Συνολικές προβολές σελίδας


Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

ΕΝΑΣ ΓΕΡΑΚΟΣ 230 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ....

(Επαναδημοσίευση ανάρτησης 29/08/2009)

Είναι απογευματάκι.
Ο καιρός ζεστός και υγρός στο Μενίδι.
Ένας ανεμιστήρας τι να σου κάνει, όταν έξω έστω κι έτσι, η φύση είναι υπέροχη...
Χωρίς να το πολυσκεφτώ βρέθηκα στην παραλία.
Περπατούσα αργά, χαζεύοντας την Κόπραινα μέσα από το ζουμ του φακού της βιντεοκάμερας που, σχεδόν μηχανικά, κουβαλάω πάντα μαζί μου.
Μετά έστεψα το βλέμμα μου μπροστά μου.
Καθώς περνούσα μπροστά από το τελευταίο παγκάκι κοντοστάθηκα.
Κάποιος καθόταν στην άκρη του.
Τον κοίταξα πιο προσεκτικά, πιο πολύ από περιέργεια, παρά από ενδιαφέρον.
Με κέντρισε η εμφάνισή του.
Πρέπει να ήταν ένας φτωχός γερο-παπάς.
Φορούσε ένα παλιό ράσο, τριμμένο σε πολλά σημεία. Ατημέλητος. Το πρόσωπό του ηλιοκαμένο αλλά χλωμό, η κάτασπρη γενειάδα του έφτανε κάτω από το λαιμό του, στα χέρια του κρατούσε ένα κομποσκοίνι και το έτριβε, λέγοντας πιθανόν κάποια προσευχή από μέσα του.
Φορούσε κάτι σαν πεδιλα, αλλά φαινόταν ότι ήταν τοσο παλιά που σε λιγο δεν θα 'χε διαφορά αν περπατούσε ξυπόλυτος.
Ήταν πολύ αδύνατος.
Πρέπει να' ταν γύρω στα ογδόντα.
Η περιέργειά μου μεγάλωσε και έκατσα ΄διπλα του στο παγκάκι. Δίπλα του είχε ακουμπισμένη μια ξεθωριασμένη και επίσης τριμμένη τιάρα.
Δεν μου έδωσε σημασία στην αρχή.
Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο απέναντι στα Ακαρνανικά, έτριβε με τα χέρια του το κομποσκοίνι του.
Ακόμα προσεύχεται, σκέφτηκα.
Αποφάσισα να του μιλήσω.
- Καλησπέρα γέροντα, πώς κάθεσαι εδώ, μέσα στον ήλιο;
Γύρισε αργά το κεφάλι του προς το μέρος μου και κάρφωσε το βλέμμα του πάνω μου.
Ένα βλέμμα κουρασμένο, λυπημένο, αλλά καθαρό.
Μου έδειξε απέναντι τα Ακαρνανικά με το χέρι του και άρχισε να μου μιλάει.
- Τα βλέπεις αυτά τα βουνά, μου λέει με μια αδύναμη, αλλά καθαρή φωνή.
Δεν απάντησα, περιμένοντας να συνεχίσει.
- Εγώ κάποτε περπάτησα σε πιο ψηλά και κακοτράχαλα βουνά από αυτά. Πολλές φορές ξυπόλητος, νηστικός, χωρίς να ξέρω πού θα κοιμηθώ το βράδυ. Μ' ένα ραβδάκι, ίσα να με κρατάει όρθιο στα μονοπάτια και να κόβω δρόμο ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση.
Γύρισε το κεφάλι του προς την άλλη μεριά και μου έδειξέ προς την πλευρά του Κομποτίου.
- Σ' εκείνα τα βουνά πίσω πέρα απ' το Κομπότι πέρασα μεγάλο μέρος απ' τη ζωή μου, συνέχισε, ενώ εγώ τον κοίταζα αμίλητος. Η περιέργεια άρχισε να δίνει τη θέση της στη συμπάθεια γι' αυτόν τον άνθρωπο.
- Σεργιάνησα πολύ σ' αυτά τα βουνά. Ανάμεσα σε λαγκάδια, ρεματιές, γκρεμούς, χαράδρες. Με βρόχή, με κάμα, με αγέρηδες, με χιόνια. Τίποτα δε με πτούσε. Και ξέρεις συνάντησα πολλούς ανθρώπους. Κάθε λογής ανθρώπους. Μίλησα και με γνωστικούς και με αγράμματους. Με χριστιανούς κι αλλόπιστους. Με αγάδες, με προκρίτους αλλά και με τον απλό κοσμάκη. Αλλά, ρε παιδί μου, μου 'μενε πάντα ένα παράπονο.
- Τι παράπονο γέροντα, τον ρώτησα, θέλοντας να ακούσω τη συνέχεια. Αυτός ο γεράκος μιλούσε με έναν ξεχωριστό τρόπο, χρησιμοποιώντας ίσως "παλιομοδίτικες" λέξεις για μας τους "νεώτερους", αλλά απλά και καθαρά.
Κούνησε το κεφάλι του.
- Να, ξέρεις, οι άλλοι, οι αλλόπιστοι, πολλές φορές με άκουγαν πιο πολύ από τους από δω τους δικούς μας. Έκανα πολλές φορές την ίδια διαδρομή για να τους λέω τα ίδια πράγματα. Απλά πράματα. Αλλά δεν άργησα να καταλάβω το λόγο. Και ξέρεις, πικράθηκα πολύ. Ήταν χριστιανοί αλλά δεν πίστευαν, ήταν Έλληνες αλλά δεν ξέραν από πού κράταγε η σκούφια τους, κουτσομίλαγαν τη γλώσσα τους, αλλά δεν ήξεραν να γράφουν και να διαβάζουν. Τους έλεγα συνέχεια: Σχολειά μωρέ! Φτιάξτε σχολειά να μάθετε πέντε γράμματα, αλλιώς θα τουρκέψετε τελείως! Αποχαυνωθήκατε εντελώς;Ως πότε θα στε ραγιάδες στον τόπο σας; Σχολειά!Χίλιες φορές ένα σχολειό παρά μια εκκλησιά!Τι να τα κάνετε τα βαγγέλια και τα τροπάρια αν δε μπορείτε, αν δεν ξέρετε να τα διαβάσετε; Να τα γράφετε, να πάνε και πιο πέρα να τα μάθουν κι άλλοι; Πως θα υπερασπίσετε την πατρίδα σας που κινδινεύει να χαθεί, αν δεν έχετε μέσα στην καρδιά και το μυαλό σας την ιστορία της, τον πολιτισμό της; Πως θα διαδώσετε το λόγο του Θεού παραπέρα αν δεν μπορείτε να τον διαβάσετε;
Τα μάτια του έλαμπαν, το ύφος του ζωήρεψε.
Πόσο δίκιο έχει, σκέφτηκα, νομίζοντας ότι όλα αυτά τα έλεγε για την εποχή μας μόνο. Για την κατάντια της χώρας μας σε όλα τα επίπεδα, για τους νέους μας που καταρτίζονται χωρίς να εκ-παιδεύονται, για τον πολιτισμό μας που παραπαίει και κλονίζεται, για την οικογένεια σήμερα που χάνεται, για τη γλώσσα μας που φτωχαίνει, που μπασταρδεύεται με τά greeklish και τους ακατανόητους νεολογισμούς, για μένα ακόμα, που πηγαίνοντας μια - δυο φορές το μήνα στην εκκλησία νομίζω ότι "καθάρισα" με το Θεό, που τόσα χρόνια στήνω οχυρά πίσω από την επιστήμη που σπούδασα, αντί να αντιλαμβάνομαι-ίσως και περισσότερο από τους άλλους- ότι είναι μια επιστήμη ΓΙΑ τον άνθρωπο, για τα τόσα χρόνια που έχασα ακυβέρνητος, χωρίς πυξίδα, καταλήγοντας στο τέλος καταχρεωμένος και επαίτης, για...
- Και ξέρεις, λιγο να αργούσα ακόμη θα χάνονταν τα πάντα. Θα 'χαμε τουρκέψει, με διέκοψε ο λόγος του.
"Τουρκέψει", σκέφτηκα και θυμήθηκα το δάσκαλό μου στο δημοτικό, που μας έλεγε πως τη λέξη αυτή τη χρησιμοποιούμε και σήμερα και έχει την έννοια της πνευματικής αλλοτροίωσης, του εκβαρβαρισμού. Α, ρε δάσκαλε, καλή σου ώρα όπου κι αν βρίσκεσαι...
-Ύστερα είναι και τ' αλλο, συνέχισε και ξαναέστρεψα την προσοχή μου στα λόγια του, αφήνοντας πίσω μου την αυστηρή αλλά τόσο οικεία μορφή του δασκάλου μου.
- Αντί να στέκονται στην ουσία αυτών που τους έλεγα, αυτοί ζήταγαν χρησμούς και προφητείες για το μέλλον, λες κι αυτές θα τους έδιωχναν το ζυγό από πάνω τους κι όχι οι πράξεις τους, στηριγμένες στηριγμένες στα προικιά που θα' παιρνε το μυαλό τους από τη γραφή και το διάβασμα. Τους είπα κι εγώ κάποια πράγματα, με τη χάρη του Πανάγαθου, αλλά πιο πολύ για να τους κατευθύνω να τους αφυπνίσω και όχι ως μαντείο των Δελφών. Η χάρη του Θεού είναι πάνω από κάθε Πυθία! Και για την εποχή σας είπα κάποια πράγματα. Αλλά εσείς γινήκατε τέτοιοι διαόλοι που ξεπεράσατε ακόμα και τα λόγια μου! Δεν είπα για τα σαράντα άλογα που θα δένουν σε ένα παλούκι; Κι εσείς βαλθήκατε τα σαράντα να τα κάνετε χίλια και να σκοτώνεστε έτσι, χωρίς αιτία στους δρόμους! Δεν είπα για το διάολο που θα φέρνει βόλτες από πάνω σας με το κολοκύθι του; Εσείς έχετε γιομίσει τον ουρανό με τόσα κολοκύθια, που σε λίγο δεν θα βλέπετε ούτε τον ήλιο!Και μου μου σεργιανάτε στους δρόμους με κείνα τα μικρά κολοκυθάκια με τις κεραίες, τα κινητά! Κάτω από το μαξιλάρι σας δεν τα βάνετε; Και μια εικόνα της Παναγιάς δε βάζετε στο προσκεφάλι σας, παρά την έχετε κρυμμένη στα συρτάρια μη σας μαγαρίσει!Δεν σας είπα ότι θα τα βλέπετε όλα στο τραπέζι σας και δεν θα τα τρώτε; Δεν βλέπεις τι γίνεται με τα μεταλλαγμένα τρόφιμα; Δεν σας αρκεί μωρε η ντοματούλα από τον κήπο σας, μικρή αλλά νόστιμη; Εσείς τη θάλετε σαν γεμάτο καρπούζι, χωρίς γεύση! Αλλά σε τι κήπους να φυτέψετε αυτά που σας δίνει απλόχερα ο Θεός; Έτσι που καταντήστατε το περιβάλλον με τα λιπάσματα, με τα καυσαέρια και με ό,τι άλλο σας σοφίσει ο διάολος, τι άλλο να περιμένετε; Σε λίγο καιρό όχι μόνο δεν θα τα τρώτε, ούτε κάν θα τα βλέπετε! Εγώ δεν προφήτεψα τίποτα! Να σας καθοδηγήσω ήθελα και θέλω, να σας ταρακουνήσω λίγο από τον υλικό και πνευματικό ύπνο σας, να μην τουρκέψετε κι εσείς όπως οι παλιότεροι από σας. Γιατί σας αγαπάω. Και σας αγαπάει κι ο Θεός, μωρέ! Δε βλέπετε που η Ελλάδα κατρακυλάει συνέχεια κι αντί να ρίξει μια φωτιά και να σας κάψει, όλο κάτι κάνει και δεν σας αφήνει να πάτε ολότελα χαμένοι! Αλλά δεν θα το κάνει για πολύ ακόμα! Στο τέλος θα σας αφήσει κι εσάς να αφανιστείτε όπως κι οι άλλοι! Και τότε το κρίμα στο λαιμό σας!

Όσο μίλαγε το άκουγα με προσοχή. Αυτά που έλεγε ήταν γροθιά στο στομάχι! Με έκαναν να σκύβω το κεφάλι από ντροπή! Με έκαναν να νιώθω συνένοχος!
Αλλά στάσου! Εγώ νόμιζα ότι μίλαγε μόνο για την εποχή μου! Αλλά αυτός αναφερόταν και στους "παλιότερους". Είπε "και για την εποχή μου" κάποια πράγματα. Ύστερα είπε κι εκείνο το "τουρκέψει", που λέμε και τώρα, αλλά το λέγαμε και παλιότερα, κυρίως όταν σε τούτο δω τον τόπο "όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά".
Ένιωσα μέσα μου λίγο μπερδεμένος.
- Τι εννοείς γέροντα μ' αυτά που λες; ρώτησα χαζά. Εσύ πότε τα 'πες αυτά για το παρόν και το μέλλον. Και ακόμα πιο διστακτικά ρώτησα:
-Ποιος είσαι;
Με κοίταξε λυπημένα, με ένα ύφος θαρρείς πως ξόδεψε τζάμπα το χρόνο του για να μου τα πει όλα αυτά...
- Εγώ νέε μου είμαι αυτός που είμαι. Άσε με εμένα. Εσείς οι νέοι να προσέχετε γιατί σε σας πέφτει το βάρος να σηκώσετε αυτόν τον τόπο από το τέλμα του. Ο Θεός μαζί σας! Και τώρα άσε με σε παρακαλώ. Θέλω να προσευχηθώ λίγο, είπε και έστρεψε το βλέμμα του προς τη μεριά της Κόπραινας.
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και η φύση γύρω μου είχε αρχίσει να αποκτά μια άγρια ομορφιά.
Σεβόμενος την επιθυμία του σηκώθηκα και έφυγα αφήνοντάς τον μόνο, χωρίς να επιμείνω να μάθω ποιος είναι, που θα πάει μετά, αν έχει κάποιον άλλον παρέα...
Περπατούσα προς την καντίνα, σκεφτόμενος όλα αυτά που είχαμε συζητήσει πριν.
Ξαφνικά, λες και κάτι με είχε τσιμπήσει, σταμάτησα.
Άρχισα να φέρνω στο μυαλό μου τη μορφή του παππούλη.
Το τριμμένο ράσο του, το κομποσκοίνι στα χέρια του, το αδύνατο παρουσιαστικό του, το καθαρό βλέμμα του.
Μετά θημήθηκα εικόνες, πολλές εικόνες με τη μορφή του που είχα δει σε πολλές εκκλησίες και ξωκλήσια.
Αμέσως μετά θημήθηκα τα λόγια του.
Θυμήθηκα το χέρι του που έδειχνε προς το Κομπότι.
Τα βουνά πέρα απ' το Κομπότι που σεργιάνισε.
Τις προσπάθειές του να αφυπνίσει τους συμπατριώτες του, τώρα αλλά και ΤΟΤΕ.
Τα σχολειά που έπρεπε να φτιάξουν.
Τα σημάδια που τους έδειχνε για να τους καθοδηγήσει.
Μα αυτός είναι ο...
Όχι, αδύνατον!
Πως γίνεται, τώρα έχουμε 2009, αυτός πέθανε πριν διακόσια τόσα χρόνια!
Όχι, όχι, επέμενε κάτι μέσα μου, αυτός είναι: ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ!!!
Χωρίς δεύτερη σκέψη άρχισα να τρέχω προς τα πίσω!
Παρά το μεγάλο βάρος μου, ένιωθα πως είχα φτερά στα πόδια μου!
Άρχισα να διακρίνω το παγκάκι.
Μέσα στο μισοσκόταδο αγωνιούσα να διακρίνω τη μορφή του να κάθεται εκεί στην άκρη του.
Τι απογοήτευση!
Δεν ήταν εκεί!
Τα πόδια μου πάνω που νόμιζα πως είχαν βγάλει φτερά, άρχισα να νιώθω πως δεν με κρατάνε άλλο!
Σωριάστηκα στο παγκάκι, εκεί που καθόταν (ή έστω νόμιζα πως καθόταν) ΑΥΤΟΣ!
Θεέ μου, σκέφτηκα με απόγνωση.
Είδα μπροστά μου τον ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ!
Πώς είναι δυνατόν; Και χρειάστηκε να απομακρυνθώ πάνω από 500 μέτα πριν συνειδητοποιήσω ότι ήταν ΑΥΤΟΣ!
Έβγαλα από την τσέπη μου το κινητό, αυτό το κολοκυθάκι που μου είπε κι αυτός.
Είδα την ημερομηνία: 24 Σεπτεμβρίου 2009!
Ναι! Ήταν η μέρα που γιορτάζαμε τη μνήμη του!
"Γιορτάζαμε" σκέφτηκα και γέλασα πικρά. Μα εγώ δεν πήγα ούτε ένα κεράκι να ανάψω, έστω στην εκλλησία του Αποστόλου Παύλου του Μενιδίου!
Ύστερα σκέφτηκα και το άλλο που με έκανε να νιώσω ακόμα πιο ένοχος: ο κυριος Κάκης, που επισκεπτόμουν με το πρόγραμμα "Βοήθεια στο Σπίτι", είχε χτίσει ολόκληρη εκκλησιά προς τιμήν του!
Οι Φλωριαδίτες χτίσανε ολόκληρο προσκυνητάρι "στο σταυρό το σιδερένιο", εκεί όπου είχε περάσει ο Πατροκοσμάς!
Κι εγώ δεν έκανα τίποτα απολύτως!
Κι εκείνος εμφανίστηκε μπροστά μου κι εγώ τον πέρασα για έναν αγαθό, μισότρελλο γεράκο!
Πόση ντροπή ένιωσα!

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Βία στο χώρο του αθλητισμού...

Συνέβη πριν από κάμποσες μέρες σε ποδοσφαιρικό αγώνα νέων(!) ΠΑΟΚ-Άρη: ο προπονητής του ΠΑΟΚ δέχτηκε επίθεση με μαχαίρι από οπαδό του Άρη.
Αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό οι συμπλοκές στο Μαρκόπουλο μεταξύ των οπαδών Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού και η στυγερή δολοφονία του Μ.Φιλόπουλου, πριν από τελικό βόλλεϋ γυναικών(!) το 2006 ή 2007 (δεν θυμάμαι ακριβώς).
Κοινά στοιχεία των 2 ανωτέρω σοβαρών περιστατικών:
  1. Οδήγησαν σε σοβαρό τραυματισμό ή θάνατο ενός συνανθρώπου μας
  2. Δεν συνέβησαν σε κάποιο αγώνα μεγάλου πρεστίζ και γοήτρου, αλλά σε σε αγώνα μικρότερου επιπέδου, που δε συγκεντρώνει πάνω του τους προβολείς της δημοσιότητας, ούτε το ενδιαφέρον που θα είχε ας πούμε ένα ντέρμπι Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού στο Ολυμπιακό Στάδιο.

Μια εξήγηση θα μπορούσε να είναι η μικρότερη αστυνόμευση ενός αγώνα νέων ή ενός αγώνα βόλλεϋ γυναικών σε σχέση με έναν αγώνα που θα έφερνε στο γήπεδο 60.000 θεατές της μιας ομάδας.

Μια τέτοια εξήγηση όμως θα ήταν ανεπαρκής και θα συγκάλυπτε τα βαθύτερα αίτια που οδηγούν σε τόσο αιματηρές συμπλοκές και είναι σαφέστατα η κοινωνική κρίση και η οικονομική ασφυξία που πνίγει ολοένα και περισσότερους νέους ανθρώπους.

Τους πνίγει και τους σπρώχνει στο περιθώριο της κοινωνίας, οδηγώντας τους στην αναζήτηση όλο και πιο "παθολογικών" διεξόδων από τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκονται: χρήση και κατάχρηση ναρκωτικών ουσιών, εγκληματικότητα, εκδηλώσεις βίας στο κοινωνικό πεδίο, έκφανση του οποίου είναι η βία μέσα κι έξω από τα γήπεδα.

Βία που δεν είναι απαραίτητο να εκδηλωθεί σε ένα ντέρμπι ποδοσφαίρου, όπου συγκεντρώνεται και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον των φιλάθλων, αλλά και σε μικρότερης σημασίας αγώνες, ακόμα και αγώνες μεταξύ παιδιών κάτω των 19 ετών!

Ακόμα και τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας να φοράει κάποιος, κινδυνεύει να δεχτεί επίθεση από οπαδούς άλλης, αντίπαλης ομάδας, αν έχει την ατυχία να βρεθεί στο διάβα τους!

Έτυχε να είμαι παρών σε περιστατικό σε παραλία(1), όπου παραλίγο να υπάρξει συμπλοκή μεταξύ οπαδών αντιπάλων ομάδων γιατί οι μεν ενοχλήθηκαν που οι δε είχαν μαζί τους πετσέτα με τα χρώματα της αγαπημένης τους ομάδας!!!

Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με περιστατικά βίας πέρα κι έξω υποτίθεται από κάθε λογική, που όμως εκφράζουν την κρίση συνολικά μιας κοινωνίας και την έκπτωση και κατάρρευση των αξιών.

Από τα τέλη του 19ου αιώνα ο Μαξ Σέλερ, Γερμανός κοινωνιολόγος μιλούσε για κατολίσθηση αξιών.

Ο μεγάλος Έλληνας δημοσιογράφος, ο αείμνηστος Κώστας Καλλιγάς μιλούσε για "ιζηματοποίηση" της κοινωνίας.

Αν δεν δούμε πρώτα το "δάσος" της γενικευμένης κοινωνικής κρίσης και αρκεστούμε στο "δέντρο" της απλής κατασταλτικής αντίληψης και της (πάντα υπαρκτής σίγουρα) αντιπαλότητας μεταξύ των οπαδών, τότε φοβάμαι πως χάνουμε το παιγνίδι.

Νόμοι υπάρχουν για την αντιμετώπιση αυτών των φαινομένων (το αν εφαρμόζονται και πόσο είναι άλλη συζήτηση).

Σε μια γενικευμένη κατάσταση ανομίας στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο όμως δεν επαρκεί μια στενή νομικίστικη ή οπαδίστικη ερμηνεία, αλλά μια συνολική θεώρηση με ανθρωπιστική ματιά και εμπλοκή επιστημόνων όλου του φάσματος των κοινωνικών επιστημών (κοινωνιολόγων, ψυχολόγων κλπ.).

Και καλό θα ήταν όι κοινωνικές επιστήμες να πάψουν να σνομπάρουν ως πεδίο έρευνας το χώρο του αθλητισμού, διαπνεόμενες από έναν αρτηριοσκληρωτικό διανουμενίστικο ελιτισμό...

Αλλά εδώ από τον ίδιο το χώρο του αθλητισμού (και ειδικά από το χώρο των αθλητικών ΜΜΕ) υποτιμάται η δυναμική μιας σύγχρονης κοινωνιολογικής ανάλυσης των φαινομένων βίας (και ρατσισμού και άλλων φαινομένων κοινωνικής παθολογίας)...

Θα περιμέναμε μια διαφορετική αντιμετώπιση από το χώρο των κοινωνικών επιστημών; (και μιλώ εδώ ως κοινωνιολόγος...ετεροαπασχολούμενος!)

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Δελτίο τύπου ΙΝΚΑ Κρήτης Νο 218

Από το ΙΝΚΑ Κρήτης και τον κ. Γ. Ανουσάκη έλαβα και δημοσιεύω στο blog μου το ακόλουθο Δελτίο Τύπου:

2/10/2009
Οι συρμοί του ΗΣΑΠ, σήμερα. Δεν είναι καλύτεροι από τα φορτηγά για τα ζώα προς το σφαγείο αναλογικά. Οι περισσότεροι έχουμε δει τέτοια φορτηγά.
Τα απαραίτητα έργα, δημιουργούν μείωση των συρμών και των δρομολογίων, με παρεπόμενο, όπως τα ζώα στα φορτηγά για τα σφαγεία, διπλά και τριπλά στοιβαγμένους επιβάτες, που έχουν δρομολογήσει την πρωινή σταθερή και ασφαλή μετακίνησή τους για την δουλειά με τον ΗΣΑΠ.
Οι επιβάτες του ΗΣΑΠ, δεν μπορούν να αλλάξουν με αστραπιαίο τρόπο την μετακίνησή τους και η γνωστοποίηση του ΗΣΑΠ, έγινε για τα μάτια του κόσμου τελευταία στιγμή, χωρίς επικόλληση ούτε εντός των βαγονιών ούτε στους τοίχους των σταθμών, και όχι για να μπορέσουν οι επιβάτες να προσαρμοστούν έγκαιρα σε άλλα μέσα μεταφοράς.
Στην ιστοσελίδα του ΗΣΑΠ το ποιο πρόσφατο Δελτίο Τύπου είναι αυτό της 7/7/09 για την Προκήρυξη Πρόσληψης Δικηγόρων.
Οι μελανές καταχωρήσεις στο διαδίκτυο για τις συνθήκες στοίβαξης των επιβατών και τώρα και πριν στον ΗΣΑΠ δεν έχουν τελειωμό.
……….Έχοντας κατά νου αυτή την είδηση, το να μπεις σε ένα βαγόνι του ηλεκτρικού ισοδυναμεί με πτώση από αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο, αφού εδώ και αρκετό καιρό όλοι ταξιδεύουμε αγκαλιασμένοι.
…….Η ατμόσφαιρα είχε αρχίσει να ηλεκτρίζεται. Τρόμος από τη γρίπη, στρίμωγμα, ζέστη, μερικοί διάολοι ανάμεσα στους επιβάτες για να πάει καλά ημέρα, χαμηλές ταχύτητες και η Τάκενα να σκούζει.
………..Στην επόμενη στάση ήταν απέξω μαζεμένοι κάμποσοι αγχωμένοι μικροαστοί που όπως ούρλιαζαν, σπρώχνοντας για να μπουν, "είχαν περάσει δύο τρένα που δεν τους χώρεσαν και έπρεπε και αυτοί να πάνε στη δουλειά τους". Φαντάζομαι ότι τους καταλαβαίνετε. Δεν τους δίνει το αφεντικό 500 ευρώ το μήνα για να ακούει δικαιολογίες για τρένα, αλλά για να είναι στην ώρα τους.
………..Όσοι ήταν μέσα απαντούσαν "που να πάμε δεν έχει χώρο", οι άλλοι ανταπαντούσαν "έχει και μπείτε πιο μέσα, τόσο κενό υπάρχει" και κάναμε τρελό κέφι.
Στο αεροδρόμιο Βενιζέλος μπήκαν θερμικές κάμερες, οι οποίες αναγνωρίζουν την αυξημένη θερμοκρασία των φυσικών προσώπων και του περιβάλλοντος χώρου, όσους έχουν πυρετό δηλαδή, αλλά και την γνωστή σωματική εξαγωγή αερίων… όπως έχουμε δει στις παρουσιάσεις.
Ο δράση αυτή είναι αποτρεπτική της γρίπης των χοίρων.
Τα βαγόνια του ΗΣΑΠ σήμερα δεν μοιάζουν με τις φάρμες των ιοφόρων χοίρων του Μεξικού. Εκεί οι χοίροι δεν ήταν τόσο στριμωγμένοι, εδώ είναι κάτι χειρότερο.
Ο επιβάτης είναι άνθρωπος, δεν είναι χοίρος ούτε προβατίνα για να επιτρέπεται να στοιβάζεται με αυτό τον τρόπο. Την απαγόρευση και την ποινή, θα επιβάλλουν οι αρχές μετά τις κάθε εκλογές.
Η υπόσχεση του ΗΣΑΠ, έχει μεταβληθεί σε μεταφορά αιχμαλώτων με φούρνο πριν τον φούρνο.
Ασφαλώς και κάθε λίγο και λιγάκι έχουμε και θα έχουμε εκλογές, αυτό έχει γίνει τυρόψωμο σε αυτή τη χώρα, ασφαλώς λοιπόν ο ΗΣΑΠ πρέπει να αποκτήσει τη σοβαρότητα της συμπεριφοράς που απαιτείται σήμερα και να μην είναι κατεξευτελιστικός προς τους επιβάτες καταναλωτές.Πρέπει, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΜΕ, να ανακοινώνει και να αφισοκολλά, στα εκδοτήρια, στα βαγόνια και στους σταθμούς, 1 μήνα πριν, τις μεταβολές των δρομολογίων του και το κυριότερο, εκεί που θα παραχθεί το πρόβλημα, ο ΗΣΑΠ να έχει συμβληθεί με τα άλλα Εθνικά ΜΜΜ, ώστε αντί για τροφοδότης του ιού της γρίπης, να διευκολύνει τους επιβάτες καταναλωτές, να μετακινηθούν έγκαιρα και με ασφάλεια στην δουλειά τους μέχρι να τελειώσει το δικό του πρόβλημα.


ΙΝΚΑ Κρήτης
ΧΑΝΙΑ–ΡΕΘΥΜΝΟ–ΗΡΑΚΛΕΙΟ–ΛΑΣΙΘΙ–ΑΘΗΝΑ–ΛΟΙΠΗ ΕΛΛΑΔΑ – Ε.Ε
Μαχητών 14 Χανιά 73 133 Τηλ./Fax: 28210/43144 www.inkakritis.gr e-mail: inkakritis@inkakritis.gr
Γραμματεία – Καταγγελίες Διστόμου 45 Πειραιάς 185 33 : Τηλ.: 211 11 02 400-3 Fax.: 210 4118849

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

Ο ΕΠΙΒΛΗΤΙΚΟΣ ΑΘΩΣ!

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18/09/09, ΠΡΩΙ...
















ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2009 (1)

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ...
















Η σιωπή είναι χρυσός, αλλά όχι και αδυναμία...

Μέχρι στιγμής πορεύομαι στην καθημερινή μου ζωή (εδώ κι ένα χρόνο τουλάχιστον) με βάση την αρχή: Η σιωπή είναι χρυσός.
Αυτό ας μην θεωρείται από κάποιους (που κινούνται στον μικρόκοσμό μου) και ως αδυναμία.
Λάθος τους!
Μεγάλο λάθος τους αν το πιστεύουν αυτό.
Εν όψει των εθνικών εκλογών θα εξακολουθήσω να μένω σιωπηλός.
Μην ξεχνάμε όμως ότι περίπου σε ένα χρόνο έχουμε και δημοτικές εκλογές...
Και τότε θα πάψω να είμαι και τόσο σιωπηλός...
Και κάποιοι πιθανόν θα χάσουν τον ύπνο τους.
Αυτό ας το έχουν υπόψη τους (σε Αγρίνιο ΚΑΙ Μενίδι...).
Αυτά...
Υ.Γ. Σε κάποιους άλλους (και άλλες...), που το παίζουν καλοί κι ωραίοι μπροστά μου, ενώ από πίσω με "στολίζουν" καταλλήλως και πολλές φορές κάνουν πράγματα χρησιμοποιώντας το όνομά μου χωρίς καν να με ρωτήσουν, ένα θα τους πω: όλα κάποτε μαθαίνονται! Ουδέν κρυπτώ υπό τον ήλιον! Α, και κάτι άλλο: Το φτύσιμο διαγράφει κυκλική πορεία...

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Στη μαγευτική Βαλμάδα Μενιδίου
















Έτσι θα μας "τσιπάρουν"...

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΤΑΞΗ

πηγή: http://www.imdleo.gr

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΤΑΞΗ
Γράφει ο μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτης
Ρεσάλτο-τεύχος 4, Μάρτιος 2006
Χωρίς να ξεχνούμε καθόλου ότι η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού με κεφαλή τον ίδιο και μέλη όλους τους βαπτισμένους στο όνομά του Ορθοδόξως και Ανατολικώς -για να θυμηθούμε τον Μακρυγιάννη- και συγχρόνως αγωνιζομένους να ζουν όπως θέλει ο Χριστός, όμως για τις ανάγκες αυτού του άρθρου θα δώσουμε βαρύτητα στην άλλη διάσταση της Εκκλησίας, την πραγμάτωση και πορεία της δηλαδή στον ιστορικό χώρο και χρόνο για να μπορέσουμε να δούμε την Εκκλησία σε σχέση με τη λεγομένη Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Είναι γεγονός ότι για τη Νέα Τάξη, τη Νέα Εποχή και την Παγκοσμιοποίηση έχουν γραφεί και λεχθεί πολλά από πολλούς. Αυτό που εμείς επισημαίνουμε εδώ είναι, η διπλή στοχοθεσία της Νέας Εποχής: Αφ' ενός μια Νέα Τάξη Πραγμάτων σε πολιτικοοικονομικό και γεωστρατηγικό επίπεδο, με κατάληξη μια παγκόσμια κυβέρνηση, και αφ' ετέρου μια Νέα Τάξη Πραγμάτων σε θρησκευτικό επίπεδο. Το δεύτερο έρχεται ως επακόλουθο του πρώτου, διότι αυτοί που έχουν δρομολογήσει την παγκόσμια ενοποίηση για την καλύτερη εκμετάλλευση από τους ίδιους του πλανήτη και των ανθρώπων του, έχουν αντιληφθεί ότι το γκρέμισμα των γεωγραφικών και οικονομικών συνόρων θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να ακυρωθεί, αν δεν ενοποιήσουν και θρησκευτικά-πολιτισμικά τον πλανήτη. Αυτό προσπαθούν να το κάνουν μέσω μιας νέας θρησκείας ή πανθρησκείας, πού θα προκύψει από το συγκρητιστικό ανακάτεμα των διαφόρων θρησκειών και της όποιας το βασικό δόγμα θα είναι η αυτοθεοποίηση του ανθρώπου.
Νέα Τάξη λοιπόν σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο και σε θρησκευτικό επίπεδο. Αυτοί είναι οι δύο στόχοι της Νέας Εποχής.
Το πρόβλημα όμως για τη Νέα Εποχή είναι ότι κάποιοι αντιστέκονται στην προώθηση αυτών των στόχων. Ένας από τους πιο σημαντικούς χώρους πού αντιστέκονται είναι η Εκκλησία. Η αρνητική αυτή τοποθέτηση της Εκκλησίας απέναντι στη Νέα Εποχή και τη Νέα Τάξη δεν είναι ευκαιριακή, αλλά πηγάζει από την ίδια την πίστη της Εκκλησίας. Η Εκκλησία τονίζει την αξία του ανθρωπίνου προσώπου και της ελευθερίας με την οποία ο ίδιος ο Τριαδικός Θεός επροίκισε τον άνθρωπο. Έτσι όμως αποτελεί εμπόδιο στη Νέα Τάξη που επιθυμεί υπάκουα ρομπότ και όχι ελεύθερους ανθρώπους και πολίτες. Η Ορθόδοξη Εκκλησία επίσης υπήρξε κυρίως στην Ελλάδα -αλλά και σε άλλες χώρες- ένας θεσμός πού βοήθησε τα μέγιστα στη διατήρηση και της εθνικής ιδιοπροσωπίας, επειδή σέβεται εκτός από το ανθρώπινο πρόσωπο και τις ρίζες, την Ιστορία, την παράδοση και τον πολιτισμό του. Έτσι Εκκλησία και Γένος συμπορεύθηκαν και σχεδόν ταυτίσθηκαν στη συνείδηση του λαού μας, ιδιαίτερα στους δύσκολους αιώνες της τουρκικής σκλαβιάς. Λόγω αυτής της εναντιώσεως της Εκκλησίας στα νεοταξικά-νεοεποχίτικα σχέδια, ευρίσκεται και στο στόχαστρο της Νέας Τάξης ως εχθρός.
Οι παγκοσμιοποιητές της Νέας Τάξης προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την Εκκλησία-εχθρό με δύο τρόπους. Ο ένας είναι ο πόλεμος εναντίον της Εκκλησίας από έξω. Την πολεμούν συκοφαντώντας την ως φορέα τάχα αντιδραστικότητος, συντηρητισμού, φανατισμού κ.ο.κ. Βγάζουν στο φως υπαρκτά και ανύπαρκτα σκάνδαλα εκκλησιαστικών ταγών, τα οποία σχεδόν πάντα μεγαλοποιούν. Αυτή η απ’ ευθείας πολεμική εκτός του ότι στο βάθος ωφελεί και δυναμώνει την Εκκλησία, σύμφωνα και με τον λόγο του ιερού Χρυσοστόμου, δεν είναι τόσο επικίνδυνη όσο η ύπουλη τακτική πού χρησιμοποιείται για τη διάβρωση της Εκκλησίας από μέσα. Αυτός είναι ο δεύτερος τρόπος πολέμου εναντίον της Εκκλησίας.
Ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος εβεβαίωνε ότι η Νέα Εποχή δεν επιθυμεί να αδειάσουν οι Ορθόδοξοι ναοί, αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους που θα έχουν αλλοιωμένο φρόνημα. Αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο.
Η Νέα Τάξη δεν επιθυμεί τόσο να γκρεμίσει την Εκκλησία και τις εκκλησίες (ναούς) -αυτό εξ άλλου απεδείχθη ανέφικτο και από την πρόσφατη ιστορική εμπειρία στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης- όσο επιθυμεί να μεταλλάξει την Εκκλησία σε κάτι άλλο από αυτό που είναι στην ουσία της. Δεν επιθυμεί η Νέα Τάξη να κάνει απλώς την Εκκλησία να μην αντιδρά στα σχέδιά της• επιθυμεί να την κάνει θεραπαινίδα και χειροκροτητή της. Δεν επιδιώκει να εξοβελίσει την Εκκλησία αλλά να την μεταλλάξει σε έναν άνευρο οργανισμό, ο όποιος θα ενσωματωθεί πλήρως στο σύστημα και θα δουλεύει, για λογαριασμό του, επιδιώκοντας και επιτυγχάνοντας κάποιους σκοπούς, πιο αποτελεσματικά απ' ότι το κράτος και απορροφώντας κραδασμούς πού προκαλούν ενέργειες της κοσμικής εξουσίας σε εθνικό ή παγκόσμιο επίπεδο1. Πολλοί διερωτώνται μήπως η καθιέρωση από τη διοικούσα Εκκλησία (Διαρκής Ιερά Σύνοδος) της 26ης Δεκεμβρίου ως «ημέρας του μετανάστη», αποτελεί τρόπον τινά ευθυγράμμισή της με το πολυφυλετικό, πολυθρησκευτικό και πολυπολιτισμικό μοντέλο, που η Νέα Τάξη θέλει να επιβάλει παγκοσμίως.
Η διάβρωση, εκτός από τον προσεταιρισμό ανθρώπων της Εκκλησίας σε υψηλές θέσεις, περιλαμβάνει πρωτίστως την χειραγώγηση της Εκκλησίας στην υιοθέτηση του πανθρησκειακού νεοταξικού μοντέλου, ότι δηλαδή δήθεν όλες οι θρησκείες είναι εξ ίσου θεμιτοί δρόμοι, που οδηγούν τον άνθρωπο στην Αλήθεια, δηλαδή στον Θεό, και στην προσωπική του καταξίωση.
Ο νεοεποχίτικος αυτός πανθρησκειακός συγκρητισμός (όλες οι θρησκείες είναι καλές και αληθινές) - ή ο διαχριστιανικός συγκρητισμός περισσότερο γνωστός ως οικουμενισμός - προωθείται από τη Νέα Τάξη κυρίως με το σύρσιμο σε διαθρησκειακούς διαλόγους και συμπροσευχές, οι οποίες ρητώς απαγορεύονται από τους ιερούς κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όποιοι αρνούνται να μπουν σ' αυτή τη διαδικασία στιγματίζονται από το «προοδευτικό» ιερατείο της Νέας Τάξης ως φανατικοί, φονταμενταλιστές, ρατσιστές κ.ο.κ.
Στον νεοταξικό προγραμματισμό, ο ρόλος του αρχηγού αυτής της προσπάθειας θρησκευτικής ομογενοποίησης έχει ανατεθεί ήδη από τη δεκαετία του '60 στον πάπα της Ρώμης. Δικαίως τα Μ.Μ.Ε. γι' αυτό το λόγο τον αποκαλούν θρησκευτικό πλανητάρχη.
Μετά την πτώση των διδύμων πύργων στη Νέα Υόρκη το 2001 είχαμε μία επιδημία διαθρησκειακών συναντήσεων και συμπροσευχών προκειμένου -όπως έλεγαν- οι θρησκείες να συνεργασθούν για την προώθηση της ειρήνης και την πάταξη της τρομοκρατίας. Ήταν χαρακτηριστική η κολακευτική ομολογία του Εβραίου αρχιραββίνου στη διαθρησκειακή συνάντηση της Ασσίζης, που συνεκάλεσε ο πάπας το 2002: «Μόνον εσείς μπορούσατε να μας συγκεντρώσετε εδώ• και το κάνατε», είπε ο αρχιραββίνος απευθυνόμενος στον πάπα.
Το λάθος είναι ότι και η Ορθόδοξη Εκκλησία, με συντονιστή της δράσεώς της το Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετέχει σ’ αυτές τις συναντήσεις και τις συμπροσευχές. Μερικές φορές μάλιστα παίρνει και την πρωτοβουλία για παρόμοιες διοργανώσεις.
Το επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι θιασώτες και απολογητές των οικουμενιστικών ανοιγμάτων και συμπροσευχών είναι ότι έτσι πραγματοποιούν μια «αγαπητική έξοδο προς τους άλλους» και δίδουν μαρτυρία Χριστού. Όμως, όπως εύκολα αποδεικνύεται από τα πράγματα, οι διαθρησκειακοί διάλογοι και οι συμπροσευχές δεν ανταποκρίνονται σε μια αυτοφυή αναζήτηση του εκκλησιαστικού σώματος αλλά αποτελούν πρακτική που επιβάλλεται έξωθεν και άνωθεν. Το ότι καταβάλλεται προοπάθεια να χρησιμοποιηθούν οι θρησκείες για να εξυπηρετηθούν άλλες σκοπιμότητες (πολιτικές, γεωστρατηγικές, νεοταξικές) και συγκεκριμένα να αστυνομευθεί ο πλανήτης σύμφωνα με τα συμφέροντα των ισχυρών της γης, φαίνεται καθαρότερα μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις Η.Π.Α. Στο πλαίσιο αυτό υπάρχει μία διαπλοκή και με άλλες παράλληλες δραστηριότητες και με άλλους οργανισμούς και φορείς (π.χ. διαθρησκειακά οικολογικά συμπόσια και άλλα όμοια)2.
Υπάρχει επίσης μια διαπλοκή εκκλησιαστικών ανδρών και φορέων με την πολιτική εξουσία σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι επί των ημερών του κ. Γιώργου Παπανδρέου ως υπουργού Εξωτερικών ήταν έντονη η συμμετοχή του υπουργείου στη διοργάνωση και στη χρηματοδότηση διαθρησκειακών συναντήσεων.
Επίσης τα τρία διαθρησκειακά οικολογικά συνέδρια που έλαβαν χώρα και τελούσαν υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριάρχου κ, Βαρθολομαίου, ευρίσκοντο συγχρόνως και υπό την αιγίδα του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αναφέρουμε επίσης την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στις Βρυξέλλες «μετά από πρόσκληση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Ρομάνο Πρόντι για τη συζήτηση της πορείας του διαθρησκειακού διαλόγου μεταξύ Χριστιανών, Ιουδαίων και Μουσουλ¬μάνων, καθώς και της συνέχισης του»3.
Το καλό είναι ότι το σώμα της Εκκλησίας κρατάει ακόμη καλά. Η μεγάλη πλειοψηφία κλήρου και λαού δεν έχει διαβρωθεί από το πνεύμα της Νέας Εποχής και της Νέας Τάξης. Αυτό το διαπιστώνουμε κάθε μέρα συναναστρεφόμενοι με τους απλούς ανθρώπους του λαού μας. Αντιθέτως μάλιστα, συνεχώς αυξάνει η συνειδητοποίηση του τι γίνεται και πού θέλουν να οδηγήσουν τα πράγματα. Αυξάνει και το ρεύμα της αντίστασης στη Νέα Τάξη και τη Νέα Εποχή. Στόχος, το κάθε μοναστήρι και η κάθε ενορία να γίνει ένα μετερίζι αντίστασης. Οδηγούς, δόξα τω Θεώ, έχουμε πολλούς. Πατροκοσμάδες και Μακρυ¬γιάννηδες πολλοί στην ιστορία της Ρωμιοσύνης.
________________________________________
1.Βλ. σχετικά άρθρα μας «Η νήσος της εκκοσμικεύσεως» στο συλλογικό έργο «Εκκλησία και εκκοσμίκευση», εκδ. Μυριόβιβλος, Αθήνα 2003, σσ. 11-25.
2.Βλ. για περισσότερα στο βιβλίο μας «Οικουμενισμός, Νεοειδωλολατρία και Νέα Εποχή», εκδ. Παρακαταθήκη, Θεσσαλονίκη 2006, σσ. 9 κ.ε.
3.Βλ. προαναφερθέν βιβλίο μας σ.35

Για τον δήθεν "σφαγέα" Μιλόσεβιτς...

Τέσσερα χρόνια μετά, παραμένει πάντα επίκαιρο.
Πηγή: http://www.imdleo.gr



Πλαστά στοιχεία στην δίκη Μιλόσεβιτς
Άλλη μία Νυρεμβέργη από τους Συμμάχους
Ψεύτικα ενοχοποιητικά στοιχεία για την σφαγή της Σρεμπρένιτσα.

Την 1η Ιουλίου 2005 κατά την δίκη του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ο κατήγορος Τζέφρευ Νάις πρόβαλε μία βιντεοκασέτα κατά την διάρκεια των ερωτήσεών του προς τον μάρτυρα υπερασπίσεως του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, Στρατηγό Ομπράντ Στεφάνοβιτς. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης έσπευσαν να μεταδώσουν ότι η βιντεοκασέτα αποτελεί την απόλυτη επιβεβαίωση ότι Αστυνομικοί από την Σερβία έλαβαν μέρος στην εκτεταμένη σφαγή 7.000 μουσουλμάνων από την Σρεμπρένιτσα τον Ιούλιο του 1995.
Δεν είναι σύμπτωση ότι αυτό το βίντεο προβλήθηκε ακριβώς την παραμονή της μνήμης των δέκα ετών από την σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Παίζοντας αυτή την ταινία, ο κατήγορος, όχι μόνο αποπειράθηκε να ενοχοποιήσει όλη την Σερβία και τον πρόεδρο Μιλόσεβιτς πιο συγκεκριμένα ως υπευθύνους, αλλά εξασφάλισε επίσης και ένα κείμενο του φιλο - Αμερικανού Σέρβου προέδρου, ο οποίος απολογούνταν (αποδεχόμενος έτσι την ευθύνη) για κάτι που εδώ και δέκα χρόνια δεν έχει αποδειχθεί ότι έγινε.
Αυτή η βιντεοκασέτα μπήκε στην δικαστική διαδικασία από την πίσω πόρτα. Δεν παρουσιάστηκε ως επίσημο στοιχείο, ούτε καν ότι περιείχε αποδείξεις. Αλλά απλώς την έδειξαν στον μάρτυρα με την ερώτηση αν μπορεί να αναγνωρίσει κανέναν από τα πρόσωπα του βίντεο. Επειδή η βεντοκασέτα δεν αποτελούσε στοιχείο, απαγόρευσαν από τον Μιλόσεβιτς να έχει λόγο για την αυθεντικότητά της. Όταν αυτός προσπάθησε να ζητήσει αποδεικτικά στοιχεία για την ταινία, το δικαστήριο του διέκοψε τον λόγο και τον κατηγόρησε αμέσως ότι παρενοχλεί την διαδικασία για πολιτικές σκοπιμότητες!
Ρίχνοντας μια πιο λεπτομερή ματιά στην βιντεοταινία, διαπιστώνει κανείς ότι δεν περιέχει κανένα στοιχείο για την Σρεμπρένιτσα. Η Σρεμπρένιτσα δεν αναφέρεται πουθενά σε κανένα σημείο της ταινίας και ενώ σε όλη την ταινία υπάρχει η ημερομηνία και η ώρα της κάμερας, στα σημεία που προβάλλονται οι εκτελέσεις, αυτές οι ενδείξεις έχουν σβηστεί! Ο ήχος έχει περάσει ολοφάνερα από επεξεργασία. Σε μερικά συγκεκριμένα σημεία της ταινίας ο ήχος έχει κοπεί εντελώς, ενώ σε κάποια άλλα ακούγεται σαν να έχει αλλοιωθεί ψηφιακά. Ο χώρος όπου έχουν κινηματογραφηθεί οι εκτελέσεις δεν καταδεικνύεται πουθενά στην ταινία, παρά μόνο έχει προστεθεί ένας υπότιτλος εκ των υστέρων. Ο υπότιτλος αυτός μπορεί να έχει γραφτεί από οποιονδήποτε οποτεδήποτε.
Ο ισχυρισμός του κ. Νάις ότι οι εκτελεστές είναι Αστυνομικοί από την Σερβία, αναιρείται από την ίδια την ταινία. Τα οχήματα της ταινίας έχουν πινακίδες του αυτόνομου στρατού της Δημοκρατίας της Κράινα της Ανατολικής Σλαβονίας (Κροατία), ενώ επάνω τους έχουν ζωγραφισμένα τα σύμβολα των φημισμένων «Scorpions». Ο ίδιος ο μάρτυρας κατηγορίας Μίλαν Μιλάνοβιτς είχε μαρτυρήσει στις 14 Οκτωβρίου 2003 ότι αυτή η μονάδα προέρχεται από την Ανατολική Σλαβονία, όχι από την Σερβία. Ο Μιλάνοβιτς, ο οποίος ήταν υπουργός άμυνας της Δημοκρατίας της Κράινα, κατέθεσε ότι οι «Scorpions» δεν υπαγόντουσαν στο Βελιγράδι. Είχε πει ξεκάθαρα ότι στάλθηκαν στην Βοσνία από την κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Κράινα.
Πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η πηγή της βιντεοκασέτας. Είναι η κυρία Νατάσα Κάντιτς, η οποία είναι επικεφαλής της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Ανθρωπιστικό Νομικό Κέντρο» με έδρα το Βελιγράδι, το οποίο λαμβάνει χρηματοδότηση ευθέως από την Αμερικανική κυβέρνηση μέσω του «National Endowment for Democracy».
Αυτή τη φορά το Δικαστήριο της Χάγης δημιούργησε ένα δημοσιογραφικό «πανηγύρι». Όχι φυσικά για τους σκοπούς της δικαιοσύνης, αλλά για να ασκήσει πιέσεις στην Σερβία να αναγκαστεί να αποδεχτεί οτιδήποτε συνολικά έλαβε χώρα στην Σρεμπρένιτσα. Το δικαστήριο έχει σκοπό να γράψει την ιστορία της Σρεμπρένιτσα μια και καλή και οριστικά, παρά τα πολλά και σοβαρά ερωτηματικά που παραμένουν αναπάντητα σχετικά με το τι πραγματικά συνέβη εκεί. Θέλουν να ανοίξουν έναν τάφο και να θάψουν εκεί την αλήθεια και η ταφόπλακα να αναγράφει «Η Σερβία είναι ένοχη».
Ούτε ο Γιουγκοσλαβικός Στρατός ούτε η Σερβική Αστυνομία δεν έχουν τίποτα να κάνουν με τα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα ή τον πόλεμο της Βοσνίας. Αυτό παραδέχονται ακόμα και οι γραπτές αναφορές των κρατών του ΝΑΤΟ. Στην κύρια αναφορά της Δανικής κυβέρνησης που δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 2001, ξεκάθαρα αναφέρεται: «Δεν υπάρχει καμμία ένδειξη ότι δραστηριότητα έλαβε χώρα σε συνεργασία με το Βελιγράδι, ούτε σε βαθμό πολιτικής, ούτε και στρατιωτικής συνεργασίας.»
Αντιθέτως με ότι θέλει ο κατήγορος να πιστέψουμε, οι προσπάθειες του προέδρου Μιλόσεβιτς, κατευθύνθηκαν αποκλειστικά προς την εξεύρεση σταθερότητας και ειρήνης. Αντιθέτως από το να δώσει διαταγές για μαζική σφαγή, οι προθέσεις του Μιλόσεβιτς προς τους Μουσουλμάνους της Σρεμπρένιτσα, αποδεικνύονται από την απόφασή του να παράσχει σανίδα σωτηρίας σε 1.000 Μουσουλμάνους μαχητές της Σρεμπρένιτσα που είχαν εγκλωβιστεί στον ποταμό Ντρίνα. Με πρόταση του Κάρλ Μπίλτ, ο Μιλόσεβιτς είχε παράσχει σε αυτούς τους στρατιώτες καταφύγιο και ασφαλή διάδρομο διαφυγής προς την Ουγγαρία.
Ένα άλλο πολύ σημαντικό ζήτημα το οποίο παραμένει κρυμμένο από την κοινή γνώμη, είναι το γεγονός ότι οι Γιουγκοσλαβικές αρχές είχαν συλλάβει αρκετά άτομα που εμπλέκονταν στα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα. Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση του Ντράζεν Ερντέμοβιτς, ενός Κροάτη, που παραδέχθηκε ότι ο ίδιος προσωπικά είχε εκτελέσει πάνω από εκατό άτομα. Συνελήφθη στο Νόβι Σάντ της Σερβίας, το 1996 και καταδικάστηκε με κατηγορίες για δολοφονίες και εγκλήματα πολέμου. Αντιμετωπίζοντας την καταδικαστική απόφαση της Γιουγκοσλαβίας, απαίτησε την έκδοσή του στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ως Κροάτης πολίτης. Το δικαστήριο της Χάγης τον καταδίκασε σε πέντε χρόνια φυλάκισης και του παραχώρησε πρόωρη αποφυλάκιση και νέα ταυτότητα. Η κυβέρνηση Μιλόσεβιτς συνέλαβε πολλά μέλη της μονάδας του Ερντέμοβιτς, αλλά αυτοί άξαφνα αφέθηκαν όλοι ελεύθεροι από την επόμενη δυτικόφιλη κυβέρνηση μετά τον Οκτώβριο του 2000.
Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα, καθιστούν ξεκάθαρο ότι οι κατηγορίες ότι ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς ως πρόεδρος της Σερβίας, ήταν υπεύθυνος για ότι συνέβη στην Σρεμπρένιτσα, είναι απολύτως ψευδείς. Η χρήση της βιντεοκασέτας από τους κατηγόρους δεν είχε άλλους σκοπούς παρά μόνο πολιτικούς. Θέλουν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη λόγω της απέλπιδος θέσης τους. Εδώ και τρία χρόνια δεν έχουν καταφέρει να αποδείξουν την ενοχή του Μιλόσεβιτς ούτε για μία έστω κατηγορία.
Το τι πραγματικά συνέβη στην Σρεμπρένιτσα δεν είναι ακόμη ξεκαθαρισμένο. Υπάρχει λόγος να ερευνήσουμε την αληθινή ιστορία. Όπως και ο πρόεδρος Μιλόσεβιτς είπε στο δικαστήριο: Θέλω να φανεί όλη η αλήθεια σε σχέση με αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα, για λόγους δικαιοσύνης. Πρέπει να δοθούν εξηγήσεις πριν την όποια δημόσια ρητορεία».
Για αυτόν τον λόγο το «Κέντρο Ελευθερίας του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς» καλεί για ανεξάρτητη έρευνα αυτού του θέματος. Είναι ξεκάθαρο ότι το περίφημο Δικαστήριο της Χάγης, εξ’ αιτίας της πιεσμένης φύσης του, είναι ακατάλληλο να οδηγήσει μια τέτοια έρευνα.
Slobodan Milosevic Freedom Center
Χάγη / Άμστερνταμ 1η Ιουλίου 2005

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

ΑΠΟ ΕΔΩ ΠΕΡΑΣΕ Ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ…

Με την άδεια του κ. Θεόδωρου Ρίγανη, δημοσιεύω την παρακάτω αφήγησή του:

Ο Πατροκοσμάς ο Αιτωλός ήρθε στο χωριό μου την Φλωριάδα και πήγε στο Μοναστήρι το Δρυμονάρι.
Το Δρυμονάρι χτίστηκε το 1639 μέσα στο δάσος, απαρτιζόταν από δέντρα δρυς, γι’ αυτό πήρε και την ονομασία Δρυμονάρι. Το Μοναστήρι γιορτάζει 15 Αυγούστου Κοίμηση της Θεοτόκου (Το 1639 χτίστηκαν το Δρυμονάρι – Ρέθα – Ροβελίστα).
Ήταν περίπου 20 καλόγεροι, και λέγεται ότι χρησιμοποιήθηκε και ως κρυφό σχολειό.
Έμεινε ο Πατροκοσμάς εκεί αρκετές μέρες. Τους είπε να προσπαθούν να κάνουν κηρύγματα στον κόσμο για τη θρησκεία κλπ.
Τους έκανε πρόταση επειδή ήταν διασκορπισμένο το χωριό να προσπαθήσουν να κάνουν και δεύτερο μοναστήρι και εκείνοι άκουσαν τη γνώμη του Πατροκοσμά και έκαναν δεύτερο Μοναστήρι 6 χιλιόμετρα μακριά από το Δρυμονάρι και το ονόμασαν Συγγενά, δηλαδή συγγενάδια.
Ύστερα έφυγε. Όταν στο δρόμο που πήγαινε κουράστηκε, εκεί αντίκρισε τα βουνά των Τζουμέρκων και είπε:
«Ευλογημένα να είναι τα όρη αυτά, κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολλές ψυχές θα γλυτώσουν».
Στο δέντρο που ακούμπησε έκανε σταυρό και είπε ο Πάτροκοσμάς:
«Όταν ξεριζωθεί το δέντρο αυτό θα γίνει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος».
Το δέντρο ξεριζώθηκε το 1939 και τότε άρχισε ο πόλεμος.
Σωστή η προφητεία του Πατροκοσμά.
Σε ένα άλλο δέντρο έβαλε ένα σιδερένιο σταυρό, εκεί κάνανε εικονοστάσι και το ονομάσαμε «στο σταυρό τον σιδερένιο». Το εικονοστάσι σώζεται μέχρι σήμερα.
Από εκεί κατέβηκε στον οικισμό Καθαροβούνι. Εκεί σταμάτησε πάνω σε ένα υψωματάκι και αντίκρισε το Κομπότι.
Εκεί στο υψωματάκι, προς τιμήν του Αγίου και στη μνήμη της συζύγου μου Φωτεινής που απεβίωσε στις 5 Μαρτίου 1998, έκτισα την εκκλησία «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός».
Τον θεμέλιο λίθο τον τοποθέτησε στις 8 Ιουνίου 1998 ο απεσταλμένος από την Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας, αρχιερατικός επίτροπος π. Γεώργιος Ναούμης, παρόντος και του ιερέα του χωριού μας π. Ηλία Βανάκα.
Η Εκκλησία είναι Βυζαντινής εποχής με τρούλο. Ανατολικά βλέπει τη Μονή Δρυμοναρίου και το χωριό Χρυσορράχη. Δυτικά βλέπει το Κομπότι, νότια βλέπει τον Αμβρακικό και Βόρεια το χωριό Φωτεινό.
Στο εσωτερικό της έχει ξυλόγλυπτο τέμπλο, αναλόγιο, προσκυνητάρι του Χρήστου Καρατζά από τα Ιωάννινα. Οι εικόνες του τέμπλου έγιναν από τον Νίκο Καλλή από τα Ιωάννινα.


Θοδωρής Η. Ρίγανης

ΕΝΑΣ ΓΕΡΑΚΟΣ 230 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ!

Είναι απογευματάκι.
Ο καιρός ζεστός και υγρός στο Μενίδι.
Ένας ανεμιστήρας τι να σου κάνει, όταν έξω έστω κι έτσι, η φύση είναι υπέροχη...
Χωρίς να το πολυσκεφτώ βρέθηκα στην παραλία.
Περπατούσα αργά, χαζεύοντας την Κόπραινα μέσα από το ζουμ του φακού της βιντεοκάμερας που, σχεδόν μηχανικά, κουβαλάω πάντα μαζί μου.
Μετά έστεψα το βλέμμα μου μπροστά μου.
Καθώς περνούσα μπροστά από το τελευταίο παγκάκι κοντοστάθηκα.
Κάποιος καθόταν στην άκρη του.
Τον κοίταξα πιο προσεκτικά, πιο πολύ από περιέργεια, παρά από ενδιαφέρον.
Με κέντρισε η εμφάνισή του.
Πρέπει να ήταν ένας φτωχός γερο-παπάς.
Φορούσε ένα παλιό ράσο, τριμμένο σε πολλά σημεία. Ατημέλητος. Το πρόσωπό του ηλιοκαμένο αλλά χλωμό, η κάτασπρη γενειάδα του έφτανε κάτω από το λαιμό του, στα χέρια του κρατούσε ένα κομποσκοίνι και το έτριβε, λέγοντας πιθανόν κάποια προσευχή από μέσα του.
Φορούσε κάτι σαν πεδιλα, αλλά φαινόταν ότι ήταν τοσο παλιά που σε λιγο δεν θα 'χε διαφορά αν περπατούσε ξυπόλυτος.
Ήταν πολύ αδύνατος.
Πρέπει να' ταν γύρω στα ογδόντα.
Η περιέργειά μου μεγάλωσε και έκατσα ΄διπλα του στο παγκάκι. Δίπλα του είχε ακουμπισμένη μια ξεθωριασμένη και επίσης τριμμένη τιάρα.
Δεν μου έδωσε σημασία στην αρχή.
Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο απέναντι στα Ακαρνανικά, έτριβε με τα χέρια του το κομποσκοίνι του.
Ακόμα προσεύχεται, σκέφτηκα.
Αποφάσισα να του μιλήσω.
- Καλησπέρα γέροντα, πώς κάθεσαι εδώ, μέσα στον ήλιο;
Γύρισε αργά το κεφάλι του προς το μέρος μου και κάρφωσε το βλέμμα του πάνω μου.
Ένα βλέμμα κουρασμένο, λυπημένο, αλλά καθαρό.
Μου έδειξε απέναντι τα Ακαρνανικά με το χέρι του και άρχισε να μου μιλάει.
- Τα βλέπεις αυτά τα βουνά, μου λέει με μια αδύναμη, αλλά καθαρή φωνή.
Δεν απάντησα, περιμένοντας να συνεχίσει.
- Εγώ κάποτε περπάτησα σε πιο ψηλά και κακοτράχαλα βουνά από αυτά. Πολλές φορές ξυπόλητος, νηστικός, χωρίς να ξέρω πού θα κοιμηθώ το βράδυ. Μ' ένα ραβδάκι, ίσα να με κρατάει όρθιο στα μονοπάτια και να κόβω δρόμο ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση.
Γύρισε το κεφάλι του προς την άλλη μεριά και μου έδειξέ προς την πλευρά του Κομποτίου.
- Σ' εκείνα τα βουνά πίσω πέρα απ' το Κομπότι πέρασα μεγάλο μέρος απ' τη ζωή μου, συνέχισε, ενώ εγώ τον κοίταζα αμίλητος. Η περιέργεια άρχισε να δίνει τη θέση της στη συμπάθεια γι' αυτόν τον άνθρωπο.
- Σεργιάνησα πολύ σ' αυτά τα βουνά. Ανάμεσα σε λαγκάδια, ρεματιές, γκρεμούς, χαράδρες. Με βρόχή, με κάμα, με αγέρηδες, με χιόνια. Τίποτα δε με πτούσε. Και ξέρεις συνάντησα πολλούς ανθρώπους. Κάθε λογής ανθρώπους. Μίλησα και με γνωστικούς και με αγράμματους. Με χριστιανούς κι αλλόπιστους. Με αγάδες, με προκρίτους αλλά και με τον απλό κοσμάκη. Αλλά, ρε παιδί μου, μου 'μενε πάντα ένα παράπονο.
- Τι παράπονο γέροντα, τον ρώτησα, θέλοντας να ακούσω τη συνέχεια. Αυτός ο γεράκος μιλούσε με έναν ξεχωριστό τρόπο, χρησιμοποιώντας ίσως "παλιομοδίτικες" λέξεις για μας τους "νεώτερους", αλλά απλά και καθαρά.
Κούνησε το κεφάλι του.
- Να, ξέρεις, οι άλλοι, οι αλλόπιστοι, πολλές φορές με άκουγαν πιο πολύ από τους από δω τους δικούς μας. Έκανα πολλές φορές την ίδια διαδρομή για να τους λέω τα ίδια πράγματα. Απλά πράματα. Αλλά δεν άργησα να καταλάβω το λόγο. Και ξέρεις, πικράθηκα πολύ. Ήταν χριστιανοί αλλά δεν πίστευαν, ήταν Έλληνες αλλά δεν ξέραν από πού κράταγε η σκούφια τους, κουτσομίλαγαν τη γλώσσα τους, αλλά δεν ήξεραν να γράφουν και να διαβάζουν. Τους έλεγα συνέχεια: Σχολειά μωρέ! Φτιάξτε σχολειά να μάθετε πέντε γράμματα, αλλιώς θα τουρκέψετε τελείως! Αποχαυνωθήκατε εντελώς;Ως πότε θα στε ραγιάδες στον τόπο σας; Σχολειά!Χίλιες φορές ένα σχολειό παρά μια εκκλησιά!Τι να τα κάνετε τα βαγγέλια και τα τροπάρια αν δε μπορείτε, αν δεν ξέρετε να τα διαβάσετε; Να τα γράφετε, να πάνε και πιο πέρα να τα μάθουν κι άλλοι; Πως θα υπερασπίσετε την πατρίδα σας που κινδινεύει να χαθεί, αν δεν έχετε μέσα στην καρδιά και το μυαλό σας την ιστορία της, τον πολιτισμό της; Πως θα διαδώσετε το λόγο του Θεού παραπέρα αν δεν μπορείτε να τον διαβάσετε;
Τα μάτια του έλαμπαν, το ύφος του ζωήρεψε.
Πόσο δίκιο έχει, σκέφτηκα, νομίζοντας ότι όλα αυτά τα έλεγε για την εποχή μας μόνο. Για την κατάντια της χώρας μας σε όλα τα επίπεδα, για τους νέους μας που καταρτίζονται χωρίς να εκ-παιδεύονται, για τον πολιτισμό μας που παραπαίει και κλονίζεται, για την οικογένεια σήμερα που χάνεται, για τη γλώσσα μας που φτωχαίνει, που μπασταρδεύεται με τά greeklish και τους ακατανόητους νεολογισμούς, για μένα ακόμα, που πηγαίνοντας μια - δυο φορές το μήνα στην εκκλησία νομίζω ότι "καθάρισα" με το Θεό, που τόσα χρόνια στήνω οχυρά πίσω από την επιστήμη που σπούδασα, αντί να αντιλαμβάνομαι-ίσως και περισσότερο από τους άλλους- ότι είναι μια επιστήμη ΓΙΑ τον άνθρωπο, για τα τόσα χρόνια που έχασα ακυβέρνητος, χωρίς πυξίδα, καταλήγοντας στο τέλος καταχρεωμένος και επαίτης, για...
- Και ξέρεις, λιγο να αργούσα ακόμη θα χάνονταν τα πάντα. Θα 'χαμε τουρκέψει, με διέκοψε ο λόγος του.
"Τουρκέψει", σκέφτηκα και θυμήθηκα το δάσκαλό μου στο δημοτικό, που μας έλεγε πως τη λέξη αυτή τη χρησιμοποιούμε και σήμερα και έχει την έννοια της πνευματικής αλλοτροίωσης, του εκβαρβαρισμού. Α, ρε δάσκαλε, καλή σου ώρα όπου κι αν βρίσκεσαι...
-Ύστερα είναι και τ' αλλο, συνέχισε και ξαναέστρεψα την προσοχή μου στα λόγια του, αφήνοντας πίσω μου την αυστηρή αλλά τόσο οικεία μορφή του δασκάλου μου.
- Αντί να στέκονται στην ουσία αυτών που τους έλεγα, αυτοί ζήταγαν χρησμούς και προφητείες για το μέλλον, λες κι αυτές θα τους έδιωχναν το ζυγό από πάνω τους κι όχι οι πράξεις τους, στηριγμένες στηριγμένες στα προικιά που θα' παιρνε το μυαλό τους από τη γραφή και το διάβασμα. Τους είπα κι εγώ κάποια πράγματα, με τη χάρη του Πανάγαθου, αλλά πιο πολύ για να τους κατευθύνω να τους αφυπνίσω και όχι ως μαντείο των Δελφών. Η χάρη του Θεού είναι πάνω από κάθε Πυθία! Και για την εποχή σας είπα κάποια πράγματα. Αλλά εσείς γινήκατε τέτοιοι διαόλοι που ξεπεράσατε ακόμα και τα λόγια μου! Δεν είπα για τα σαράντα άλογα που θα δένουν σε ένα παλούκι; Κι εσείς βαλθήκατε τα σαράντα να τα κάνετε χίλια και να σκοτώνεστε έτσι, χωρίς αιτία στους δρόμους! Δεν είπα για το διάολο που θα φέρνει βόλτες από πάνω σας με το κολοκύθι του; Εσείς έχετε γιομίσει τον ουρανό με τόσα κολοκύθια, που σε λίγο δεν θα βλέπετε ούτε τον ήλιο!Και μου μου σεργιανάτε στους δρόμους με κείνα τα μικρά κολοκυθάκια με τις κεραίες, τα κινητά! Κάτω από το μαξιλάρι σας δεν τα βάνετε; Και μια εικόνα της Παναγιάς δε βάζετε στο προσκεφάλι σας, παρά την έχετε κρυμμένη στα συρτάρια μη σας μαγαρίσει!Δεν σας είπα ότι θα τα βλέπετε όλα στο τραπέζι σας και δεν θα τα τρώτε; Δεν βλέπεις τι γίνεται με τα μεταλλαγμένα τρόφιμα; Δεν σας αρκεί μωρε η ντοματούλα από τον κήπο σας, μικρή αλλά νόστιμη; Εσείς τη θάλετε σαν γεμάτο καρπούζι, χωρίς γεύση! Αλλά σε τι κήπους να φυτέψετε αυτά που σας δίνει απλόχερα ο Θεός; Έτσι που καταντήστατε το περιβάλλον με τα λιπάσματα, με τα καυσαέρια και με ό,τι άλλο σας σοφίσει ο διάολος, τι άλλο να περιμένετε; Σε λίγο καιρό όχι μόνο δεν θα τα τρώτε, ούτε κάν θα τα βλέπετε! Εγώ δεν προφήτεψα τίποτα! Να σας καθοδηγήσω ήθελα και θέλω, να σας ταρακουνήσω λίγο από τον υλικό και πνευματικό ύπνο σας, να μην τουρκέψετε κι εσείς όπως οι παλιότεροι από σας. Γιατί σας αγαπάω. Και σας αγαπάει κι ο Θεός, μωρέ! Δε βλέπετε που η Ελλάδα κατρακυλάει συνέχεια κι αντί να ρίξει μια φωτιά και να σας κάψει, όλο κάτι κάνει και δεν σας αφήνει να πάτε ολότελα χαμένοι! Αλλά δεν θα το κάνει για πολύ ακόμα! Στο τέλος θα σας αφήσει κι εσάς να αφανιστείτε όπως κι οι άλλοι! Και τότε το κρίμα στο λαιμό σας!

Όσο μίλαγε το άκουγα με προσοχή. Αυτά που έλεγε ήταν γροθιά στο στομάχι! Με έκαναν να σκύβω το κεφάλι από ντροπή! Με έκαναν να νιώθω συνένοχος!
Αλλά στάσου! Εγώ νόμιζα ότι μίλαγε μόνο για την εποχή μου! Αλλά αυτός αναφερόταν και στους "παλιότερους". Είπε "και για την εποχή μου" κάποια πράγματα. Ύστερα είπε κι εκείνο το "τουρκέψει", που λέμε και τώρα, αλλά το λέγαμε και παλιότερα, κυρίως όταν σε τούτο δω τον τόπο "όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά".
Ένιωσα μέσα μου λίγο μπερδεμένος.
- Τι εννοείς γέροντα μ' αυτά που λες; ρώτησα χαζά. Εσύ πότε τα 'πες αυτά για το παρόν και το μέλλον. Και ακόμα πιο διστακτικά ρώτησα:
-Ποιος είσαι;
Με κοίταξε λυπημένα, με ένα ύφος θαρρείς πως ξόδεψε τζάμπα το χρόνο του για να μου τα πει όλα αυτά...
- Εγώ νέε μου είμαι αυτός που είμαι. Άσε με εμένα. Εσείς οι νέοι να προσέχετε γιατί σε σας πέφτει το βάρος να σηκώσετε αυτόν τον τόπο από το τέλμα του. Ο Θεός μαζί σας! Και τώρα άσε με σε παρακαλώ. Θέλω να προσευχηθώ λίγο, είπε και έστρεψε το βλέμμα του προς τη μεριά της Κόπραινας.
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και η φύση γύρω μου είχε αρχίσει να αποκτά μια άγρια ομορφιά.
Σεβόμενος την επιθυμία του σηκώθηκα και έφυγα αφήνοντάς τον μόνο, χωρίς να επιμείνω να μάθω ποιος είναι, που θα πάει μετά, αν έχει κάποιον άλλον παρέα...
Περπατούσα προς την καντίνα, σκεφτόμενος όλα αυτά που είχαμε συζητήσει πριν.
Ξαφνικά, λες και κάτι με είχε τσιμπήσει, σταμάτησα.
Άρχισα να φέρνω στο μυαλό μου τη μορφή του παππούλη.
Το τριμμένο ράσο του, το κομποσκοίνι στα χέρια του, το αδύνατο παρουσιαστικό του, το καθαρό βλέμμα του.
Μετά θημήθηκα εικόνες, πολλές εικόνες με τη μορφή του που είχα δει σε πολλές εκκλησίες και ξωκλήσια.
Αμέσως μετά θημήθηκα τα λόγια του.
Θυμήθηκα το χέρι του που έδειχνε προς το Κομπότι.
Τα βουνά πέρα απ' το Κομπότι που σεργιάνισε.
Τις προσπάθειές του να αφυπνίσει τους συμπατριώτες του, τώρα αλλά και ΤΟΤΕ.
Τα σχολειά που έπρεπε να φτιάξουν.
Τα σημάδια που τους έδειχνε για να τους καθοδηγήσει.
Μα αυτός είναι ο...
Όχι, αδύνατον!
Πως γίνεται, τώρα έχουμε 2009, αυτός πέθανε πριν διακόσια τόσα χρόνια!
Όχι, όχι, επέμενε κάτι μέσα μου, αυτός είναι: ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ!!!
Χωρίς δεύτερη σκέψη άρχισα να τρέχω προς τα πίσω!
Παρά το μεγάλο βάρος μου, ένιωθα πως είχα φτερά στα πόδια μου!
Άρχισα να διακρίνω το παγκάκι.
Μέσα στο μισοσκόταδο αγωνιούσα να διακρίνω τη μορφή του να κάθεται εκεί στην άκρη του.
Τι απογοήτευση!
Δεν ήταν εκεί!
Τα πόδια μου πάνω που νόμιζα πως είχαν βγάλει φτερά, άρχισα να νιώθω πως δεν με κρατάνε άλλο!
Σωριάστηκα στο παγκάκι, εκεί που καθόταν (ή έστω νόμιζα πως καθόταν) ΑΥΤΟΣ!
Θεέ μου, σκέφτηκα με απόγνωση.
Είδα μπροστά μου τον ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ!
Πώς είναι δυνατόν; Και χρειάστηκε να απομακρυνθώ πάνω από 500 μέτα πριν συνειδητοποιήσω ότι ήταν ΑΥΤΟΣ!
Έβγαλα από την τσέπη μου το κινητό, αυτό το κολοκυθάκι που μου είπε κι αυτός.
Είδα την ημερομηνία: 24 Σεπτεμβρίου 2009!
Ναι! Ήταν η μέρα που γιορτάζαμε τη μνήμη του!
"Γιορτάζαμε" σκέφτηκα και γέλασα πικρά. Μα εγώ δεν πήγα ούτε ένα κεράκι να ανάψω, έστω στην εκλλησία του Αποστόλου Παύλου του Μενιδίου!
Ύστερα σκέφτηκα και το άλλο που με έκανε να νιώσω ακόμα πιο ένοχος: ο κυριος Κάκης, που επισκεπτόμουν με το πρόγραμμα "Βοήθεια στο Σπίτι", είχε χτίσει ολόκληρη εκκλησιά προς τιμήν του!
Οι Φλωριαδίτες χτίσανε ολόκληρο προσκυνητάρι "στο σταυρό το σιδερένιο", εκεί όπου είχε περάσει ο Πατροκοσμάς!
Κι εγώ δεν έκανα τίποτα απολύτως!
Κι εκείνος εμφανίστηκε μπροστά μου κι εγώ τον πέρασα για έναν αγαθό, μισότρελλο γεράκο!
Πόση ντροπή ένιωσα!

Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

ΕΝΑ ΔΑΚΡΥ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ....

Υπεραγία Θεοτόκε
Άφησε ένα δάκρυ Σου να πέσει στην Αττική για να σταματήσει τον όλεθρο.
Εσύ μόνο μπορείς!
Εμείς οι άνθρωποι αποδειχτήκαμε ανίκανοι για όλα!
Μόνο Εσύ μπορείς, όπως ΠΑΝΤΑ, να δώσεις τη λύση που εμείς οι ανίκανοι δεν μπορούμε να δώσουμε!
Ένας αμαρτωλός δούλος Σου
Χρήστος Αλεξόπουλος

ΓΕΕΝΑ ΠΥΡΟΣ!



Πέμπτη 20 Αυγούστου 2009

Μικρά-μικρά αθλητικά...

-Καλός χθες ο ΠΑΟ, αλλά καλύτερη η Αθλέτικο. Αν δεν υπήρχαν οι ελλείψεις στο ρόστερ του(σε κεντρικό αμυντικό τουλάχστον), που μεταφράστηκαν σε λάθη που έγιναν γκολ για τον αντίπαλο, ίσως και να μην έχανε... Η ρεβάνς στο Βιθέντε Καλντερόν απαιτεί ένα "θαύμα", και οφείλω να πώ, αν και ΑΕΚτζής, ότι ο Ευρωπαίος ΠΑΟ μας έχει συνηθίσει σε τέτοια. Για να δούμε...
-Όσο για την ομάδα μου, την ΑΕΚ, η αλήθεια είναι σκληρή: τα τελευταία 2 χρόνια έχει "κοντύνει" σαν μέγεθος, πάει να βρεθεί κάτω από ΠΑΟΚ, Άρη (και δεν εννοώ μόνο σε επίπεδο οικονομικό και ρόστερ, αλλά κυρίως σαν εκτόπισμα, σαν ομάδα που θα προσελκύσει νέους οπαδούς). Όσο για το σημερινό ματς στη Ρουμανία; Ο Θεός να βάλει το χέρι του! Ας ευχηθούμε τουλάχιστον να πάρει ένα σκορ πρόκρισης, να μην ηττηθεί...
-Καλή επιτυχία και στον άλλο Δικέφαλο, αυτόν του Βορά! Πιστεύω ότι τους "έχει" τους Ολλανδούς.
-Ας είχε και η ΑΕΚ έναν Καραγκούνη και έναν Σαλπιγγίδη... Όχι μόνο για την ποιότητά τους, αλλά και την ψυχή και το πάθος που βγάζουν στο παιχνίδι τους.
-Όσο για τον Κυριάκο; Όταν έχεις συμβόλαιο με μια ομάδα, το οποίο μάλιστα ορίζει και συγκεκριμένη ρήτρα αποδέσμευσης, τότε η σωστή επαγγελματική συμπεριφορά επιτάσει την όποια πρόταση έχεις από κάποια άλλη ομάδα να την γνωστοποιείς πρώτα στην ομάδα που αγωνίζεσαι και μετα κάνεις οτιδήποτε άλλο.
-Αλλά ο Κυργιάκος όχι μόνο δεν έκανε αυτό, αλλά λέγεται ότι διαπραγματεύτηκε μόνος με τη Λίβερπουλ και ούτε λιγο ούτε πολύ έθεσε προ τετελεσμένων τη διοίκηση και τον προπονητή του!
-Και όχι μόνο αυτό, αλλά έκανε το αντίθετο από αυτό που διακήρυτε την προηγούμενη βδομάδα, όταν έλεγε ότι θα τιμούσε το συμβόλαιό του με την ΑΕΚ! Πώς το λέμε αυτό; Κωλοτούμπα είπατε; Ναι, σωστά!
-Και η...χαριστική βολή: Το "Goal" αποκαλύπτει ότι ο Κυριάκος δόθηκε δανεικός χωρίς οψιόν αγοράς(!!!), έναντι 800.000 ευρώ. Δηλαδή του χρόνου ο παίκτης, αν δεν πείσει με τις εμφανίσεις του μένει ελεύθερος(!). Πέρα από τις ευθύνες του παίκτη, οποία κατάντια για την ΑΕΚ και τη διίκησή της!
-Η οποία, πέραν όλων των άλλων, ενώ ήξερε τουλάχιστον 2-3 μέρες για τις διαπραγματεύσεις του παίκτη με τη Λίβερπουλ, είχε αφήσει σε μαύρα μεσάνυχτα τον προπονητή Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο οποίος το πληροφορήθηκε εν είδει τελεσιγράφου από τον ίδιο τον Κυργιάκο! Παράνοια δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο!
-Μια απλή παρατήρηση θέλω να κάνω: Σίγουρα για κάθε παίχτη και δη Έλληνα, αποτελεί μεγάλη τιμή και πρόκληση στην καριέρα του να παίξει σε ένα ιερό τέρας του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, όπως η Λίβερπουλ. Κάτι που σωστά επισημάνθηκε στα έντυπα και τηλεοπτικά ΜΜΕ. Αυτό που αναρωτιέμαι όμως είναι αν θα έλεγαν τα ίδια αν ο Κυργιάκος δεν αποχωρούσε ας πούμε από την ΑΕΚ των χιλίων προβλημάτων και της γενικής απαξίωσης, αλλά από τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό.Φοβάμαι πως όχι...

ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΑΓΚΑΘΙΑ

Το 2005 στο Κονφεντερέισονς Καπ ήταν ο αφρικανός Φόε.
Λίγο αργότερα ήταν ο Μίκλος Φέχερ από την Ουγγαρία.
Το 2006 στη Σεβίλλη ήταν ο Αντόνιο Πουέρτα.
Πρόσφατα ήταν ο αρχηγός της Εσπανιόλ.
Άλλος την ώρα του αγώνα, παγώνοντας το αίμα χιλιάδων θεατών στο γήπεδο και εκατομμυρίων τηλεθεατών που έβλεπαν τον ποδοσφαιρικό αγώνα από την τηλεόραση.
Άλλος την ώρα της προπόνησης, αφήνοντας εμβρόνητους τους συμπαίκτες του και το τεχνικό επιτελείο της ομάδας του.
Άλλος την ώρα της ξεκούρασης στο δωμάτιο του ξενοδοχείου.
Κοινός παρονομαστής σε όλες τις περιπτώσεις: ο αιφνίδιος θάνατος, που έκοψε το νήμα της ζωής νέων ανθρώπων, που βύθισε στο πένθος τις οικογένειές τους πρώτα από όλα, τους συμπαίκτες τους, τη "μικροκοινωνία" της ομάδας τους, αλλά και σόκαρε την ευρύτερη κοινωνία του ποδοσφαίρου, του βασιλιά των σπορ.
"Εργατικά" ατυχήματα θα πει κάποιος.
Πόσα τέτοια δεν συμβαίνουν άλλωστε κάθε μέρα σε διάφορα εργασιακά περιβάλλοντα.
Και κάποιος άλλος, προχωρώντας πιο πέρα, θα υποστήριζε ότι τα "άλλα", τα λιγότερο γνωστά εργατικά ατυχήματα, αφορούν ανθρώπους του μεροκάματου, με αποδοχές ετήσιες όσες είναι οι...ωριαίες απολαβές ενός ποδοσφαιριστή και δη ονομαστού.
Ατυχήματα που πολλές φορές τα πνίγει η "συνομωσία της σιωπής" των ΜΜΕ και ο βουβός πόνος του στενού κύκλου της οικογένειας, των 2-3 καλών φίλων, της γειτονιάς.
Ναι, αλλά, βρε αδερφέ, όπως και να το κάνουμε, σε αφήνει ασυγκίνητο το θέαμα της κατάρρευσης ενός ανθρώπου-που βγάζει έστω το παντεσπάνι του-στο χορτάρι, σαν πουλί που το ρίχνει άψυχο στο έδαφος το βόλι ενός όπλου;
Αλήθεια όμως ποιο είναι το όπλο και ποιος αυτός που το κρατάει, που παραμονεύει στη γωνία να θερίσει τη λεία του;
Ποιος κρατάει το ρυθμό, σε αυτό το θανατηφόρο ταγκό;
Δεν είναι δα και λίγοι τόσοι θάνατοι ποδοσφαιριστών τα τελευταία ειδικά χρόνια.
Μήπως είναι το καρότο των υψηλών απολαβών με το μαστίγιο της ανάγκης πραγματοποίησης συνεχών νικηφόρων αποτελεσμάτων, ώστε η ομάδα να βγει στο Τσάμπιονς Λίγκ ή έστω στο νέο Γιουρόπα Λιγκ και να αποκομιστούν έτσι τεράστια κέρδη από τα "πακέτα" των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, των διαφημίσεων και των χορηγών για τα "αφεντικά" της ομάδας;
Το τυρί των υψηλών απολαβών, παραβλέποντας όμως τη φάκα της παγίδευσης σε ένα φαύλο κύκλο (εντατικές προπονήσεις, πίεση από το τεχνικό επιτελείο, τους οπαδούς, τη διοίκηση για νίκες, που θα φέρουν τα παχυλά συμβόλαια κοκ), με μοιραίες όμως συνέπειες πολλές φορές για τους ποδοσφαιριστές, που δεν αφορούν μόνο θανάτους αλλά και σε αρκετές περιπτώσεις νευρική και ψυχική κατάπτωση του αθλητή, με επόμενο βήμα τον αλκοολισμό, τη χρήση ναρκωτικών, την περιθωριοποίηση...
Ευθύνες ίσως έχουν και πολλοί αθλητές, που στο κυνήγι της καλής μεταγραφής, μετέρχονται μεθόδων και μέσων που αντί να τους αποφέρουν χρήμα και φήμη, τους οδηγούν βήμα-βήμα στη βιολογική και ψυχολογική καταστροφή: ντόπινγκ, νταραβέρια με ιατρικά και παραϊατρικά κυκλώματα(χωρίς ΚΑΙ ΤΟ ΤΟΝΙΖΩ καμιά εμπλοκή της ομάδας τους).
Πιστεύω όμως ότι αποτελούν δευτερογενείς παράγοντες ανάλυσης σε σχέση με τον κύριο και πρωτογενή: το σφιχταγκάλιασμα της κοινωνίας του ποδοσφαίρου με τη βιομηχανία του θεάματος.
Αυτό δείχνει άλλωστε και η πορεία αυτής της στοργικής, αλλά συνάμα και μοιραίας σχέσης.
Το πάλαι ποτέ Κύπελλο Πρωταθλητριών, όπου συμμετείχαν οι πρωταθλήτριες και μόνο ομάδες της κάθε χώρας, «μεταλλάχθηκε» στο σημερινό Τσάμπιονς Λιγκ, όπου πέρα από την πρωταθλήτρια κάθε χώρας μπορούν να συμμετάσχουν μέχρι και τρεις ακόμα ομάδες από την ίδια χώρα (ανάλογα με την κατάταξή τους στην ειδική βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ).
Το παλιό Κύπελλο Εκθέσεων, μετονομάστηκε σε Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και εσχάτως σε Γιουρόπα Καπ, με τους πρώτους αγώνες να γίνονται αρχές…Ιουλίου!
Μια διοργάνωση που θα ήταν πιο ειλικρινές να ονομαζόταν «Τσάμπιονς Λιγκ Νο 2».
Το Κύπελλο Κυπελλούχων συγχωνεύτηκε με το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και έτσι η Κυπελλούχος ομάδα κάθε χώρας θα συμμετέχει στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.
Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των εξελίξεων και «μεταλλάξεων»;
Μα τι άλλο πέρα από τη δημιουργία ενός «σούπερ μάρκετ» τηλεοπτικών δικαιωμάτων, διαφημιστικών πακέτων, χορηγιών και πάει λέγοντας.
Ένας οικονομικός ντετερμινισμός (και) στον αθλητισμό που τείνει όμως να παραμορφώσει και στο τέλος να ακυρώσει την ανθρωπιστική και χρήσιμη πλευρά του, το στοιχείο της έκπληξης, της ωραίας αθλητικής προσπάθειας, της μαγικής ντρίπλας που θα ξεσηκώσει τους θεατές, του «ευ αγωνίζεσθε», του ποδοσφαιριστή που θα αποβληθεί από τον διαιτητή και θα του δώσει το χέρι του (ας κάνει μια παρόμοια ενέργεια σαν κι αυτή του Ρότσα ένας σύγχρονος ποδοσφαιριστής: μέχρι και προδότη μπορεί να τον αποκαλέσουν οι οπαδοί της ομάδας του!).
Που είναι πια αυτή η ιδιότυπη μαγεία του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα;
Που πάνε οι εποχές εκείνες που οι οπαδοί των ομάδων έβλεπαν τους αγώνες χωρίς διαχωριστικές ζώνες και πάνοπλους αστυνομικούς;
Οπαδοί μάλιστα που έχουν μετατραπεί σε αφιονισμένους ταύρους, σε ιδιότυπα αθλητικά «τάγματα εφόδου», σε οπαδούς – μονομάχους έτοιμους να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλον στα «ραντεβού του θανάτου», οπαδοί που κάθε άλλο παρά για να παρακολουθήσουν μια αθλητική αναμέτρηση πάνε στα γήπεδα…
Κι ας μοιράζονται την υπόλοιπη εβδομάδα το ίδιο γραφείο, την ίδια αγωνία για το εργασιακό τους μέλλον, ας αμείβονται με ένα μεροκάματο του τρόμου!
Ναι λοιπόν: Τηλεόραση και αθλητισμός έχουν δυστυχώς μια σχέση στοργής, μα συνάμα και μοιραία, έχουν σφιχταγκαλιαστεί τόσο που πάνε να στραγγαλίσουν την ουσία: το θέαμα ως στιγμή και όχι ως προϊόν, τη μαγεία ως στιγμιότυπο κι όχι ως ριπλέι, τον ανταγωνισμό ως ευγενή άμμιλα και ευ αγωνίζεσθαι και όχι ως ανταγωνισμό της μορφής homo homini lupus (άνθρωπος ανθρώπω λύκος).
Τους αθλητές ως προσωπικότητες που έχουν κάτι ιδιαίτερο να δείξουν, που έχουν την δυνατότητα να εκτυλίξουν στον αγωνιστικό χώρο τα ιδιαίτερα χαρίσματά τους, που θα μαγέψουν με αυτά τον θεατή και όχι ως γρανάζια μιας καλοδουλεμένης μεν μηχανής, αλλά που θυσιάζουν τα ατομικά τους χαρίσματα για χάρη της ομάδας, θυσιάζοντας όμως έτσι και το θέαμα.
Ο αθλητής θα πρέπει να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να προσφέρει τις υπηρεσίες του για το καλό της ομάδας. Αυτό δεν είναι φυσικά κακό, αλλά όταν γίνεται αυτοσκοπός, η προσωπικότητά του ως αθλητή (και ως ανθρώπου) πάει περίπατο!
Το θέαμα καθαυτό δεν ενδιαφέρει τη βιομηχανία ΜΜΕ – αθλητισμού, αλλά ως περιτύλιγμα, ως κάτι που μπορεί να προκύψει ως ενδεχόμενο, αλλά, βρε αδερφέ, ας πάρει τη νίκη ή την πρόκριση η ομάδα, να προκριθεί στους «χρυσοφόρους» ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και ας μη βλέπεται στο γήπεδο!
Έτσι μπήκαν στη ζωή μας φράσεις όπως «επαγγελματική εμφάνιση», «επαγγελματική νίκη».
Οι ομάδες πια δεν προετοιμάζονται τα καλοκαίρια για να προσφέρουν θέαμα, αλλά για έναν μαραθώνιο δεκάδων αγώνων, όπου βασικό ζητούμενο είναι η αντοχή και η φρεσκάδα.
Οι προπονήσεις είναι όλο και πιο δυνατές και σκληρές, τα διαλλείματα όλο και πιο μικρά.
Ο αθλητής έτσι «τυποποιείται», πρεσάρεται και στο τέλος αλλοτροιώνεται.
Πίεση, άγχος, ένταση, που δεν μετρούνται από τα ιατρικά εργαστήρια.
Και οι συνέπειες είναι γνωστές: όχι μόνο θάνατοι, αλλά και κατεστραμμένες και αλλοτροιωμένες προσωπικότητες (περιπτώσεις Μπεστ, Γκασκόιν, Αντριάνο, Λοκό της Παρί Σ.Ζ. – πού είχε πετύχει και τρία γκολ εναντίον της ΑΕΚ το 1997 στο…αείμνηστο Κύπελλο Κυπελλούχων).
Και όλα αυτά για το χρήμα που θα αποφέρουν τα τηλεοπτικά δικαιώματα τα διαφημιστικά πακέτα και οι χορηγοί.
Οι χορηγοί που ενίοτε έχουν λόγο ακόμα και για τις συνθέσεις των ομάδων, όπως έγινε το 1998 με την Εθνική Βραζιλίας και την απαίτηση να είναι στο αρχικό σχήμα της ομάδας ο πολυδιαφημισμένος Ρονάλντο, έστω κι αν αυτός ήταν ανέτοιμος και με επιληπτική κρίση (έτσι λεγόταν τουλάχιστον) πριν από την έναρξη του τελικού με τη Γαλλία!
Έχουμε λοιπόν μια ωραία, αλλά και μοιραία σχέση του αθλητισμού και της τηλεόρασης, μια σχέση όμως που μεταλλάσει τον πρώτο και γιγαντώνει την δεύτερη.
• Που κάνει τον πρώτο και ιδιαίτερα τον δικαίως ανακηρυγμένο ως βασιλιά του – το ποδόσφαιρο – να χάνει σταδιακά τη λάμψη του και να γίνεται ετερόφωτο από τη λάμψη των προβολέων της δεύτερης (της τηλεόρασης) και περιτύλιγμα των χορηγιών και των διαφημιστικών πακέτων.
• Που μετατρέπει τους βασικούς πρωταγωνιστές, τους ποδοσφαιριστές σε «κρέας για τα κανόνια», σε μέσα που αγιάζουν τους σκοπούς των κερδών και επιτρέπει όλο και λιγότερο την ανάδειξη των ιδιαίτερων χαρισμάτων τους στους αγωνιστικούς χώρους, αναδύοντας ταυτόχρονα άλλες πιο σκοτεινές πτυχές της προσωπικότητάς τους, αν δεν τους σκοτώνει κιόλας «σαν τα σκυλιά» στα γήπεδα και τα προπονητικά κέντρα.
• Που μετατρέπει τους απλούς φιλάθλους σε παθητικούς τηλεθεατές του καναπέ, όταν δεν μετατρέπουν οι ίδιοι τα γήπεδα και τις καφετέριες σε αρένες, έτοιμοι ο ένας να βγάλει τα μάτια του άλλου για ένα σφύριγμα του διαιτητή στο κέντρο του γηπέδου.
Κι αυτά με φόντο την ευρύτερη κρίση, όχι μόνο οικονομική, όχι μόνο κοινωνική, αλλά και κρίση αξιών (για κατάπτωση όλων των αξιών έγραφε ο Γερμανός Κοινωνιολόγος Μαξ Σέλερ, για «ιζηματοποίηση» της κοινωνίας μιλούσε ο αείμνηστος δημοσιογράφος Κώστας Καλλιγάς).
Ο αθλητισμός όμως και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο, επιβίωσε του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (στα χαρακώματά του μάλιστα μέσω μιας μπάλας έγινε ολόκληρη εκεχειρία!), πέρασε αλώβητο τη μεγάλη κρίση του 1929-32 και συμβόλισε όσο κανένα άλλο σπορ την ανασυγκρότηση από τα συντρίμμια του Β’ παγκοσμίου πολέμου με το θαύμα της Βέρνης το 1952 από την Δυτική Γερμανία!
Θα γλυτώσει όμως την ασφυξία και τον στραγγαλισμό του τελικά από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της λεγόμενης «βιομηχανίας του ελεύθερου χρόνου» που θέλει να του αρπάξει όλη τη λάμψη, όλη τη μαγεία που προσφέρει ως «παιγνίδι χωρίς σύνορα» και ως παγκόσμια «θρησκεία χωρίς απίστους», όπως είναι και οι τίτλοι δυο υπέροχων βιβλίων - με συγγραφείς καταξιωμένους Έλληνες δημοσιογράφους – που διάβασα πρόσφατα;
Ο χρόνος θα δείξει….

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009

Η αφή τής Ολυμπιακής φλόγας και ο Χίτλερ

Πάντα επίκαιρο, αναφορικά με τους κάθε λογής αντιορθόδοξους αρχαιολάτρες, αλλά και πολλούς αρχαιολάτρες με ορθόδοξο προσωπείο (Λιακόπουλος, Α.Γεωργιάδης κλπ.)
Χ.Α.

πηγή: www.oodegr.gr

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου. Δημοσιεύθηκε στο Βήμα, Κυριακή 15-2-2004.

Δεν θα υπήρχε πρόβλημα από μια Χιτλερική ανακάλυψη όπως η αφή τής Ολυμπιακής φλόγας, αν τοποθετείτο σε Χριστιανικές βάσεις. Όμως οι βέβηλες προσευχές σε αρχαίους δαίμονες, δείχνουν εμφανώς ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν έχει τεθεί σε νέα βάση. Οι Χιτλερικές αυτές καταβολές εξακολουθούν να είναι βλάσφημες.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αρχίζουν ουσιαστικά με την αφή της Ολυμπιακής φλόγας που γίνεται στην αρχαία Ολυμπία και μεταφέρεται με αθλητές στον χώρο τέλεσής τους. Εφέτος, όπως έχει γραφή στον Τύπο, η αφή της Ολυμπιακής φλόγας θα γίνει επισήμως στην αρχαία Ολυμπία, παρουσία των μελών της ΔΟΕ και των αρχών της Ελληνικής Πολιτείας την 25η Μαρτίου, η δε εθνική εορτή θα μεταφερθή την επομένη ημέρα ήτοι την 26η Μαρτίου.
Θα ήθελα στην συνέχεια να αναφερθώ πολύ σύντομα στην ιστορία και το νόημα της αφής της Ολυμπιακής φλόγας.
Η σύνδεση των Ολυμπιακών Αγώνων με την αφή της Ολυμπιακής φλόγας έγινε για πρώτη φορά το 1936, με την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στο Βερολίνο και τέθηκε μέσα στους σκοπούς και τις επιδιώξεις του ναζισμού. Υπάρχουν πολλά στοιχεία για το θέμα αυτό.
Κατ’ αρχάς πρέπει να αναφερθή μια εισήγηση που έγινε κατά την 16η Σύνοδο στην αρχαία Ολυμπία από τον Καθηγητή Νικόλαο Νησιώτη, που ήταν Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας και έγινε μέλος της ΔΟΕ, με τίτλο «Ολυμπισμός και Θρησκεία». Στην εισήγηση αυτή ο αείμνηστος Καθηγητής αφ’ ενός μεν κατακρίνει ως υπερβολή την ταύτιση μεταξύ Ολυμπισμού και Θρησκείας και την παρουσίαση «του Ολυμπισμού σαν θρησκευτικής ιδεολογίας» που παρατηρήθηκε από την αρχή της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων, σύμφωνα με την οποία «η ολυμπιακή ιδέα είναι Θρησκεία με Εκκλησία, δόγμα, λατρεία... αλλά κυρίως με θρησκευτικό συναίσθημα», γι’ αυτό και γινόταν λόγος για «religio athletae» (Κουμπερτέν), αφ’ ετέρου δε διαχωρίζει τον ολυμπισμό από την θρησκεία και δέχεται την άποψη ότι ο ολυμπισμός πρέπει να παραμείνη ως μια ωραία ιδεολογία «πού εμπνέει την αδελφωσύνη μεταξύ των λαών», η δε θρησκεία «θά υπενθυμίζει στον Ολυμπισμό, ότι το θέμα της αδελφωσύνης των λαών είναι ευρύτερο, βαθύτερο και δυσκολότερο από ό,τι φαίνεται».
Στην εισήγηση αυτή όμως, μεταξύ των άλλων, εκτίθεται και η άποψη μερικών που θεωρούν τον ολυμπισμό ως Θρησκεία και οι οποίοι «ωρισμένες "τελετές" που γίνονται στην έναρξη των ολυμπιακών αγώνων, η χρησιμοποίηση της ολυμπιακής φλόγας μέσα σ’ ένα περιβάλλον κάποιου μυστικισμού» εκλαμβάνουν ως μια «έντονη θρησκευτική εμπειρία» Ο Δρ. Henri Pouret, Μέλος της Ακαδημίας αθλητισμού της Γαλλίας κατά τις εργασίες της 15ης Συνόδου στην αρχαία Ολυμπία ανέπτυξε το θέμα «η ολυμπιακή φλόξ» και εξέθεσε τις απόψεις του για τον μύθο, την ιστορία και τον συμβολισμό της Ολυμπιακής φλόγας. Ως προς τον μύθο αναφέρθηκε στον Προμηθέα που έκλεψε το ιερόν πυρ και το μετέφερε στην γή.
Ως προς την ιστορία σαφώς προσδιορίζει ότι η Ολυμπιακή φλόγα για πρώτη φορά συνδέθηκε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν επί Χίτλερ στο Βερολίνο το 1936 και ήταν δημιούργημα του Δρ. Karl Diem, Προέδρου και Γραμματέως των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου, με την έγκριση του Ιωάννου Κετσέα, μέλους της Διεθνούς Επιτροπής για την Ελλάδα. Για πρώτη φορά πραγματοποιήθηκε η αφή της Ολυμπιακής φλόγας γι’ αυτούς τους αγώνες. Ως προς τον συμβολισμό της Ολυμπιακής φλόγας κάνει λόγο για τον ενθουσιασμό του Πιέρ ντέ Κουμπερντέν για την ιδέα αυτή, ο οποίος είχε μια αδυναμία στους συμβολισμούς, και υποστηρίζει ότι η Ολυμπιακή φλόγα είναι συνδετικό σημείο μεταξύ των παλαιών και συγχρόνων αγώνων και συνιστά την ανανέωση των Ολυμπιακών Αγώνων που αντλούν την δύναμη από τους αρχαίους. Η Ολυμπιακή φλόγα, λέγει, «είναι για όλους τους ανθρώπους που έχουν καλήν θέλησιν, μία εικόνα ειρηνοποιήσεως και ανυψώσεως».
Ο Γερμανός Δρ. Norbert Mόller Καθηγητής Πανεπιστημίου στην 16η Σύνοδο στην Ολυμπία ανέπτυξε το θέμα της Ολυμπιακής ιδέας σύμφωνα με τον Coubertin και τον Karl Diem και υποστήριξε ότι για τον Κουμπερτέν «οι Ολυμπιακοί δεν ήταν παρά το θεσμικό πλαίσιο της πραγματοποιήσεως των ανθρωπομορφικών του αντιλήψεων, που ονόμαζε στην αρχή Ολυμπιακή Ιδέα, και μετά το 1912, Ολυμπισμό. Η ιδέα αυτή είχε σαν σκοπό να συγκεντρώση όσον το δυνατόν περισσοτέρους ανθρώπους μέσα σε μια Ολυμπιακή Κίνηση». Μάλιστα ο Diem διαμόρφωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936, σύμφωνα με τις απόψεις του Κουμπερντέν «γιά να δείξει στο κοινό, πέρα του ανταγωνισμού, τον παιδαγωγικό ρόλο της Ολυμπιακής ιδέας. Το πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα υπήρξε η μεταφορά της Ολυμπιακής Φλόγας από την Ολυμπία στο Βερολίνο, που πραγματοποιήθηκε με τον συνάδελφο και αγαπητό του φίλο Ιωάννη Κετσέα, τότε γενικό γραμματέα της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων της Ελλάδος».
Επειδή η Ολυμπιακή φλόγα καθιερώθηκε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936, μπορούμε να θυμηθούμε την ανάλυση που κάνει και αυτού του γεγονότος ο Κυριάκος Σιμόπουλος, αφού, όπως είναι γνωστόν, ο Χίτλερ συνέδεσε την ολυμπιακή ιδέα με την ναζιστική ιδέα. Στο Βερολίνο η σημαία με τους ολυμπιακούς κύκλους συνδέθηκε με την «σβάστικα» του ναζισμού, μάλιστα δε η γαλλική εφημερίδα Paris Soir χαρακτήρισε την Ολυμπιάδα που διοργάνωσε ο Χίτλερ ως «θρησκευτική λειτουργία». Γράφει δε ο Σιμόπουλος: “Η Ολυμπιακή φλόγα ωραιοποιούσε το τυραννικό καθεστώς. Και παντού κυριαρχούσε το σύνθημα "η Γερμανία υπεράνω όλων στον κόσμο"»
Ο Καθηγητής π. Γεώργιος Μεταλληνός σε εισήγησή του που έκανε σε Συνέδριο της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος αναφέρθηκε και στην αφή της Ολυμπιακής φλόγας και χρησιμοποιώντας σχετική βιβλιογραφία έκανε λόγο για την σύνδεση του Γ/ Ράϊχ «μέ μια Ναζιστική εκδοχή του αρχαιοελληνικού πνεύματος και μάλιστα του σπαρτιατικού», η «δε "φλόγα", με όλο το γνωστό ειδωλολατρικό συμβολισμό που της απέδιδε ο εθνικοσοσιαλισμός, "ένωσε" χάρη σε μια αλυσίδα ευρώστων σωμάτων, την αρχαιοελληνική κοιτίδα με την πρωτεύουσα του Γ/ Ράϊχ».
Σήμερα η αφή της Ολυμπιακής φλόγας συνδέεται περισσότερο με την εμπορική εκμετάλλευση σε συνδυασμό με την αναβάθμιση των Ολυμπιακών Αγώνων. Τουλάχιστον πρέπει να γνωρίζουμε την ιστορία και αυτή η γνώση θα μας απαλλάξη από προκαταλήψεις και ιδεολογικές αγκυλώσεις που είναι μεταπρατικές και ξένες προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την παράδοση του τόπου μας.

To Άγιον (αμαρτωλόν;) Όρος

Μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη για το "Περιβόλι της Παναγιάς", αφιερωμένη στους αιώνιους πολέμιους του Αγίου Όρους...
Χ.Α.

πηγή: www.oodegr.gr

Του Θανάση Θ. Νιάρχου
Αναδημοσίευση από "ΤΑ ΝΕΑ" 25/9/2008:

Δεν υπάρχει περίπτωση να βάλεις το χέρι σου στη φωτιά και να μην καείς. Η μόνη περίπτωση να γίνει το θαύμα και να μην καείς, είναι να είσαι απροσχημάτιστα και αφτιασίδωτα ειλικρινής. Τα σχόλια, κακεντρεχή ή καλόπιστα, η οργή και ο θυμός, η ειρωνεία ακόμη του μικροαστού, του εργάτη, του διανοούμενου, που στο άκουσμα των λέξεων «Άγιον Όρος» απαντά με ένα ύφος «εγώ ξέρω τι συμβαίνει εκεί ψηλά», είναι απλά πασατέμπος για να περνάει η ώρα. Γιατί κανείς Κώστας, Παύλος, Γιώργος, Μήτσος, Ισίδωρος ή Εφραίμ, δεν μπορεί να συκοφαντήσει ή να διακινδυνεύσει το Άγιον Όρος εξαιτίας του. Το Άγιον Όρος δεν είναι τα βιβλία του Κωνσταντίνου Τσάτσου, του Θέμου Κορνάρου, του Τάκη Παπατσώνη, του Γιώργου Θεοτοκά, του Χρήστου Μαλεβίτση, η τεράστια βιβλιογραφία γι' αυτό, ελληνική και διεθνής. Καλά και άγια όλα αυτά, αλλά βαραίνουν ως ένα πούπουλο στη ζυγαριά που γέρνει ασήκωτη όταν στον δεύτερο δίσκο της βάζεις την προσευχή ενός άγνωστου μοναχού. Το Άγιον Όρος δεν είναι ούτε ο πρίγκιπας Κάρολος, ούτε ο σκηνοθέτης Βιμ Βέντερς, ούτε όσοι άλλοι σπουδαίοι και διάσημοι το έχουν επισκεφτεί ή πρόκειται να το επισκεφτούν. Χίλια σαράντα πέντε χρόνια ιστορίας του Αγίου Όρους δεν ξετινάζονται και δεν ξεπουλιούνται (δεν συμφέρει κανέναν μας) οτιδήποτε κι αν ήθελε συμβεί. «Μα δεν είναι σκάνδαλο και μάλιστα πρώτου μεγέθους αυτά που συνέβησαν με τη Μονή Βατοπαιδίου;», θα σας ρωτήσουν. Σκάνδαλο πρώτου μεγέθους και μάλιστα στη νιοστή. Αλλά όταν ο σκύλος σας κατουράει στο σαλόνι του σπιτιού σας δεν γκρεμίζετε το σπίτι ολόκληρο, καθαρίζετε το μέρος όπου κατούρησε. Με το ίδιο υλικό -τις λέξεις- που γράφεται ένα αριστούργημα, για παράδειγμα οι «Αδελφοί Καραμάζοφ», με το ίδιο υλικό γράφεται και ένα μυθιστόρημα «πορνό». Δεν σημαίνει ότι θα καταργήσουμε τις λέξεις, για να καθαρίσουμε τη λογοτεχνία από τις «πορνό» σελίδες. Το Άγιον Όρος (μαζί, αν επιμένετε, με τα σκάνδαλα που έχουν συμβεί και ενδέχεται να αγνοούμε) είναι επίσης τα εκατομμύρια ώρες προσευχής των μοναχών που τα κόκαλά τους ασπρίζουν στα οστεοφυλάκια, ενώ ανώνυμοι παρέμεναν και τα χρόνια που ασκούνταν και προσεύχονταν.

Tην ιερότητα που εκπέμπει το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου δεν τη συνειδητοποιούμε χάρη στα ερείπια ή τους πρωταγωνιστές της. Τόσο τα πρώτα όσο και τους δεύτερους τους έχουμε γνωρίσει και τους γνωρίζουμε ή θα τους γνωρίσουμε στο μέλλον. Την ιερότητά του τη συνθέτει (ας το σκεφτούμε λίγο) η φωνή των γυναικών και των ανδρών του Χορού, που παραμένουν άγνωστοι την ίδια στιγμή που λειτουργούν, και είναι αυτό που κάνει αμεσότερη την παραπομπή και τη σύνδεσή τους με το αρχαίο πλήθος. Η ανωνυμία είναι που δίνει βάθος στα πράγματα, τα εξαγιάζει. Η επωνυμία τα συκοφαντεί, εν μέρει ή απολύτως, και τα διαφθείρει, γιατί φαίνεται να έχει υποφέρει κανείς (αν έχει υποφέρει), για να γίνει γνωστός. Όσοι λιγότεροι γνωρίζουν πως βασανίζεσαι, ή και κανένας, τόσο μεγαλώνουν οι πιθανότητες, όχι βέβαια να αγιάσεις, αλλά να σωθείς.

Tο Άγιον Όρος είναι η εν ζωή απόδειξη ότι το τρομερό αίσθημα για τη μετά θάνατον ανωνυμία, αντί να πανικοβάλλει, μπορεί να βιώνεται γαλήνια, μεταβάλλοντας το αναπόφευκτο σε ελεύθερη επιλογή. Με τους μοναχούς να τους γνωρίζουμε με το μικρό τους όνομα, όπως έναν γλύπτη ή έναν ζωγράφο, στην πρώτη σειρά του ενδιαφέροντος (και λόγω σκανδάλου βέβαια), το «Φολί Μπερζέρ» είναι ασφαλώς πολύ πιο αθώο. Έκανε το ολέθριο σφάλμα ο ηγούμενος της Βατοπαιδίου να πει πως χρειάζεται τα χρήματα για τα κτίρια της μονής. Αν το Άγιον Όρος, σε όλη του την έκταση, έχει στοιχειώσει και συντηρείται επί χίλια σαράντα πέντε χρόνια χάρη στην προσευχή, τα κτίρια ακόμα και να καταρρεύσουν, δεν πρόκειται να προκληθεί η ελαχιστότερη ζημιά. Με τα κτίρια να ανθίζουν και να λουλουδίζουν (με τέτοιον τρόπο μάλιστα συντηρημένα) ως ένας επισκέψιμος αρχαιολογικός χώρος, όπως έλεγε και ο Αλέξης Μινωτής «η προσευχή αντί να μακραίνει αυθορμήτως, θα κονταίνει απελπιστικά». Υπάρχουν βέβαια οι εκκλησίες για τη μακάρια, απενοχοποιημένη και διακοπτόμενη προσευχή. Το Άγιον Όρος υφίσταται χάριν της «παρανομίας» και της ποιητικής αυθαιρεσίας της συνεχούς προσευχής.

Όπως το έγραψε, άλλωστε, ωραιότατα σε ένα νεανικό του ποίημα ο Κωστής Παλαμάς για έναν μοναχό "Την έστησες την σκήτη σου στο ξερόβραχο απάνου/ κι έζησες εκεί/ κάτου από τον ολόβαθο τον ουρανό, μονάχος/ με την προσευχή. / Στην πέτρα απάνου ακούμπαγες. Περνάν τα χρόνια. Φέγγει/ μέσα σου ο Θεός./ Με το ιερό σου άγγιγμα βαθούλωσε κι ο βράχος/ κι έγινε ναός. "


Ο Θανάσης Θ. Νιάρχος είναι ποιητής, συνεκδότης του περιοδικού «Η Λέξη».

Mετάγγιση αίματος: Επιτρέπεται;

πηγή: www.oodegr.gr

Η μελέτη αυτή, έχει σκοπό να πληροφορήσει κάποιους ανθρώπους να πάρουν τη σωστή απόφαση, όταν βρεθούν σ' ένα δίλημμα από το οποίο εξαρτάται η ζωή η δική τους, ή τών παιδιών τους.
• Τα επιχειρήματα τής εταιρίας Σκοπιά
• Μόλυνση ή θάνατος;
• Γιατί δεν έπρεπε ο Νώε να τρώει αίμα;
• Η λέξη "απέχετε" τής αποστολικής συνόδου
• Η αυστηρότητα τής απαγόρευσης
• Ο λόγος τής απαγόρευσης τής συνόδου


Ένα σημαντικό ζήτημα, που για κάποιους ανθρώπους ίσως αποδειχθεί θέμα ζωής ή θανάτου, μας αναγκάζει να ασχοληθούμε με αυτό το (κατά τα άλλα) αμελητέο δογματικό θέμα. Ο λόγος, είναι ότι η ηγεσία τών αυτοαποκαλουμένων ΄΄Μαρτύρων τού Ιεχωβά΄΄, διδάσκει ότι η μετάγγιση αίματος απαγορεύεται από τους Χριστιανούς, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει το θάνατό τους!
Στη συνέχεια, θα αποδείξουμε πως η θέση τής Αγίας Γραφής είναι πολύ διαφορετική, και συνεπώς η ηγεσία τής εν λόγω οργάνωσης, φέρει ενοχή αίματος για τους οπαδούς της που τυχόν πέθαναν, θέλοντας να κρατήσουν την ακεραιότητα τής πίστης τους απέναντι στο Θεό.

Τα επιχειρήματα τής εταιρίας Σκοπιά
Με λίγα λόγια, η θέση τής εταιρίας Σκοπιά, είναι η εξής:
΄΄Οι (λεγόμενοι) ΄΄Μάρτυρες τού Ιεχωβά΄΄, αν και διδάσκουν ότι η μετάγγιση είναι επικίνδυνη για λόγους υγείας από μολύνσεις, δεν απαγορεύουν το αίμα γι' αυτό το λόγο. Οι λόγοι είναι καθαρά δογματικοί. Από την αρχή, ο Θεός έδειξε την απέχθειά του για τη χρησιμποίηση τού αίματος ως τροφή, όταν έδωσε στο Νώε την εντολή να μη φάνε ΄΄κρέας με το αίμα του΄΄. (Γένεσις 9/θ΄ 4).
Εφ' όσον ο Νώε ήταν προπάτοράς μας, η απαγόρευση ισχύει και για εμάς. Αιώνες μετά, ο Θεός έδειξε ότι η απαγόρευση ίσχυε ακόμα, όταν απαγόρευσε στους Ισραηλίτες και όσους ζούσαν ανάμεσά τους, να τρώνε αίμα. (Λευϊτικό 17/ιζ΄ 10 - 14).
Και στους Χριστιανούς όμως, έδειξε ότι αυτό απαγορεύεται, όταν στην Αποστολική Σύνοδο (στις Πράξεις 15/ιε΄ 20,28,29), δόθηκε εντολή ΄΄να απέχουν από αίμα, και πνιχτό, και ειδωλοθύτων, και πορνείας΄΄. Το εδάφιο δεν λέει απλά ΄΄να μην τρώνε΄΄, αλλά ΄΄να απέχουν΄΄, που σημαίνει, ότι δεν πρέπει να το βάζουν καθόλου στο σώμα τους, όπως δεν θα έπρεπε να βάζει στο σώμα του οινόπνευμα, εκείνος που θα του το απαγορεύσει ο γιατρός. Και φυσικά, αν κάποιος βάλει κάτι απαγορευμένο στις φλέβες του, δεν απέχει! Δεν επιτρέπεται να συντηρείς τη ζωή σου με αίμα, ούτε τρεφόμενος με αυτό από το στόμα, ούτε από τις φλέβες.΄΄

Μόλυνση ή θάνατος;
Ας δούμε όμως προσεκτικά τα επιχειρήματα αυτά, για να εντοπίσουμε τα λογικά και δογματικά σφάλματα αυτής τής οργάνωσης, σε σχέση με το αίμα:
Βεβαίως το αίμα είναι επικίνδυνο σε κάποιες μεταγγίσεις, αλλά όταν η ζωή κινδυνεύει, και δεν υπάρχει άλλη εναλακτική θεραπεία, τότε θα ήταν παράλογο να σκεφθούμε τους κινδύνους από ηπατίτιδα, AIDS, ή άλλες μολύνσεις. Τότε, επιβάλλεται η άμεση σωτηρία τού ασθενούς.

Ο λόγος τής απαγόρευσης στο Νώε να τρώει αίμα
Είναι όμως Χριστιανικό κάτι τέτοιο;
Ας αρχίσουμε από τον καιρό τού Νώε. Μία προσεκτική ανάγνωση τού εδαφίου, θα μας αποκαλύψει το λόγο για τον οποίο ο Θεός απαγόρευσε στο Νώε τη βρώση αίματος.
Το εδάφιο Γένεσις 9/θ΄ 4 λέει τα εξής: ΄΄κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει΄΄.
Παρατηρούμε, ότι το αίμα είναι σύμβολο τής ζωής, συνεπώς πρέπει να έχουμε γι' αυτό τον απαραίτητο σεβασμό. Όμως, είναι άραγε συνετό και ευπρόσδεκτο στο Θεό, (σε περίπτωση κινδύνου), να θυσιάσουμε την ίδια τη ζωή για χάρη τού συμβόλου της; Τι είναι ιερότερο τη στιγμή εκείνη; η ζωή, ή το σύμβολό της; Τι θα θυσιάζαμε, τη σημαία ή τη χώρα μας;
Γιατί όμως ο Θεός απαγορεύει τη βρώση αίματος μαζί με το κρέας;
Εφ' όσον ο Θεός είναι ο δοτήρας τής ζωής, (Ιώβ 33/λγ΄ 4), και ΄΄η γη το υποπόδιο τών ποδών του΄΄, (Πράξεις 7/ζ΄ 49), χύνοντας στη γη ο Νώε το αίμα, το σύμβολο τής ζωής τού ζώου, είναι σαν να του λέει: ΄΄Θεέ μου, εγώ χρησιμοποιώ το κρέας τού ζώου για να συντηρήσω τη ζωή μου, (όπως μου επέτρεψες), όμως η ζωή του ανήκει σ' εσένα. Χύνω λοιπόν το αίμα του, (το σύμβολο τής ζωής του) στη γη, στα πόδια σου, δείχνοντάς σου έτσι ότι αναγνωρίζω την αποκλειστική εξουσία σου πάνω στη ζωή του΄΄.
Η απαγόρευση τού αίματος λοιπόν, δεν γίνεται για κανέναν άλλο λόγο, παρά μόνο για τη συμβολική αυτή αποδοχή τής εξουσίας τού Θεού, πάνω στη ζωή τού πλάσματός του, που είναι πλέον νεκρό.
Όταν όμως γίνεται μετάγγιση, ο δότης τού αίματος, δεν είναι νεκρός! Ζει ακόμα, και ενώ διατηρεί ακόμα τη ζωή του, δίνει λίγο από το αίμα του, για να διατηρήσει και τη ζωή τού αδελφού του. Εφ' όσον όμως ζει ακόμα, δεν τίθεται θέμα επιστροφής τής ζωής του στο υποπόδιο τού Θεού. Την ζωή του την έχει ακόμα! Δεν τίθεται λοιπόν και θέμα απαγόρευσης για τη μετάγγιση αίματος.
Το ίδιο συμβαίνει, και με τα σημεία τού Μωσαϊκού Νόμου, όπου απαγορεύεται η βρώση αίματος, και που έπρεπε να χύνεται στη γη, πριν τη βρώση τού ζώου, ή πριν από τη θυσία.

Η λέξη: ΄΄απέχετε΄΄ τής αποστολικής συνόδου
Τι θα πούμε όμως για την Καινή Διαθήκη; Τι ενοούσε η απόφαση τών αποστόλων, όταν επέβαλαν την ΄΄αποχή΄΄ από το αίμα; Μιλούσαν μόνο για βρώση, ή χρησιμοποιήθηκε η λέξη με απόλυτο τρόπο;
Η Εταιρία Σκοπιά, πιστεύει ότι η λέξη, χρησιμοποιείται με απόλυτο τρόπο, και σημαίνει: ΄΄κρατώ απόσταση΄΄ από το αίμα.
Αν είναι έτσι, πράγματι η μετάγγιση, θα έπρεπε να απαγορεύεται. Αν όμως η λέξη χρησιμοποιήθηκε με απόλυτο τρόπο, ένας ΄΄Μάρτυρας τού Ιεχωβά΄΄, δεν θα έπρεπε να γίνεται χασάπης! Ένας χασάπης, δεν απέχει από το αίμα! ΄΄Απέχω΄΄, σημαίνει κρατώ απόσταση! Δηλαδή, ούτε καν το αγγίζω!
Αν πάλι η λέξη δεν χρησιμοποιείται με αυτό τον απόλυτο τρόπο, μπορεί να σημαίνει μόνο τη βρώση, κι όχι τη μετάγγιση, δεδομένου ότι τότε που γράφτηκαν τα λόγια τών αποστόλων, δεν υπήρχε μετάγγιση, συνεπώς εννοούσαν μόνο τη βρώση.
Με αυθαιρεσία λοιπόν, η Εταιρία Σκοπιά ερμηνεύει τη λέξη: ΄΄απέχετε΄΄, απόλυτα για τη μετάγγιση, ενώ όχι απόλυτα, για το άγγιγμα τού αίματος, το οποίο επιτρέπει.
Γιατί όμως χρησιμοποιείται η λέξη ΄΄απέχετε΄΄, και όχι ΄΄μην τρώτε΄΄, αν εννοούσε μόνο τη βρώση;
Ο λόγος είναι, ότι η απαγόρευση μιλάει για τέσσερα πράγματα: ΄΄ειδωλόθυτα, πνικτά, αίμα, και πορνεία΄΄. Αν χρησιμοποιείτο η φράση: ΄΄μην τρώτε΄΄, δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνει την ΄΄πορνεία΄΄. Αν πάλι χρησιμοποιούντο οι φράσεις: ΄΄μη διαπράττετε΄΄, ή ΄΄μη συμμετέχετε΄΄, δεν θα ήταν ταιριαστό για τα τρία πρώτα. Έτσι, γίνεται σαφές, ότι η καταλληλότερη λέξη για να αναφερθούν και οι τέσσερεις αυτές απαγορεύσεις σε μία πρόταση, ήταν η λέξη: ΄΄απέχετε΄΄!
Η λέξη αυτή λοιπόν, χρησιμοποιήθηκε για καθαρά συντακτικούς λόγους, και εννοεί τη βρώση.
΄΄Μα το ίδιο δεν είναι αν πάρεις το αίμα μέσα σου από το στόμα, ή από τη φλέβα;΄΄ Ίσως ρωτήσει κάποιος.
Όχι! η διαφορά είναι τεράστια. Δεν είναι σαν το οινόπνευμα, που είτε το πάρεις από το στόμα, είτε από τη φλέβα, γίνεται τροφή για τον οργανισμό.
Το αίμα, όταν το πάρεις από το στόμα, γίνεται τροφή. Από τη φλέβα όμως, γίνεται ΄΄πιάτο΄΄! Η λειτουργία τού αίματος στη φλέβα, είναι να μεταφέρει στα κύταρα οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά. Δεν γίνεται το αίμα τροφή. Η μετάγγιση λοιπόν, είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από τη βρώση αίματος.

Η αυστηρότητα τής απαγόρευσης
Πόσο δεσμευτική όμως είναι η απαγόρευση τής βρώσης τού αίματος; Ας δούμε:
Στην ίδια απαγόρευση, αναφέρεται και η αποχή από ειδωλόθυτα. Άραγε, είναι αυτή μία απαγόρευση, για την οποία αξίζει ακόμα και να πεθάνεις;
Ο απόστολος Παύλος, ένας από τους αποστόλους που συμμετείχαν στην αποστολική σύνοδο που επέβαλε αυτή την απόφαση, σε άλλο σημείο τής Αγίας Γραφής λέει τα εξής:
Α΄ Κορινθίους 10/ι΄ 25 - 29: ΄΄Ότι πουλιέται στο χασάπη, τρώτε το, μη εξετάζοντας τίποτα για τη συνείδηση ...τρώγετε ότι βάζεται μπροστά σας, μη εξετάζοντας τίποτα για τη συνείδηση. Εάν όμως κάποιος σας πει: "Αυτό είναι ειδωλόθυτο", μη το φάτε, για εκείνον που το φανέρωσε, και για την συνείδηση... όχι τη δική σου, αλλά τού άλλου΄΄.
Παρατηρούμε το εξής εκπληκτικό: Αν και τα ειδωλόθυτα απαγορεύονται ρητά από τη Σύνοδο τών Αποστόλων, ο απόστολος Παύλος, επιτρέπει τη βρώση τους, αν αυτό δεν σκανδαλίζει κάποιον. Εκείνο δηλαδή που απαγορεύεται μαζί με το αίμα, η Αγία Γραφή αλλού το επιτρέπει! Πόσο μάλλον η μετάγγιση, που γίνεται όχι για ένα απλό γεύμα, αλλά για τη σωτηρία μιας ζωής!
Μάλιστα λέει ο απόστολος, να μην ελέγχουμε αν αυτό που τρώμε είναι ειδωλόθυτο! Αυτό είναι εντελώς αντίθετο από την πρακτική τής Εταιρίας Σκοπιά, που καλεί τους οπαδούς της, να ψάχνουν από πριν αν αυτό που τρώνε είναι πνιχτό, ή αν σε κάποια εγχείρηση θα χρησιμοποιηθεί αίμα.

Ο λόγος τής απαγόρευσης τής συνόδου
Ας δούμε όμως πιο προσεκτικά, το λόγο για τον οποίο απαγορεύτηκαν αυτά τα τέσσερα πράγματα από την Αποστολική Σύνοδο, και γιατί ο απόστολος Παύλος δεν τα τηρεί τόσο αυστηρά.
Αν προσέξουμε, θα παρατηρήσουμε ότι τα αποκαλεί ΄΄αναγκαία βάρη΄΄ (Πράξεις 15/ιε΄ 28). Γιατί άραγε, αν ΄΄οι εντολές τού Θεού δεν είναι βαρειές΄΄; (Α΄ Ιωάννου 5/ε΄ 3). Επίσης, λέει ότι ΄΄εκτός από αυτά τα τέσσερα αναγκαία΄΄, τα άλλα δεν απαγορεύονται (Πράξεις 15/ιε΄ 28). Δηλαδή, εκτός από το πνιχτό, την πορνεία, το αίμα και τα ειδωλόθυτα, όλα τα άλλα επιτρέπονται; Επιτρέπεται ο φόνος; Η κλοπή; Η βλασφημία; Φυσικά όχι! Τότε, γιατί το γράφει αυτό;
Από ποιον απαγορεύονται αυτά; Από το Μωσαϊκό Νόμο! Ας μην ξεχνάμε, ότι η Αποστολική αυτή Σύνοδος, έγινε για το πρόβλημα τής Περιτομής, δηλαδή, για το αν θα έπρεπε να περιτέμνονται κατά το Μωσαϊκό Νόμο οι εθνικοί. Αυτά τα τέσσερα πράγματα λοιπόν, είναι τα μόνα βάρη, στα οποία υποχρεούντο οι εθνικοί να τηρούν το Νόμο! Είναι τα μόνα πράγματα που ο Νόμος πρόσταζε να τηρούν οι μη Εβραίοι που ζούσαν ανάμεσά τους, σύμφωνα με το χωρίο Λευϊτικό 17/ιζ΄ 7 - 18/ιη΄.
Είναι ενδιαφέρον, ότι αν προσέξουμε τη σειρά με την οποία αναφέρονται τα τέσσερα απαγορευόμενα πράγματα, καταλαβαίνουμε ότι οι απόστολοι είχαν υπ' όψιν τους το Λευϊτικό κεφάλαια 17/ιζ΄,18/ιη΄, όταν επέβαλαν τις τέσσερεις αυτές απαγορεύσεις.
Όταν ο πρώτος Επίσκοπος Ιεροσολύμων ο Ιάκωβος μιλάει στο εδάφιο Πράξεις 15/ιε΄ 20, λέει από μνήμης τις τέσσερεις απαγορεύσεις: ΄΄να απέχωσι από τών μιασμάτων τών ειδώλων, και από τής πορνείας, και τού πνικτού, και τού αίματος΄΄.
Στο τέλος τής Συνόδου όμως, προφανώς είχαν ανοίξει το Νόμο στο Λευϊτικό, και είχαν διαβάσει τη σωστή σειρά, και έτσι στην τελική εντολή τα έγραψαν με την ίδια σειρά που τα διέταζε ο Μωυσής: ΄΄Να απέχητε από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού και πορνείας΄΄ (Πράξεις 15/ιε΄ 29). Αυτό φαίνεται και στο εδάφιο 21, όπου αναφέρεται ότι αυτά θα έπρεπε να τηρούνται, ΄΄επειδή σε κάθε πόλη, οι Εβραίοι έχουν συναγωγές, που διαβάζεται ο νόμος...΄΄ Συνεπώς, η απαγόρευση έγινε, όχι τόσο επειδή είναι κακό να φας ειδωλόθυτα ή αίμα ως Χριστιανός, αλλά για να μη σκανδαλιστούν οι Εβραίοι, και εμποδιστούν στην πορεία τους προς τον Χριστό!
Αυτός είναι και ο λόγος που ο απόστολος Παύλος, είναι τόσο χαλαρός στην εφαρμογή τής απαγόρευσης τών ειδωλοθύτων: Επειδή το βασικό πρόβλημα είναι ο σκανδαλισμός τών άλλων.
Ας τα προσέξει λοιπόν όλα αυτά το κάθε θύμα τής Σκοπιάς, και ας αποφασίσει τις ενέργειές του, γιατί η ζωή είναι ιερή και ανεπανάληπτη, και πρέπει να την προστατεύουμε, αν θέλουμε να είμαστε ευάρεστοι ενώπιον τού Θεού.

Recent Posts

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου