ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΚΑΤΣHΡΩΔΗ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΚΑΤΣHΡΩΔΗ
ΑΝΑΦΟΡΑ - ΑΙΤΗΣΗ
Του Δημητρίου ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ιατρού, κατ. Χαλκίδος
Σχετ. 1) Η ΑΒΜ ΙΔ` 2010/19473/15-10-2010 ΜΗΝΥΣΗΣ μου στην Εισαγγελία Αθηνών εναντίον των μελών του Ελληνικού Κοινοβουλίου, της Κυβέρνησης και του Προέδρου της Δημοκρατίας, για Εσχάτη Προδοσία κατά της Ελλάδος
2) Το με αριθμ. Πρωτ. 171492/15-07-2011 διαβιβαστικό της εισαγγελίας πρωτοδικών Αθηνών προς τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου
Θέμα:
1) Παραπομπή της σχετικής δικογραφίας στην Τακτική Δικαιοσύνη, σύμφωνα με το άρθρο 97 Συντ.
2) Αίτηση για την έκδοση διαταγής από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, για την άσκηση ποινικής δίωξης από τον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθηνών, κατά το κατηγορητήριο
3) Κατάθεση Συμπληρωματικών Στοιχείων
Κε Εισαγγελέα
1 & 2: Η Εσχάτη Προδοσία είναι Διαρκές(*) Πολιτικό Έγκλημα(**)και ως τέτοιο εκδικάζεται αρμοδίως από τα Τακτικά Δικαστήρια, σύμφωνα με το άρθρο 97 Συντ. (κι ΟΧΙ σύμφωνα με το άρθρο 86 Συντ. και τον ν. 3126/2003 «περί ευθύνης υπουργών»).
Για τον λόγο αυτό
ΖΗΤΩ
α) Να παραπέμψετε την σχετική δικογραφία στην Τακτική Δικαιοσύνη, σύμφωνα με το άρθρο 97 Συντ.
β) Να διατάξετε την άσκηση ποινικής δίωξης από τον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθηνών, κατά το κατηγορητήριο
(*) Η § 2 του άρθρου 134 που εισήχθη με το α. 2 § 2 και 3 του ν. 1366/1983, καθορίζει ως διαρκές του έγκλημα της Εσχάτης Προδοσίας, διότι οι μορφές υπο τις οποίες προβλέπεται η διάπραξη της εσχάτης προδοσίας περιλαμβάνουν και την περίπτωση που ο δράστης (ΠΚ 134 παρ.2γ): «γ) ασκεί ή άσκησε την εξουσία που ο ίδιος ή άλλος κατέλαβε με τους τρόπους και τα μέσα που προβλέπει το άρθρο αυτό».
Με τη διάταξη αυτή το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας προβλέπεται και τιμωρείται αναμφίβολα ως διαρκές έγκλημα.
(**) Η έσχατη προδοσία ονομάζεται και πολιτικό έγκλημα, επειδή στρέφεται αμέσως κατά της Πολιτείας και τείνει στην ανατροπή ή αλλοίωση της “καθεστηκυίας” τάξεως, η οποία υπάρχει σύμφωνα με το ισχύον πολίτευμα, και ως συναφές προς το πολιτικό έγκλημα θεωρείται εκείνο που τελεί σε τέτοια συνάφεια προς το πολιτικό έγκλημα , ώστε η προσβολή που επέρχεται σε κάποιο έννομο αγαθό να έχει ως άμεσο αποτέλεσμα την παρασκευή των μέσων για τη διάπραξη πολιτικού εγκλήματος υπό την προεκτεθείσα έννοια, το οποίο και προϋποθέτει ως τελεσθέν. Κάθε άλλο έγκλημα, το οποίο δεν έχει τέτοιο χαρακτήρα , δεν υπάγεται στην έννοια του πολιτικού εγκλήματος.
3) α): Το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο, σύμφωνα με το οποίο συνετάχθη (ή όφειλε να συνταχθεί) η από 08-05-2010 επίδικη Διεθνής Δανειακή Σύμβαση μεταξύ της Ελληνικής Κυβέρνησης και της Τρόικας (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ) (συμπεριλαμβανομένου αρρήκτως σε αυτήν και του Μνημονίου), πηγή και προυπόθεσή του έχει την Αρχή της Ανεξαρτησίας των Κρατών (*) και συνεπώς διέπεται (ή οφείλει να διέπεται) από το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο, καταλύει την Εθνική Κυριαρχία της Ελλάδος, διότι εκχωρεί παράνομα εξ ολοκλήρου την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδος σε ξένες δυνάμεις (Τρόκα), δια της παρανόμου εκχώρησης σε αυτές κυριαρχικά μας δικαιώματα (κι όχι απλά αρμοδιότητες), «θίγοντας τα δικαιώματα του ανθρώπου και χωρίς αυτό να υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον (**) και χωρίς να τηρούνται οι αρχές της ισότητας και αμοιβαιότητας» του άρθρου 28 παρ.3 Συντ., εφόσον τα αντισυμβαλλόμενα κράτη (Τρόικα) δεν εκχωρούν στην Ελλάδα αντίστοιχο μέρος της Εθνικής των Κυριαρχίας. Κι όλα αυτά δια των συγκεκριμένων άρθρων της Σύμβασης και του Μνημονίου, τα οποία αναφέρω εκτενώς στην μήνυσή μου (βλ. και παρακάτω).
(*) ισοδύναμα: Η Εθνική Κυριαρχία του Κράτους (sovereignty) εκφράζεται ως το σύνολο των Διεθνών Σχέσεων της κάθε χώρας με τις αντίστοιχες άλλες, σύμφωνα με τον Νόμο, ήτοι το Διεθνές Δίκαιο. Οι Διεθνείς Συνθήκες (μεταξύ ισοτίμων ανεξαρτήτων κρατών) διέπονται, εκπηγάζουν κι εκφράζουν το Διεθνές Δίκαιο.
(**) Το Εθνικό Συμφέρον, νοείται υπό την διπλή του σημασία: α) ως συμφέρον του λαού στην διασφάλιση της εθνικής του ανεξαρτησίας και κυριαρχίας και β) στην εξασφάλιση της βιολογικής και ποιοτικής του επιβίωσης και ύπαρξής του, δια της κυρίαρχης και αποκλειστικής εξασφάλισης και χρήσης των βασικών προς τούτο οικονομικών του πόρων (βλ. παρακάτω παρ. 3γ). Στα πλαίσια αυτά η κάθε χώρα ευρισκόμενη σε κατάσταση εκτάκτου οικονομικής ανάγκης (η οποία μπορεί να έχει δυσμενή επίπτωση και στην εθνική της κυριαρχία), μπορεί και οφείλει να αρνηθεί να αποπληρώσει το εξωτερικό της χρέος για την εξασφάλιση της ύπαρξής της. Συνεπώς το εθνικό συμφέρον του Ελληνικού Λαού (και στις δύο εκφάνσεις του), διασφαλίζεται, σύμφωνα με το Εθνικό και Διεθνές Δημόσιο (περ. α,β) και Ιδιωτικό (περ. β)(***) Δίκαιο. Κι αυτό (το εθνικό συμφέρον) θα διασφαλίζετο δια την εξ αρχής άρνησης της Ελληνικής Κυβέρνησης στην σύναψη της συγκεκριμένης Δανειακής Συνθήκης με τους συγκεκριμένους όρους κατάλυσης της Εθνικής μας κυριαρχίας (περ. α), ταυτόχρονα βέβαια και με την άρνηση αποπληρωμής του εξωτερικού μας χρέους περ. β). Στην τελευταία αυτή περίπτωση αυτή βεβαίως, η Δανειακή Σύμβαση και το Μνημόνιο δεν είχαν λόγο ύπαρξης!
(***) βλ. παρ. 3γ παρακάτω
Η διασφάλιση και προστασία του Εθνικού Συμφέροντος (και στις δύο μορφές του) είναι εκ του νόμου (του Εθνικού και Διεθνούς) αναφαίρετο και εκούσια μη-αποποιήσιμο (μη-παραιτήσιμο) για κάθε Έλληνα. Αντίθετα, η παράβαση του Εθνικού Συμφέροντος ιδιαίτερα της πρώτης μορφής του (αυτό της Εθνικής Κυριαρχίας), αλλά υπό προυποθέσεις, και της δεύτερης μορφής του (της εκτάκτου οικονομικής ανάγκης που επιφέρει απώλεια της εθνικής κυριαρχίας), στοιχειοθετούν το έγκλημα της Εσχάτης Προδοσίας, κατά τις διατάξεις των άρθρων 134, 134Α ΠΚ. Και στην προκειμένη περίπτωση της συγκεκριμένης δικογραφίας, η Ελληνική Κυβέρνηση διάπραξε το έγκλημα της Εσχάτης Προδοσίας δια την υπογραφής της επίδικης Δανειακής Σύμβασης (και του Μνημονίου) με την Τρόικα.
Η διασφάλιση του Εθνικού Συμφέροντος (και στις δύο παραπάνω μορφές του) ανήκει στην «αποκλειστική νομοθετική κι εκτελεστική εξουσία του κάθε κράτους» (Reserved Domain of Domestic Jurisdiction) (βλ.“Sovereignty and Equality of States,p.291,on the “Principles of Public International Law, by Prof. Ian Brownlie,Clarendon Press, ed. 4th ed. 1990).
Η συγκεκριμένη Διεθνής Δανειακή Σύμβαση (Συνθήκη) μεταξύ της Ελληνικής Κυβέρνησης και της Τρόικας, καταλύει την Εθνική Κυριαρχία της Ελλάδος (άρθρο 1 Συντ.), τόσο κατά την εφαρμογή της (κυρίως δια της υπογραφής και εφαρμογής των συγκεκριμένων άρθρων της, τα οποία εκθέτω εκτενώς στην μήνυσή μου και δια των οποίων καταλύονται και οι τρείς συνιστώσες της Λαικής Κυριαρχίας, ήτοι η Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική Εξουσία της Ελλάδος), αλλά ακόμα και μετά την ενδεχόμενη και νόμιμα δυνατή μονομερή καταγγελία της εκ μέρους της Ελλάδος, της τελευταίας επικαλούσας του αντικειμενικού στοιχείου του Εθνικού της Συμφέροντος (και υπό τις δύο μορφές του, όπως ορίστηκε παραπάνω), σύμφωνα πάντα με τις προυποθέσεις που θεσπίζει το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο και το Δίκαιο των Διεθνών Συνθηκών για τις περιπτώσεις αυτές (βλ. βιβλιογραφία Α).
Και η κατάλυση της Εθνικής Κυριαρχίας της Ελλάδος δια της Δανειακής Σύμβασης, επέρχεται –εκτός των άλλων άρθρων της – και δια του άρθρου 11 του Υποδείγματος Νομικής Γνωμοδότησης του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους (της Ελλάδος), που αποτελεί άρρηκτο μέρος της Δανειακής Σύμβασης, σύμφωνα με το οποίο (άρθρο 11) σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του δανείου από την Ελλάδα, η τελευταία παραιτείται των δικαιωμάτων της λόγω εθνικής κυριαρχίας της επί όλων των περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδος (κατασχετών και ακατασχέτων), παρέχοντας ταυτόχρονα στην δυνατότητα και το δικαίωμα στον δανειστή (Τρόικα) να προβεί σε αναγκαστικές κατασχέσεις των περιουσιακών αυτών στοιχείων της Ελλάδος, πράξη η οποία καταλύει ουσιαστικά την εδαφική ακεραιότητα (territorial sovereignty) και κυριαρχία της Ελλάδος. Με τον τρόπο αυτό, το νομικό δικαίωμα για την αναγκαστική κατάσχεση (εκτέλεση) του δανειστή (Τρόικα) καθίσταται κυριαρχικό του δικαίωμα επί της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδος, εφόσον το δικαίωμα κατάσχεσης, αφορά εθνική γεωγραφική επικράτεια, ήτοι του σημαντικότερου στοιχείου άσκησης και των λοιπών τριών συνιστωσών της, ήτοι της Νομοθετικής, Εκτελεστικής και Δικαστικής εξουσίας. Με άλλα λόγια, η Ελληνική Κυβέρνηση, για την ασφάλιση του δανείου που συνήψε, ενέγραψε εμπράγματες (ενυπόθηκες) εγγυήσεις (ασφάλειες) και επί ακατασχέτων (εκτός συναλλαγών) περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδος υπέρ ξένων δυνάμεων (της Τρόικας), το ιδιοκτησιακό απαραβίαστο των οποίων συνιστά την ουσία της άσκηση της Εθνικής της Κυριαρχίας, ενώ αντίθετα, η παραβίασή του συνιστά κατάλυση της Εθνικής της Κυριαρχίας και την διάπραξη Εσχάτης Προδοσίας από τους υπαιτίους, διότι μαζί με την Εδαφική Κυριαρχία ((territorial sovereignty) καταλύονται αναγκαστικά –όπως προείπα ήδη, αλλά και επαναλαμβάνων για λόγους έμφασης- και οι τρείς συνιστώσες της Λαικής Κυριαρχίας (άρθρο 1 Συντ.), ήτοι η Νομοθετική (legislative competence), Εκτελεστική (executive competence) και Δικαστική (judicial competence) Εξουσία), προυπόθεση άσκησης των οποίων είναι φυσικά η εδαφική ακεραιότητα και κυριαρχία (territorial sovereignty/integrity) της Ελλάδος.
Συνεπώς, επειδή, η από 08-05-2011 Διεθνής Δανειακή Σύμβαση μεταξύ της Ελλάδος και της Τρόικας, η οποία διέπεται (ή οφείλει να διέπεται) από το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο: α) έρχεται σε αντίθεση και παραβιάζει τόσο το Εθνικό Ελληνικό Δίκαιο και Δημόσιο Συμφέρον της Ελλάδος (όπως ορίστηκε παραπάνω), όσο και με το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο (****), λόγω της κατάλυσης δι` αυτής του Εσωτερικού Εθνικού Δικαίου της Ελλάδος και μάλιστα των θεμελειωδών άρθρων του Ελληνικού Συντάγματος 1 και 28 παρ. 3α,β (*****), τα οποία κυρίως εξασφαλίζουν την Εθνική Κυριαρχία της Ελλάδος και β) δεν έχει επικυρωθεί με κυρωτικό νόμο στην Βουλή (με πλειοψηφία τουλάχιστον των 3/5 του όλου αριθμού των βουλευτών), όπως το άρθρο 28 παρ.2 Συντ. ορίζει ρητά, είναι (η Σύμβαση) ακυρώσιμη και άκυρη, σύμφωνα με το Εθνικό και Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο
(****) ήτοι με την θεμελειώδη αρχή του για την Ανεξαρτησία των Κρατών
(*****) Η παρ. 1 του άρθρου 28 παρ.1 Συντ. ισχύει με τους περιορισμούς της παρ. 3 του άρθρου 28 Συντ.
Η ύπαρξη ενός εκάστου εκ των παραπάνω προυποθέσεων, καθιστά –σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο των Διεθνών Συνθηκών, την μονομερή καταγγελία της Σύμβασης, νόμιμη και υποχρεωτική για την Ελληνική Κυβέρνηση (βλ. παρακάτω σχετική βιβλιογραφία Α) για το Δίκαιο των Διεθνών Συνθηκών).
Συνεπώς, η Ελληνική Κυβέρνησης θα μπορούσε συνεπώς ακόμα και σήμερα, ήτοι και μετά την υπογραφή της Σύμβασης αυτής, να ζητήσει την ακύρωσή της-για τους παραπάνω λόγους- αλλά εγκληματικά δεν το πράττει. Και η παράλειψή της αυτή, συνιστά διάπραξη του εγκλήματος της Έγκλημα της Εσχάτης (ΠΚ 134, 134Α) προδοσίας και εκ παραλείψεως (ΠΚ 14.2), επιπλέον της διάπραξής του και θετικά με τους τρόπους που αναπτύσσω διεξοδικά στην μήνυσή μου.
Επειδή συνεπώς μια Διεθνής Συνθήκη που παραβιάζει τα Κυριαρχικά Δικαιώματα και την Ανεξαρτησία εκατέρου των συμβαλλομένων κρατών, είναι εγγενώς παράνομη (unlawful per se) και συνεπώς όχι μόνο ακυρώσιμη αλλά και άκυρη, η Τρόικα απαίτησε από την προδοτική ελληνική κυβέρνηση και πέτυχε, να περιληφθεί όρος στην επίδικη Δανειακή Σύμβαση, με τον οποίο η τελευταία παραιτείται των δικαιωμάτων της Εθνικής Κυριαρχίας, επί των περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδος, σε περίπτωση αναγκαστικής εκτέλεσης επ` αυτών από την Τρόικα, στην διαδικασία εφαρμογής κι εκτέλεσης της Σύμβασης! Όλα εξηγούνται πλέον!. Φυσικά ο όρος αυτός –και όλη η Σύμβαση- είναι και για τον λόγο αυτόν, μεταξύ άλλων, νομικά άκυρη, αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί τεράστιες νομικές υποχρεώσεις (******) της Ελλάδος προς την Τρόικα και το Διεθνές Δίκαιο. Και τούτο διότι, παρόλο που η Σύμβαση αυτή δεν έχει κυρωθεί με νόμο στην Βουλή κατά το άρθρο 28 παρ.2, η υπογραφή της από όλο το υπουργικό συμβούλιο, δημιουργεί νομική δέσμευση της Ελλάδος έναντι της Τρόικας, διότι η υπογραφή αυτή έχει την έννοια του estoppel (*******)(νομικά ισχυρή δέσμευση ενός κράτους με την προφορική, ή άτυπη δέσμευση του νομίμου αντιπροσώπου του). Και βέβαια ο παραπάνω προδοτικός όρος της Δανειακής Σύμβασης, στοιχειοθετεί και την εγκληματική πρόθεση (δόλο) της Κυβέρνησης και του Ελληνικού Κοινοβουλίου για την εκχώρηση της Εθνικής Κυριαρχίας της Ελλάδος σε ξένες δυνάμεις (Τρόικα) και συνεπώς και την στοιχειοθέτηση του εγκλήματος της Εσχάτης Προδοσίας εκ μέρους των.
(******) The Relation of Municipal and International Law, p. 35, on the “Principles of Public International Law, by Prof. Ian Brownlie, Clarendon Press, ed. 4th ed. 1990
(*******) Εstoppel: “Principles of Public International Law, by Prof. Ian Brownlie, Clarendon Press, ed. 4th ed. 1990, p.18, 161-2, 404-5, 640-2
Λήμμα: Η εκούσια κι ελεύθερη υπογραφή μιας Διεθνούς Σύμβασης μιας χώρας και η συμμόρφωσή της στους όρους της Σύμβασης, είναι μια κυριαρχική της πράξη στα πλαίσια της έκφρασης της Εθνικής της Κυριαρχίας, αρκεί βέβαια η Σύμβαση να μη θίγει καθόλου θεμελειώδεις αρχές του Συντάγματος της χώρας, με τα οποία θεμελειώνεται η Εθνική της Κυριαρχία (Συντ. 1, 28).
β) Επειδή το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο, σύμφωνα με το οποίο συνετάχθη (ή όφειλε να συνταχθεί) η επίδικη Δανειακή Σύμβαση μεταξύ της Ελληνικής Κυβέρνησης και της Τρόικας την 08-05-2010, πηγή και προυπόθεσή του έχει την Αρχή της Ανεξαρτησίας των Κρατών, η Τρόικα είναι υπαίτια και συνεργός της Ελληνικής Κυβέρνησης, στο έγκλημα της Εσχάτης Προδοσίας κατά της Ελλάδος, κατά το Διεθνές Δίκαιο. Η υπαιτιότητα της Τρόικας συνεπώς, υπάγεται –εκτός των Διεθνών Δικαστηρίων- ισοτίμως και στην δικαιοδοσία και κρίση της Ελληνικής Ποινικής Δικαιοσύνης, δικάζουσα κατά το Διεθνές Δίκαιο.
γ) Σύμφωνα με το Διεθνές Ιδιωτικό Δίκαιο και την Αρχή της Αποκλειστικής και Μόνιμης Εθνικής Κυριαρχίας των Κρατών επί των Φυσικών των Πλουτοπαραγωγικών πηγών (*) η Ελλάδα, λόγω των αντικειμενικών της δυσμενών οικονομικών δεδομένων, μπορούσε νόμιμα κι έπρεπε να αρνηθεί να αποπληρώσει το εξωτερικό της χρέος προς τους ιδιώτες επενδυτές (ιδιωτικές τράπεζες και διάφορα ιδιωτικά funds του εξωτερικού) συνηφθέντων με ιδιωτικά συμβόλαια (contracts) (τα οποία δεν είναι διεθνείς συνθήκες) για αντικειμενικούς και αληθείς λόγους Δημοσίου Συμφέροντός της και την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης της χώρας (βλ. παρακάτω στην σχετική βιβλιογραφία Β, για την «Αρχή της Αποκλειστικής και Μόνιμης Εθνικής Κυριαρχίας των Κρατών επί των Φυσικών των Πλουτοπαραγωγικών Πηγών», το: «Τhe General Assembly Resolution of 1962 on Permanent Sovereignty over National Resources», καθώς και στο «Παράρτημα» για την «Αρχή της Εκτάκτου Ανάγκης των Κρατών»).
(*) σε αυτά περιλαμβάνονται και τα εκ της εκμετάλλευσης αυτών κεφάλαια της κάθε χώρας (και της Ελλάδος), τα οποία –στην συγκεκριμένη υπόθεση της παρούσας δικογραφίας- χρησιμοποιούνται απαραδέκτως από την Ελληνική Κυβέρνηση- για την αποπληρωμή τοκοχρεεωλυσίων στην αποπληρωμή εξωτερικών δανείων που έχουν χορηγηθεί σε αυτήν (την Ελληνική Κυβέρνηση) δια της έκδοσης υπό της τελευταίας αντιστοίχου αριθμού και αξίας ομολόγων (bonds). Η Αρχή της Αποκλειστικής και Μόνιμης Εθνικής Κυριαρχίας των Κρατών επί των Φυσικών των Πλουτοπαραγωγικών Πηγών ανήκει κι αυτή στην «αποκλειστική νομοθετική κι εκτελεστική εξουσία του κάθε κράτους» (reserved Domain of Domestic Jurisdiction) (βλ. “Sovereignty and Equality of States, p. 291, on on the “Principles of Public International Law, by Prof. Ian Brownlie, Clarendon Press, ed. 4th ed. 1990).
Σύμφωνα με την Αρχή αυτή της παρούσας παραγράφου (3γ) τα κεφάλαια εκ των πλουτοπαραγωγικών πηγών κάθε χώρας, πρέπει να χρησιμοποιούνται αποκλειστικά και –σε κάθε περίπτωση- κατ` απόλυτη προτεραιότητα για τις ανάγκες επιβίωσης και ευμάρειας του λαού του συγκεκριμένου κράτους κι όχι για την εξόφληση κερδοσκοπικών δανείων της χώρας από ξένους τοκογλύφους, με την μορφή τοκο-χρεωλυσίων (**)Συνεπώς, σύμφωνα με την Αρχή, όταν μια Κυβέρνηση δεν μπορεί να καλύψει και να αποπληρώσει ταυτόχρονα και εσωτερικές της ανάγκες του λαού της και την εξυπηρέτηση των εξωτερικών της δανείων, οφείλει κι έχει υποχρέωση να καλύψει κατ` απόλυτη προτεραιότητα τις εσωτερικές ανάγκες του λαού της, γιατί αυτό επιβάλει το Δημόσιο Συμφέρον της χώρας, για την εξυπηρέτηση του οποίου υπάρχει και λειτουργεί η Κυβέρνηση. Και η νομιμότητα της προτεραιότητας αυτής είναι έκφραση της Εθνικής Κυριαρχίας της κάθε χώρας (Sovereignty) (Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική Κυριαρχία). Πλείστες όσες χώρας έχουν κάνει χρήση της Αρχής αυτής του Διεθνούς Δικαίου κι έχουν αρνηθεί, για λόγους Εθνικού των Συμφέροντος να αποπληρώσουν τα Δημόσια Εξωτερικά των χρέη. Η μόνη κυβέρνηση που παγκόσμια δεν εφήρμοσε την Αρχή αυτή είναι η παρούσα Ελληνική Κυβέρνηση, η οποία έπραξε ακριβώς το αντίθετο. Ήτοι προτίμησε να βασανίσει το ελληνικό λαό, κόβοντας μισθούς και τις (πενιχρές) συντάξεις των 300-400 ευρώ και να αρνηθεί να καταβάλει εσωτερικές της υποχρεώσεις ύψους 6.5 δις. ευρώ, κυρίως σε προμηθευτές νοσοκομείων, ασφαλιστικών ταμείων και δημοσίων έργων, με τις αντίστοιχες ανυπολόγιστα τραγικές κοινωνικά επιπτώσεις, για να ικανοποιήσει πλήρως τα εξωτερικά τοκογλυφικά δάνειά της!! Γι αυτό είναι μια Προδοτική Κυβέρνηση, το τίμημα και κίνητρο της Προδοσίας της θα αποκαλυφθεί σίγουρα στον χρόνο. Είναι χαρακτηριστικό της εγκληματικής προαίρεσης της Κυβέρνησης στο θέμα αυτό, το γεγονός ότι η δική της πλειοψηφία καταψήφισε στην Βουλή την πρόταση του Συνασπισμού, για την δημιουργία «Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου», η οποία να εξέταζε το τμήμα εκείνο του Δημοσίου Χρέους της Ελλάδος, το οποίο είναι «επαχθές», δηλαδή αποτέλεσμα κρατικής διαφθοράς και το οποίο συνεπώς έπρεπε νόμιμα να αφαιρεθεί από τις δανειακές μας υποχρεώσεις προς τους συνεργούς στην διαφθορά ξένους δανειστές.
(**) Διότι το χρήμα, σύμφωνα με την επιστήμη της οικονομίας, και τον νόμο, παράγεται κατ` απόλυτη προτεραιότητα από και αντιπροσωπεύει την εργασία και αποσκοπεί στην επιβίωση και την ευμάρεια του εργαζομένου ανθρώπου κι όχι στην δημιουργία περαιτέρω χρήματος (με την μορφή τόκων).
Η άρνηση αποπληρωμής του δημοσίου χρέους της Ελλάδος –για λόγους Δημοσίου Συμφέροντος και Εκτάκτου Ανάγκης της Χώρας, ισοδυναμεί νομικά με την νόμιμη διαδικασία Εθνικοποίησης (nationalization), ή expropriation ξένων επενδύσεων (αντίστοιχα, των ξένων δανειακών κεφαλαίων) στην Ελλάδα, επίσης για τους παραπάνω λόγους του Εθνικού Συμφέροντος και της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης της χώρας. Μάλιστα, η αρμοδιότητα ανήκει αποκλειστικά στα Εθνικά (Ελληνικά Δικαστήρια) τα οποία δικάζουν σύμφωνα με το Εθνικό Δίκαιο, σε σχέση (αλλά όχι αναγκαστική) και με το το Διεθνές Ιδιωτικό Δίκαιο. Η άσκηση του παραπάνω κυριαρχικού μας δικαιώματος για την μη-αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους της Ελλάδος, καθιστούσε φυσικά την χρεία της υπογραφής της παραπάνω Διεθνούς Δανειακής Σύμβασης και του Μνημονίου περιττή και άνευ νοήματος. Αντί αυτού όμως, η Ελληνική Κυβέρνησης-και δια της εμπράκτου σιωπής και παράλειψής της και όλης της αντιπολίτευσης- δολίως μετέτρεψε μια ιδιωτική ανυπόθηκο οφειλή της Ελλάδος (το δημόσιο χρέος της), προς ιδιωτικές τράπεζες (διεπόμενο από το Διεθνές Ιδιωτικό Δίκαιο το οποίο παρέχει την δυνατότητα στην Ελλάδα να αρνηθεί νόμιμα την αποπληρωμή του υπό τις παραπάνω προυποθέσεις), σε μια ενυπόθηκη οφειλή της προς Κράτη και Διεθνείς Οργανισμούς (κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ-μέλη της Τρόικας μαζί με την ΕΚΤ), με τους όρους της παραπάνω Διεθνούς Δανειακής Σύμβασης της 08-05-2011, η οποία διέπεται πλέον από το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο, γεγονός που δυσχεραίνει σχετικά (αλλά δεν μηδενίζει) τις προυποθέσεις της νόμιμης μονομερούς καταγγελίας της Σύμβασης από την Ελλάδα, διότι στην τελευταία αυτή περίπτωση, η νομιμότητα της μονομερούς καταγγελίας της Σύμβασης από την Ελλάδα, βασίζεται πλέον στην ασυμφωνία του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου με το εσωτερικό της εθνικό δίκαιο της Ελλάδος και στην προσβολή του Εθνικού της συμφέροντος (προυποθέσεις που σε κάθε περίπτωση πράγματι πληρούται εδώ- βλ. παραπάνω παρ. 3α).
δ) Φυσικά η παραπάνω Αρχή της Αποκλειστικής και Μόνιμης Εθνικής Κυριαρχίας των Κρατών επί των Φυσικών των Πλουτοπαραγωγικών (της παρ.3γ) και οι συνέπειές της στην νόμιμη άρνηση αποπληρωμής των εξωτερικών δανείων της Ελλάδος για λόγους Δημοσίου Συμφέροντος, ισχύει –όχι μόνο έναντι ιδιωτών δανειστών, αλλά - και έναντι δανειστών που είναι Κράτη (ΕΕ) ή/και Διεθνείς Οργανισμοί (ΔΝΤ), όπως συμβαίνει με την από 08-05-2010 επίδικη Διεθνή Δανειακή Σύμβαση της Ελλάδος με την Τρόικα.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Το Εθνικό Συμφέρον της Ελλάδος, εξασφαλίζετο και με την εξ` αρχής άρνηση αποπληρωμής του εξωτερικού της ιδιωτικού χρέους κατά το Διεθνές Δημόσιο και Ιδιωτικό Δίκαιο (με δικαιοδοσία του Εθνικού Δικαίου), για τους παραπάνω αληθείς και αντικειμενικούς λόγους των παραγράφων 3 α,β.γ κι όχι το αντίθετο, όπως ισχυρίζονταν αναισχύντως και απατηλά ενώπιον του ευπειθούς ελληνικού λαού, οι προδότες του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Οι παραπάνω δυνατότητες που παρέχει το Διεθνές Δημόσιο και Ιδιωτικό Δίκαιο για την προάσπιση του Δημοσίου Συμφέροντος της Ελλάδος, τόσο για την άρνηση αποπληρωμής του εξωτερικού της δημοσίου χρέους, όσο και την μονομερή εκ μέρους της Ελλάδος, καταγγελίας της από 08-05-2010 προδοτικής Διεθνούς Δανειακής Σύμβασής της με την Τρόικα, δεν συνιστούν μόνο αναφαίρετα εκ του νόμου παρεχόμενα δικαιώματα της Ελλάδος, αλλά και νομικές (και Εθνικές) υποχρεώσεις της. Και τούτο διότι από την άσκησή των (των δικαιωμάτων) η Ελληνική Κυβέρνηση όχι μόνο δεν μπορεί εκούσια να παραιτηθεί, αλλά είναι και υποχρεωμένη να τα ασκήσει προς όφελος του Δημοσίου Συμφέροντος του παρόντος, αλλά και του μελλοντικού Ελληνικού Λαού. Για τους ίδιους λόγους, τα παραπάνω δικαιώματα δεν υπόκεινται, ούτε στην εκούσια παραίτηση όλου του παρόντος Ελληνικού Λαού, διότι τα δικαιώματα αυτά –αφορώντα την διασφάλιση της Εθνικής Κυριαρχίας του Ελληνικού Λαού- αφορούν κι έχουν επίπτωση και στην μελλοντικές γενεές των Ελλήνων, τον εθνικό τους αφανισμό των οποίων ουδείς έχει δικαίωμα να επιφέρει.
Η παραπάνω ασυγχώρητος παράλειψης της Ελληνικής Κυβέρνησης –με την σιωπηρή αποδοχή και των λοιπών κομμάτων της βουλής- να ασκήσει τα παραπάνω εκ του νόμου (Διεθνούς και Εθνικού Δικαίου) δικαιώματά της – συνιστά, μεταξύ των άλλων- ένα ακόμα στοιχείο του δόλου της στην διάπραξη της Εσχάτης Προδοσίας κατά της Ελλάδος, το τίμημα και κίνητρο της οποίας σίγουρα θα αποκαλυφθεί στο μέλλον, αλλά –βασιζόμενος σε ιστορικά δεδομένα- μπορώ βασίμως να εικάσω, ότι είναι το παράνομο οικονομικό –σε όλες της μορφές του- όφελος των προδοτών, πάνω στο πτώμα της Ελλάδος, της Ιστορίας της, του Ελληνικού Λαού και των Μελλοντικών της Γενεών.
Παράρτημα: Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στο Διεθνές Δίκαιο και τον ΟΗΕ
Η έννοια «κατάσταση ανάγκης» (state of necessity) είναι μια διεθνώς
αναγνωρισμένη νομικοπολιτική δικλείδα την οποία ένα κράτος μπορεί να
επικαλεστεί για να μην εκπληρώσει τις υποχρεώσεις προς τους δανειστές του. Κι αυτό έχει γίνει πάρα πολλές φορές στο παρελθόν. Πότε μπορεί να επικαλεστεί ένα κράτος «κατάσταση ανάγκης»?
Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο όταν ένα κράτος κινδυνεύει από χρεωκοπία και καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην εσωτερική του ομαλότητα και ασφάλεια του λαού του αφενός και αφετέρου την πληρωμή των χρεών του. Σύμφωνα με την Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ, «ένα κράτος δεν μπορεί να αναγκαστεί να κλείσει τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα δικαστήριά του, να εγκαταλείψει τις δημόσιες υπηρεσίες του επιφέροντας το χάος και την αναρχία στην κοινωνία, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει τα χρήματα να πληρώσει τους ξένους ή ντόπιους δανειστές του.» (1613η Συνάντηση, 17 Ιουνίου 1980) (βλ. βιβλιογραφία Α).
Την αρχή αυτή αναγνώρισε σχετικά
πρόσφατα και το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας όταν κλήθηκε να
αποφανθεί εναντίον της άρνησης της Αργεντινής το 2003 να πληρώσει
ορισμένους δανειστές της, προκειμένου να διαφυλάξει το επίπεδο διαβίωσης
και παροχών του κράτους προς το λαό της. Με απόφασή του στις 8 Μαΐου
2007, το undesverfassungsgericht αποδέχτηκε τον σχετικό ισχυρισμό της
Αργεντινής. Η απόφαση αυτή, πέρα από όλα τ' άλλα, αποτελεί ένα ισχυρό
νομικοπολιτικό επιχείρημα για τον ελληνικό λαό ώστε να αρνηθεί να
εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από τη Δανειακή Σύμβαση με την
Τρόικα. Αρκεί να βρει τη δύναμη να επιβάλει το συμφέρον του και μην
υποταχθεί στη μοίρα που άλλοι έχουν προδιαγράψει γι' αυτόν.
Α) Βιβλιογραφία Διεθνούς Δικαίου , αφορώσα το Δίκαιο των Διεθνών Συνθηκών
1) Law of Treaties 1966 (Jus Cojens) (art. 43,50)
2) Vienna Convention (Conference) on the Law of Treaties (+Annex), 1968, 1969, (into force on 1980) (art. 42,44,46,48, 50, 51, 52, 53, 60,62)
3) Charter of the United Nations (art.2 par.4, 6, 7 and art. 81), Chapter VII, IX, XI
4) League of Nations Covenant (art. 15 par.8)
5) Treaty of Rome 1957 (art 211)
6) Γνωμάτευση Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ (UN) για της «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης των κρατών» (States` State of Emergency) (1613η Συνάντηση, 17 Ιουνίου 1980)
7) Απόφαση του Permanent Court of International Justice με αρ. 78/15-06-1939 (απόφαση «Ι. Μεταξά», η οποία περιλαμβάνεται στην δικογραφία)
8) Τhe Law of Treaties. Chapter VVX, p. 603-635, on the “Principles of Public International Law, by Prof. Ian Brownlie, Clarendon Press, ed. 4th ed. 1990
Β) Βιβλιογραφία Διεθνούς Δικαίου, αφορώσα την Αρχή της Αποκλειστικής και Μόνιμης Εθνικής Κυριαρχίας των Κρατών επί των Φυσικών των Πλουτοπαραγωγικών Πηγών.
1) European Convention on Human Rights –Protocol-I
2) American Convention on Human Rights (Art. 21)
3) African Convention on Human Rights (Art. 14)
4) UN General Assembly Resolution on 21-12-1952 (for the rights of self-determination)
5) 3d Committee of the UN General Assembly, 1955 (for the rights of self-determination)
6) Works in the UN Comission on Permanent Soevereignty over Natural Resources
7) Resolution 1804 (XVII) by the UN General Assembly on 14-12-1962
8) UN General Assembly Resolution 3201 (S-VI) on 01-05-1974 (Declaration on the Establishment of a New International Economic Order)
9) UN General Assembly adopted the Charter of the Economic Rights and Duties of States, on 12-12-1974, (Art. 2)
10) “Injury to the persons and property of Alliens on state territory”, Chapter XXIII, p.518-552, on the “Principles of Public International Law, by Prof. Ian Brownlie, Clarendon Press, ed. 4th ed. 1990
Γ) α) Ελληνικό Σύνταγμ α (άρθρα 1, 28 παρ.1-3, 59-62, 86, 97)
β) Ελληνικός Ποινικός Κώδικας (άρθρα 134, 134Α, 14 παρ.2)
Δ) Ενοποιημένη Απόδοση της Συνθήκης για την Λειτουργία της Ευρωπαικής Ένωσης
Α) Βιβλιογραφία Διεθνούς Δικαίου , αφορώσα το Δίκαιο των Διεθνών Συνθηκών
1) Law of Treaties 1966 (Jus Cojens) (art. 43,50)
2) Vienna Convention (Conference) on the Law of Treaties (+Annex), 1968, 1969, (into force on 1980) (art. 42,44,46,48, 50, 51, 52, 53, 60,62)
3) Charter of the United Nations (art.2 par.4, 6, 7 and art. 81), Chapter VII, IX, XI
4) League of Nations Covenant (art. 15 par.8)
5) Treaty of Rome 1957 (art 211)
6) Γνωμάτευση Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ (UN) για της «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης των κρατών» (States` State of Emergency) (1613η Συνάντηση, 17 Ιουνίου 1980)
7) Απόφαση του Permanent Court of International Justice με αρ. 78/15-06-1939 (απόφαση «Ι. Μεταξά», η οποία περιλαμβάνεται στην δικογραφία)
8) Τhe Law of Treaties. Chapter VVX, p. 603-635, on the “Principles of Public International Law, by Prof. Ian Brownlie, Clarendon Press, ed. 4th ed. 1990
Β) Βιβλιογραφία Διεθνούς Δικαίου, αφορώσα την Αρχή της Αποκλειστικής και Μόνιμης Εθνικής Κυριαρχίας των Κρατών επί των Φυσικών των Πλουτοπαραγωγικών Πηγών.
1) European Convention on Human Rights –Protocol-I
2) American Convention on Human Rights (Art. 21)
3) African Convention on Human Rights (Art. 14)
4) UN General Assembly Resolution on 21-12-1952 (for the rights of self-determination)
5) 3d Committee of the UN General Assembly, 1955 (for the rights of self-determination)
6) Works in the UN Comission on Permanent Soevereignty over Natural Resources
7) Resolution 1804 (XVII) by the UN General Assembly on 14-12-1962
8) UN General Assembly Resolution 3201 (S-VI) on 01-05-1974 (Declaration on the Establishment of a New International Economic Order)
9) UN General Assembly adopted the Charter of the Economic Rights and Duties of States, on 12-12-1974, (Art. 2)
10) “Injury to the persons and property of Alliens on state territory”, Chapter XXIII, p.518-552, on the “Principles of Public International Law, by Prof. Ian Brownlie, Clarendon Press, ed. 4th ed. 1990
Γ) α) Ελληνικό Σύνταγμ α (άρθρα 1, 28 παρ.1-3, 59-62, 86, 97)
β) Ελληνικός Ποινικός Κώδικας (άρθρα 134, 134Α, 14 παρ.2)
Δ) Ενοποιημένη Απόδοση της Συνθήκης για την Λειτουργία της Ευρωπαικής Ένωσης
(ΣΛΕΕ) (άρθρα 2-7, 126, 136, 169)
Χαλκίδα 23-08-2011 Ο μηνυτής και πολιτικός ενάγων
Δημ. Αντωνίου
Χαλκίδα 23-08-2011 Ο μηνυτής και πολιτικός ενάγων
Δημ. Αντωνίου
Πηγή
