Η πτώση του ΑΕΠ και η αλήθεια
Τα στοιχεία δείχνουν ότι, από το 2008 έως το 2012, η χώρα μας είχε χάσει το 20% του ΑΕΠ της! Ποσοστό τεράστιο, αν σκεφτούμε πως στην αμερικάνικη κρίση του 1929-1934 το ΑΕΠ των ΗΠΑ είχε συρρικνωθεί επίσης κατά 20% περίπου! Η διαφορά είναι πως στην χώρα μας περιμένουμε ακόμη μια σίγουρα υφεσιακή χρονιά το 2013 (που θα αυξήσει την σωρευτική μείωση του ΑΕΠ σε 25% περίπου), ενώ στις ΗΠΑ ακολούθησε αμέσως μετά ανάπτυξη και αύξηση του ΑΕΠ. Στον παρακάτω πίνακα 1 (που δανειστήκαμε από την Αυγή (!) από άρθρο του Μ. Δρεττάκη – πιστεύω όλοι θυμόμαστε τον αποπεμφθέντα Υπουργό Οικονομικών του Ανδρέα), φαίνεται η διακύμανση του ελληνικού ΑΕΠ κατά τρίμηνο σε σταθερές τιμές του 2005. Για όσους βαριούνται να προσθέτουν παραθέτουμε και πίνακα με τα ετήσια ΑΕΠ και τις αυξομειώσεις τους ανά έτος (πίνακας 2).
Πίνακας 1
Αναλογιζόμενοι όλοι μας τις φρικτές σκηνές φτώχιας, απελπισίας και ανέχειας, τις δεκάδες χιλιάδες αυτοκτονίες, τα μαζικά συσσίτια, τις επιδημίες και την ανείπωτη υγειονομική καταστροφή (κυρίως σε βάρος παιδιών και υπερηλίκων) που συνόδευαν την αμερικάνικη κρίση του 1929 και έφτασαν ως τις μέρες μας, παρά τις περιορισμένες δυνατότητες καταγραφής και διάδοσης των ειδήσεων στην δεδομένη εποχή, δεν μπορεί παρά να αναρωτιόμαστε άλλοι με θετική αισιοδοξία και άλλοι με αρνητική καχυποψία, γιατί η ανάλογη και μεγαλύτερη πτώση του ελληνικού ΑΕΠ δεν συνοδεύεται (ακόμη;) από τέτοιου είδους ακραίες καταστάσεις σε τόσο μεγάλη έκταση στην χώρα μας.
Θα επιχειρήσουμε να ερμηνεύσουμε σε κάποιο βαθμό αυτή την ανακολουθία οικονομικής ύφεσης (σε σχέση κυρίως με το ΑΕΠ της χώρας) και γενικής κατάστασης της κοινωνίας, χωρίς φυσικά να είναι δυνατόν στον περιορισμένο χώρο ενός σημειώματος να καλύψουμε όλες τις πτυχές του θέματος.
Πίνακας 2
Αν κοιτάξουμε τους πίνακες, θα παρατηρήσουμε εύκολα πως το ελληνικό ΑΕΠ από το 2000 έως και το 2007 αυξήθηκε 25% σωρευτικά, χωρίς να συμβεί κάποια ιδιαίτερη αύξηση στις παραγωγικές επενδύσεις, χωρίς να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη εκτίναξη στην παραγωγικότητα, στην βιομηχανική παραγωγή ή στις εξαγωγές και επίσης ενσωματώνοντας την αυθαίρετη και εν πολλοίς σόλοικη αναπροσαρμογή του 2006 που επέβαλε ο κιθαρίστας-υπουργός-καθηγητής κ. Αλογοσκούφης! Πρόκειται προφανώς για αύξηση – φούσκα που στηρίχθηκε αποκλειστικά σε δανεικά, στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 και στην αυθαίρετη αναπροσαρμογή του Αλογοσκούφη. Μια αύξηση όχι μονάχα μη διατηρήσιμη αλλά αποκλειστικά στηριγμένη στην κατανάλωση αγαθών και υπηρεσιών και στην φενάκη της αναπροσαρμογής, με σχεδόν σίγουρη την βιαιότητα της ύφεσης που θα την ακολουθούσε, μόλις οι ευαίσθητες «πηγές» που την τροφοδοτούσαν έπαυαν να της παρέχουν ζεστό χρήμα για κατανάλωση και μόλις σταματούσαν τα «ταχυδακτυλουργικά» που αρχικά είχαν θελήσει να ανεβάσουν το ελληνικό ΑΕΠ κατά 25%(!) σε ένα χρόνο περιλαμβάνοντας δήθεν σε αυτό άδηλες οικονομικές πράξεις, όπως η κίνηση των χαμαιτυπείων(!).
Συνολικά, στο τέλος του 2012 το ελληνικό ΑΕΠ είχε επιστρέψει στα επίπεδα του 2002 και στο τέλος του 2013 μάλλον θα πάει στα επίπεδα του 2001. Αυτό από μόνο του δεν είναι καταστροφή, δεδομένου πως η χώρα μια χαρά επιβίωνε το 2001 και το 2002 με το συγκεκριμένο επίπεδο του ΑΕΠ. Καταστροφή υπήρξε η διαχείριση από τις ελληνικές κυβερνήσεις και κυρίως από την κυβέρνηση του ΓΑΠ της διαφαινόμενης σίγουρης ύφεσης. Αποτέλεσμα αυτής της διαχείρισης, ήταν η επιβεβλημένη πτώση του ΑΕΠ (ξεφούσκωμα της φούσκας) να μην διαχυθεί σωστά και δίκαια στα διάφορα τμήματα της κοινωνίας, με άμεση συνέπεια την καταστροφή του ιδιωτικού τομέα και την εκτίναξη της ανεργίας στο 28%. Ο ολίγιστος ΓΑΠ, αντί να προσπαθήσει να «σπρώξει» την ύφεση στις πλάτες όσων επωφελήθηκαν από το φούσκωμα της φούσκας της δεκαετίας του 2000 (τα ρετιρέ-δημόσιοι υπάλληλοι και οι υψηλόμισθοι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ, οι πολύ-μεγαλο-προωροσυνταξιούχοι των ελλειμματικών ταμείων, οι διαπλεκόμενοι μπετατζήδες, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες-μιζαδόροι-αεριτζήδες που έβγαλαν το μαύρο χρήμα έξω, οι τρόφιμοι διαφόρων λιστών με πρώτη αυτήν της Λαγκάρντ, οι κατάκλειστοι επαγγελματίες και τα «ευγενή» ταμεία που απομυζώντας κοινωνικούς πόρους απέδιδαν απίθανα εφάπαξ και παχυλότατες συντάξεις και τέλος, όλοι αυτοί που τόσα χρόνια έκλεβαν το δημόσιο χρήμα και το μετέτρεπαν σε βίλες-πισίνες-τζιπιές και γαρύφαλλα στα μπουζουκομάγαζα), προτίμησε να την επιμερίσει οριζόντια (με περικοπές μισθών και συντάξεων) στις πλάτες όλων των Ελλήνων, να την επιρρίψει αδιάκριτα (με φόρους, χαράτσια, αύξηση του ΦΠΑ) επί δικαίων και αδίκων (όλοι μαζί τα φάγαμε), συντρίβοντας έτσι το εισόδημα των μικρομεσαίων στρωμάτων και συνεπώς στραγγαλίζοντας την αγορά από ρευστό και οδηγώντας εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις στον ξαφνικό και μαζικό θάνατο, και ένα εκατομμύριο περίπου ιδιωτικούς υπαλλήλους στην ανεργία και την φτώχια.
Συνεπώς, φυσικά και υπήρχε άλλος τρόπος διαχείρισης της κρίσης και η ευκαιρία για την χώρα χάθηκε το 2010. Από κάποιο σημείο και μετά, η ζημιά που είχε γίνει ήταν τόσο μεγάλη, που δύσκολα μπορούσε να συμμαζευτεί. Εκείνο που πρέπει να μας μείνει είναι πως δεν είναι αυτή καθεαυτή η πτώση του ΑΕΠ που οδήγησε στην φτώχια, στην αιφνίδια και μαζική καταστροφή του ιδιωτικού τομέα και στην τερατώδη ανεργία όσο ο τρόπος που η κυβέρνηση του ΓΑΠ διαχειρίστηκε την αναπόφευκτη μακροχρόνια ύφεση που ακολούθησε την μακροχρόνια «τρομπαρισμένη ανάπτυξη». Αντί να την πληρώσουν οι «λιπαροί» και όσοι επωφελήθηκαν το περισσότερο από την δανεική «ανάπτυξη» την πλήρωσε δυστυχώς το αδύναμο κομμάτι των μικρών και μεσαίων της κοινωνίας, αυτοί που εν πολλοίς, «φάγανε» ελάχιστα ή και καθόλου στα τριάντα χρόνια του μεγάλου φαγοποτιού. Και αν ακόμη «αντέχουμε» ως κοινωνία και δεν εμφανίζουμε σημεία διάλυσης και ανθρωπιστικής καταστροφής στον βαθμό που εμφάνισαν άλλες κοινωνίες σε συνθήκες παρόμοιας οικονομικής ύφεσης, είναι γιατί αφενός έχουμε διατηρήσει λόγω ιστορίας και εθνικών-πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων διαφορετικού βαθμού κοινωνικούς δεσμούς που λειτουργούν ως ιδιωτικό δίχτυ ασφαλείας υπέρ των αδυνάτων και αφετέρου επειδή, δεν πρόκειται για πραγματική ύφεση, αλλά για απαραίτητη «διόρθωση» μιας ψευδούς αναπτυξιακής εικόνας που ήταν αδύνατον να διατηρηθεί. Αν οι ελληνικές κυβερνήσεις (κυρίως είπαμε του ΓΑΠ) είχαν τα «κότσια» να φορτώσουν από την αρχή την ύφεση στους κατάλληλους «γαϊδάρους» που τα άρπαξαν χοντρά κατά την διάρκεια της δανεικής ευωχίας, τότε είμαι σίγουρος πως η χώρα θα είχε ήδη μπει σε τροχιά ανάκαμψης.
Φυσικά, ποτέ δεν είναι αργά. Πεδίον δόξης λαμπρό ανοίγεται στους σημερινούς κυβερνήτες για την διόρθωση των αδικιών του ανεκδιήγητου ΓΑΠ. Υπάρχουν πολλοί «γάιδαροι» με στεντόρειες φωνές εκεί έξω που θα πρέπει να φορτωθούν το βάρος από δω και μπρος. Υψηλόμισθοι του δημοσίου και των ΔΕΚΟ, αχρείαστοι, ανίκανοι και απατεώνες δημόσιοι υπάλληλοι, πρόωρα και παχυλά συνταξιοδοτηθέντες, φοροδιαφεύγοντες μεγαλοεπιχειρηματίες και ελεύθεροι επαγγελματίες που δηλώνουν εισόδημα εργάτη και ζουν ως κροίσοι, όλοι όσοι έβγαλαν λεφτά έξω, όλοι όσοι έκλεψαν τα λεφτά του κοσμάκη. Αν αυτό συμβεί και μάλιστα αναδρομικά, θα εξοικονομηθούν άφθονα κεφάλαια έστω και από αυτό το κουτσουρεμένο ΑΕΠ, ώστε από την μία να μειωθούν τα οριζόντια βάρη και να ανασάνουν οι μικρομεσαίοι, από την άλλη να ριχτεί χρήμα δικό μας στην πραγματική οικονομία, από όπου μονάχα μπορούμε να περιμένουμε πραγματική και διατηρήσιμη ανάπτυξη και μείωση της αβάσταχτης ανεργίας.
Akenato
n
n
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου