Deutsche Bank: Εάν η περίπτωση της Ελλάδας δεν συνιστά χρεοκοπία, τότε ποια κατάσταση στο μέλλον θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χρεοκοπία; Για να δούμε τι θα αποφανθούν οι οίκοι αξιολόγησης...

http://edoketora.blogspot.com/2011/10/deutsche-bank.html

www.bankingnews.gr

"Εάν η περίπτωση της Ελλάδας δεν συνιστά χρεοκοπία, τότε ποια κατάσταση στο μέλλον θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χρεοκοπία;" διερωτώνται οι αναλυτές της Deutsche Bank, σχολιάζοντας τα συμπεράσματα και τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της Τετάρτης.

Στην έκθεσή του με τίτλο "First thoughts on EU Summit decisions" (Πρώτες σκέψεις για τις αποφάσεις της Συνόδου) ο οίκος, αναφερόμενος στην απόφαση των Βρυξελλών για haircut 50% στο ελληνικό χρέος, με στόχο τη μείωσή του στο 120% του ΑΕΠ έως το 2020, επισημαίνει ότι για να καμφθούν τελικά οι ενστάσεις των τραπεζιτών έπρεπε να τεθεί επί τάπητος η απειλή για την ολοκληρωτική χρεοκοπία της Ελλάδος.
"Ο Γάλλος πρόεδρος Ν. Sarkozy ισχυρίστηκε ότι η Ευρώπη απέφυγε τη χρεοκοπία της Ελλάδας. Για να περιμένουμε όμως να δούμε τι θα αποφανθούν οι οίκοι αξιολόγησης", σχολιάζει μεταξύ άλλων η Deutsche Bank.
Αναφερόμενος στο σκέλος της ανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών, ο οίκος προειδοποιεί, πως παρά τα μεγαλεπίβολα σχέδια των Ευρωπαίων, ο κίνδυνος πιστωτικής κρίσης δεν έχει πλήρως εξαλειφθεί. "Πως η υπερβολική απομόχλευση μπορεί να ποσοτικοποιηθεί, καθοριστεί και εντέλει αποφευχθεί παραμένει ένα μείζον ερώτημα", αναρωτάται η Deutsche.
Εστιάζοντας στις αποφάσεις για την ενίσχυση των διαθέσιμων πόρων του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης (EFSF) περί το 1 τρις, μέσω δύο επιλογών (πιστωτική αναβάθμιση και όχημα ειδικού σκοπού), ο οίκος κάνει λόγο για κινήσεις προς τη σωστή κατεύθυνση που ενισχύουν την αισιοδοξία, αλλά ζητά ταυτόχρονα περισσότερες λεπτομέρειες και μεγαλύτερη σαφήνεια.
"Εάν το συνολικό πακέτο που αποφασίστηκε στη Σύνοδο της Τετάρτης είναι η τελευταία λύση για την αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, αυτό θα εξαρτηθεί από τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής που θα εφαρμοστούν από τα ευρωπαϊκά κράτη, αλλά και από το εάν η ανάπτυξη των κρατών είναι επαρκής για να πείσει τις αγορές ότι τα προβλήματα χρέους θα ξεπεραστούν", επισημαίνει η Deutsche Bank.
Σύμφωνα με τον οίκο, υπάρχουν ακόμη πολλά προβλήματα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η Ευρωζώνη, ωστόσο πλέον έγινε σαφές ότι οι ηγέτες επιχείρησαν να δώσουν ορισμένες ενδείξεις σαφήνειας σε αυτό που αποκάλεσαν το "Μεγάλο Σχέδιο"...

Σ.Σ(Εδώ και τωρα): Φυσικα απάντηση στο άλυτο πρόβλημα "και δημοσιονομική πολιτική(λιτότητα άρα ύφεση) και ανάπτυξη" δεν υπάρχει. Ο καπιταλισμός τραβάει ακάθεκτος τον αδιέξοδο δρόμο του.

Το φάντασμα της Βαϊμάρης - Tου κ. Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

http://konstantakopoulos.blogspot.com/2011/10/blog-post_27.html

Ο θάνατος του 50χρονου διαδηλωτή ήρθε να υπενθυμίσει τη σοβαρότητα της «καθεστωτικής», «συστημικής» κρίσης της χώρας. Παράξενο δεν είναι που συνέβη, αλλά το ότι είχαμε μόνο αυτόν μέχρι τώρα.

Η κατακόρυφη αύξηση της οργής διευρυνόμενης μερίδας της κοινωνίας πλησιάζει στο «σημείο βρασμού», εξαιτίας των καταστρεπτικών συνεπειών της οικονομικής πολιτικής για όλα σχεδόν τα κοινωνικά στρώματα. Δεν χρειάζεται κανείς σήμερα οικονομικές στατιστικές ή πολλά λόγια για να καταλάβει τι γίνεται. Αρκεί να κυττάξει τους ηλικιωμένους που ψάχνουν σκυμμένοι στα βουνά των σκουπιδιών.

Ιδιαίτερα εκρηκτική είναι η προσθήκη, στην ανέχεια και τον φόβο, της αίσθησης βαθιάς αδικίας και ματαιότητας της ασκούμενης πολιτικής, ή εκτιμήσεων για «προδοσία» της χώρας, που συνέχουν διευρυνόμενα τμήματα των κατώτερων και μεσαίων τάξεων. Αν υπήρχε αξιόπιστη ηγεσία με πειστικές προγραμματικές ιδέες, θα είχε γίνει ήδη επανάσταση στην Ελλάδα!

Τσολάκογλου, Γουδί και ΜΑΤ

Αυτά δεν έχουν εμφανισθεί, η εναλλακτική παραμένει ασαφής, η πλειοψηφία των ΜΜΕ είτε «αμβλύνει» τη δυσαρέσκεια, είτε «παρεκτρέπει» το δημόσιο διάλογο σε ασήμαντα «ψευδογεγονότα», όπως η «επιστολή των τριών», έτσι δεν έχει ξεσπάσει ακόμα συγκεντρωμένα και πολιτικά η κοινωνική οργή. Εκδηλώθηκε όμως ήδη με τις αποδοκιμασίες των πολιτικών όταν εμφανίζονται, φαινόμενο που έχει να παρουσιαστεί στην Ελλάδα από την αποστασία του 1965. Εκδηλώνεται επίσης με τις όλο και συχνότερη χρήση, δεξιά και αριστερά, όρων όπως «Τσολάκογλου» ή «Γουδί». Οδήγησε στις τεράστιες διαδηλώσεις της Τετάρτης, πρωτοφανείς μετά το 1974. Εκδηλώνεται με τις εκτεταμένες καταλήψεις κρατικών κτιρίων και απεργίες, που συνιστούν «εξέγερση χαμηλής έντασης», παραλύοντας κρίσιμο τμήμα της κρατικής λειτουργίας.

Η αποδοκιμασία είναι τόσο βαθιά και έντονη που καθιστά αδύνατη την άσκηση εξουσίας χωρίς πρόκληση επεισοδίων στο Σύνταγμα. Αν δεν γίνονταν επεισόδια, προσφέροντας το πρόσχημα γενικευμένης ρίψης ασφυξιογόνων αερίων αιωρούμενων επί ημέρες (πιθανότατα οδήγησαν στον προχθεσινό θάνατο), οι πολίτες θα είχαν προ πολλού καταλάβει και παραμείνει στο κέντρο της Αθήνας, καθιστώντας πρακτικά αδύνατη την άσκηση κυβερνητικής εξουσίας. Από βοηθητικός μηχανισμός επιβολής της τάξης, τα ΜΑΤ μετεβλήθησαν σε πυλώνα της εξουσίας εξίσου σημαντικό με τη «δεδηλωμένη»!

Το φάντασμα της Βαϊμάρης

«Οι οικονομικές προϋποθέσεις της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας έχουν καταστραφεί», λέει ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες σκεπτόμενους ‘Ελληνες πολιτικούς, «βετεράνος» της συντηρητικής παράταξης. Τις προάλλες, μιλώντας σε έναν Γερμανό που παίζει σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση του «ελληνικού», επεχείρησα να τον «σοκάρω» παραλληλίζοντας την Ελλάδα με τη Βαϊμάρη. Με σόκαρε όμως αυτός απαντώντας απαθώς: «Δεν έχετε δίκηο. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι χειρότερη από τη Βαϊμάρη. Η οικονομία σας βυθίζεται πιο γρήγορα από τη γερμανική το 1930-33».

Δεν είναι ο μόνος που το πιστεύει. Ο «πατέρας» του ευρώ Ζακ Ντελόρ δήλωσε ότι το «φάρμακο» που χορηγείται στην Ελλάδα είναι δηλητήριο. Ο εκδότης της σημαντικότερης ευρωπαϊκής οικονομικής εφημερίδας, Handelsblatt, συνέκρινε, μιλώντας στον «Κ.τ.Ε.», την ασκούμενη πολιτική με το σχέδιο Μοργκεντάου, που εφήρμοσαν οι ΗΠΑ στη Γερμανία μετά το 1945, για να καταστρέψουν τη βιομηχανία και τεχνολογία της, πριν το αλλάξουν με το Μάρσαλ. Τέσσερις από τους πέντε «σοφούς» της γερμανικής κυβέρνησης για την οικονομία υποστήριξαν δημοσίως ότι το πρόγραμμα «δεν βγαίνει». Παγκοσμίως, η ελληνική κυβέρνηση είναι περίπου μόνη της να υποστηρίζει ότι «σώζει» τη χώρα.

Φυσικά, και ευτυχώς, δεν υπάρχει Χίτλερ έτοιμος. Ούτε συγκρούονται στους δρόμους ένοπλες ομάδες ακροαριστερών/ακροδεξιών. Αυτό συμβαίνει γιατί ο ανθρώπινος εγκέφαλος ακολουθεί, δεν προηγείται της αντικειμενικής πραγματικότητας. Ζούμε ακόμα σε προ κρίσης διανοητικό/συναισθηματικό χρόνο. Για να μη γίνει όμως η Ελλάδα, εκτός άλλων, και «πειραματόζωο» διεθνών δυνάμεων που θάθελαν να δοκιμάσουν σε μια ευρωπαϊκή χώρα αυταρχικές μεθόδους συνοδείας ενός προγράμματος πρωτοφανούς μαζικής φτωχοποίησης, χρειάζεται τιτάνια προσπάθεια της άρχουσας ελίτ να παράγει πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας – ή, αν δεν είναι δυνατό, η εμφάνιση νέας ηγεσίας/ιδεών από τα σπλάχνα της κοινωνίας, τις δυνάμεις που αντιτίθενται στο Μνημόνιο και τα παράγωγά του και κινητοποιούνται εναντίον αυτής της πολιτικής. Δυστυχώς, προς το παρόν, η μεν πολιτική και ευρύτερη άρχουσα «ελίτ» βρίσκεται σε κατάσταση άρνησης ή απροθυμίας-αδυναμίας να παράγει λύση, οι δε «αντιμνημονιακοί» χαρακτηρίζονται από εντεινόμενες εσωτερικές αντιθέσεις. Οι αποσυνθετικές δυνάμεις κυριαρχούν στη χώρα, ο χρόνος που απομένει δεν είναι ούτε ουδέτερος, ούτε πολύς.

Τυχοδιώκτες, Ρόντος και Ισραήλ

Πανικόβλητες από τo φόβο δικής τους χρεωκοπίας, ομάδες στο εσωτερικό του πολιτικού προσωπικού τείνουν ευήκοο ους σε επικίνδυνα σενάρια «νικηφόρων εξωτερικών περιπετειών» με τη συνδρομή του Ισραήλ στη Μεσόγειο, που “φαντασιώνονται” ίσως ότι θα μπορούσαν, έτσι, να αποκαταστήσουν το κύρος τους στο εσωτερικό. Η επανεμφάνιση του Ρόντου, ανθρώπου που συνδέθηκε με την ανατροπή του Μιλόσεβιτς στη Γιουγκοσλαβία και τον πόλεμο στην Γεωργία, υπό τη μη διαψευσθείσα ιδιότητα «συμβούλου του Πρωθυπουργού», προκάλεσε συναγερμό σε ορισμένες πρεσβείες. Ελπίζει κανείς ότι έχει απομείνει κάποιο ίχνος κοινότατης λογικής και ελάχιστου πατριωτισμού στους ΅αρμόδιους»…

Λύσεις πάντα υπάρχουν και στις δυσκολότερες καταστάσεις για έθνη αποφασισμένα να επιβιώσουν, έστω και με μεγάλο κόστος. Η Ελλάδα διαθέτει σημαντικότατα οικονομικά και γεωπολιτικά χαρτιά. Χρειάζεται όμως τεράστια εθνική υπέρβαση και μεγάλο θάρρος για να βρεθούν και να αρχίσουν να εφαρμόζονται οι λύσεις.

‘Αρνηση

¨Εχω ένα φίλο πολύ κοντά στα κέντρα της εξουσίας, που απέφευγα να του τηλεφωνήσω για μήνες, να μη κακοκαρδιστούμε άσκοπα. Πριν μερικές μέρες που επικοινωνήσαμε, άκουσα έναν έξαλλο άνθρωπο, αγνακτισμένο με όλα και όλους. Απέφευγα να του πω ολοκληρωμένα τη γνώμη μου, όταν ξαφνικά με ανάγκασε εκείνος, ρωτώντας με ευθέως: «Πρέπει ο Παπανδρέου να κάνει εκλογές;»

Αφού με ρωτούσε, αναγκάστηκα να του πω μια γνώμη, όσο πιο ήπια μπορούσα, τόσο ταραγμένος που ήταν: «Αμφιβάλλω ότι οι εκλογές θα λύσουν το πρόβλημα, αμφιβάλλω για όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Αλλά δεν μπορεί να κυβερνηθεί μια χώρα με 90% του κόσμου απέναντι». Προσπάθησε να μου πει ότι δεν είναι έτσι, ότι άλλη κατάσταση είναι εκτός Αθηνών κλπ. Κατεπλάγην από το σοκ που προκάλεσα λέγοντας κάτι τόσο απλό και αυτονόητο.

Το 1974, μετά από μια πολιτική κυριαρχία που διήρκεσε ουσιαστικά σαράντα χρόνια, η παράταξη της «εθνικόφρονος δεξιάς» γνώρισε, με την κυπριακή τραγωδία, μια ιστορική ήττα από την οποία δεν επέπρωτο να συνέλθει, έστω κι αν χρειάστηκαν ακόμα επτά χρόνια για να έρθει το ΠΑΣΟΚ. Απαντώντας στο κενό εξουσίας και κατεύθυνσης, η Ελλάδα της μεταπολίτευσης παρήγαγε το ΠΑΣΟΚ ως εσωτερικό εργαλείο μεταρρύθμισης και κοινωνικής «αναδιανομής», την ευρωπαϊκή ένταξη ως διεθνή στρατηγική. ‘Οπως η Δεξιά εν μέσω των καπνιζόντων κυπριακών ερειπίων, έτσι και το ΠΑΣΟΚ πεθαίνει σήμερα εν μέσω των ερειπίων του ελληνικού κοινωνικού ιστού και του υποτυπώδους κράτους πρόνοιας που απέκτησε η χώρα στον 20ό αιώνα, ενώ κλονίζεται η ευρωπαϊκή ένταξη. Πολλοί καρκινοπαθείς δεν ρωτάνε τον γιατρό γιατί ξέρουν την απάντηση. Πολλοί πολιτικοί, από αυτούς που κυβέρνησαν τρεις δεκαετίες, δεν θέλουν να πιστέψουν ότι ήρθε το τέλος τους, ότι αναίρεσαν οι ίδιοι τους βαθύτερους λόγους ύπαρξης της παράταξής τους. Παράγουν άρθρα, ζητάνε πρωτοβουλίες, θέλουν «κυβερνήσεις σωτηρίας» χωρίς μέθοδο σωτηρίας, επιχειρούν να ξαναστήσουν μια άσχετη δικομματική αντιπαράθεση, αναζητούν αφορμές να διαπληκτιστούν στο κοινοβούλιο, για να αποφύγουν την «ταμπακέρα». Εντείνουν την κρίση στη χώρα και επιτείνουν έτσι τη σύγχυση σε έναν λαό που πενθεί τη χώρα του, τρέμει από την αγωνία του, εκρήγνυται από την οργή του.

Το ΚΚΕ ξαναδιαγράφει τον ‘Αρη Βελουχιώτη!

Τρομοκρατημένος ο Περισσός τόσο από την πιθανότητα εξέγερσης, όσο και από την πιθανότητα να στραφεί ο ελληνικός λαός στα αριστερά, πήρε σειρά μέτρων. Τάχθηκε υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, που δεν είναι δημοφιλής θέση και αποτρέπει κάθε συνεργασία της αριστεράς. Αψηφώντας τη γελοιότητα, ξαναδιέγραψε τον ‘Αρη Βελουχιώτη, αναγνωρίζοντας όμως ότι είχε δίκηο για τη Βάρκιζα! Προειδοποίησε έτσι τα μέλη του να υπακούουν τυφλά, ακόμα κι αν το Κόμμα τραβάει ολόισια σε καταστροφή. Τρίτον, αποφάσισε να αποδώσει στον εαυτό του καθήκοντα προστασίας της τάξης, δεχόμενο εύσημα του Πρωθυπουργού.

Αν η παρουσία κουκουλοφόρων στην Αθήνα δημιουργεί σύγχυση , η απουσία τους στην επαρχία αποσαφηνίζει τα πράγματα. Στα Γιάννενα, το ΠΑΜΕ κατέλαβε την κεντρική πλατεία, απαγορεύοντας στην τριπλάσια διαδήλωση των συνδικάτων και των υπολοίπων να πάνε. Το αποτέλεσμα ήταν, αντί οι διαδηλωτές ενωμένοι να διαμαρτύρονται κατά της κυβέρνησης, να συγκρούονται μεταξύ τους.

Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 22 Οκτωβρίου 2011

ΚΥΡΙΕ ΠΑΠΟΥΛΙΑ ΤΟΝ Henri-Philippe Pétain ΤΟΝ ΕΧΕΤΕ ΑΚΟΥΣΤΑ?

http://anergoidimosiografoi.blogspot.com/2011/10/henri-philippe-petain.html

Ο Ανρί Φιλίπ Πεταίν (24 Απριλίου 1856-23 Ιουλίου 1951) ήταν Γάλλος Στρατάρχης και πολιτικός, ήρωας του Α' Παγκοσμίου Πολέμου πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Γαλλίας κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αμφιλεγόμενος κυρίως για την συνθηκολόγηση του με την Ναζιστική Γερμανία μετά την οποία έγινε αρχηγός του Κράτους του Βισύ.
Ο Πεταίν ήταν γιός αγροτών και από μικρός έχασε την μητέρα του. Το 1876 ξεκίνησε τις σπουδές του στο Κολλέγιο Σεν Μπερτέν (Collège Saint-Bertin), όπου δίδασκε ένας θείος του. Εκεί εντυπωσιάστηκε από ένα τοπικό τάγμα πεζικού και αποφάσισε να γίνει στρατιωτικός. Συνέχισε τις σπουδές του σε ανώτερο κολλέγιο και το 1878 αποφοίτησε ως ανθυπολοχαγός από την Στρατιωτική Ακαδημία του Σαιν Συρ. Υπηρέτησε ενεργά για δέκα χρόνια και μετά φοίτησε στην Σχολή Πολέμου, όπου επέστρεψε αρκετές φορές για να διδάξει. Η διδασκαλία του στην Σχολή Πολέμου του απέφερε επαίνους και προαγωγές.

Ο Πεταίν είχε αναπτύξει μια στρατηγική θεωρία, σύμφωνα με την οποία τα ισχυρά πυροβόλα θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται για την άμυνα πίσω από ισχυρές οχυρώσεις, αντί ως επιθετικό μέσο, μια θεωρία για την οποία υπήρχαν πολλές αντιρήσεις μεταξύ άλλων και από τον Φερντινάν Φος. Με το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ως στρατηγός χρησιμοποίησε την τακτική του με πυροβολικό και οχυρώσεις επιτυχημένα, και κυρίως στην μάχη του Βερντέν, όπου απέκρουσε μεγάλη γερμανική επίθεση το 1916.

Οι ανταρσίες και η άρνηση εκτέλεσης διαταγών στον γαλλικό στρατό ήταν διαδεδομένες, εκτός από τους στρατιώτες που υπηρετούσαν υπό τον Πεταίν, οι οποίοι, αντίθετα τον σέβονταν, καθώς ασχολούνταν με την καλή διαβίωση των ανδρών του και μεριμνούσε για την αποφυγή απωλειών. Για να αντιμετωπιστούν αυτά τα ζητήματα, ο Πεταίν διορίσθηκε Αρχηγός του Στρατού το 1918, και οι ενέργειες που έκανε έφεραν αποτέλεσμα. Κέρδισε, έτσι, την υποστήριξη όσων υπηρέτησαν υπό τις διαταγές του και τον τίτλο του Στρατάρχη της Γαλλίας.

Το 1925 πήγε στο Μαρόκο για την καταστολή μιας επανάστασης και στη συνέχεια αποστρατεύθηκε. Συνέχισε να υπηρετεί ως Στρατάρχης της Γαλλίας και Επιθεωρητής Αεράμυνας, και το 1939 διορίστηκε πρέσβης στην Ισπανία.

Το 1940 ανακλήθηκε στην Γαλλία, όπου οι ισχυρές οχυρώσεις (γραμμή Μαζινό) αυτή την φορά αποδείχθηκαν ανεπαρκείς και ο Γερμανικός στρατός προέλασε σχεδόν αμαχητί, και διορίστηκε αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης. Στις 15 Ιουνίου 1940 έγινε Πρόεδρος και υπέγραψε ανακωχή με τους Γερμανούς. Εκ νέου επικεφαλής της κατοχικής κυβέρνησης με έδρα την πόλη Βισύ, συνεργάστηκε με τους Γερμανούς σε όλη την διάρκεια της κατοχής[1].
Ο Πεταίν συναντά τον Χίτλερ στο Μοντουάρ (24-10-1940). Φωτ. Deutsches Bundesarchiv

Μετά την συμμαχική απόβαση στην Νορμανδία, τον Ιούνιο του 1944 και την επιτυχή της έκβαση, οι Γερμανοί τον μετέφεραν, στις 7 Σεπτεμβρίου, στο Ζινγκμαρίνγκεν (όπου είχαν μεταφερθεί και όλα τα μέλη της Κυβέρνησής του). Ύστερα από λίγες ημέρες παραιτήθηκε από τις πολιτικές του εξουσίες.

Μετά το τέλος του Πολέμου παραπέμφθηκε σε Στρατοδικείο, όπου και δικάστηκε για προδοσία και συνεργασία με τον εχθρό. Ο ίδιος ισχυριζόταν ότι η ανακωχή ήταν ο μόνος τρόπος να σωθεί η Γαλλία[2]. Το 1945, σε ηλικία 89 ετών, καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια φυλάκιση από τον Πρόεδρο Σαρλ ντε Γκωλ, σε αναγνώριση των υπηρεσιών που είχε προσφέρει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μεταφέρθηκε στην φυλακή του Ιλ ντ' Ιε (Île d'Yeu), όπου, ύστερα από λίγο διάστημα, έπαθε άνοια και χρειαζόταν συνεχή παρακολούθηση και φροντίδα. Πέθανε στην φυλακή στις 23 Ιουλίου του 1951 και τάφηκε εκεί. Έχει προταθεί η ανακομιδή του λειψάνου του στο Βερντέν, ωστόσο μέχρι τώρα κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει. Μέχρι σήμερα, στην Γαλλία, ο όρος «πεταινισμός» (Pétainisme) αναφέρεται σε απολυταρχική και αντιδραστική, παραδοσιοκρατική και θρησκευόμενη ιδεολογία.

ΠΗΓΗ

Πανό και συνθήματα ενανίον της κυβέρνησης στο Καραϊσκάκη και στο γήπεδο του Παναιτωλικού

http://harryklynn.blogspot.com/2011/10/blog-post_4363.html

Και στο γήπεδο Καραϊσκάκη εκφράστηκε απόψε έντονα η δυσαρέσκεια του κόσμου για την κυβερνητική πολιτική. Κατά τη διάρκεια του αγώνα Ολυμπιακός-ΟΦΗ οι οπαδοί των “ερυθρολεύκων” ξέσπασαν με υβριστικά συνθήματα κατά του πρωθυπουργού και των πολιτικών, ενώ ανάρτησαν και τρία πανό. Και στο Αγρίνιο ανέβηκε πανό το απόγευμα, στον αγώνα Παναιτωλικός-
Ξάνθη.

Οι οργανωμένοι οπαδοί του Ολυμπιακού στη θύρα 7 σήκωσαν ψηλά τρία πανό στο 12ο λεπτό. Τα κατέβασαν αμέσως, αλλά με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου τα ανάρτησαν κανονικά. Το β' ημίχρονο καθυστέρησε να ξεκινήσει για λίγα λεπτά, ο διαιτητής Σπύρος Σελίμος από τη Λακωνία ζήτησε να κατέβουν τα πανό, έγιναν οι σχετικές συστάσεις από τα μεγάφωνα, αλλά το ματς έγινε κανονικά χωρίς να τα αποσύρουν οι οπαδοί του Ολυμπιακού.

Το περιεχόμενο των τριών πανό:

*Κανείς Βολευτής ξανά στο Καραϊσκάκη. Είστε ανεπιθύμητοι
*Αλήτες, Προδότες Πολιτικοί θα κάψουμε εσάς και τη βουλή
*50% κούρεμα κάντε σε κάνα γίδι από εμάς θα πάρετε ένα αρ....ι.

Στο Αγρίνιο

Στο Αγρίνιο ο διαιτητής Βοσκάκης δεν διέκοψε ούτε λεπτό τον αγώνα Παναιτωλικού-Ξάνθης όταν οπαδοί της γηπεδούχου ομάδας ανέβασαν δυο πανό στη θύρα 6. Το ένα έγραφε “Μπάτσοι παντού, δικαιοσύνη πουθενά” και το άλλο “Το δίκιο το έχουν ο λαός και οι εξεγερμένοι, όχι οι πολιτικοί και οι βολεμένοι”.

Γυρνάμε στην εποχή Όθωνα! Τρόϊκα τότε και τώρα. Ανάλυση Stratfor για το onalert.gr

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=2&art_id=9385

Η ανάλυση του Stratfor που είναι ταυτόχρονα και μία ιστορική αναδρομή των κρίσεων χρέους της Ελλάδας από τη γέννησή της είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Κυρίως για τις εκπληκτικές και επαναλαμβανόμενες …συμπτώσεις του παρελθόντος μας με το δραματικό παρόν που ζούμε. Διαβάστε για την τρόϊκα που είχαμε επί …Όθωνα -κι όχι μόνο τότε- για τα δάνεια που μας έβαζαν να παίρνουμε με το ζόρι ,πολλά από τα οποία προορίζονταν για αγορά όπλων! Κι άλλα πολλά που προκαλούν πραγματικά τεράστια ερωτηματικά για τους κύκλους που κάνει η ιστορία!




Η Ελλάδα δεν είναι “ξένη” ως προς τις οικονομικές κρίσεις ,όπως η σημερινή. Η χώρα είναι χρεωμένη από την ανεξαρτησία της κι έχει περάσει από ένα κύκλο δανεισμού πολλές φορές.Οι ξένες δυνάμεις είχαν πάντα ενδιαφέρον για τη διατήρηση της σταθερότητας στην Ελλάδα και πάντα συμφωνούσαν στην αναχρηματοδότηση του χρέους της.

Το μόνο νέο στοιχείο σ΄ αυτή τη κρίση είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει πια τόσο μεγάλη στρατηγική σημασία ,όπως είχε πριν από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

Υπερχρεωμένο γεννήθηκε το σύγχρονο ελληνικό κράτος μετά από τον αγώνα ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία (1821-1832).Χρειάστηκε η αποφασιστική δυτική επέμβαση το 1827 για να γύρει η πλάστιγγα υπέρ της Ελλάδας σ΄ αυτή τη σύγκρουση.Ο πόλεμος είχε διαταράξει το εμπόριο στην Ανατολική Μεσόγειο και η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο εξέφραζαν την ανησυχία τους ότι ένα κενό εξουσίας στην περιοχή θα έδινε τη δυνατότητα στη Ρωσική Αυτοκρατορία να βρει τη πρόσβαση που πάντα επιθυμούσε στη Μεσόγειο. Προσπάθησαν λοιπόν να περιορίσουν αυτή την επέκταση μ΄ ένα ανεξάρτητο ελληνικό κράτος.

Όταν η Ελλάδα κέρδισε την ανεξαρτησία της ήταν αυτές οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις -Γαλλία.Ηνωμένο Βασίλειο,Ρωσία- που διαπραγματεύτηκαν τους όρους της ανεξαρτησίας.

Η Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης το 1832,ανέφερε το Βασίλειο της Ελλάδας ως μία μοναρχία στην οποία διορίστηκε βασιλιάς ο πρίγκηπας της Βαυαρίας Όθωνας,17 ετών τότε. Λόγω της νεαρής ηλικίας του είχε δίπλα του ένα “συμβούλιο αντιβασιλέων” οι οποίοι ήταν τρεις βαυαροί σύμβουλοι που έγιναν γνωστοί ως τρόϊκα! Ο ίδιος όρος χρησιμοποιείται και τώρα για το ΔΝΤ,την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την ΕΕ.



Τότε την εποχή του Όθωνα ένα μέλος της τρόϊκας είχε καθοριστικό ρόλο: ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Βαυαρίας Josef Ludwig von Armansberg,διορίστηκε πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα εναντίον των Οθωμανών δημιουργήθηκε ένα τεράστιο μεγάλο εξωτερικό χρέος,για το οποίο υπήρξε αδυναμία πληρωμής του το 1826. Οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις συμφώνησαν σε νέο δάνειο 600 εκατομμυρίων φράγκων.Ως προϋπόθεση ,οι τρεις χώρες είχαν διπλωματικούς αντιπροσώπους στην Αθήνα οι οποίοι είχαν την εποπτεία της ελληνικής κυβέρνησης.Οι Μεγάλες Δυνάμεις ήθελαν να ελέγχουν την απόδοση των δανείων τους.

Η μοναδική πηγή εσόδων για την Ελλάδα ήταν η γεωργία. Τα δάνεια δόθηκαν σε αγρότες για να επεκτείνουν τις καλλιέργειές τους σε γη που είχε κρατικοποιηθεί μετά το πόλεμο. Οι όροι των κρατικών δανείων που έπαιρναν οι αγρότες όμως τους “έσπρωχναν” να ζητάνε δάνεια από λίγους ιδιώτες οι οποίοι είχαν πρόσβαση σε μεγάλα κεφάλαια,ήταν μέλη της ελληνικής διασποράς ή έμποροι.

Αυτό δημιούργησε ένα κύκλο χρέους όπου οι προσπάθειες του κράτους να εξοφλήσει τα χρέη του οδηγούσε τον πληθυσμό του σε όλο και μεγαλύτερα…χρέη.

Η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας βρέθηκε σε αδιέξοδο το 1870. Η αδυναμία της στην εξυπηρέτηση του εξωτερικού της χρέους συνέχισε να την κρατά εκτός από τις διεθνείς πιστωτικές αγορές . Η στρατηγική σημασία της Ελλάδας προκάλεσε άλλη μια δυτική επέμβαση.

Η επιταχυνόμενη παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και το κενό εξουσίας σε νέα ανεξάρτητα κράτη των Βαλκανίων ανησυχούσαν τους Δυτικούς. Αμέσως μετά το Συνέδριο του Βερολίνου το 1878 το Ηνωμένο Βασίλειο,η Γαλλία και η Γερμανία ήθελαν να αυξήσουν την στρατιωτική ισχύ της Ελλάδος.Ήθελαν να γίνει η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη στα Βαλκάνια. Οι τρεις χώρες συμφώνησαν να ενεργούν ως μεσάζοντες του ελληνικού δημοσίου και ξένων πιστωτών για να διευκολύνουν τη παροχή νέων δανείων! Η Ελλάδα αυξάνει τις αμυντικές της δαπάνες αλλά και το χρέος της.Το 1893 έρχεται νέα αδυναμία πληρωμής.

Η Αθήνα αδυνατώντας να διαπραγματευτεί “παρέδωσε” την οικονομική και φορολογική πολιτική της σε μία Διεθνή Επιτροπή Δημοσιονομικού Ελέγχου που αποτελούνταν από εκπροσώπους των ομολογιούχων -Ηνωμένο Βασίλειο,Γαλλία,Ιταλία,Ρωσία και Αυστροουγγαρία-
η οποία επέβαλε αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία .

Αυτή η επιτροπή καθόριζε τη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική της Ελλάδας τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Στο πλαίσιο αυτής της εποπτείας η Αθήνα σημείωσε κάποια πρόοδο στον εξορθολογισμό του προύπολογισμού της ,μεταρρύθμισε το τραπεζικό της σύστημα και έκανε κάποιες αλλαγές.Παρόλα αυτά η οικονομική της ανάπτυξη ήταν μικρή. Οι μεταρρυθμίσεις αποσκοπούσαν περισσότερο στις πληρωμές των δανείων της Ελλάδας.Πολύ λίγα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για να επενδυθούν στην ανάπτυξη.

Παρά τη προσάρτηση της Θεσσαλίας το 1881 που θα μπορούσε να κάνει τη χώρα αυτάρκη σε σιτηρά ,η χώρα παρέμεινε μεγάλος εισαγωγέας σιταριού μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι επιπτώσεις δύο Βαλκανικών Πολέμων,ενός Παγκοσμίου Πολέμου,ενός Ελληνοτουρκικού και η μεγάλη ύφεση,ήταν πάρα πολύ μεγάλες για την ελληνική οικονομία.Το 1932 ήρθε νέα αδυναμία πληρωμών.

Μέχρι το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου η Ελλάδα και οι ευρωπαίοι “χορηγοί “ της βρίσκονταν σε οικονομικά ερείπια. Το Μάρτιο του 1947 το Ηνωμένο Βασίλειο έπρεπε να τερματίσει την οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα.Ο εμφύλιος που ξεκίνησε στην Ελλάδα ,μεγιστοποίησε την απειλή της Σοβιετικής Ένωσης και έθεσε θέμα ελέγχου των στρατηγικών σημείων της Ανατολικής Μεσογείου.

Η οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ προς την Ελλάδα -στρατιωτική και οικονομική- εμπόδισε την επιρροή των κομμουνιστών στην χώρα.

Το 1981 η Ελλάδα έγινε το 10ο μέλος της ΕΟΚ. Η Ελλάδα έλαβε μεγάλα δάνεια και επιδοτήσεις ,εκτός από τις αμερικανικές ενισχύσεις.Παρόλα αυτά από τις αρχές του 1990,η έλλειψη οικονομικής ανάπτυξης και το τεράστιο έλλειμμα του προϋπολογισμού ,οδήγησαν το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εποπτεύει τα οικονομικά της χώρας.


Τα σημερινά προβλήματα στην Ελλάδα

Μεγάλο εξωτερικό χρέος,μεγάλες αμυντικές δαπάνες,ένα αναποτελεσματικό φορολογικό σύτσημα ,αποκλεισμός από τις αγορές είναι μερικά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα.

Το στρατηγικό ενδιαφέρον μεγάλων δυνάμεων τα τελευταία 200 χρόνια δεν έχουν καταφέρει να αλλάξουν και πολλά.

Δεν είναι σαφές πόσο σημαντική είναι για τις ξένες δυνάμεις η πολιτική και οικονομική αστάθεια στην Ελλάδα.

Η Ελλάδα είναι ενσωματωμένη στο ευρωπαϊκό σύστημα και η όποια αποτυχία της θα έχει επιπτώσεις.Αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες πιστεύουν ότι η σωτηρία της Ελλάδας είναι το “κλειδί” για τη δική τους οικονομική σωτηρία,τότε ίσως η Ελλάδα να μην έχει χάσει τη στρατηγική αξία για τη Δύση. Αυτό μένει να αποδειχτεί.

Πως θα κάνετε οικονομία στο ρεύμα και το πετρέλαιο

http://exofitsio.blogspot.com/2011/10/blog-post_6199.html

Απλούς τρόπους "εξοικονόμησης χρημάτων" μπορούν να εφαρμόσουν τα ελληνικά νοικοκυριά.

Τους κανόνες αναλύει ο καθηγητής Μηχανολόγων Μηχανικών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Άγις Παπαδόπουλος, επισημαίνοντας πως κοινή συνισταμένη όλων όσοι καταναλώνουν ενέργεια θα...
πρέπει να είναι: όσο λιγότερο τη χρειαζόμαστε, τόσο φθηνότερα θα μας κοστίζει!.

Μάλιστα, όπως λέει, λόγω του ήπιου κλίματος στη χώρα μας, οι Έλληνες μπορούν να χρειάζονται την ενέργεια λιγότερο, είτε ακολουθώντας τους κανόνες αυτούς καλής συμπεριφοράς είτε απλά αξιοποιώντας την ηλιοφάνεια.

Μαγική λύση πάντως δεν υπάρχει, αφού, όπως είπε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο ο καθηγητής, "δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγαλύτερες βιομηχανίες του κόσμου δαπανούν κάθε χρόνο υπέρογκα ποσά σε έρευνα, για τη μείωση της κατανάλωσης, μόλις κατά 1%".

Όπως επισημαίνει ο κ. Παπαδόπουλος, για να πετύχει κάποιος εξοικονόμηση ενέργειας, το βασικό ζητούμενο είναι να συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να το πετύχει απλά και μόνο με μια νέα διαφορετική νοοτροπία.

Ο καθολικός αερισμός του σπιτιού είναι μια πρακτική που ακολουθείται στα περισσότερα ελληνικά νοικοκυριά και δικαίως γίνεται, αφού για λόγους υγιεινής οφείλουμε όλοι να την ακολουθούμε. Ωστόσο, σύμφωνα με τον κ. Παπαδόπουλο, ο αερισμός του σπιτιού θα πρέπει να γίνεται μία φορά ημερησίως και αυτόματα- δηλαδή, θα πρέπει ν' ανοίγουμε τα παράθυρα και τις μπαλκονόπορτες του σπιτιού μας διάπλατα για 20 λεπτά κάθε ημέρα, γεγονός που θα οδηγήσει στην ανανέωση του αέρα, ενώ ταυτόχρονα, με δεδομένο ότι σ' αυτό το χρονικό πλαίσιο δεν προλαβαίνουν να κρυώσουν τα δομικά στοιχεία, δεν απαιτείται επαναθέρμανση του χώρου.

Σε δεύτερο στάδιο, το κάθε νοικοκυριό θα πρέπει να ξέρει πώς λειτουργεί το σύστημα θέρμανσης που έχει και να γνωρίζει ότι είναι λάθος μεγάλο ν' ανοιγοκλείνει τους διακόπτες. "Το σπίτι δεν το αφήνουμε ποτέ να κρυώσει εντελώς", λέει ο κ. Παπαδόπουλος, υπογραμμίζοντας μάλιστα ότι ακόμα κι όταν φεύγουμε από την οικία μας, ρυθμίζουμε τη θερμοκρασία εντός στους 16 βαθμούς, έτσι ώστε μετά, όταν επιστρέψουμε και την ανεβάσουμε στους 22 βαθμούς, να μην χρειαστεί να «κάψει» πολύ ο λέβητας για να ζεστάνει.


Επιπροσθέτως, σύμφωνα με τον κ. Παπαδόπουλο, τα σπίτια που "κοιτούν" προς Νότο, στη διάρκεια της ημέρας πρέπει να τα αφήνουμε να λιάζονται, καθώς μ' αυτόν τον τρόπο εξοικονομούμε ως και 20% των αναγκών μας σε ενέργεια για θέρμανση. Το βράδυ δε, ο ίδιος συνιστά να κλείνουμε πόρτες και παντζούρια, ώστε να μπαίνει όσο το δυνατό λιγότερο κρύο μέσα στο σπίτι.

Επίσης, ο καθηγητής του ΑΠΘ συνιστά στα νοικοκυριά να κάνουν συντήρηση του καυστήρα τους κάθε χρόνο.

Ελένη και Φράνσις: Δυο θύματα του παγκόσμιου καπιταλισμού

http://www.theinsider.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=16182:helen-and-francis-two-victims-of-global-capitalism&catid=101:2011-07-02-12-42-18&Itemid=156

Τις τελευταίες μέρες ασχολούμαι εντατικά με ένα πρόγραμμα στην Βορειοανατολική Ουγκάντα, και συγκεκριμένα στην Karamoja. Για όσους δεν γνωρίζουν, η Karamoja είναι η πιο υποβαθμισμένη περιοχή της Ουγκάντα και μια από τις φτωχότερες της Ανατολικής Αφρικής. Οι διάφορες φυλές που κατοικούν εκεί, και είναι κτηνοτρόφοι κατά παράδοση, βρίσκονται σε συνεχή κίνδυνο υποσιτισμού, με αποτέλεσμα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων να είναι στην περιοχή από το 1960 και ακόμα να μην έχει λυθεί το πρόβλημα. Οι αιτίες είναι πολλές αλλά δεν είναι επί του παρόντος να αναλύσω.

Διαβάζω δεκάδες άρθρα, εκθέσεις οργανισμών και αναλύσεις καθημερινά επί του θέματος, προσπαθώντας να βρω την αλήθεια πίσω από τους αριθμούς. Ανάμεσα στα χαρτιά που βρίσκονται παντού στο γραφείο και το σπίτι (δεν φημίζομαι άλλωστε για την τάξη μου) εξέχουσα θέση κατέχει η Έκθεση του ΟΗΕ 2011 για την παγκόσμια κοινωνική και πολιτική κατάσταση στον πλανήτη. Ένα μεγάλο κείμενο, 200 σελίδες περίπου που πίσω από τη γραφειοκρατική γλώσσα λέει πολλές αλήθειες.

 Διαβάζω σχεδόν μηχανικά...1.5 δισεκατομμύριο εργάτες δεν έχουν εργατικές συμβάσεις και δικαιώματα, 930 εκατομμύρια άνθρωποι ανήκουν στους λεγόμενους "working poor", δηλαδή σε όσους, ενώ εργάζονται, παραμένουν εξαθλιωμένοι χωρίς προοπτική βελτίωσης, 205 εκατομμύρια άνεργοι με τις γυναίκες τα μεγαλύτερα θύματα...Οι αριθμοί συνεχίζουν ακάθεκτοι: 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι υποσιτίζονται, 355.000 γυναίκες πεθαίνουν κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια του τοκετού, 2 εκατομμύρια νέες μολύνσεις ετησίως από τον ιό του Έιτζ και οι περισσότερες αφορούν κάθετη μόλυνση από τη μητέρα (κάτι που θα μπορούσε να αποφευχθεί αν υπήρχαν τα φάρμακα), 72 εκατομμύρια παιδιά δεν πάνε ποτέ σχολείο...Παράλληλα η μεσαία τάξη συρρικνώνεται παντού. Στις βιομηχανοποιημένες οικονομίες, το καμάρι του νεοφιλελευθερισμού, η ανεργία διπλασιάστηκε μόνο μέσα σε ένα χρόνο, οι κοινωνικές παροχές μειώθηκαν κατά 65%, όλο και περισσότερες οικογένειες αναγκάζονται σε περικοπές στην διατροφή, οι μειώσεις συντάξεων έχουν φέρει στα όρια της αντοχής τους χιλιάδες ηλικιωμένους..Η προοπτική για βελτίωση μοιάζει τόσο μακρινή που δεν διακρίνεται καν...

Οι αριθμοί δεν μου λένε τίποτα. Έχουμε άλλωστε συνηθίσει σε αυτές τις εκθέσεις που έχουμε πάθει κάτι σαν ανοσία.

Καθώς γυρνάω τις σελίδες βιαστικά, σκέφτομαι τα πρόσωπα πίσω απο τους αριθμούς..

Ο Φράνσις είναι 19 ετών, ζει σε μια αφρικανική πρωτεύουσα μαζί με την μητέρα του και τα αδέρφια του. Από τα επτά αδέρφια του, τα 4 έχουν πεθάνει από ελονοσία και διάρροια ενώ το δεύτερο παιδί της οικογένειας σε ηλικία 16 ετών ακολούθησε έναν δουλέμπορο που του υποσχέθηκε εργασία κάπου στην Ευρώπη και εκτοτε κανείς δεν γνωρίζει τι απέγινε..

Ο Φράνσις εγκατέλειψε το σχολείο πριν 4 χρόνια γιατί δεν μπορούσε να πληρώνει σχολικά δίδακτρα. Τα 2 μικρότερα αδέρφια του δεν πήγαν ποτέ σχολείο καθώς τα δίδακτρα όπως και το κόστος ζωής είναι απαγορευτικό για την οικογένεια. Το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας το περνάνε στους δρόμους της πόλης, ανάμεσα στις αναθυμιάσεις αυτοκινήτων και τα σκουπίδια, μαζεύοντας πλαστικά μπουκάλια τα οποία πουλάνε σε κάποιον μεσάζοντα που θα τα μεταπουλήσει αργότερα σε κάποιον άλλο...Τα κέρδη των παιδιών σπάνια αγγίζουν τα 30 λεπτά την ημέρα..Η οικογένεια δεν μπορεί να αγοράσει ρούχα ούτε τρόφιμα και έτσι τα παιδιά συνήθως κοιμούνται νηστικά ή αν είναι τυχερά, θα βρούνε μισοφαγωμένα καλαμπόκια και χαλασμένα φρούτα στα σκουπίδια...

Και όμως ο Φράνσις είναι από τους τυχερούς που εργάζονται. Κάθε πρωί στις 4, ξεκινάει από το σπίτι του, σε μια από τις πιο εξαθλιωμένες παραγκουπόλεις, για να φτάσει στις 5, στο σπίτι του αφεντικού του, σε ένα ακριβό προάστιο. Εκεί μέχρι τις δέκα το βράδυ θα καθαρίζει, θα πλένει, θα κάνει ψώνια, θα γυαλίζει το αυτοκίνητο και τα παπούτσια του αφεντικού του και θα τρέχει να προλάβει κάθε του επιθυμία.  

Θα μαγειρεύει για την πλούσια οικογένεια αλλά ο ίδιος δεν θα τρώει καθώς αυτό δεν προβλέπεται στην συμφωνία. Συνήθως θα μένει νηστικός γιατί η αγορά καθημερινού φαγητού είναι ένα έξοδο που δεν μπορεί να αναλάβει. Από την εργασία του κερδίζει 35 ευρώ το μήνα και πληρώνει τα 20 για το σπίτι που μένει με την οικογένεια του. Ξέρει πως με αυτά τα χρήματα δεν πρόκειται ποτέ να αγοράσει το μηχανάκι ταξί που ονειρεύεται, ώστε να βελτιώσει τα οικονομικά του. Όμως δεν έχει άλλη επιλογή, καθώς αν χάσει αυτό το πενιχρό εισόδημα, θα βρεθεί στο δρόμο.

Η Ελένη πάλι ζει στην Ευρώπη. Σε αντίθεση με τον Φράνσις, ολοκλήρωσε τις σπουδές της, αλλά δεν κατάφερε ποτέ να εργαστεί στο αντικείμενο που σπούδασε. Είναι όμως και εκείνη από τους τυχερούς, αφού τελικά κατάφερε να εργαστεί σε κάποια ιδιωτική επιχείρηση. Η Ελένη ανήκει στις μονογονικές οικογένειες καθώς ζει μόνη μαζί με τα δύο της παιδιά και δεν έχει καμία υποστήριξη από τον πρώην σύζυγο της. Η οικονομική κρίση την βρήκε απροετοίμαστη.

Μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια είδε τις αποδοχές της να μειώνονται δραματικά ενώ τα καθημερινά της έξοδα να αυξάνονται. Από τα 920 ευρώ του σημερινού μισθού της τα 430 αντιστοιχούν στο ενοίκιο της ενώ με τα υπόλοιπα καλείται να πληρώσει έξοδα διαβίωσης και λογαριασμούς, μεταξύ των οποίων κάποια επιπλέον έξοδα για τις σπουδές των παιδιών της. Η οικογένεια έχει κάνει σημαντικές περικοπές στα βασικά της έξοδα. Το διαιτολόγιο έχει αλλάξει, καθώς ακριβά τρόφιμα όπως είναι το κρέας, έχουν αντικατασταθεί από ζυμαρικά και όσπρια, ενώ αδυνατεί να πληρώσει θέρμανση για το σπίτι.

Η Ελένη γνωρίζει πως η μικρομεσαία επιχείρηση στην οποία εργάζεται εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Φοβάται πως η επιχείρηση δεν θα αντέξει τα νέα δεδομένα και θα κλείσει..Οι απολύσεις έχουν ήδη ξεκινήσει και το μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο. Εάν χάσει την δουλειά της, δεν θα βρει εύκολα άλλη. Δεν έχει όμως καμία επιλογή από το να περιμένει.

Η ιστορία της Ελένης θα μπορούσε, με μια αναπροσαρμογή των αριθμών, να είναι η ιστορία οποιουδήποτε πολίτη στην Ευρώπη ή τις ΗΠΑ, που βλέπει τη ζωή του να αλλάζει δραματικά, καθώς συρρικνώνεται η μεσαία τάξη. Η ιστορία του Φράνσις θα μπορούσε να συμβαίνει παντού, απο την Αφρική εως την Ασία...

Και οι δύο είναι θύματα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος που αποφασίζει για τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων ωθώντας τους στα άκρα και χωρίς ποτέ να λογοδοτεί για τις πράξεις του.

Ευθύνες και λάθη σε ατομικό επίπεδο υπάρχουν για όλους, όμως το άπληστο σύστημα μέσα στο οποίο όλοι είμαστε θύματα και θύτες δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Η συλλογική ευθύνη, αν και υπαρκτή, είναι πολύ μικρή μπροστά στα οικονομικά και πολιτικά εγκλήματα που τελούνται εις βάρος των πιο ευάλωτων. Το σύστημα θα βρει πολλούς τρόπους να μας πείσει για το αντίθετο.

Ας μην ξεχνάμε όμως πως ο κόσμος που γνωρίζαμε αλλάζει. Ας γίνουμε λοιπόν μέρος της αλλαγής. Και αυτό δεν θα γίνει ποτέ όσο αφήνουμε άλλους να το κάνουν για μας.

ΥΓ και τα δύο πρόσωπα του κειμένου είναι υπαρκτά...

Ταξιδεύοντας...

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗΣ...

http://agioritikovima.gr/%CE%94%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CF%87%CE%AD%CF%82/%CE%93%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CE%A0%CE%B1%CF%8A%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%85/3597

 Ο Γέροντας Παΐσιος είχε ερωτηθεί πολλές φορές για το θέμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης...

«Η ΕΟΚ είναι το κράτος του Ισραήλ. Λίγα όμως είναι τα ψωμιά της». «Στην Ιταλία θα παρουσιαστεί ένας νέος Μουσολίνι, στη Γερμανία ένας νέος Χίτλερ και η ΕΟΚ θα διαλυθεί..
Η ΕΟΚ δεν έχει καμία σχέση με την Αμερική. Η Αμερική μοιάζει με έναν αργαλειό, που αφομοιώνει τα κουρέλια, ενώ στην ΕΟΚ υπάρχουν αντιτιθέμενα και διαπλεκόμενα συμφέροντα».
«Τα χρόνια μας είναι δύσκολα και θα χρειαστεί να ταλαιπωρηθούμε, ίσως και να μαρτυρήσουμε στη διάρκεια της μπόρας που θα ξεσπάσει. Μόνο με πνευματική ζωή μπορεί να τα βγάλει κανείς πέρα. Αυτά τα δύσκολα χρόνια είμαι μία ευλογία, γιατί μας αναγκάζουν να ζήσουμε πιο κοντά στον Χριστό. Ο πόλεμος δεν είναι με όπλα, αλλά πνευματικός, με τον Αντίχριστο».

Καλάβρυτα 1943: Η πρώτη "τεχνική βοήθεια" των Γερμανών...

http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=26340&Itemid=139
Το φθινόπωρο του 1943 και έπειτα από τη συνθηκολόγηση της φασιστικής Ιταλίας στις 8 Σεπτεμβρίου 1943, ο διοικητής του 749 Συντάγματος Ορεινών Κυνηγών της 117ης Μεραρχίας Ορεινών Κυνηγών, ο 39χρονος Συνταγματάρχης Γιούλιους Βέλφιντζερ, έλαβε εντολή να αντικαταστήσει άμεσα την 1η Τεθωρακισμένη Μεραρχία, που είχε αναπτυχθεί εκείνη την εποχή στη βορειοδυτική Πελοπόννησο.
Στις 3 Οκτωβρίου, ο Συνταγματάρχης διέταξε το Ι/749 Τάγμα του Συντάγματος να σταθμεύσει στο Αίγιο, το ΙΙ/749 στο Ξυλόκαστρο, ενώ το ΙΙΙ/749 και το Επιτελείο του συντάγματος θα παρέμεναν στην Πάτρα. Βασική αποστολή του 749 Συντάγματος Ορεινών Κυνηγών ήταν «η παρεμπόδιση κάθε προσπάθειας τυχόν διείσδυσης συμμαχικών δυνάμεων προς και επάνω από τον Ισθμό της Κορίνθου», καθώς επίσης και η απόκρουση τυχόν επιθέσεων στο μήκος της παραλιακής οδού Πατρών–Κορίνθου, αυτό που σήμερα αποκαλείται «παλαιά εθνική οδός Αθηνών–Πατρών». Στο πλαίσιο αυτής της γενικότερης αποστολής, η περιφρούρηση της κρίσιμης περιοχής του Αιγίου, κομβικού σημείου με λιμάνι, σιδηροδρομικό σταθμό και οδικό άξονα, αλλά και του τριγώνου Πάτρας–Καλαβρύτων– Τρυπιών, ήταν η βασική αποστολή του 749 Συντάγματος Ορεινών Κυνηγών.
Διοικητής του Ι/749 Τάγματος ήταν ο φανατικός ναζιστής Ταγματάρχης Χανς Εμπερσμπέργκερ, ο οποίος στις 8 Οκτωβρίου έλαβε προφορική εντολή του μεράρχου του Υποστράτηγου Καρλ φον Λε Σουίρ, να ανιχνευθεί η περιο χή και ο δρόμος προς τα Καλάβρυτα. Ο Συνταγματάρχης του, χαρακτήριζε τον Ταγματάρχη Εμπερσμπέργκερ «δύστρο πο και σκληρό αξιωματικό, ο οποίος ανήκει σε εκείνους που εκτελούν τυφλά κάθε διαταγή». Η διαταγή μεταστάθμευσης του Ι/749 Τάγματος στο Αίγιο εκτελέστηκε στις 10 Οκτωβρίου. Το Τάγμα διέθετε πέντε λόχους Ορεινών Κυνηγών και διοικητής του 5ου Λόχου ήταν ο Λοχαγός Όττο Γιοχάνες Σόμπερ, 31 ετών, προερχόμενος από το Σώμα των υπαξιωματικών.
Στις 14 Οκτωβρίου, ο Λοχαγός Σόμπερ έλαβε διαταγή από τον διοικητή του Ταγματάρχη Εμπερσμπέργκερ να ξεκινήσει επιχείρηση με σκοπό την «αναγνώριση και ανίχνευση της περιοχής Καλαβρύτων, Νιαμάτων και Τρυπιών», προκειμένου να διασφαλίσει πιθανά μελλοντικά καταλύματα για τη διενέργεια εκκαθαριστικών επιχειρήσεων κατά των ανταρτών του ΕΛΑΣ της περιοχής. Η απλή παράθεση των ημερομηνιών αποκαλύπτει ότι η επιχείρηση οργανώθηκε εξαιρετικά εσπευσμένα και ανατέθηκε στον λόχο του Σόμπερ, ο οποίος είχε φτάσει τελευταίος στο Αίγιο, δεν ήταν ακόμα πλήρης και του έλειπαν βαρέα όπλα και τα υποζύγιά του. Για τον λόγο αυτό, υπό τις διαταγές του Λοχαγού Σόμπερ τέθηκε και μία διμοιρία του 1ου Λόχου, που βρισκόταν ήδη στην πόλη του Αιγίου και είχε μάλιστα στρατοπεδεύσει κοντά στον 5ο Λόχο. Λίγο πριν την αναχώρηση του 5ου Λόχου, προστέθηκαν στη δύναμή του και με- ρικοί άνδρες του 3ου Λόχου και έτσι σχηματίστηκε ένα ανομοιογενές σύνολο 97 ανδρών, που ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν πραγματοποιήσει μαζί κάποια αποστολή.
Η «μάχη της Κερπινής», στις 17 Οκτωβρίου 1943, μεταξύ των ανδρών Συγκροτήματος Μάχης του 5ου Λόχου του Λοχαγού Σόμπερ και των ανταρτών του ονομαζόμενου «Ανεξάρτητου τάγματος Καλαβρύτων» του ΕΛΑΣ, απετέλεσε τη γενεσιουργό αιτία της σφαγής των Καλαβρύτων, η οποία συντελέστηκε περίπου ένα δίμηνο αργότερα. Και αυτό, γιατί η συγκεκριμένη μονάδα έπεσε σε μία καλοστημένη παγίδα των Ελλήνων ανταρτών, υφιστάμενη σημαντικές απώλειες. Τρεις Γερμανοί σκοτώθηκαν επιτόπου, 4 τραυματίστηκαν και 81 άλλοι συνελήφθησαν αιχμάλωτοι, γεγονός πρωτοφανές για τους στρατιώτες της Βέρμαχτ.
Παρ’ όλο που στο επίσημο ημερολόγιο της 117ης Μεραρχίας του Υποστράτηγου Λε Σουίρ το περιστατικό της συγκεκριμένης ημέρας χαρακτηρίζεται απλά ως «συμπλοκή», ο αντίκτυπος που είχε για τη γερμανική διοίκηση κατοχής ήταν εκ διαμέτρου αντίθετος. Και για λόγους γοήτρου, αλλά και για επιχειρησιακούς λόγους, καθώς η Πελοπόννησος μετά τη συνθηκολόγηση της φασιστικής Ιταλίας εθεωρείτο ως μία από τις πιθανότερες περιοχές για την απόβαση των Συμμάχων στην Ευρώπη. Σε αυτή λοιπόν την περιοχή είχε αναπτυχθεί ένα δραστήριο αντιστασιακό κίνημα, με κυρίαρχο τον ΕΛΑΣ, του οποίου τη δύναμη, οι ίδιες οι γερμανικές υπηρεσίες εκτιμούσαν στην περιοχή της βορειοδυτικής Πελοποννήσου σε 5.500-6.000 άτομα. Τη διοίκηση ασκούσε ο Αντισμήναρχος (Ι) Δημήτριος Μίχος, επικεφαλής των ανταρτών του ΕΛΑΣ! Στην πραγματικότητα, και παρά τις εκτιμήσεις των αρμόδιων γερμανικών πηγών της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, οι Έλληνες αντάρτες της περιοχής ήταν περίπου 300-500 άνδρες.
Διαβάστε το πλήρες ιστορικό της καταστροφής των Καλαβρύτων από του Γερμανούς εδώ

Καλάβρυτα 1943: Η πρώτη "τεχνική βοήθεια" των Γερμανών

http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=26340&Itemid=139

Το φθινόπωρο του 1943 και έπειτα από τη συνθηκολόγηση της φασιστικής Ιταλίας στις 8 Σεπτεμβρίου 1943, ο διοικητής του 749 Συντάγματος Ορεινών Κυνηγών της 117ης Μεραρχίας Ορεινών Κυνηγών, ο 39χρονος Συνταγματάρχης Γιούλιους Βέλφιντζερ, έλαβε εντολή να αντικαταστήσει άμεσα την 1η Τεθωρακισμένη Μεραρχία, που είχε αναπτυχθεί εκείνη την εποχή στη βορειοδυτική Πελοπόννησο. Στις 3 Οκτωβρίου, ο Συνταγματάρχης διέταξε το Ι/749 Τάγμα του Συντάγματος να σταθμεύσει στο Αίγιο, το ΙΙ/749 στο Ξυλόκαστρο, ενώ το ΙΙΙ/749 και το Επιτελείο του συντάγματος θα παρέμεναν στην Πάτρα. Βασική αποστολή του 749 Συντάγματος Ορεινών Κυνηγών ήταν «η παρεμπόδιση κάθε προσπάθειας τυχόν διείσδυσης συμμαχικών δυνάμεων προς και επάνω από τον Ισθμό της Κορίνθου», καθώς επίσης και η απόκρουση τυχόν επιθέσεων στο μήκος της παραλιακής οδού Πατρών–Κορίνθου, αυτό που σήμερα αποκαλείται «παλαιά εθνική οδός Αθηνών–Πατρών». Στο πλαίσιο αυτής της γενικότερης αποστολής, η περιφρούρηση της κρίσιμης περιοχής του Αιγίου, κομβικού σημείου με λιμάνι, σιδηροδρομικό σταθμό και οδικό άξονα, αλλά και του τριγώνου Πάτρας–Καλαβρύτων– Τρυπιών, ήταν η βασική αποστολή του 749 Συντάγματος Ορεινών Κυνηγών. Διοικητής του Ι/749 Τάγματος ήταν ο φανατικός ναζιστής Ταγματάρχης Χανς Εμπερσμπέργκερ, ο οποίος στις 8 Οκτωβρίου έλαβε προφορική εντολή του μεράρχου του Υποστράτηγου Καρλ φον Λε Σουίρ, να ανιχνευθεί η περιο χή και ο δρόμος προς τα Καλάβρυτα. Ο Συνταγματάρχης του, χαρακτήριζε τον Ταγματάρχη Εμπερσμπέργκερ «δύστρο πο και σκληρό αξιωματικό, ο οποίος ανήκει σε εκείνους που εκτελούν τυφλά κάθε διαταγή». Η διαταγή μεταστάθμευσης του Ι/749 Τάγματος στο Αίγιο εκτελέστηκε στις 10 Οκτωβρίου. Το Τάγμα διέθετε πέντε λόχους Ορεινών Κυνηγών και διοικητής του 5ου Λόχου ήταν ο Λοχαγός Όττο Γιοχάνες Σόμπερ, 31 ετών, προερχόμενος από το Σώμα των υπαξιωματικών. Στις 14 Οκτωβρίου, ο Λοχαγός Σόμπερ έλαβε διαταγή από τον διοικητή του Ταγματάρχη Εμπερσμπέργκερ να ξεκινήσει επιχείρηση με σκοπό την «αναγνώριση και ανίχνευση της περιοχής Καλαβρύτων, Νιαμάτων και Τρυπιών», προκειμένου να διασφαλίσει πιθανά μελλοντικά καταλύματα για τη διενέργεια εκκαθαριστικών επιχειρήσεων κατά των ανταρτών του ΕΛΑΣ της περιοχής. Η απλή παράθεση των ημερομηνιών αποκαλύπτει ότι η επιχείρηση οργανώθηκε εξαιρετικά εσπευσμένα και ανατέθηκε στον λόχο του Σόμπερ, ο οποίος είχε φτάσει τελευταίος στο Αίγιο, δεν ήταν ακόμα πλήρης και του έλειπαν βαρέα όπλα και τα υποζύγιά του. Για τον λόγο αυτό, υπό τις διαταγές του Λοχαγού Σόμπερ τέθηκε και μία διμοιρία του 1ου Λόχου, που βρισκόταν ήδη στην πόλη του Αιγίου και είχε μάλιστα στρατοπεδεύσει κοντά στον 5ο Λόχο. Λίγο πριν την αναχώρηση του 5ου Λόχου, προστέθηκαν στη δύναμή του και με- ρικοί άνδρες του 3ου Λόχου και έτσι σχηματίστηκε ένα ανομοιογενές σύνολο 97 ανδρών, που ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν πραγματοποιήσει μαζί κάποια αποστολή. Η «μάχη της Κερπινής», στις 17 Οκτωβρίου 1943, μεταξύ των ανδρών Συγκροτήματος Μάχης του 5ου Λόχου του Λοχαγού Σόμπερ και των ανταρτών του ονομαζόμενου «Ανεξάρτητου τάγματος Καλαβρύτων» του ΕΛΑΣ, απετέλεσε τη γενεσιουργό αιτία της σφαγής των Καλαβρύτων, η οποία συντελέστηκε περίπου ένα δίμηνο αργότερα. Και αυτό, γιατί η συγκεκριμένη μονάδα έπεσε σε μία καλοστημένη παγίδα των Ελλήνων ανταρτών, υφιστάμενη σημαντικές απώλειες. Τρεις Γερμανοί σκοτώθηκαν επιτόπου, 4 τραυματίστηκαν και 81 άλλοι συνελήφθησαν αιχμάλωτοι, γεγονός πρωτοφανές για τους στρατιώτες της Βέρμαχτ. Παρ’ όλο που στο επίσημο ημερολόγιο της 117ης Μεραρχίας του Υποστράτηγου Λε Σουίρ το περιστατικό της συγκεκριμένης ημέρας χαρακτηρίζεται απλά ως «συμπλοκή», ο αντίκτυπος που είχε για τη γερμανική διοίκηση κατοχής ήταν εκ διαμέτρου αντίθετος. Και για λόγους γοήτρου, αλλά και για επιχειρησιακούς λόγους, καθώς η Πελοπόννησος μετά τη συνθηκολόγηση της φασιστικής Ιταλίας εθεωρείτο ως μία από τις πιθανότερες περιοχές για την απόβαση των Συμμάχων στην Ευρώπη. Σε αυτή λοιπόν την περιοχή είχε αναπτυχθεί ένα δραστήριο αντιστασιακό κίνημα, με κυρίαρχο τον ΕΛΑΣ, του οποίου τη δύναμη, οι ίδιες οι γερμανικές υπηρεσίες εκτιμούσαν στην περιοχή της βορειοδυτικής Πελοποννήσου σε 5.500-6.000 άτομα. Τη διοίκηση ασκούσε ο Αντισμήναρχος (Ι) Δημήτριος Μίχος, επικεφαλής των ανταρτών του ΕΛΑΣ! Στην πραγματικότητα, και παρά τις εκτιμήσεις των αρμόδιων γερμανικών πηγών της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, οι Έλληνες αντάρτες της περιοχής ήταν περίπου 300-500 άνδρες. Διαβάστε το πλήρες ιστορικό της καταστροφής των Καλαβρύτων από του Γερμανούς εδώ