http://www.antinews.gr/2013/02/22/205524/
Ποτέ οι κάτω των 30 δεν είχαν να αντιμετωπίσουν τέτοια ανασφάλεια, ενώ την ίδια στιγμή, η αδιαφορία για τη γενιά τους έχει φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο όλων των εποχών στην τρέχουσα προεκλογική εκστρατεία της Ιταλίας, γράφει ο Beppe Severgnini στην Corriere della Sera.
Κανείς δεν θα είναι σε θέση να κατηγορήσει την μελλοντική κυβέρνηση ότι δεν τηρεί τις υποσχέσεις της προς τους νέους Ιταλούς, απλώς και μόνο επειδή απλά δεν υπάρχει καμία υπόσχεση. Όπως φαίνεται, αυτοί που ψηφίζουν για πρώτη φορά έχουν αγνοηθεί πλήρως στην προεκλογική εκστρατεία. Γι ‘αυτούς, η πολιτική είναι σαν μια ντίσκο που φρουρείται από μπραυσαράδες που δεν τους αφήνουν να μπουν μέσα. Κάνοντας χειρονομίες και περπατώντας καμαρωτά στην προσπάθειά τους να προσελκύσουν το ενδιαφέρον, οι πέντε υποψήφιοι συνασπισμοί μοιάζουν σα να εμπνέονται από το ποπ χιτ Gangnam Style. Έχουν αποτύχει όμως να εντυπωσιάσουν μια νέα γενιά Ιταλών, που τους παρακολουθεί στην τηλεόραση, αφήνοντας σχόλια απογοήτευσης στα κοινωνικά δίκτυα. Πολλοί από αυτούς δεν μπαίνουν στον πειρασμό να ψηφίσουν, αλλά αυτό εξυπηρετεί μόνο τους μπρατσαράδες που θέλουν να τους αφήσουν έξω από το πολιτικό παιχνίδι.
Τα παραδοσιακά κοινωνικά δίκτυα σιγά-σιγά καταρρέουν. Οι οικογένειες έχουν εξαντλήσει την υπομονή και τα χρήματά τους, όπως αποδεικνύεται από τον αριθμό των καταστημάτων «αγοράζουμε χρυσό», τη μείωση των τιμών των ακινήτων και την πτώση στην πώληση διαρκών αγαθών. Το ποσοστό ανεργίας στις ηλικίες 15-24 ετών στην αγορά εργασίας έχει φτάσει στο 37%, το υψηλότερο επίπεδο από το 1992. Και αυτός είναι ο εθνικός μέσος όρος. Απλά φανταστείτε πόσο άσχημα είναι στη νότια Ιταλία. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 10 ετών, το ποσοστό των Ιταλών πτυχιούχων που φεύγουν για να αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό έχει αυξηθεί 11 με 28 %.
Κανείς δεν θα είναι σε θέση να κατηγορήσει την μελλοντική κυβέρνηση ότι δεν τηρεί τις υποσχέσεις της προς τους νέους Ιταλούς, απλώς και μόνο επειδή απλά δεν υπάρχει καμία υπόσχεση. Όπως φαίνεται, αυτοί που ψηφίζουν για πρώτη φορά έχουν αγνοηθεί πλήρως στην προεκλογική εκστρατεία. Γι ‘αυτούς, η πολιτική είναι σαν μια ντίσκο που φρουρείται από μπραυσαράδες που δεν τους αφήνουν να μπουν μέσα. Κάνοντας χειρονομίες και περπατώντας καμαρωτά στην προσπάθειά τους να προσελκύσουν το ενδιαφέρον, οι πέντε υποψήφιοι συνασπισμοί μοιάζουν σα να εμπνέονται από το ποπ χιτ Gangnam Style. Έχουν αποτύχει όμως να εντυπωσιάσουν μια νέα γενιά Ιταλών, που τους παρακολουθεί στην τηλεόραση, αφήνοντας σχόλια απογοήτευσης στα κοινωνικά δίκτυα. Πολλοί από αυτούς δεν μπαίνουν στον πειρασμό να ψηφίσουν, αλλά αυτό εξυπηρετεί μόνο τους μπρατσαράδες που θέλουν να τους αφήσουν έξω από το πολιτικό παιχνίδι.
Τα παραδοσιακά κοινωνικά δίκτυα σιγά-σιγά καταρρέουν. Οι οικογένειες έχουν εξαντλήσει την υπομονή και τα χρήματά τους, όπως αποδεικνύεται από τον αριθμό των καταστημάτων «αγοράζουμε χρυσό», τη μείωση των τιμών των ακινήτων και την πτώση στην πώληση διαρκών αγαθών. Το ποσοστό ανεργίας στις ηλικίες 15-24 ετών στην αγορά εργασίας έχει φτάσει στο 37%, το υψηλότερο επίπεδο από το 1992. Και αυτός είναι ο εθνικός μέσος όρος. Απλά φανταστείτε πόσο άσχημα είναι στη νότια Ιταλία. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 10 ετών, το ποσοστό των Ιταλών πτυχιούχων που φεύγουν για να αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό έχει αυξηθεί 11 με 28 %.
Θυσιάζοντας τους νέους
Αντιμέτωποι με φαινόμενα αυτού του μεγέθους, θα περίμενε κανείς μια απάντηση από τον κόσμο της πολιτικής. Θα περίμενε να δει μια συζήτηση, αποφάσεις, λεπτομερείς στρατηγικές και συγκεκριμένα μέτρα, διότι καμία χώρα δεν μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό της αξιοπρεπώς να θυσιάσει μια ολόκληρη γενιά. Αλλά κάθε τέτοια προσδοκία είναι μάταια. Οι υποψήφιοί μας αγωνίζονται με νύχια και δόντια για τους φόρους και τις συντάξεις. Αλλά απευθύνονται μόνο σε εκείνους που έχουν δουλειά, ή που είχαν στο παρελθόν. Είναι λες και οι άλλοι, εκείνοι που διατρέχουν τον κίνδυνο να μην βρουν εργασία, δεν μετρούν σε τίποτε. Η γενιά των κάτω των 30 γίνεται σιγά-σιγά αόρατη. Η απογοήτευση και ο θυμός που θα δημιουργήσει αυτό αναπόφευκτα θα μπορούσε να έχει δραματικές συνέπειες. Και υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι αυτό θα συμβεί σύντομα.
Το όργιο του χρόνου ομιλίας που παρέχεται σε βετεράνος πολιτικούς – 63 ώρες για τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, 62 για τον Μάριο Μόντι, 28 για τον Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι, μεταξύ 2 Δεκεμβρίου 2012 και 14 Ιανουαρίου του 2013 – εκλαμβάνεται κατά πάσα πιθανότητα, ωςπρόκληση. Όταν ο Αντόνιο Ινγκρόια (ο δικαστής κατά της μαφίας, επικεφαλής της σκληροπυρηνικής αριστερής Επανάστασης των Πολιτών) βγαίνει στην τηλεόραση, ακολουθεί μάχη. Μακριά από τις κάμερες, ο Μπέπε Γκρίλο (του Κινήματος Πέντε Αστέρων) είναι στην ίδια κατάσταση. Τα πάντα έχουν έναν αέρα déjà-vu. Τα έχουμε ξανακούσει όλα. Το 2013, η ιταλική πολιτική μοιάζει όλο και περισσότερο με τη μικρή πόλη στη «Μέρα της μαρμότας», στην οποία ο πρωταγωνιστής (Μπιλ Μάρεϊ) είναι καταδικασμένος να ξαναζεί το ίδιο 24ωρο ξανά και ξανά.
Το όργιο του χρόνου ομιλίας που παρέχεται σε βετεράνος πολιτικούς – 63 ώρες για τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, 62 για τον Μάριο Μόντι, 28 για τον Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι, μεταξύ 2 Δεκεμβρίου 2012 και 14 Ιανουαρίου του 2013 – εκλαμβάνεται κατά πάσα πιθανότητα, ωςπρόκληση. Όταν ο Αντόνιο Ινγκρόια (ο δικαστής κατά της μαφίας, επικεφαλής της σκληροπυρηνικής αριστερής Επανάστασης των Πολιτών) βγαίνει στην τηλεόραση, ακολουθεί μάχη. Μακριά από τις κάμερες, ο Μπέπε Γκρίλο (του Κινήματος Πέντε Αστέρων) είναι στην ίδια κατάσταση. Τα πάντα έχουν έναν αέρα déjà-vu. Τα έχουμε ξανακούσει όλα. Το 2013, η ιταλική πολιτική μοιάζει όλο και περισσότερο με τη μικρή πόλη στη «Μέρα της μαρμότας», στην οποία ο πρωταγωνιστής (Μπιλ Μάρεϊ) είναι καταδικασμένος να ξαναζεί το ίδιο 24ωρο ξανά και ξανά.
Ό,τι σπέρνεις, αυτό θερίζεις
Οι θερμοί υποστηρικτές νεανίζοντες της κυβέρνησης Μόντι έχουν περιοριστεί σε μέτρα όπως η επαναφορά της μαθητείας και η «Ψηφιακή ατζέντα» [που σχεδιάστηκε για την προώθηση της καινοτομίας και την ψηφιοποίηση των διοικητικών στοιχείων], που θα είναι δύσκολο να εφαρμοστούν. Το Κίνημα Πέντε Αστέρων προτείνει «εγγυημένο επίδομα ανεργίας», αλλά παρέλειψε να πει πώς θα το χρηματοδοτήσει. Η δεξιά, που αποφεύγει να αναφέρει το θέμα, έχει καθαρίσει τους νέους από τους καταλόγους της, προκειμένου να κάνει χώρος για τους πραιτωριανούς ηγέτες της. Η αριστερά, ακόμα κι αν έχει κάποια νέα πρόσωπα, δεν έχει καταλήξει σε κανένα ριζικό μέτρο για τη βελτίωση της τύχης των νέων πολιτών. Τα τιμητικά δάνεια που προτείνει η Άννα Φινοτσιάρο [πρώην υπουργός για την Ισότητα και πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος στη Γερουσία] δεν θα προσφέρουν σχεδόν τίποτα περισσότερο από έναν επίδεσμο σε ένα κάταγμα, κάτι που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με μια δόση ευελιξίας της αγοράς εργασίας για τη διευκόλυνση των προσλήψεων και απολύσεων.
Αν θέλουμε μια νέα και δυναμική αρχή να αναλάβει τα ηνία στην Ιταλία, δεν θα πρέπει να περιφρονούμε τους πιλότους του αύριο. Διαφορετικά, θα μας αφήσει απλά στην άκρη του δρόμου και θα έχουν δίκιο. Ακόμα πιο σημαντικό, δεν πρέπει να υποκρινόμαστε ότι θέλουμε να τους βοηθήσουμε, όταν δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε την παραμικρή παραχώρηση για το μέλλον τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου