http://feltor.wordpress.com/2013/07/03/42563/
Την άνοιξη του 1829 ο Ι. Καποδίστριας περιόδευε στη Κόρινθο μαζί με τον Κολοκοτρώνη, το Νικηταρά και άλλους. Το ακόλουθο περιστατικό μας το διασώζει ο γραμματέας του Νικόλαος Δραγούμης και είναι χαρακτηριστικό του χαρακτήρα του ανδρός αλλά και της κατάστασης που επικρατούσε στο νεότευκτο Ελληνικό κράτος.
Την δε 3η Μαρτίου επιβάς εις πλοίον αγγλικόν απέπλευσεν εις Καλαμάκιον και εκείθεν διευθύνθη εις Κόρνιθον όπου εφρουράρχει ο Ν. Τζαβέλλας, ος τις κατ’ επιταγήν του Κυβερνήτου παρέδωκεν το φρούριον εις απόσπασμα τακτικού στρατού. Συγχρόνως δε, τρεις ιερείς ησχολήθησαν εις καταγραφήν των ενδεών προς ους διενεμήθησαν βοηθήματα και ωρίσθηκαν εκ του προχείρου χάριν αυτών έργα βιοποριστικά. Ηκροάζετο δε μετά θαυμασίας υπομονής τους προσερχομένους, ων οι πλείστοι ήσαν ποιμένες βεβαιούντες ότι και δια μόνης της φήμης του ονόματος του Κυβερνήτου έπαυσαν αι αρπαγαί των ποιμνίων. Επειδή δε η πόλις ήτο παντέρημος και κατηδαφισμέναι πάσαι αι οικίαι, και αυτός και οι περί αυτόν κατέλυσαν εις καλύβας και σκηνάς· την δ’ επιούσαν ανεχωρήσαμε εις Άγιον Γεώργιον. Συνοδούς δε κατά την παρούσαν περιήγησιν είχε τον Γεν. Γραμματέα, τον Κολοκοτρώνην, το Νικήταν, τον χαράξαντα του σχεδίου της πόλεως Πατρών μηχανικόν Βούλγαρην, τους δυο ιδιαιτέρους αυτού γραμματείς και τους δύο νεωτέρους συντάκτας.
Προηγείτο δε οδηγός ο κύριος των ταχυδρομικών ίππων, φορών ένδυμα ελληνικόν χρυσοπόρφυρον και αναβαίνων ίππον υψαύχενα. Και διά τούτον οι συρρέοντες εις προϋπάντησην του Κυβερνήτου, συνειθισμένοι εις τας πολυτελείς και πομπικάς παρατάξεις των πασάδων, και τας χρυσοϋφάντους στολάς των τετρυφωμένων καπιτάνιων και κοτζαμπασίδων, εκλαμβάνοντες τον κοκκινοφόρον και κυδρούμενον ταχυδρόμον αντί του Κυβερνήτου, προσεκύνουν αυτόν πίπτοντες εις έδαφος· δεν εννόουν πως ήτο δυνατόν αρχηγός έθνους να αναβαίνη ίππον κυφαγωγόν, ουχί ζωηρότερον του πώλου του Ιησού, και να φορή ένδυμα ως οι πολλοί.
Αλλ’ ούδ’ αψίδες ή θριαμβικά τόξα ανηγείροντο ως σήμερον, ουδέ μουσικαί επαιάνιζον, ουδέ πυροτεχνήματα εξηκοντίζοντο εις ουρανούς, καθόσον αι επιδείξεις αύται, γινλομεναι επιμελεία και αξιώσει των αρχών, διαθρύπτουσι μεν την ματαιότητα, βλάπτουσιν όμως τους αρχηγούς των εθνών, αποκρύπτουσαι το αληθές φρόνημα. Οι δε λαοί, ακούοντες απροσδοκήτως ότι ήρχετο ο Κυβερνήτης, έτρεχον αυθόρμητοι εις προϋπαντησιν αυτού, ουχί κράζοντες γεγωνυία τη φωνή Ζήτω! αλλά κλαίοντες και σφραγιζόμενοι δια του σημείου του σταυρού, και βάλλοντες μετανοίας και καίοντες λιβανωτόν και ευλογούντες τον Θεόν, τον σώσαντα αυτούς από της δουλείας και της ολεθριωτέρας αναρχίας.
Ιδών δε ο Κολοκοτρώνης ότι ο λαός προσεκύνει τον ταχυδρόμον Καρδαράν, πλησιάσας είπε:
-Το πράγμα, υπερεξοχώτατε, δεν πάγει καλά. Πρέπει ο κόσμος να γνωρίση τον Κυβερνήτη του.
-Και τι θέλεις να κάμω;
-Να βάλ’ η υπερεξοχότης σου τη στολήν σου.
Και πεζεύσας εις μικράν τινα και σκιεράν κοιλάδα, ανέλαβε την στολήν αυτού, πενιχροτέραν και της των δασονόμων της αντιβασιλείας.
Ότε δε επλησιάσαμεν εις τον Άγιον Γεώργιον.
-Πού θα καταλύσωμεν απόψε; ηρώτησε τον πάριππον στρατάρχην της Πελοποννήσου.
-Εις του Δεσπότου.
-Πρέπει λοιπόν να φροντίσω, επανέλαβε μετά βραχείαν σιωπήν, να πληρωθώσιν όλα τα έξοδα.
-Ποία έξοδα; ηρώτησεν ο γέρων.
-Της τροφής μας, της τροφής των αλόγων και καθεξής.
-Και ποίος, υπερεξοχώτατε, πληρώνει τοιαύτα έξοδα; Ο Δεσπότης μάλιστα είναι άνθρωπος αγαπών την καλήν βούκαν, και θα έχη πολλά καλά φαγητά να μας δώση.
Και αληθώς ο μακαρίτης αρχιεπίσκοπος Κορίνθου Κύριλλος, προγάστωρ και πολύσαρκος υπέρ το μέτρον, ήτο τρυφηλός ως άλλος καρδινάλιος, άμα δε και πολύφαγος ως ο Ραζής εκείνος, περί ου έγραψε ποτε το εξής χαριέστατον επιτύμβιον ο Ρίζος:
«Ραζής ο πηγαδόστομος των τραπεζών ο γλάρος, αφού τον κόσμον έφαγε τον έφαγε ο Χάρος»
-Δεν τα πληρώνετε σεις, ανεφώνησεν οργίλως ο Κυβερνήτης, και διά τούτο παραπονείται εξ αιτίας σας ο λαός!
-Και τι έχει να κάμη, υπερεξοχώτατε, ο λαός με το φαγητόν του Δεσπότου;
-Τι έχει να κάμη! ανέκραξεν εντόνως ο Κυβερνήτης, προσβλέψας βλοσυρώς τον ερωτήσαντα. Μόλις αύριον θ’ αναχωρήσωμεν και θα ρίψουν έρανον εις τους χωρικούς διά τα έξοδα του Κυβερνήτου, και το χειρότερον θα τα συνάξουν διπλά. Ούτω πως είσθε συνηθισμένοι σεις.
-Ηξεύρεις πώς το πάγει η υπερεξοχότης σου; είπε γελών ο Κολοκοτρώνης. Μίαν φοράν έπεσ’ ένας ποντικός εις ένα πιθάρι λάδι κ’ επνίγηκεν. Ο οικοκύρης τον ηύρε μετά δύο ημέρας και, ενώ τον ανέσυρεν, εφώναζεν η οικοκυρά. «Πρόσεξε μη στάξ’ η ουρά του και βρωμίση το λάδι».
-Δεν εννοώ ποίαν σχέσιν έχει ο μύθος σου με τα έξοδα του Δεσπότου, είπεν αδημονών ο Κυβερνήτης.
-Μεγάλην, υπερεξοχώτατε’ διότι, είτε πληρώσωμεν είτε μη, ο Δεσπότης θα συνάξη τα γρόσια. Τα εδικά μας τα έξοδα είναι το λάδι της ουράς του ποντικού.
Και εσιώπησε μεν ο Κυβερνήτης, την δ’ επιούσαν απέτισε μέχρι λεπτού τα δαπανηθέντα.
Εκείθεν δε απελθόντες εις Άργος, εξενίσθημεν υπό του στρατηγού Τσώκρη. Ότε δ’ εζητήθη ο λογαριασμός της δαπάνης, ο οικοδεσπότης, προσβληθείς, εγέλασεν υπεροπτικώς. Μαθών όμως ότι τοιαύτη ην η εντολή του Κυβερνήτου, τοσούτον ωργίσθη, ώστε σημείωσε και του άλατος την αξίαν.
-Επληρώθησαν τα έξοδα; ηρώτησεν ο Κυβερνήτης αφού ιππεύσαμεν.
- Μάλιστα Εξοχώτατε!
- Και όμως ο Θεός γιγνώσκει επανέλαβε βαρυθυμών, εάν μετά μιαν ώραν δεν θα τα ζητήσουν εντόκως παρά των χωρικών!
Νικολάου Δραγούμη, Ιστορικαί Αναμνήσεις, 1874, σελ 71-73
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου