Οι σημερινές πραγματικότητες έχουν παρελθόν, φίλε Ανέστη.. (Πολιτικό-ακαδημαϊκό πιπεράτο του Καθηγητή Πιπερόπουλου)

Πιάσαμε μεγάλη κουβέντα με τον φίλο μου Ανέστη χθες απόγευμα αφού καθίσαμε μέσα στη γνωστή καφετέρια όπου δούλευε καλά το κλιματιστικό εδώ στον πεζόδρομο (ακόμα ΔΕΝ έχω πάρει δημόσια απάντηση από την Δημοτική μας Αρχή και την Αστυνομική Διεύθυνση για τα κυκλοφοριακά χάλια του πεζόδρομου).

Μιλήσαμε για τις πρώτες πυρκαγιές του φετινού καλοκαιριού (δυστυχώς ακόμα δεν μάθαμε το μάθημα μετά από 30 και βάλε χρόνια που καιγόμαστε), μιλήσαμε και για την ανεργία, για το μισό εκατομμύριο Ελλήνων πτυχιούχων επιστημόνων και επαγγελματιών που μετανάστευσαν και για τις δυσοίωνες προοπτικές στις Οικονομίες της Ευρώπης, στον αχαλίνωτο πληθωρισμό και στην ακρίβεια που καλπάζει καθώς συνεχίζεται ο »περίεργος» Ρώσο-Ουκρανικός (κάποιοι λένε ότι είναι Ρώσο-Νατοϊκός) πόλεμος.

Άλλο ο «πρώτες», άλλο οι «τελευταίες» 100 ημέρες, Ανέστη!... (Αυτοδιοικητικό «πιπεράτο» του Καθηγητή Πιπερόπουλου)

 

Υποθέτω ότι θα σας ξαφνιάσει σήμερα και ο τίτλος και ο υπότιτλος της λακωνικής μου παρέμβασης όπως ξαφνιάστηκα χθες απόγευμα όταν αισθάνθηκα ένα χέρι να ακουμπά στο πίσω μέρος του δεξιού μου ώμου και καθώς ενστικτωδώς γύρισα το κεφάλι μου διέκρινα χαμογελαστό τον φίλο μου Ανέστη, διαδικτυακό πλέον «αστέρι».

«Σε ξάφνιασα φίλε Γιώργο» μου είπε χαμογελαστός και συμφώνησα λέγοντας «σίγουρα το έκανες Ανέστη!..»

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, Ανέστη!...(Συγχαρητήριο πιπεράτο του Καθηγητή Πιπερόπουλου)

 

Βρεθήκαμε ξανά εδώ χθες βράδυ στον πεζόδρομο(;) της Κατερίνης με τον φίλο μου Ανέστη και τον ρώτησα εάν έπιασε το μάτι του στο διαδίκτυο την είδηση με την απονομή «ευφήμου μνείας» από τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ Στρατηγό Κωνσταντίνο Φλώρο, παρουσία του Αρχηγού ΓΕΝ Αντιναύαρχου Ιωάννη Δρυμούση στους δύο αξιωματικούς του Πολεμικού μας Ναυτικού που ήταν επιβάτες στο μοιραίο τραίνο της φονικής σύγκρουσης στα Τέμπη στις 28 Φεβρουαρίου, 2023 και όπως επιβεβαιώνουν και οι διασωθέντες και μαζί τους άλλοι συνεπιβάτες έσωσαν πολλές ζωές αψηφώντας τον κίνδυνο για τη δική τους ζωή.

«Δεν έπιασε το μάτι μου κάτι σχετικό στο διαδίκτυο» μου είπε ο Ανέστης ξαφνιασμένος από την ερώτησή μου.

Και άμεσα βούρκωσαν τα μάτια του όπως και τα δικά μου καθώς θυμηθήκαμε τα δεκάδες θύματα και μαζί και τους δυο αξιωματικούς και άλλους συνεπιβάτες που λειτούργησαν ΗΡΩΙΚΑ για να σώσουν ζωές.

«Τους βράβευσε ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ, φίλε Ανέστη και εγώ σήμερα χωρίς να ζητήσω άδεια από κανέναν ως παλιός Καθηγητής και της Ανώτατης Σχολής Πολέμου (ΑΣΠ) της Θεσσαλονίκης που εξελίχθηκα σε Ανώτατη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) της Θεσσαλονίκης στέλνω σήμερα στο διαδίκτυο το σχετικό άρθρο που δημοσιεύθηκε στον επίσημο ιστότοπο του ΓΕΕΘΑ και ευχαριστώ εκ των προτέρων τους φίλους/φίλες διαχειριστές που θα το φιλοξενήσουν.»

https://geetha.mil.gr/aponomi-eyfimoy-mneias-apo-ton-archigo-geetha-se-axiomatikoys-toy-polemikoy-naytikoy-pn/

----------------------

*O Γιώργος Πιπερόπουλος, Δρ Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας, είναι Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, Συνταξιούχος Καθηγητής Μάνατζμεντ, Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας

«Άρες, Μάρες, Κουκουνάρες και Κορωνοϊάρες;», φίλε Ανέστη!.. (Μετεκλογικό «Πιπεράτο» του Καθηγητή Πιπερόπουλου)

Με σταμάτησε χθες απόγευμα στη Μεγάλου Αλέξανδρου, κύριο κορμό του πεζοδρόμου της Κατερίνης (αυτό το λένε πεζόδρομο;) ο Ανέστης με έκδηλα τα στοιχεία κάποιας ανησυχίας στη φωνή και στο πρόσωπό του.

«Ξαφνιάστηκες με τους 63 νέους Υπουργούς και κάποιες περίεργες μετακινήσεις κορυφαίων στελεχών της ΝΔ;» τον ρώτησα.

«Όχι φίλε και συμμαθητή» μου απάντησε κοφτά!

«Σε πείραξε η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ;» ρώτησα.

«Όχι φίλε και συμμαθητή» απάντησε πάλι κοφτά!

Ο Γιώργος Πιπερόπουλος στο ΚΑΝΑΛΙ-1 του Δήμου Πειραιά

Προσκεκλημένος από την κ Σοφία Φίκα στο Δημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό Καναλι-1 του Δημου Πειραια ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος έδωσε τις δικές του εκτιμήσεις για τα αποτελέσματα των Εθνικών εκλογών της Δεύτερης Κυριακής 25^ης Ιουνίου

Ναυάγιο Πύλου: πάλι βιάστηκε να ενοχοποιήσει την Ελλάδα το BBC!.. (Επικοινωνιακό «πιπεράτο» του Καθηγητή Πιπερόπουλου)

Πόνεσα και εγώ, όπως νομίζω πόνεσε κάθε συνάνθρωπός μου εντός και εκτός Ελληνικών συνόρων, μαθαίνοντας ότι βυθίστηκε νότια της ελληνικής νήσου της Πύλου το πλοίο που μετέφερε λαθρομετανάστες προς την Ιταλία και κόστισε εκατοντάδες αγνοούμενους (που είναι, δυστυχώς, σίγουρα πνιγμένοι).

Δεν θα σταθώ σε εκείνους και σε αυτά που μετουσίωσαν το δράμα σε πολιτική αντιπαράθεση εργαλειοποιώντας τους εκατοντάδες θανάτους ως θέμα επίδειξης «ανθρωπιάς» ή «έλλειψης ανθρωπιάς».

Με αφορμή την «άκομψη» αναφορά σε Καρκινοπαθείς τελικού σταδίου (Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος)

 

     Δημιουργήθηκε σάλος από τις «άκομψες» δηλώσεις του καθηγητή Ιατρικής, Βουλευτή Ευβοίας της Νέας Δημοκρατίας (2019-2023) κ Σπύρου Πνευματικού για τους καρκινοπαθείς τελικού σταδίου και την επιβάρυνση που έχει στον Εθνικό προϋπολογισμό υγείας η παροχή υπηρεσιών σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις και είχαν ως αποτέλεσμα να διαγραφεί από τα ψηφοδέλτια του Κόμματος στις εκλογές της 25^ης Ιουνίου.

      Επειδή πολλοί συμπατριώτες μας διανύουν το ‘τελικό στάδιο’ καρκίνου και οι συγγενείς  τους βρίσκονται σε απόγνωση καταθέτω σήμερα στούς ιστότοπους και στα blogs που με φιλοξενούν κάθε εβδομάδα ένα κείμενο (από μία μεγάλου μεγέθους εργασία μου στο θέμα αυτό) και ελπίζω να φανεί χρήσιμο σε οικογένειες που βιώνουν το πρόβλημα.

     Ξεκινώ με την πικρή διαπίστωση ότι καμιά κοινωνία δεν προετοιμάζει τα άτομα για τις ψυχοκοινωνικές διαστάσεις του τραγικού ρόλου του καρκινοπαθούς τελικού σταδίου μολονότι μέσα στις επόμενες δεκαετίες 20-25% Ελλήνων και άλλων Ευρωπαίων θα χάσουμε τη ζωή μας από κάποια ανίατη, μέχρι αυτή τη στιγμή που με διαβάζετε, μορφή καρκίνου.

     Σας πεοσκαλώ να δούμε νοερά σε μια σχηματική παράσταση τους συνανθρώπους μας όλων των ηλικιών που είναι καρκινοπαθείς τελικού σταδίου, τα συγγενικά τους πρόσωπα και μαζί τα μέλη του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού και βλέπουμε ότι:

– στο κέντρο ομόκεντρων κύκλων βρίσκεται το άτομο, στην περιφέρεια βρίσκονται, ανάλογα με το βαθμό συγγένειας και το βαθμό «ταύτισης» οι συγγενείς και,

– στην ίδια βιωματική θέση με τον καρκινοπαθή, σε μια άλλη σειρά ομόκεντρων κύκλων, βρίσκονται  μέλη του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού  που φροντίζουν το άτομο.

     Συγγενείς και ιατρονοσηλευτικό προσωπικό καθημερινά επιστρατεύουν ψυχολογικούς  μηχανισμούς «άμυνας του εγώ»  για τη δική τους ομαλή επιβίωση και διατήρηση ψυχικής ισορροπίας όπως κάνουν και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας στήριξης των ασθενών.

     Ερευνητικές προσπάθειες έχουν αναδείξει το γεγονός ότι το ίδιο το άτομο από την στιγμή που θα πληροφορηθεί ή θα διαισθανθεί ότι βρίσκεται στο τελικό στάδιο ενός καρκίνου βιώνει τρία επίπεδα συναισθηματικών αντιδράσεων:

     Το πρώτο, είναι σύντομο, χαρακτηρίζεται από σοκ, φόβο και κατάθλιψη. Στη μετωπική αντιπαράθεση με την σκληρή πραγματικότητα ότι «εδώ τελειώνει το ταξίδι» της ζωης, η δημιουργία τέτοιων συναισθηματικών αντιδράσεων είναι εύλογη για κάθε άνθρωπο .

     Στο δεύτερο εναλλάσσονται συναισθήματα άρνησης της πραγματικότητας και θρήνου και μαζί σπασμωδική συμπεριφορά «προγραμματισμού» των τελικών φάσεων της ζωής του ατόμου ή ακόμη και φρενήρης δραστηριοποίηση και ενεργητικότητα  χωρίς όμως ουσιαστικό στόχο ή και νόημα. Ο μηχανισμός άμυνας του «εγώ» όπως  αυτός της άρνησης της πραγματικότητας ενεργοποιείται για να μετριασθεί το σοκ της πιο σκληρής από όλες τις πραγματικότητες που αντιμετωπίζουμε οι άνθρωποι καθημερινά – ότι είμαστε εφήμερα όντα – ότι μας κατατρέχει η άδικη μοίρας που επικεντρώνεται στο δραματικό γεγονός του προσωπικού μας θανάτου.

     Στο τρίτο έρχεται η αποδοχή του επερχόμενου μοιραίου και μαζί μια εμφανής προθυμία και υπακοή του ατόμου στη θεραπευτική αγωγή και στο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό.      Πολλά άτομα στο στάδιο αυτό συμπεριφέρονται ως «υπάκουα και φρόνιμα παιδιά» μια ιδιότυπη πραγματικότητα που με την ποιητική άδεια της ψυχοδυναμικής ερμηνευτικής ανάλυσης θα μπορούσε να θεωρηθεί ως έκφραση τελικής ελπίδας ότι «εφόσον είμαστε υπάκουοι ίσως υπάρξει κάποια αμοιβή, γιατί όχι και με την μορφή της σωτηρίας από κάποιο θαυματουργό φάρμακο που μπορεί να προκύψει  την τελευταία στιγμή αποτρέποντας το μοιραίο».  Η ελπίδα, λέμε, πεθαίνει τελευταία….

     Στην διαδικασία αντιμετώπισης του μοιραίου η Dr Kubler-Ross έχει ήδη διαφοροποιήσει τα ακόλουθα πέντε στάδια συναισθηματικών αντιδράσεων των καρκινοπαθών που είναι :

   1] η άρνηση, 2] ο θυμός,  3] η συναλλαγή,  4] η κατάθλιψη και  5] η αποδοχή.

     Τα πέντε στάδια δεν έρχονται πάντοτε και σε όλους με την παραπάνω σειρά ενώ για πολλά άτομα το συναισθηματικό φάσμα έχει και άλλες αντιδράσεις όπως  την απάθεια, τον φόβο, την αιφνίδια διαχυτικότητα και την έκφραση αγάπης προς τους γύρω αλλά και αποκάλυψη εντυπωσιακών και άγνωστων πτυχών της προσωπικότητας του ατόμου όπου συχνά συμβαίνει να πρυτανεύουν και κάποιες ισχυρές δόσεις καλόγουστου χιούμορ.

     Το άγχος του θανάτου φαίνεται να παίρνει τρείς αρκετά σαφείς μορφές στη διάρκεια του τελικού σταδίου της ανίατης ασθένειας που είναι, συγκεκριμένα: η αλλοτρίωση, ο εκμηδενισμός και η αίσθηση της επικινδυνότητας .

     Η αλλοτρίωση χαρακτηρίζεται από συναισθήματα, απομόνωσης, εγκατάλειψης και την αίσθηση ότι η αντικειμενική πραγματικότητα αποσυντίθεται δραματικά άτομο  αλλοτριωμένο αισθάνεται αποξενωμένο και παραπονείται για εγκατάλειψη ακόμη και όταν δίπλα του στο θάλαμο του Νοσοκομείου βρίσκονται συνεχώς συγγενείς του.

     Ο εκμηδενισμός αφορά στο άγχος της ανυπαρξίας καθώς με το θάνατο το άτομο παύει να υπάρχει ανάγεται στο τίποτε. Ο κόσμος, τα πρόσωπα και τα αντικείμενα που στην ολότητά τους συνθέτουν την αντικειμενική πραγματικότητα θα συνεχίσουν να υπάρχουν όταν ο ασθενής του τελικού σταδίου θα πάψει να υπάρχει.

     Η επικινδυνότητα συνδυάζει τα συναισθήματα φόβου και θυμού στην υποκειμενική διαπίστωση του ατόμου πως μολονότι η ζωή του είναι σε άμεσο κίνδυνο αυτό παραμένει ευάλωτο και «αναλώσιμο» χωρίς προστασία ακόμη και από το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό που είναι ταγμένο να διαφυλάξει, να σώσει ζωές αποτρέποντας με τα μέσα και τις γνώσεις που διαθέτει τον κίνδυνο του θανάτου.

Ο ρόλος της εξειδικευμένης ομάδας στήριξης

     Στο τελικό στάδιο η ομάδα ψυχοκοινωνικής στήριξης των ασθενών και συγγενικών τους προσώπων προσφέρει χρήσιμες υπηρεσίες που αφορούν:

– στο άτομο βοηθώντας το να φτάσει στο τέλος της ζωής του, να αντιμετωπίσει το θάνατό του με μια αίσθηση αξιοπρέπειας. Η αναδρομή στο παρελθόν του ατόμου  βοηθά σε σημαντικό βαθμό όπως επιβεβαιώνουν σχετικές μαρτυρίες.

– στο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό καθώς διαπιστωμένα κάποια άτομα της ιατρονοσηλευτικής ομάδας διακατέχονται από συναισθήματα θυμού, ίσως και ανικανότητας, καθώς «χάνουν» τους ασθενείς τους.

     Η ομάδα στήριξης μπορεί να βοηθήσει τα μέλη της ιατρονοσηλευτικής ομάδας προσφέροντας ατομική και ομαδική ψυχολογική υποστήριξη. Είναι γνωστό ότι και «οι θεραπευτές χρειάζονται θεραπευτική στήριξη» σε περιπτώσεις όπου γίνονται εμφανή τα σημάδια του συνδρόμου «burnout» (δηλαδή του «καψίματος» ή εάν προτιμάτε της επαγγελματικής εξουθένωσης των θεραπευτών).

     Ερευνώντας τις ψυχοκοινωνικές διαστάσεις του θανάτου βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το γεγονός όταν για οποιονδήποτε ο καρκινοπαθής τελικού σταδίου λόγο δεν πεθάνει «στην ώρα του» τότε μερικοί συγγενείς που βρίσκονται στο στάδιο του πένθους αλλά και κάποια μέλη της ιατρονοσηλευτικής ομάδας δείχνουν συναισθήματα απογοήτευσης ή ακόμη και περίεργου «θυμού» απέναντι στον ασθενή…

–  στους συγγενείς βοηθώντας τους να περάσουν όσο πιο ομαλά γίνεται τα στάδια συναισθηματικής αντίδρασης στο θάνατο που είναι τα ακόλουθα πέντε:

1] η προκαταρκτική θλίψη που έρχεται καθώς ανακοινώνεται στους συγγενείς η ανίατη φύση της ασθένειας του ατόμου μολονότι το τέλος βρίσκεται ακόμη «μακριά»,

2] το πένθος, όπου ο επερχόμενος θάνατος αντιμετωπίζεται αρχικά με  άρνηση, στη συνέχεια με κλάμα. Υπάρχουν και άτομα που δείχνουν στωικότητα στο πένθος αλλά η έλλειψη δακρύων δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως περίπτωση «ψυχρότητας ή αδιαφορίας».

3] Η κατάθλιψη που εμφανίζεται με αποδιοργάνωση της συμπεριφοράς του ατόμου, με αϋπνίες και μείωση κοινωνικών, συναισθηματικών και επαγγελματικών ενδιαφερόντων.

4] Το συναίσθημα της μοναξιάς με όλα όσα φέρνει σε υποκειμενικό επίπεδο έρχεται στους συγγενείς λίγες μέρες ή εβδομάδες μετά τον θάνατο και την ακολουθούν έντονα συναισθήματα εγκατάλειψης, άγχους, απόρριψης και συχνά απόγνωσης.

5]  Η ανακούφιση και ο τερματισμός του πένθους έρχονται αργά στους συγγενείς όπως απαιτεί και η συχνά επαναλαμβανόμενη από συγγενικά πρόσωπα του καρκινοπαθούς τελικού σταδίου επίκληση  που συνοψίζεται στην φράση «ας αναπαύσει ο Θεός τον άνθρωπό μας από το μαρτύριό του…ώστε να αναπαυθούμε και εμείς από τον ψυχικό μας πόνο…»

     Κλείνω υπενθυμίζοντας ότι «κοινή η τύχη και το μέλλον αόρατο…»

-------------------- 

*O Γιώργος Πιπερόπουλος, Δρ Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας, είναι Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, Συνταξιούχος Καθηγητής Μάνατζμεντ, Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπις

τημίου Μακεδονίας

 

Επίκαιρη διερεύνηση της ψυχοκοινωνικής διάστασης της «ΠΡΩΤΙΑΣ»… (Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος)

Ημέρα του Αγίου Πνεύματος η 5η Ιουνίου, έχουν ήδη ξεκινήσει για τα παιδιά των ΕΠΑΛ και των ΓΕΛ οι Πανελλήνιες εξετάσεις εισαγωγής στα Πανεπιστήμια, συνεχίζουν οι προαγωγικές εξετάσεις και ήρθε στο νου μου ο στίχος του λαϊκού μας τροβαδούρου που περιγράφει με ψυχοκοινωνική εκτίμηση την αμοιβαιότητα της σχέσης ανάμεσα στο «δάσκαλο», που χρειάζεται το αστέρι του για να επιβεβαιωθεί και στο μαθητή που πασχίζει με αφοσίωση να διαπρέψει ότι:

«Ο πιο καλός ο μαθητής ήμουν εγώ στην τάξη, κι δάσκαλοί μου με είχανε μη βρέξει και μη στάξει...»

«Quo Vadis;» Έλληνες, Ελληνίδες, Ελληνόπουλα και Ανθρωπότητα; Επίκαιρο «πιπεράτο» του Καθηγητή Πιπερόπουλου*

 

Φοβάμαι, και ελπίζω να συμφωνήσετε, ότι βρισκόμαστε Έλληνες, Ελληνίδες και Ελληνόπουλα ως Έθνος στο μάτι ενός πρωτόγνωρου και πολύ επικίνδυνου κυκλώνα.

Άτομα και ομάδες, ένας ολόκληρος Λαός, αντιμετωπίζουμε μια χωρίς προηγούμενο πτώση συστημάτων αξιών, κατανόησης και ερμηνείας της πραγματικότητας, ορθής αξιολόγησης του χθες και έλλειψης ικανότητας για προγραμματισμό του αύριο…

DEBATE: «Άχρωμο, άοσμο, άγευστο» είπε ο Ανέστης!.. Λακωνικό «πιπεράτο» του Καθηγητή Πιπερόπουλου

Συναντηθήκαμε πριν λίγη ώρα εδώ στον πεζόδρομο της γενέτειρας κοντά στην Πλατεία Ελευθερίας με τον παλιό συμμαθητή και παιδιόθεν φίλο (διαδικτυακή τώρα πια βεντέτα) τον Ανέστη…

«Το παρακολούθησες όλο» με ρώτησε χαμογελώντας

Η «Εργατική» τον έχασε τον «Παράδεισο», σειρά της «Μεσαίας»!.. (του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου)

 

Τί χάθηκε;

Ο «Παράδεισος» που αναφέρεται στον τίτλο της κλασικής, παγκοσμίου επιτυχίας ιταλικής ταινίας του 1971 «Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο» (La classe operaia va in paradiso…)

Σας θυμίζω με αφορμή την χθεσινή Πρωτομαγιά, ημέρα ΑΠΕΡΓΙΑΣ και όχι εορτής, ότι μέχρι και την προτελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα σε Ευρώπη και Αμερική η Εργατική Τάξη, παρά την τόσο προσδιοριστικά επιτυχημένη άποψη του Μαρξ για «την αυταπάτη της Μεσαίας Τάξης» ότι αποτελεί δυνατή οικονομική οντότητα ικανή να αναστείλει την επέλαση του βάρβαρου Κεφαλαίου με μορφή «άκρατου» φιλελευθερισμού της Αγοράς κατόρθωνε να διεκδικεί επιτυχώς με τους αγώνες της τον συμβολικό «Παράδεισο»…

«ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ» Εκκλησίες, φθίνει η Χριστιανοσύνη στην Ευρώπη!... Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

 

Ξεφεύγω με το σημερινό μου κείμενο από τα εκλογικά, για τα οποία έχω κάνει ήδη «πιπεράτες» παρεμβάσεις που αναρτήθηκαν εδώ στον γνωστό αγαπητό και φιλόξενο χώρο, και καλώ την προσοχή σας στην εξασθένιση της Χριστιανικής πίστης στην Ευρώπη και συγκεκριμένα σε μια «είδηση» που προξενεί λύπη και ταυτόχρονα προβληματισμό:

Διανύουμε ήδη την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα και διαπιστώνεται με αντικειμενικά κριτήρια ότι στην Ευρώπη, όπου ανέκαθεν κυρίαρχη θρησκεία ήταν και παραμένει η Χριστιανική, εδώ και αρκετά χρόνια από την Αγγλία μέχρι την Δανία, αγγελίες με τη λέξη «ΠΩΛΕΙΤΑΙ» έχουν κρεμαστεί στις εισόδους πολλών Χριστιανικών εκκλησιών που είναι πλέον κενές και αχρησιμοποίητες καθώς εκμηδενίσθηκαν οι αριθμοί των εκκλησιαζομένων και μαζί, φυσικά, τα έσοδα των Ναών!….

Ζητούνται Επιχειρήματα όχι «σκάνδαλα» Χρήματος και Σεξ!... (Λακωνικό «πιπεράτο» του Καθηγητή Πιπερόπουλου)

 

     Ελπίζω ότι είδατε το πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύθηκε εδώ στον αγαπητό χώρο με τίτλο «Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά» με την ημίωρη συνέντευξή μου στο Militaire.gr ήδη αναρτημένη στο You Tube.

     Άρεσαν αυτά που είπα στον παλιό μου συμμαθητή τον Ανέστη (θα το πω και ελπίζω ότι δεν θα μου θυμώσει, μου δήλωσε χθες ότι όπως το πάω θα τον κάνω «βεντέτα» του διαδικτύου) και συμφωνήσαμε ο Ανέστης και εγώ ότι τελικά, σιγά-σιγά και λάου-λάου, επιτρέψαμε σε αλλόκοτα Κέντρα Εξουσίας να μας επιβάλλουν ως υπέρτατες αξίες ΧΡΗΜΑ και ΣΕΞ…

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ στο Militaire.gr : "​Συνεχής Γολγοθάς, διαρκής Επιτάφιος και Ανάσταση πουθενά για τους 'Έλληνες;​"​

https://www.youtube.com/watch?v=UrN7ZYpYRBU

Η επικοινωνιακή διάσταση «διαχείρισης κρίσεων» (Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος)

 

  

     Ζήσαμε πολλές «κρίσεις» στην Πατρίδα μας τις τελευταίες δεκαετίες όπως πυρκαγιές που κατέκαψαν τον ήδη αποδεκατισμένο δασικό μας πλούτο από την Ηλεία μέχρι την Εύβοια, και άλλες όπως στο Μάτι Αττικής που κόστισαν δεκάδες νεκρούς και αφάνισαν περιουσίες, με πλημύρες που κόστισαν δεκάδες νεκρούς και καταστροφή υποδομών, με σεισμούς, με τη διαπίστωση ότι βρεθήκαμε στα πρόθυρα Εθνικής Πτώχευσης που μας επέβαλαν την υποταγή σε καταστροφικά οικονομικώς Μνημόνια μέχρι την πρωτόγνωρα φονική σε αριθμό θυμάτων σύγκρουση τραίνων στα Τέμπη.

     Πριν προχωρήσω στην παρουσίαση του σημερινού μου θέματος θα πω χωρίς κανέναν ενδοιασμό ότι, κατά την ταπεινή μου άποψη, οι Κυβερνήσεις μας, Μπλε, Πράσινες, Κυανοπράσινες και Πολύχρωμες δεν μπορούν να περηφανευθούν για επιτυχημένη διαχείριση καμιάς από τις κρίσεις που προανέφερα!...

Κάθε Δευτέρα 9:30 μ.μ. ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος στον Flash 99.4 FM της Θεσσαλονίκης

 

       

                  

     «Μέχρι νεωτέρας» είναι ο τίτλος της δίωρης εκπομπής που κάνει Δευτέρα-Πέμπτη από τις 8:00 μ.μ. έως τις 10:00 μ.μ. ο δημοσιογράφος Λάζαρος Λαζάρου στον ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης flash-99,4FM που ακούγεται ραδιοφωνικά στην Κεντρική Μακεδονία και διαδικτυακά (e-radio & live 24gr) σε όλη την Υφήλιο.

       Η εκπομπή κλείνει τον 6ο μήνα και σημειώνεται ότι κάθε Δευτέρα βράδυ, από το ξεκίνημά της, ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος είναι προσκεκλημένος σε διάλογο με τον οικοδεσπότη Λάζαρο Λαζάρου στο ημίωρο 9:30 με 10:00 μ.μ. προσεγγίζοντας με το γλαφυρό του στυλ επίκαιρα ψυχό-κοινωνικό-πολιτικά θέματα…

25η Μαρτίου 1821: Ανδρεία, Αυτοθυσία, Διχασμός & Διχόνοια!…(Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος)

 

                    

 

     Επέλεξα για τίτλο τα 4 αυτά γνώριμα, και τολμώ  να γράψω ίσως αναπόσπαστα από τo DNA της φυλής μας χαρακτηριστικά, επειδή επιθυμώ να επισημάνω τη διαχρονική σημασία της κοινωνικής ψυχολογίας ηγετών και αγωνιστών στους χρόνους της Εθνικής Επανάστασης του 1821 τη στιγμή που εσείς και εγώ όπως και οι απανταχού της γης Έλληνες θα αποτίνουμε το Σάββατο 25^η Μαρτίου 2023, τον πρέποντα φόρο τιμής στους γνωστούς και τους άγνωστους αγωνιστές της Εθνικής μας Επανάστασης.

     Το μάθημα της ιστορίας ήταν και παραμένει σαφές: εμείς οι Έλληνες κάθε φορά που κατορθώσαμε να παραμερίσουμε τις εθνικές αδυναμίες του διχασμού και της διχόνοιας μεγαλουργήσαμε σε συλλογικό ΕΘΝΙΚΟ επίπεδο δείχνοντας πρωτόγνωρες για το ανθρώπινο γένος εκφάνσεις ανδρείας και αυτοθυσίας!…

«Πιπεράτο» του Καθηγητή Πιπερόπουλου για Συλλαλητήρια - Απεργίες!

 

     Παραλύουν τα πάντα σήμερα Πέμπτη 16 Μαρτίου στην Ελλάδα λόγω της απεργίας με αφορμή το πολύνεκρο, το πλέον θανατηφόρο αριθμητικά σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη που κόστισε 57 ζωές, νέων κυρίως συνανθρώπων μας, και βύθισε σε πένθος τις οικογένειές τους και σε πόνο ολόκληρη την Ελλάδα.

     Είχαν προηγηθεί πολυάριθμα συλλαλητήρια σε πολλές πόλεις και μαζί απεργίες και σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλες κινητοποιήσεις με αφορμή τα Τέμπη….

      Δεν ζούμε σε προγενέστερες εποχές της πάλαι ποτέ Ε.Σ.Σ.Δ. ούτε και στη σύγχρονη Κίνα αλλά σε Αστική Καπιταλιστική κοινωνίας όπου η απεργία είναι δικαίωμα των εργαζομένων (έστω και αν οι 9 στις δέκα, για να μην πω οι 99 στις εκατό κρίνονται, συνήθως «παράνομες και καταχρηστικές»).

5η Μαρτίου 2023 είδα «όνειρο θερινής νυκτός!...» (Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος)

 

     «Στη ζωή μου» έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης, «οι πιο μεγάλοι μου ευεργέτες στάθηκαν τα ταξίδια και τα ονείρατα.,,»

     Τη φράση αυτή την βίωσα και τη βιώνω κάθε φορά που ταξιδεύω εντός και εκτός Ελληνικών συνόρων και κάθε πρωινό που ξυπνάω εδώ στην Πατρίδα ή κάπου στο εξωτερικό και έχω δει ένα ενδιαφέρον όνειρο τη νύχτα που μόλις τέλειωσε. 

      Βιώναμε δύσκολες μέρες με τον συνεχιζόμενο Ρώσο-Ουκρανικό πόλεμο, με τις καλπάζουσες στα ύψη τιμές στην βενζίνη, στο ρεύμα και σε προϊόντα καθημερινής ανάγκης και τα απειλητικά και ξεχασμένα για πολλά χρόνια επίπεδα πληθωρισμού σε Ελλάδα, Ευρώπη και Διεθνώς...

Λακωνικό «πιπεράτο» και γεμάτο δάκρυα...(Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος)

 

     Αισθάνομαι την υποχρέωση να «τραβήξω» συμβολικά τα αυτιά των Πολιτικών μας ανδρών και γυναικών και μαζί των γνωστών και λιγότερο γνωστών δημοσιογράφων και ων καναλαρχών των ΜΜΕ καθώς τους βλέπω να διαπληκτίζονται, να αντιδικούν, να επιχειρηματολογούν και να μετρούν ποσοστα «ενοχικών» ελλείψεων, παραλείψεων και καθυστερήσεων για το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη.

     Από τα χαράματα της 1^ης Μαρτίου μέχρι αυτή τη στιγμή, καθώς ολάκερη η Ελλάδα βιώνει αυτές τις δραματικές και ανυπόφορα οδυνηρές ώρες και ημέρες για 57 οικογένειες που θρηνούν νεκρούς και για όλους τους Ελληνες και τις Ελληνίδες που συμμετέχουνοι στον πόνο τους ΔΕΝ σταμάτησαν να βγαίνουν στα ραδιοτηλεοπτικά παράθυρα οι Πολιτικοί μας και να λειτουργούν ως αναλυτές, εισαγγελείς και δικαστές εκφραζοντας τις προσωπικές τους εκτιμήσεις οι δημοσιογράφοι «διαμορφωτές της κοινής γνώμης...»

     Με το τραίνο αυτό είχα κατεβεί στην Αθήνα λίγες μέρες πριν συμβεί το κακό...

     ΚΑΜΙΑ Κτβέρνηση τα τελευταία 20 χρόνια ΔΕΝ μας είχε πει ότι ταξιδεύουμε «στα τυφλά» και καθόμαστε στις θέσεις των βαγονιών άνετοι ως θύματα ενός θανατηφόρου ατυχήματος που «περιμένει να συμβεί».