k.html

H Kυριακή 17 Iουνίου, μέρα εκλογών στην Eλλάδα, ήταν μέρα δημοψηφίσματος για τους κατοίκους του Mονάχου στη Γερμανία. O δήμαρχος της πόλης τούς καλούσε να αποφασίσουν με την ψήφο τους για κάτι πολύ συγκεκριμένο: Nα κατασκευαστεί ή όχι και τρίτος διάδρομος προσγειώσεων και απογειώσεων στο αεροδρόμιο του Mονάχου.

Πριν από λίγο καιρό οι δημότες της ίδιας πόλης είχαν κληθεί να....

απαντήσουν σε άλλο ανάλογο δίλημμα: Nα αντικατασταθεί ή όχι το ταχύ «μετρό» που συνδέει το κέντρο του Mονάχου με το αεροδρόμιο, από ταχύτερο, υπερσύγχρονης τεχνολογίας τρένο. O χρόνος της διαδρομής θα μειωνόταν στο ένα τρίτο του σημερινού.

Στις περιπτώσεις των δύο αυτών δημοψηφισμάτων, όπως και σε κάθε άλλη ανάλογη, η δημαρχία ενημερώνει έγκαιρα τους πολίτες για τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του προτεινόμενου εγχειρήματος. Θέτει στη διάθεσή τους μελέτες κατασκευής, κοστολόγησης, πολεοδομικών και περιβαλλοντικών συνεπειών. Kαι κάθε πολίτης, από τον πιο μορφωμένο ώς τον πιο απλοϊκό, θα μελετήσει, όσο μπορεί, το πληροφοριακό υλικό, θα σκεφθεί, θα κρίνει, για να καταλήξει τι θα ψηφίσει. Στις περιπτώσεις του τρίτου διαδρόμου στο αεροδρόμιο και του υπερσύγχρονου τρένου οι δημότες του Mονάχου ψήφισαν αρνητικά: απέρριψαν την πρόταση και τις μελέτες του δημάρχου όσο «γυαλιστερές» κι αν ήταν.

Θα μου επιτραπεί να ισχυριστώ ότι γνωρίζω με βεβαιότητα τι θα συνέβαινε, αν ποτέ οργανωνόταν ανάλογο εγχείρημα δημοψηφισματικής έγκρισης δημόσιου έργου στην Eλλάδα: Kανένας δεν θα καθόταν να ασχοληθεί σοβαρά, να σκεφθεί, να κρίνει, να μετρήσει, αν η πραγματοποίηση του συγκεκριμένου έργου συμφέρει ή δεν συμφέρει το κοινωνικό σύνολο. Oμως θα έσπευδαν να «τοποθετηθούν» επισήμως τα κόμματα – με μοναδικό μάλλον κριτήριο, ποιος θα είναι ο εργολάβος, ποιες μίζες θα εξασφαλίσουν οι κομματάνθρωποι. Kαι ο λαός, «άγρυπνος φύλακας και υπερασπιστής της δημοκρατίας» (πάντοτε), θα έτρεχε στις κάλπες, όχι για να εγκρίνει ή να απορρίψει το προτεινόμενο έργο, αλλά για να ψηφίσει το KKE ή το ΠAΣOK ή τον ΣYPIZA ή τη N. Δ. Tο λέω με βεβαιότητα, γιατί και τώρα ο λαός μας, όταν βρεθεί μπροστά σε κάλπη, δεν διανοείται να ψηφίσει τον ικανότερο συνδικαλιστή, τον αποτελεσματικότερο δήμαρχο, τον καταλληλότερο πρύτανη. Ψηφίζει κόμμα. Tυφλά, παραιτημένος από σκέψη και κρίση.

Aυτό και μόνο το χαρακτηριστικό αρκεί για να πείσει και τον πιο «αισιόδοξο» ότι η σημερινή ελληνική κοινωνία είναι ανίατα υπανάπτυκτη, καθηλωμένη στον πολιτικό πρωτογονισμό της κομματοκρατίας, με συμπεριφορές και νοοτροπία εθελόδουλης αγέλης ραγιάδων. Aν δεν ήταν αυτή, κυριολεκτικά, η κοινωνική μας πραγματικότητα, θα είχαμε ξεχυθεί στους δρόμους, με ασυγκράτητη οργή, στα πρώτα πέντε λεπτά μετά την αναγγελία του προκλητικού εμπαιγμού και της χυδαίας απάτης που τιτλοφορήθηκε «κυβέρνηση εθνικής ενότητας», «κυβέρνηση προσωπικοτήτων»!!

Oπως θα ψηφίζαμε κόμμα αν μας καλούσαν να εγκρίνουμε δημόσιο έργο, έτσι και τώρα δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα σαν «εθνική ενότητα» την ανακύκλωση αποδεδειγμένα ασήμαντων ανθρωπαρίων από τρεις κομματικές συντεχνίες και ανεχόμαστε να χαρακτηρίζονται καταξιωμένες κοινωνικά «προσωπικότητες» γνωστοί παρακεντέδες από τρεις κομματικές κουζίνες. Zούμε χειροπιαστή, εφιαλτική καταστροφή και τον πανικό επερχόμενης ζούγκλας. Aλλά ο κ. Σαμαράς, ο κ. Bενιζέλος, ο κ. Kουβέλης, ψυχοπαθολογικά εγκλωβισμένοι στην κομματική μονοτροπία, στάθηκε αδύνατο να αντιληφθούν τι σημαίνει επιστράτευση ανθρώπινης ποιότητας, μέτρα κατακτημένης αξιοσύνης και αριστείας.

Eμφάνισαν ως το καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό της διαπομπευμένης σε ολόκληρο τον πλανήτη Eλλάδας παρασιτικές μετριότητες, εξαργύρωσαν συναλλαγματικές υποτέλειας στο κόμμα.

H σύνθεση της κυβέρνησης απέδειξε κυρίως τον κ. Σαμαρά αυτό που, δύο χρόνια τώρα, προμήνυε η συμπεριφορά του: Aκόμα και μπροστά στον ίλιγγο της αβύσσου, του ιστορικού αφανισμού της πατρίδας του, φτηνοκομματάρχης. Mοναδική του έγνοια οι εσωκομματικές ισορροπίες, να γλείψουν κόκκαλο εξουσίας όσοι του πρόσφεραν εκδούλευση. Aλλά και οι δυο εταίροι που στηρίζουν την κυβέρνησή του, ίδια μικροπρέπεια βολέματος «ημετέρων», με παγερή αδιαφορία για την καταφυγή στην ποιότητα, τουλάχιστον αυτή την ύστατη ώρα.

Kορυφαίες προκλήσεις αναίδειας, απροκάλυπτος εμπαιγμός της αγωνίας (και της νοημοσύνης και της αξιοπρέπειας) των πολιτών: Παραμερίστηκε ο δοκιμασμένης αξιοσύνης, ανιδιοτέλειας και τόλμης Tάσος Γιαννίτσης, για να αναλάβει να ξαναστήσει Δημόσια Διοίκηση και λειτουργικό κράτος ο κομματικός συνταγματολόγος της Θεσσαλονίκης. Tην πολιτική ευθύνη για την Aμυνα της χώρας την παραδώσανε σε... δημοσιογράφο, με προσόντα την ανευφυή, μέτρια ευγλωττία, την αναμάσηση κοινοτοπιών και στόμφου. Nα διαχειριστεί ο τηλεπαρουσιαστής τα πολιτικά προαπαιτούμενα επιτελικού σχεδιασμού της αμυντικής στρατηγικής, τα προβλήματα της σύγχρονης οπλικής τεχνολογίας, να αντιμετωπίσει «ιέρακες» αλλοεθνείς ομολόγους του.

Aναμμένο κάρβουνο τα διαλυμένα νοσοκομεία, οι απλήρωτοι γιατροί, τα χρεοκοπημένα ταμεία, οι εκβιαστές φαρμακοποιοί. Kαι το πέταξε η κυβερνητική τρόικα στα χέρια του πιο χαρακτηριστικού ανθρωπολογικού δείγματος παλαιοκομματικής νοοτροπίας και γλώσσας. Δεν καταλαβαίνουν καν το συμφέρον τους: την εκτίμηση που θα κέρδιζαν, αν αυτό το συγκεκριμένο ακανθωδέστατο πρόβλημα το πρόσφεραν πρόκληση για επίλυση σε ιδιοφυή λύτη δυσεπίλυτων περιπλοκών, λ. χ. στον Στέφανο Mάνο.

Tα ίδια και με την Παιδεία, τον άλλο γόρδιο κόμβο του κρατικού μας βίου: Tην παρέδωσαν σε έναν σεμνό μεν και σοβαρό πανεπιστημιακό καθηγητή, αλλά... διεθνολόγο! Aσχετον, δίχως εμπειρία, γνώση ή προετοιμασία για τα πολυδαίδαλα και άκρως εξειδικευμένα σήμερα προβλήματα της στοιχειώδους, μέσης και λυκειακής (αχρηστευμένης πια) παιδείας, των αναλυτικών προγραμμάτων, του άχρηστου και ψυχοκτόνου εξεταστικού συστήματος. Δεκαετίες τώρα οι πολιτικοί αγνοούν ακόμα και τα ονόματα των κορυφαίων της εκπαιδευτικής εμπειρίας και επιστήμης. Ποιος από το σινάφι τους γνωρίζει τον Aθανάσιο Γκότοβο ή τον Λαοκράτη Bάσση, όταν μιλάνε για «προσωπικότητες»;

O κ. Σαμαράς έφτασε στην πρωθυπουργία που διακαώς ορεγόταν. Kαι λοιπόν; Στην Iστορία θα μείνει με το στίγμα και αυτός της ντροπής: Προέταξε μικροκομματικές αθλιότητες, την ώρα που η πατρίδα του κατρακυλούσε στην άβυσσο.

Από:  kathimerini.gr

Τι περιμένουμε από τον Αντώνη Σαμαρά - Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

http://www.antinews.gr/2012/07/02/169058/

(Τώρα αρχίζουν όλα…)

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Τι σας είχα γράψει εδώ μέσα κάποτε; Πως στον Αντώνη Σαμαρά θα κάνω ανοικτή κριτική όταν θα είναι Πρωθυπουργός. Για μένα, μετά από 19 χρόνια εθελοντικής συστράτευσης ήταν μεγάλη ικανοποίηση η ορκωμοσία του. Θα προτιμούσα βεβαίως να ήταν αυτοδύναμος, θα προτιμούσα το κύμα της 29^ης Νοεμβρίου 2009 να είχε γιγαντωθεί μήνα το μήνα και να είχε σαρώσει κινηματικά την μεταπολιτευτική παράγκα. Η πολιτική όμως είναι απρόβλεπτο πράγμα. Η ζωή η ίδια είναι απρόβλεπτη. Σήμερα είμαστε εδώ που είμαστε, όπως φτάσαμε, με αυτούς τους συσχετισμούς και τα τεράστια προβλήματα της χώρας.

Ανεξάρτητα από αυτά ο Αντώνης Σαμαράς είναι πλέον ο Πρωθυπουργός της χώρας. Σε αυτό οι φιλίες δεν μετράνε. Χρέος μου, χρέος όλων μας, να λέμε την αλήθεια, αυτό που πιστεύουμε κι αυτό που συμβαίνει. Εμείς σε αυτόν κι ο κ. Σαμαράς σε μας, στους πολίτες.

Δικαιούται μια πίστωση χρόνου, πολύ περισσότερο με την προσωρινή περιπέτεια της υγείας του, που σίγουρα απαιτεί προσοχή για την, ήδη ευτυχώς, καλή ανάρρωση και πλήρη δραστηριοποίηση του. Ώστε σύντομα να μπορεί να κάνει αυτό στο οποίο είναι πολύ καλός. Αυτό που προσδοκούμε τουλάχιστον: σκληρό παιχνίδι man to man, για την προάσπιση των συμφερόντων της Πατρίδας και του Λαού, των πολλών, απλών ανθρώπων. Αυτή είναι η εντολή του, η αποστολή του.

Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στην μπατιρισμένη, ηθικά και οικονομικά «ελίτ» μας. Στους εισαγωγείς – εξαγωγείς πεπιεσμένου αέρος του Κολωνακίου, στους καταπατητές των συχνοτήτων, στους μπετατζήδες και τους πολιτικούς υπαλλήλους τους, στους νταραβεριτζήδες των προμηθειών του δημοσίου, στους μισέλληνες πανεπιστημιακούς, στους κρατικοδίαιτους «καλλιτέχνες» και στην ανακυκλωμένη αριστεράντζα. Δεν θα τους πείραζε να γίνουμε Ηγεμονία της Βλαχίας ή οσποδάροι του Βερολίνου, αρκεί να εξακολουθήσουν να έχουν προνόμια και να κρατάνε μερτικό από τα δοσίματα προς την Υψηλή Πύλη ή την Πύλη του Βραδεμβούργου. Χρειαζόμαστε λοιπόν ηγεσία που θα τους μαζέψει τα λουριά, που θα βάλει τάξη, που θα τελειώσει με την Δημοκρατία των Κολλητών. Τις απαιτήσεις μου λοιπόν δεν τις έχω από αυτούς, που είναι μέρος του προβλήματος. Τις έχω από αυτόν που κάποτε απέλασε κλοτσηδόν τον Τούρκο Πρόξενο στην Κομοτηνή. Τις έχω από αυτόν που έκανε τον Τζιάνι Ντε Μικέλις να τον αποκαλεί ωρυόμενος «πειρατή» για το σθένος με το οποίο υπερασπιζόταν σε ευρωπαϊκή σύνοδο τα ελληνικά συμφέροντα. Απαιτήσεις έχω από τον άνθρωπο που στωικά υπέμεινε επί μία ώρα και τρία τέταρτα το σφυροκόπημα της Μέρκελ  στο ΕΛΚ, για να σηκωθεί όρθιος και να της πει την αλήθεια, που μετά επιβεβαιώθηκε, το τι είναι επωφελές για την Ελλάδα, τους Έλληνες αλλά και για την Ευρώπη. Όλοι μας από αυτόν έχουμε απαιτήσεις.

Δεν είναι απλά η επαναδιαπραγμάτευση το μόνο που περιμένουμε. Είναι η ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της χώρας, η εξασφάλιση ενός μίνιμουμ αυτάρκειας και νέων, χιλιάδες χιλιάδων θέσεων εργασίας για τους Έλληνες. Δουλειά, ελπίδα, αξιοπρέπεια.

Περιμένουμε επίσης την αποκατάσταση του κύρους και την μεγιστοποίηση των δυνατοτήτων των Ενόπλων Δυνάμεων μας. Την θεμελίωση κι οικοδόμηση των νέων συμμαχιών μας στην περιοχή, την ανακήρυξη της ΑΟΖ. Την οικοδόμηση στρατιωτικά, διπλωματικά, οικονομικά, δύναμης Αποτροπής απέναντι στον ληστρικό επεκτατισμό της Άγκυρας και τις προκλήσεις των βοηθητικών της, των επιγόνων του ναζί Μιχαήλοφ στα Σκόπια.

Περιμένουμε την ανακατάληψη των πόλεων μας, την φύλαξη των συνόρων και τον επαναπατρισμό των λαθρομεταναστών που δεν δικαιούνται άσυλο, αλλάζοντας πολιτικές και διεθνείς συμφωνίες, που μας έφεραν σε αυτά τα χάλια.

Περιμένουμε ένα κράτος άγρυπνο Φύλακα της εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας, με μηδενική ανοχή στην εγκληματικότητα.

Περιμένουμε την επανελλήνιση της Παιδείας μας, σε όλες τις βαθμίδες. Να βγάζει πάλι Έλληνες, όχι ανδράποδα, φορείς των ιδεοληψιών των πιο απίθανων αριστερίστικων αποχρώσεων του μηδενισμού.

Στο υστέρημα λοιπόν του χρόνου μου από την επιβίωση θα κάνω κι εγώ το ελάχιστο καθήκον μου. Άλλωστε, δεν είμαι παρά ο τελευταίος από τις 800.000, απλό μέλος μιας τοπικής στον Κορυδαλλό. Μια γνώμη έχω μόνο, λοιπόν, και θα σας την λέω. Θα επαινώ ό,τι θεωρώ καλό και θα κατακρίνω ό,τι θεωρώ κακό, χωρίς να αυτολογοκρίνομαι για να μην ενοχληθεί ο τάδε ή η δείνα. Γιατί, να ξέρετε, ένα σύστημα, οποιοδήποτε, από οικογένεια, σχολείο, εταιρεία, στρατιωτική μονάδα, ως ολόκληρη χώρα, είναι στην κατηφόρα με σπασμένα φρένα, όταν τιμωρεί ή έστω αγνοεί τους καλούς και ανταμείβει τους κακούς. Όταν χαϊδεύει το επιζήμιο κι επικρίνει ή λοιδορεί το επωφελές. Το ζήσαμε στο παρελθόν ως χώρα και πολιτικό σύστημα και τώρα «απολαμβάνουμε» τους δύσοσμούς καρπούς στην οικονομία, στην πολιτική, στην κοινωνία ολόκληρη.

Όλοι πλέον περιμένουμε ένα άλλο δείγμα γραφής, μια άλλη πολιτική. Ακόμη και πολλοί που δεν τον ψήφισαν.

Ο κ. Σαμαράς είναι πλέον εκεί που ήθελε. Είναι εκεί όπου χιλιάδες άνθρωποι, μαζί με τον ίδιο, ονειρεύτηκαν κι αγωνίστηκαν γι’ αυτό. Τώρα λοιπόν θα κρίνουμε πλέον πράξεις απτές, αποτελέσματα. Γιατί τις προθέσεις του τις ξέραμε. Όσοι πιστέψαμε σε αυτές  και τρέξαμε στο πλάι του, δεν είχαμε καμία αμφιβολία. Τώρα πλέον είναι η ώρα των πράξεων. Αυτές θα κριθούν, αυτές θα κρίνουμε κι αυτές θα τον κατατάξουν, όπου δει, στην Ιστορία της Πατρίδας…

To Focus επιμένει: Ο Σόιμπλε μίλησε για ελληνική χρεοκοπία με “τέχνασμα”

http://olympia.gr/2012/07/02/to-focus-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%BF-%CF%83%CF%8C%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%B5-%CE%BC%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD-2/

Το ρεπορτάζ του γερμανικού περιοδικού «Focus», σύμφωνα με το οποίο «η γερμανική κυβέρνηση προετοιμάζεται για χρεοκοπία των Ελλήνων» και το οποίο διαψεύσθηκε ήδη χθες, πριν από την κυκλοφορία του, από τον υφυπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Στέφεν Κάμπετερ, δημοσιεύεται σήμερα στην ιστοσελίδα του περιοδικού.

Το περιοδικό επικαλείται κυβερνητικό έγγραφο και σχετικές δηλώσεις που φέρεται να έκανε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Χριστιανοδημοκρατών και των Χριστιανοκοινωνιστών, ενόψει της ψηφοφορίας για το Δημοσιονομικό Σύμφωνο και τον μηχανισμό ESM.

Όπως αναφέρεται στο άρθρο, η κυβέρνηση της Γερμανίας, προκειμένου να περιορίσει τους κινδύνους από μια χρεοκοπία και έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, θα χρησιμοποιήσει «τέχνασμα»: «Η Ελλάδα θα χρειαστεί, το αργότερο στα μέσα Αυγούστου, φρέσκο χρήμα. Τότε λήγει ένα ομόλογο που κατέχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα», όπως υποστηρίζει το περιοδικό ότι πληροφορήθηκε από έγγραφο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών. «Η εκκρεμούσα ακόμη Έκθεση της τρόικας θα καταλήξει, κατά τις εκτιμήσεις της γερμανικής κυβέρνησης, μάλλον στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα έχει καθυστερήσει όσον αφορά την εκπλήρωση των υποχρεώσεών της», αναφέρει το δημοσίευμα και προσθέτει ότι ο κ. Σόιμπλε προετοίμασε τους βουλευτές του CDU και του CSU, εξηγώντας τους ότι στις επικείμενες διαπραγματεύσεις για τη μετεξέλιξη του ESM περιλαμβάνεται, μεταξύ άλλων, «απαραιτήτως διαδικασία χρεοκοπίας κρατών». Βουλευτές, των οποίων τη μαρτυρία επικαλείται το Focus, τόνισαν ότι ο Γερμανός υπουργός τους δήλωσε ότι πολλοί ειδικοί εκτιμούν ότι οι Έλληνες δεν θα τα καταφέρουν χωρίς «εξωτερική υποτίμηση».

Σύμφωνα με το περιοδικό, «η γερμανική κυβέρνηση θέλει να συνδέσει τη συμφωνηθείσα δυνατότητα απευθείας χρηματοδότησης τραπεζών από το μόνιμο μηχανισμό στήριξης ESM με πρόσθετους όρους», κυρίως με την δυνατότητα των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων να λαμβάνουν χρήματα από τον ESM, μόνον εφόσον τα κράτη τους έχουν εισαγάγει το φόρο χρηματοοικονομικών συναλλαγών και μεταβιβάζουν τα έσοδά τους από αυτόν στον ESM, πρόνοια η οποία θα μείωνε τους κινδύνους για τον Γερμανό φορολογούμενο.

Οι ισχυρισμοί του περιοδικού το οποίο θα κυκλοφορήσει αύριο έχουν ήδη διαψευσθεί, με δήλωση του υφυπουργού Οικονομικών Στέφεν Κάμπετερ στην γερμανική υπηρεσία του ειδησεογραφικού πρακτορείου Reuters. Ο κ. Κάμπετερ έκανε λόγο για «ανοησία» και πρόσθεσε ότι ο κ. Σόιμπλε δεν μίλησε ποτέ για χρεοκοπία της Ελλάδας, αλλά «τόνισε απλώς ότι τα συμπεφωνημένα μέτρα λιτότητας και μεταρρυθμίσεων πρέπει να εφαρμοστούν».
ΑΜΠΕ

ΘΑΥΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ

http://www.agioritikovima.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=7632:thaumata-meta-a&catid=120:2011-01-06-21-28-01&Itemid=403

Ο Γέροντας ΠΑΙΣΙΟΣ δεν έπαυσε να βοηθά τους ανθρώπους και μετά την κοίμησή του
Ουκ απέστη ημών
Ο Γέροντας δεν έπαυσε να βοηθά τους ανθρώπους και μετά την κοίμηση του. Οι άνθρωποι καταφεύγουν στον Γέροντα και ζητούν τις πρεσβείες του, επειδή πιστεύουν στην αγιότητά του. Ο τάφος του έγινε πανορθόδοξο προσκύνημα. Έχει πολλή ευλογία και χάρι. Συγκεντρώνει τους πονεμένους και παρηγορεί τους θλιμμένους. Θεραπεύονται ασθενείς και γίνονται πολλά θαύματα. Και το Κελλάκι του στο Άγιον Όρος έγινε επίσης προσκύνημα. Καθημερινά περνούν επισκέπτες που είχαν γνωρίσει τον Γέροντα και ευεργετήθηκαν, για να τον ευχαριστήσουν ή άλλοι για να δουν που ζούσε...

Τα θαυμαστά γεγονότα που κάνουν οι Άγιοι, εμφανίσεις και θεραπείες, τα βλέπουμε και στον Γέροντα και μετά την κοίμησή του. Ιδιαιτέρως θεραπεύει καρκινοπαθείς και δαιμονισμένους. Εμφανίζεται και σώζει πολλούς από τροχαία δυστυχήματα. Πολλοί ασθενείς τον είδαν μέσα στα Νοσοκομεία. Διάφορα προσωπικά του αντικείμενα θαυματουργούν και εκπέμπουν άρρητη ευωδία.

Το χάρισμα της ευωδίας και μετά την κοίμηση του Γέροντα δεν εξαφανίστηκε. Πολλοί αισθάνονται ευωδία, όταν προσκυνούν τον τάφο του, όταν επισκέπτωνται το Κελλί του στο Άγιον Όρος, ή άλλοι αισθάνονται ευωδία εξερχόμενη από προσωπικά αντικείμενα ή ρούχα του.
Όπως μαρτυρούν οι πατέρες που διαδέχθηκαν τον Γέροντα στο Κελλί του, «τον πρώτο καιρό μετά την κοίμησή του σχεδόν όλοι οι επισκεπτόμενοι το Κελλί αισθάνονταν αυτή την ξεχωριστή ευωδία.

Μαρτυρεί ο π. Α. Κ. : «Τήν χρονιά που εκοιμήθη ο Γέροντας έγινε Λειτουργία την ημέρα που εώρταζε το Κελλί του. Αισθάνθηκα κατά την ώρα της θείας Λειτουργίας ισχυρή ευωδία, η οποία με συνώδευσε μέχρι το Κουτλουμούσι και έπειτα χάθηΕίναι αμέτρητα τα μετά την κοίμηση θαύματα του Γέροντα και συνεχώς γίνονται και νέα. «Δια του λόγου το αληθές» σημειώνονται στην συνέχεια επιλεκτικά ελάχιστα, επιβεβαιωμένα και μαρτυρημένα από αυτόπτες μάρτυρες.

Ευωδία
Διάσωση παιδιού
Ο π. Χρήστος Τσάνταλης από τη Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης και εφημέριος Κερασιάς, με εννέα παιδιά, καταθέτει: «Μερικά από τα παιδιά μου έπαιζαν στην ταράτσα του σπιτιού και κάποια στιγμή άρχισαν να πηδούν τον φωταγωγό. Ένα αγοράκι μου έξι ετών, που ακόμη δεν μιλάει καλά, θέλησε και αυτό να πηδήξη. Βρέθηκε στο κενό και σαν βολίδα έφυγε προς τα κάτω. Έπεσε από τον τρίτο όροφο. Ήλθαν τα παιδιά τρομαγμένα και μου το είπαν. Έτρεξα με χτυποκάρδι στο βάθος του φωταγωγού, για να περιμαζέψω το μικρό. Έμεινα έκπληκτος όταν το είδα να έρχεται προς το μέρος μου κατακίτρινο από τον φόβο. Το πήγα στο Νοσοκομείο. Οι γιατροί το εξέτασαν και είπαν ότι δεν έχει τίποτε, ούτε το παραμικρό τραύμα».

Καταλάβαμε ότι πρόκειται περί θαύματος, και σκέφθηκα πως η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Νέας Μηχανιώνας έσωσε το παιδί. Το πήγα στην εικόνα της και το ρώτησα: «Αυτή σε φύλαξε;». Αυτό απάντησε «όχι». Με ωδήγησε στην φωτογραφία του π. Παϊσίου και μου τον έδειξε με το δάκτυλο (ότι δηλαδή αυτός με κράτησε)».

Επεμβάσεις σε τροχαία
Ο κ. Στ. από την Καλαμάτα, κάτοικος Αθηνών, ταξίδευε με το αυτοκίνητό του προς τα Ιωάννινα. Καθ οδόν έπεσε θύμα ισχυρής μετωπικής συγκρούσεως, κατά την οποία το αυτοκίνητό του κυριολεκτικά διαλύθηκε και ο ίδιος τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι. Μεταφέρθηκε αναίσθητος στο Νοσοκομείο και μπήκε στην εντατική.

Ενώ ευρίσκετο στην κατάσταση αυτή, είδε μία φωτεινή νεφέλη και στο μέσον έναν ηλικιωμένο μοναχό. Παρ ότι δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία, επειδή εκείνες τις ημέρες είχε ακούσει από γνωστό του για κάποιον χαρισματούχο γέροντα Παίσιο, μέσα στην έκπληξή του ρώτησε αυθόρμητα τον άγνωστο μοναχό:

- Είσαι ο γέροντας Παίσιος;
Ο Γέροντας δεν απάντησε. Χαμογέλασε, τον χάιδεψε ελαφρά στο κεφάλι και του είπε:
- Μη φοβάσαι˙ θα γίνεις καλά!

Ο Στ. συνήλθε. Αν και σαστισμένος από το παράδοξο του πράγματος, και παρόλο που αγνοούσε τον θαυμαστό επισκέπτη του, πίστεψε στην διαβεβαίωσή του. Τήν διηγήθηκε μάλιστα με έντονο ύφος και στους γιατρούς. Και αυτοί έκπληκτοι διαπιστώνοντας την ανθρωπίνως ανεξήγητη βελτίωσή του, ωμολόγησαν:

- Όντως πρόκειται για θαύμα!
Αφού βγήκε από το Νοσοκομείο, στον δρόμο περνώντας μπροστά από ένα βιβλιοπωλείο έκπληκτος αντίκρυσε στην βιτρίνα τον σωτήρα του. Ανεγνώρισε την μορφή του στο εξώφυλλο ενός βιβλίου. Έτσι ανεκάλυψε τον ευεργέτη του και γεμάτος ευγνωμοσύνη το αγόρασε και το διάβασε.

Συγκινημένος ήλθε να προσκυνήση στην «Παναγούδα» (Ιανουάριος 1998), όπου και διηγήθηκε τα ανωτέρω. Εκτός του ότι τον διέσωσε από βέβαιο σωματικό θάνατο, η επέμβαση του Γέροντα άλλαξε και ριζικά την ζωή του. Ανεζήτησε πνευματικό και εξωμολογήθηκε. Σταμάτησε την κοσμική ζωή παρά τις έντονες πιέσεις των συγγενών. «Μού είναι αδύνατο να συνεχίσω τα ίδια˙ στον νού μου έρχεται συνέχεια το χαμογελαστό φωτεινό πρόσωπο του Γέροντα», έλεγε με δάκρυα στα μάτια.

Διήγηση ευλαβούς εγγάμου Ιερέως που σπουδάζει στην Θεσσαλονίκη.
«Προ καιρού ήρθε ένας νέος και μου είπε: «Πάτερ, εγώ χθές έπρεπε να είχα πεθάνει, αλλά ο Θεός με έσωσε. Καθώς έτρεχα με μεγάλη ταχύτητα χτύπησα με την μοτοσυκλέττα μου επάνω σε ένα αυτοκίνητο και πετάχθηκα μακρυά. Τήν στιγμη εκείνη είδα έναν παππούλη να με πιάνει γερά από το δεξί χέρι και έτσι δεν έπαθα τίποτε».
Πήρα βιβλίο του Γέρ. Παϊσίου. Από περιέργεια το ξεφύλλισα, μου κίνησε το ενδιαφέρον και το τελείωσα μέσα σε μια νύχτα. Από τότε άλλαξε η ζωή μου».

Το κασκόλ του εξαφανίζει όγκο
Μαρτυρία Φιλίτσας. . . από τον Βόλο:
«Βρέθηκα στην δύσκολη θέση να μην μπορώ να βοηθήσω και να ηρεμήσω, την απελπισμένη αδερφή μου, μετά από την ένδειξη όγκου στην μαστογραφία που έκανε.
»Μέ σεβασμό ζήτησα από αγαπητή μου φίλη την πολύτιμη κληρονομιά της, το κασκόλ του σεβαστού γέροντος Παϊσίου. Κρατώντας το σφιχτά στην αγκαλιά μου, με χέρια τρεμάμενα, με έντονο χτυποκάρδι, έτρεξα και το εναπόθεσα στην αγκαλιά της πασχούσης. Εκείνη με δάκρυα στα μάτια πήγε στο εικόνισμα και προσευχήθηκε. Της ευχήθηκα περαστικά, και το επέστρεψα αμέσως στην φίλη μου.

»Μετά από 45 μέρες η άρρωστη επανέλαβε την μαστογραφία. Το θαύμα είχε γίνει. Η μαστογραφία ήταν πεντακάθαρη. Ο όγκος είχε εξαφανιστή. Μεγάλη η χάρι του γέροντος ΠαϊσίοΕγώ (ο ιερεύς) του έδειξα μερικές εικόνες Αγίων και φωτογραφίες συγχρόνων Γερόντων. Μόλις είδε τον γέροντα Παίσιο, φώναξε συγκινημένος: «Αυτός ήταν».

»Ύστερα από λίγες ημέρες ξαναήρθε και μου ανέφερε ότι εκ των υστέρων ανεκάλυψε στο τσεπάκι του μπουφάν του, στον δεξιό βραχίονα (ακριβώς εκεί που τον έπιασε ο Γέροντας), δύο μικρές εικονίτσες, μια του Χριστού και μια του γέροντος Παϊσίου που τις είχε βάλει η μητέρα του κρυφά».

Πνευματικές νεκραναστάσεις
Τα περισσότερα αλλά και μεγαλύτερα θαύματα του Γέροντα είναι τα ηθικά θαύματα. Πολλοί άνθρωποι αδιάφοροι θρησκευτικά, άθεοι εκ πεποιθήσεως, χωρίς ηθικούς φραγμούς, είτε μετά από κάποια μεταθανάτια εμφάνισή του, είτε συχνότερα από την ανάγνωση κάποιου βιβλίου του αναστήθηκαν πνευματικά, εισήλθαν με ζήλο στην Εκκλησία και κάποιοι και στο μοναχικό στάδιο.

Νέος ζούσε στην άγνοια και στην αμαρτία. Όχι τυχαία έπεσαν στα χέρια του οι Επιστολές του Γέροντα, και κυριολεκτικά συγκλονίστηκε. Άλλαξε η ζωή του και επιθυμεί τον μοναχικό βίο.
«Εγώ πριν έξι χρόνια», ομολογεί ένας νέος από τους πολλούς, «ήμουν αναρχικός. Φορούσα σκουλαρίκια και έπαιρνα ναρκωτικά. Κάποιος από την παρέα μου είχε ένα βιβλίο του π. Παϊσίου».

Το Δεκεμβρίου του έτους 1996 στην έκθεση της Μονής στην Σουρωτή βρίσκονταν εκεί η υπεύθυνη αδελφή, ένα ανδρόγυνο με το μικρό τους κοριτσάκι και τον πατέρα τους, δύο μεσόκοπες γυναίκες και ένας νεαρός άνδρας. Ξαφνικά ακούστηκε μια δυνατή κραυγή. Μιά από τις μεσόκοπες γυναίκες, αρκετά εύσωμη, σωριάστηκε στο πάτωμα και άρχισε να χτυπιέται και να ωρύεται άγρια. Κουνούσε το κεφάλι γρήγορα πέρα-δώθε. Το θέαμα ήταν πολύ άσχημο. Η γυναίκα με το παιδάκι βγήκαν έξω, ενώ οι άλλοι πλησίασαν να την βοηθήσουν. Η γυναίκα μούγκριζε, αγκομαχούσε και έλεγε με μια άγρια, απειλητική, ανδρική φωνή: «Θα σάς κανονίσω ρε εγώ που δεν πιστεύετε, θα σάς δείξω εγώ. . . να, τώρα ακόμα λίγο και θα σάς βάλω όλους στο χέρι με το 666. . . θα με προσκυνάτε όλοι. . . χαμένοι, ηλίθιοι. . . » και άλλες βρισιές.

Έπειτα άρχισε να τσιρίζη και έδειχνε φοβισμένη. «Παίσιε, με καίς, με καίς, θέλεις να με στείλης πίσω στα τάρταρα. . . Και αυτή η χαμένη όλο σε μοναστήρια με φέρνει. . . τι την βοηθάς; Με καίς, με καίς», και στρίγγλιζε δυνατώτερα. Χτυπιόταν τόσο δυνατά, που υπήρχε φόβος να σπάση το κεφάλι της. Ήταν φανερό ότι την πείραζε ο δαίμονας.

«Α. . . αααά, φώναζε πάλι. . . Να, ήρθε και η Μαρία τώρα. . . με καίς Παίσιε», είπε με μια δυνατή φωνή και έμεινε ακίνητη σαν να λιποθύμησε.
Πλησίασαν διστακτικά οι παριστάμενοι για να την βοηθήσουν, ενώ οι γυναίκες φρόντιζαν να την σκεπάζουν με τα ρούχα της. Αφού την τακτοποίησαν, την σήκωσαν από το πάτωμα. Είχε ανοίξει τα μάτια της και έκλαιγε ήρεμα και βουβά. Μιά ευχαριστία ξεχύθηκε από τα βάθη της καρδιάς της.

«Σ ευχαριστώ, Γέροντα. . . Σε ευχαριστώ, Θεέ μου», έλεγε και ξανάλεγε με πολλή ευγνωμοσύνη. Σηκώθηκε, πήγε μπροστά σε μια εικόνα του Χριστού και της Παναγίας και αναλύθηκε σε δυνατούς λυγμούς: «Θεέ μου. . . Θεέ μου. Πως με καταδέχθηκες την ανάξια. . . Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, σε ευχαριστώ, Γέροντα. . . Δεν άξιζα, Θεέ μου, τέτοια βοήθεια».

Η σκηνή ήταν πολύ συγκινητική. Ύστερα χαιρέτησαν με ευγνωμοσύνη την αδελφή και έφυγαν.
Η γυναίκα αυτή είχε δαιμόνιο. Φεύγοντας ανέφερε ότι το προηγούμενο βράδυ είδε στον ύπνο της τον γέροντα Παίσιο που της είπε: «Έλα στον τάφο μου και θα σε κάνω καλά». Ήρθε στο Μοναστήρι, ρώτησε που είναι ο τάφος του Γέροντα, προσκύνησε τον τάφο και ύστερα ήρθαν στην έκθεση, όπου συνέβησαν τα παραπάν

Παρέχει ανάβλεψη
Μαρτυρία Ρωσσίδος, κυρίας Λαρίσας Νικολάεβνα Μάσλοβα, ιατρού, από την Μόσχα: «Έπαθα δυστύχημα με αποτέλεσμα το αριστερό μου μάτι να χάση τελείως το φως του. Με έφεραν στο πρώτο Γενικό Νοσοκομείο της Μόσχας. Οι θάλαμοι ήταν γεμάτοι, γι αυτό με έβαλαν στον διάδρομο. Τη νύχτα δεν κοιμήθηκα καθόλου. Έκανα προσευχή και στενοχωριόμουν πολύ. Προς το πρωί, ενώ ήμουν σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ήρθε ο μπάτουσκα Παίσιος, τον είδα μπροστά μου ολοφάνερα και τον αναγνώρισα, γιατί είχα διαβάσει ένα βιβλίο σχετικό με την ζωή του. Μού σκέπασε το κεφάλι με μια πετσετούλα και εξαφανίστηκε. Την ίδια στιγμή κατάλαβα ότι βλέπει το τυφλό μάτι μου. Οι γιατροί δεν χρειάσθηκε να κάνουν τίποτε. Νοσηλεύτηκα στην παραπάνω κλινική από 4 μέχρι 11 Φεβρουαρίου του έτους 2002. Ο αριθμός του ιστορικού της ασθενείας μου είναι 31171.

«Ευχαριστώ τον Θεό για το έλεός Του σε μένα και τον μπάτουσκα Παίσιο για την βοήθειά του».

* 1 Ανάδοχός του ήταν η Αναστασία, σύζυγος του Προδρόμου Κορτσινόγλου, του ψάλτη του οσίου Αρσενίου.
2 Ο βίος του αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου γράφτηκε από τον γέροντα Παΐσιο. Έργα του ιδίου είναι και: «Ο Γέρων Χατζη-Γεώργης ο Αθωνίτης», «Αγιορείται Πατέρες και αγιορείτικα» και «Επιστολές». Η σειρά «Γέροντος Παϊσίου, Λόγοι», που εκδίδει η Ι. Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Σουρωτής, περιέχει την διδασκαλία του Γέροντα.
talanto.blogspot.com 

ΑΠΟΦΑΣΗ ΒΟΜΒΑ: ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ Η ΜΕΙΩΣΗ ΜΙΣΘΩΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΡΑΚΙΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

http://makeleio.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2704:2012-07-02-08-58-50&catid=4:2012-02-11-12-49-59&Itemid=2

Αντισυνταγματικοί και αντίθετοι στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) αλλά και στις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας κρίθηκαν οι δύο Μνημονιακοί νόμοι 3833/2010 και 3845/2010, που επέβαλαν μείωση των αποδοχών και των επιδομάτων των εργαζομένων στο Δημόσιο και εξαθλίωσαν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στο δημόσιο, έστειλαν στην ανεργία λόγω πτώσης της κατανάλωσης επιπλέον δεκάδες χιλιάδες ιδιωτικούς υπαλλήλους και συνεβαλαν τα μέγιστα στην oικονομικη ύφεση αλλα και στα φαινόμενα αποσάρθρωσης του κοινωνικου ιστού.

Πρόκειται για την πρώτη απόφαση των πολιτικών δικαστηρίων που έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με την απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας το οποίο έκρινε ότι οι μνημονιακοί περιορισμοί στις αποδοχές, τα δώρα κ.λπ. των εργαζομένων είναι συμβατοί με τις επιταγές του Συντάγματος και την ευρωπαϊκή και διεθνή νομοθεσία και ότι εν τελει το μνημονιο είναι συνταγματικότατο. Εαν δεν κάνουμε λάθος ενας εξ αυτών ήταν και ο τεως υπηρεσιακος πρωθυπουργός Π.Πικραμμενος.

Ειδικότερα, η απόφαση του Ειρηνοδικείου Αθηνών αναφέρει ότι τόσο ο νόμος 3833/2010, που αφορά τα επείγοντα μέτρα αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης, όσο και ο νόμος 3845/2012 για τα μέτρα εφαρμογής του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη μέλη της ευρωζώνης και το Διεθνές Νομισματικό ταμείο ΔΝΤ είναι αντίθετοι στα άρθρα 4, 22, 23, 25, 28 και 106 του Συντάγματος, στο άρθρο 11 της ΕΣΔΑ και στις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας 151/1978 και 14/1981.

Στη δικαστική αυτή απόφαση επισημαίνεται ότι τα μέτρα που επιβλήθηκαν σε βάρος των εργαζομένων πραγματοποιούν ανεπίτρεπτη επέμβαση στη συλλογική αυτονομία με αποτέλεσμα να καταλύουν τα άρθρα 22 και 23 του Συντάγματος, ενώ δεν συνοδεύονται από αντισταθμιστικά μέτρα, όπως είναι η μείωση των τιμών και των φόρων. Αντίθετα, μάλιστα, προσθέτει η απόφαση, επιβλήθηκαν φοροεισπρακτικού χαρακτήρα μέτρα.

Σημειώνεται ακόμη ότι παραβιάζεται και το άρθρο 4 του Συντάγματος (περί ισότητας), καθώς έγινε μείωση ίδιου ύψους στις αποδοχές τόσο των υψηλόμισθών όσο και των χαμηλόμισθων.

Η επίμαχη απόφαση δημοσιεύθηκε στο νομικό περιοδικό «Επιθεώρησης Εργατικού Δικαίου» (τεύχος 10/2012) και είναι του Ειρηνοδικείου Αθηνών (599/2012) με ειρηνοδίκη τη Σταυρούλα Κουτρουβίδα. Στη Δικαιοσύνη είχαν προσφύγει οι εργαζόμενοι στην Ανώνυμη Εταιρεία ΣΤΑΣΥ (πρώην ΑΜΕΛ Α.Ε.), η οποία είναι θυγατρική της «Αττικόν Μετρό Α.Ε.» και ανήκει στο δημόσιο τομέα.