http://www.kourdistoportocali.com/articles/14569.htm
Καλοκαίρι του 2009
Λίγους μήνες πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, οι οποίες ανέδειξαν το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση και τον Γιώργο Παπανδρέου πρωθυπουργό της χώρας και αρκετούς μήνες πριν την προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης, μια σειρά από δηλώσεις προϊδέασαν τους πιο «ψαγμένους» για το τι θα επακολουθούσε. Επιχειρηματικοί και πολιτικοί κύκλοι, αλλά και πάσης φύσεως συμφέροντα είχαν ξεκινήσει να παίζουν το «χαρτί της συγκυβέρνησης». Κάποιοι ήδη μιλούσαν για νέα μεταπολίτευση και αλλαγή του μοντέλου του πολιτικού συστήματος.
Ήταν εκείνη η περίοδος κατά την οποία ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ Κωνσταντίνος Μίχαλος δήλωνε ότι «η αγορά δεν μπορεί να αντέξει άλλο αυτή την κατάσταση», παρότι το πολιτικό σκηνικό ήταν φαινομενικά σταθεροποιημένο, αν και η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή βρισκόταν σε κατάσταση αποσύνθεσης και κατάρρευσης. Ωστόσο ο δικομματισμός ήταν ισχυρός.
Εκείνη τη χρονική περίοδο ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Λιανικής Πώλησης Ελλάδοςέστελνε επιστολή προς την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας η οποία ανέφερε ότι «δεν υπάρχει πλέον χρόνος για πειραματισμούς πολιτικών αυτοδυναμιών και μονοκομματικών κυβερνήσεων». Σε εκείνη τη χρονική συγκυρία, με κάποιους να εκτιμούν ότι ο Αρμαγεδώνας της πολιτικής κρίσης ερχόταν – όπως και έγινε – εκπρόσωποι του «αστικού πολιτικού συστήματος», δηλαδή του κατεστημένου ή άλλως των αστικών πολιτικών δυνάμεων εισηγούντο την εισαγωγή ευρωπαϊκών μοντέλων στην οικονομία και στην πολιτική. Εννοούσαν βέβαια ότι ήθελαν ένα πολιτικό σύστημα, κατακερματισμένο και πολυδιασπασμένο, ώστε οι κυβερνήσεις συνεργασίας, οι οποίες θα προέκυπταν, να ήταν ευάλωτες και εύκολα χειραγωγούμενες. Το καλοκαίρι του 2009 ήταν λοιπόν που η τότε υπουργός Εξωτερικών και σήμερα απλή βουλευτής της Νέας Δημοκρατία Ντόρα Μπακογιάννη και ο τότε βουλευτής ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Παπανδρέου Θεόδωρος Πάγκαλος έθεταν το ζήτημα της αλλαγής του εκλογικού συστήματος, το οποίο θα έπρεπε να διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι εφικτός ο σχηματισμός κυβερνήσεων συνεργασίας. Η σύγκλιση απόψεων είχε αποτυπωθεί με τον πλέον εμφατικό τρόπο μέσα από τις σελίδες της ... ποιας άλλης ... της «Καθημερινής». Η μεν Ντόρα Μπακογιάννη πρότεινε γερμανικό εκλογικό σύστημα, ο δε Θεόδωρος Πάγκαλο γαλλικό εκλογικό σύστημα, αναλογικά με τις επιρροές που είχε ο καθένας. Κοινή συνισταμένη εκείνων των δύο τοποθετήσεων είχε υπάρξει η επιχειρηματολογία περί «δυνατότητας σχηματισμού σταθερής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας». Την ίδια περίοδο επιχειρηματικοί κύκλοι και διάφορα συμφέροντα απαιτούσαν συγκυβέρνηση.
Ιανουάριος 2009
Η κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, κυρίως τα δύο κόμματα εξουσίας δέχονται εξαιρετικά μεγάλη πίεση από τις δημοσκοπήσεις, οι οποίες η μία πίσω από την άλλη εκτιμούσαν ότι στις επόμενες εκλογές, όταν και όποτε γίνονταν, υπήρχε σοβαρό ενδεχόμενο να μην προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Η πραγματικότητα διέψευσε πανηγυρικά όσους πίεζαν για συνεργασία των δύο – τότε – κομμάτων εξουσίας, του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου έλαβαν, τότε, το υψηλότατο ποσοστό του 44% και ισχυρή αυτοδυναμία. Επιστρέφοντας στον Ιανουάριο του 2009 μια αναδρομική ανάγνωση των ΜΜΕ που υπάγονταν σε πανίσχυρα εκδοτικά συγκροτήματα υπερνθυμίζει ότι ο Τύπος ανέλυε με συστηματικό τρόπο την «Συνταγή Σημίτη για την οικονομική κρίση», πριν ο ελληνικός λαός αντιληφθεί τι τον περιμένει. Τότε, με το καλημέρα, στις αρχές του 2009, της χρονιάς που η κυβέρνηση θα άλλαζε δημοσιοποιούνταν διαρκώς το παρασκήνιο της επαναπροσέγγισης του πρώην πρωθυπουργού της χώρας, με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή του Κώστα Σημίτη με τον Γιώργο Παπανδρέου. Τι είχε προηγηθεί; Η εφόρμηση της Γερμανίας σχεδόν σε όλους τους παραγωγικούς (ή όχι) τομείς στην Ελλάδα, στα αεροδρόμια (Ελευθέριος Βενιζέλος), στις τηλεπικοινωνίες (με την εξαγορά του ΟΤΕ από την Deutsche Telecom), στα media (τηλεόραση του Alpha) κ.α..
Εγχώρια συμφέροντα εξέφραζαν, δια των διαδρομιστών τους, σε κλειστά σαλόνια, σε σημεία συναντήσεων, στο Νέο Ψυχικό, στο Κολωνάκι, στην Κηφισιά, στη Νέα Ερυθραία, στην Εκάλη, στην Πολιτεία, στους διαδρόμους επιχειρήσεων, υπουργείων, ακόμη και του ελληνικού κοινοβουλίου (του Ναού της αστικοκοινοβουλευτικής δημοκρατίας), την ανησυχία τους για το που θα το «πήγαινε» η χώρα αν ο Γιώργος Παπανδρέου γινόταν – όπως και έγινε – πρωθυπουργός της χώρας. Πολιτικοί κύκλοι και αναλυτές υπενθύμιζαν, στη συνέχεια, και ενώ η Γερμανία είχε ξεκινήσει – με μεγαλύτερη ένταση – στις αρχές του 2010 να ασκεί πιέσεις στην ελληνική κυβέρνηση, ότι «ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός, τα τελευταία χρόνια, ο οποίος δεν ομιλεί την γερμανική γλώσσα». Τι έγινε τότε; Ήδη είχε αρχίσει να ξετυλίγεται σιγά – σιγά το κουβάρι του σκανδάλου με τα μαύρα ταμεία της SIEMENS, στο οποίο εμπλέκονται πολιτικά πρόσωπα, δημοσιογράφοι και άλλοι παρατρεχάμενοι της εξουσίας, κάποιοι από τους οποίους μπορεί να θεωρούν ότι έχουν ξεμπλέξει με τη δικαιοσύνης, αλλά όχι με τον ελληνικό λαό και την ιστορία.
Μια σημαντική παρέμβαση
Περίπου εκείνη την περίοδο παρεμβαίνει στα πολιτικά πράγματα της χώρας, για άλλη μια φορά, ο πρώην πρωθυπουργός και επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κώστας Μητσοτάκης και προτείνει, ενώ η Ελλάδα είχε ισχυρή αυτοδύναμη κυβέρνηση , το 2010 την «κυβέρνηση εθνικής ανάγκης». Εκείνο το οποίο σκεφτόταν ο Κώστας Μητσοτάκης, ταυτιζόταν με την γενική άποψη των θιασωτών του «αστικού πολιτικού συστήματος», ότι δηλαδή «δεν θα μπορούσε μια αυτοδύναμη κυβέρνηση να σηκώσει το βάρος». Έτσι ο Κώστας Μητσοτάκης, τιμώντας τα παλατιανά σενάρια, τις μετεμφυλιακές προσπάθειες του Παλατιού για τη συγκρότηση «κυβέρνησης εθνικής συγκεντρώσεως», πρότεινε τον σχηματισμό «κυβέρνησης εθνικής ανάγκης», με τη συμμετοχή του Κώστα Σημίτη, μόλις λίγους μήνες μετά από την εκλογή του ΠΑΣΟΚ και την απόκτηση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας 160 βουλευτών (οι οποίοι μετά μειώθηκαν σταδιακά).
Μάλιστα είχε υπάρξει και προφητικόςσυμπεριέλαβε ως συμμετέχοντα και τον τότε αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με έδρα την Φρανκφούρτη, Λουκά Παπαδήμο, ο οποίο βρισκόταν δίπλα στον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ζαν Κλωντ Τρισέ, όταν ο τελευταίος ζητούσε από την Ελλάδα να λάβει σκληρά και θαρραλέα μέτρα. Ο Λουκάς Παπαδήμος, στη συνέχεια έγινε πρωθυπουργός και αφού είχε πιεστεί αφόρητα ο Γιώργος Παπανδρέου να παραιτηθεί από την πρωθυπουργία, κάτι το οποίο έπραξε τον Νοέμβριο του 2012. Σήμερα, πρώην υπουργός λέει στο periodista «Σίγουρα ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε λάθη. Σίγουρα είναι εκείνος, ο οποίος είπε το λεφτά υπάρχουν και στη συνέχεια έβαλε τη χώρα στο μνημόνιο με τα γνωστά αποτελέσματα για την κοινωνία. Όμως, η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν βοήθησε τον Γιώργο Παπανδρέου, να υλοποιήσει το μνημόνιο 1. Κάποιοι είναι από εκείνους, οι οποίοι ασκούν κριτική στον Παπανδρέου και αποδίδουν ευθύνες στον πρώην πρωθυπουργό έκαναν σαμποτάζ τότε».
Όταν το σχέδιο έφυγε από τον έλεγχο
Τα δομημένα συμφέροντα δεν σημαίνει ότι είναι "έξυπνα" επειδή έχουν ισχύ. Κάθε άλλο. Είναι "εκπαιδευμένα" σε ένα είδος ίντριγκας, η οποία δεν απασχολεί την κοινωνία. Εκείνο το οποίο ενδιαφέρει τους "βαρώνους" είναι μόνο να είναι αρεστοί στους ανώτατους, υπερεθνικούς εντολείς, να κερδίζουν και να θεωρούν ότι ελέγχουν την κατάσταση. Τα εντεταλμένα συμφέροντα, ήδη από την περίοδο της διακυβέρνησης Καραμανλή (η άποψη του Periodista είναι ότι πρόκειται για την χειρότερη διακυβέρνηση της μεταπολιτευτικής περιόδου), ξεκίνησαν τη διαδικασία αποσταθεροποίησης. Πριν από λίγες ημέρες πρώην Έλληνας υπουργός έλεγε σε ιδιωτική συζήτηση "Ακόμη και τώρα, στο παρα πέντε, δέκα οικογένειες και μερικοί τραπεζίτες στην Ελλάδα προσπαθούν να ρημάξουν τον τόπο. Ως πότε;".
Τα δομημένα συμφέροντα, θεώρησαν ότι κρατούσαν το παιχνίδι της πολιτικής αποσταθεροποίησης γερά στα χέρια τους. Η αλαζονεία "τύφλωσε" τη διαπλοκή. Παραμονές της εκλογικής μάχης της 6ης Μαΐου, που προκάλεσε ολοκληρωτική μεταβολή στον πολιτικό χάρτη της χώρας, στο πολιτικό σκηνικό, το οποίο στήθηκε κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, εκφυλίζοντας ακόμη και τα συνθήματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τα δομημένα συμφέροντα "έπαιξαν" με όρους της δεκαετίας του 1990, "χωμένα" μέσα στα μαυσωλεία τους και στα μικροπολιτικά και επιχειρηματικά τους συμφέροντα.
Σεπτέμβριος 2012
Ο ελληνικός λαός διαδηλώνει στους δρόμους των αστικών κέντρων. Στην πλατεία Συντάγματος και στους γύρω δρόμους, βρίσκονται περισσότερες από 50.000 διαδηλωτών την στιγμή που τα χημικά της ΕΛ.ΑΣ. και οι μολότοφ "πέφτουν βροχή". ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ. Ένα ηλικιωμένος με αλυσίδες στα πόδια πλησιάζει τα ΜΑΤ. Νωρίτερα η ελληνική κυβέρνηση σε συνεργασία με τους δανειστές, οι οποίο εξυπηρετούν τις δικές τους σκοπιμότητες, διαδραμάτιζε το ρόλο της στο "θέατρο του παραλόγου", στο θέατρο των "δικών της ονείρων", αλλά όχι των ονείρων του ελληνικού λαού, τα οποία είναι μη συμβατά με τις επιδιώξεις των κέντρων της υπερεθνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ και της τραπεζοκρατίας.
Παραμονές της μεγαλύτερης λαϊκής κινητοποίησης των τελευταίων ετών, οι κατεστημένες δομές της τρικομματικής κυβέρνησης, του κράτους, της medioκρατίας, των επιχειρηματικών συμφερόντων, των τραπεζών και της οικονομικής ελίτ χρησιμοποίησε κάθε μέθοδο, όχι μόνο για να αποπροσανατολίσει τον ελληνικό λαό, αλλά και για να αποσταθεροποιήσει την πολιτική κατάσταση. Τι ... δήθεν λίστες με βουλευτές προαναγγέλθηκαν. Τι "Καρούζοι gates" ήρθαν στο φως. Τι συγκρούσεις του Στουρνάρα με τον Τόμσεν βγήκαν στην επιφάνεια από τους μνημονιακούς υπονόμους και μάλιστα ταυτόχρονα από τα ΜΜΕ (τυχαίο; Όχι βέβαια. Η κοινή γνώμη το γνωρίζει, αλλά είναι εθισμένη). Και ότι άλλο μπορεί να χωρέσει ανθρώπου νους, χρησιμοποιήθηκε για να περιοριστούν οι κραδασμοί, τους οποίους προκαλεί η λαϊκή αγανάκτηση.
Νωρίτερα κατά τη διάρκεια των δύο προεκλογικών περιόδων, το κατεστημένο συντηρούσε την συζήτηση γύρω από τις κυβερνήσεις συνεργασίας, χωρίς φυσικά οι παραθυράτοι, παρωχημένοι, χρεοκοπημένοι, σχεδόν συνταξιούχοι "αναλυτές" των Μεγάλων ή των παραθαλάσσιων ΜΜΕ, να αναλύουν το αντικείμενο της συνεργασίας, στη βάση ιδεολογικοπολιτικών συσχετισμών ή αντικειμενικών σκοπών των πολιτικών φορέων. Από τους New York Times πληροφορήθηκαν οι Έλληνες όχι μόνο ότι «η αντιπαράθεση μεταξύ της Αθήνας και των δανειστών ενισχύει το αδιέξοδο με τους Έλληνες να εξοργίζονται όλο και περισσότερο με την προοπτική νέων περικοπών στους μισθούς και τις συντάξεις του Δημοσίου», αλλά και τους φόβους της ελληνικής κυβέρνησης για αποσταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού, η οποία, αν ολοκληρωθεί ως διαδικασία, δεν αποκλείεται να πυροδοτήσει κοινωνικές εντάσεις. Οι New York Times, σύμφωνα με δικές τους πληροφορίες, αποκάλυψαν ότι ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς σχεδιάζει να απευθύνει διάγγελμα στον ελληνικό λαό μέσα στις επόμενες ημέρες προκειμένου να εξηγήσει την αναγκαιότητα της λήψης των συγκεκριμένων μέτρων. Ας πρόσεχε και ας πρόσεχαν.
Το μεγάλο Κόλπο
Το Colpo Grosso της πολιτικής αποσταθεροποίησης, τα δομημένα συμφέροντα το "έπαιξαν" μέχρι ένα σημείο. Μόλις η κρίση, άρχισε να απειλεί τον πυρήνα του κατεστημένου, ξεκίνησαν οι αποπροσανατολιστικές διαδικασίες. Τα ΜΜΕ, τα οποία ανέδειξαν, όσο τους βόλευε εμπορικά (και όχι μόνο), τον ρόλο της ναζιστικής "Χρυσής Αυγής" ξεκίνησαν πόλεμο εναντίον της και μετά ανακάλυψαν τη "θεωρία των άκρων". Επιστρατεύτηκαν οι πιο παρωχημένοι αθρογράφοι, για να αναλύσουν τη ¨θεωρία των άκρων" και να συμψηφίσουν τη δραστηριότητα ναζιστικών συμμοριών με τους αγώνες του ελληνικού λαού.
Ενώ αρχικά τα δομημένα συμφέροντα, σε αγαστή συνεργασία με τους υπερεθνικούς εντολείς, είχαν επιτύχει τον κατακερματισμό του πολιτικού συστήματος, ο οποίος εκφράστηκε και εκδηλώθηκε σε πρώτη φάση με τον σχηματισμό της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου και σε ύστερη με τον σχηματισμό της τρικομματικής κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, με τη συμμετοχή Νέας Δημοκρατίας, ΠΑΣΟΚ και Δημοκρατικής Αριστεράς, έπειτα ανησύχησαν από την κατάρρευση του "πρώην ΠΑΣΟΚ" και τώρα ανησυχούν εν όψει της κατάρρευσης της Νέας Δημοκρατίας. "Θα χαθεί το Κέντρο", "θα επικρατήσουν τα άκρα", "θα αναμετρηθούν άλλες δυνάμεις από εκείνες που ελέγχουμε" κραυγάζουν. Για αυτόν τον λόγο, όπως λέγεται, σχεδιάζουν να αλλάξουν τον εκλογικό νόμο και να τον αντικαταστήσουν με έναν νέο, ο οποίος θα εμποδίζει τον σχηματισμό αυτοδύναμων κυβερνήσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου