Συνολικές προβολές σελίδας


Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009

Το "Δημογραφικό Πρόβλημα"

πηγή: www.oodegr.gr

Του Φιλόλογου Κώστα Γανωτή

Το λεγόμενο δημογραφικό πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι τόσο δημογραφικό όσο ηθικό, πνευματικό, πρόβλημα. Ξεκινάει από καθαρά πνευματικό και καταλήγει να είναι δημογραφικό.
Η αφετηρία του βρίσκεται στο πολιτιστικό μοντέλο που προβάλλει και καλλιεργεί η κοινωνία. Σήμερα όλα τα μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας και γενικότερα η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ευνοεί τον άνθρωπο καταναλωτή ποικίλων και απείρων ηδονών, χρήστη του κόσμου και άχρηστον για όλους.

Όσο καλλιεργείται και προβάλλεται αυτή η φιλοσοφία μέσα στην κοινωνία μας, δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να λυθεί το δημογραφικό πρόβλημα. Οι γυναίκες κατέχονται από ανασφάλεια γιατί οι άντρες είναι με το ένα πόδι στη οικογένεια και με το άλλο έξω. Η μοιχεία θεωρείται της μόδας και η συζυγική πίστη καθυστέρηση, ηθική προκατάληψη. Αποτέλεσμα αυτής της κατάπτωσης είναι να θεωρούνται τα παιδιά εμπόδιο στην ελευθερία και των δύο γονέων. Άρα τα παιδιά πρέπει να αποφεύγονται. Αυτό είναι το σκεπτικό και είναι απλό.

Όπως ο σημερινός άνθρωπος παραμελεί το μέλλον της ψυχής του και απωθεί τη μεταφυσική αγωνία του, έτσι και για το επίγειο μέλλον του αδιαφορεί και περισσότερο βέβαια για το μέλλον του έθνους του. Βλέπομε άλλωστε με πόση απερισκεψία οι σημερινοί άνθρωποι συνάπτουν δάνεια και υπογράφουν γραμμάτια κι επιταγές για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του παρόντος και μάλιστα όχι πάντοτε πραγματικές ανάγκες.

Προβάλλονται βέβαια προβλήματα οικονομικά και, όταν προβάλλονται, είμαστε υποχρεωμένοι να τα θεωρήσουμε σεβαστά, πλην όμως όλοι ξέρουμε ότι ο λόγος της ατεκνίας (ή της ολιγοτεκνίας) δεν είναι στην ουσία του οικονομικός. Απόδειξη αυτού είναι ότι το ύψος του οικογενειακού εισοδήματος κινείται με λόγο αντίστροφο απέναντι στον αριθμό γεννήσεων στη συντριπτική πλειοψηφία των οικογενειών. Άλλωστε είναι σε όλους γνωστό ότι ο υψηλότερος βαθμός γεννήσεων ανήκει στα φτωχότερα έθνη.

Ο οικονομικός παράγων όμως είναι πολύ πειστικός σε μία εποχή, που τα έθνη εξετάζονται κάτω από το πρίσμα το οικονομικό. Είναι τόσο πειστικός αυτός ο παράγων, ώστε τον πιστεύουν κι αυτοί που τον επικαλούνται ψευδώς. Γι' αυτό και ορισμένα ημίμετρα οικονομικά που εφαρμόζονται, επιδόματα κυρίως, φέρνουν προσωρινά θεαματικά αποτελέσματα. Δεν μπορώ να φανταστώ πως ένα επίδομα σαράντα χιλιάδων δραχμών θα πείσει ένα αντρόγυνο να κάνει τρίτο παιδί, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ότι για σαράντα χιλιάρικα το στερούνται. Αν εφτήνηνε τόσο πολύ η γενική αγάπη, αυτό με ανησυχεί τόσο όσο και το δημογραφικό πρόβλημα.

Πολύ συχνά οι πολύτεκνοι στην εποχή μας, μία εποχή εξόντωσης των εμβρύων, κρυφοκαμαρώνουν για τη γενναιότητα τους και με μία παιδική αφέλεια αναζητούν μία αναγνώριση, έναν έπαινο που άλλωστε είναι και δίκαιος. Γι' αυτό, νομίζω, επιδρούν κάποια 'μέτρα' όπως τα επιδόματα και οι συντάξεις. Επιδρούν σε σχέση με τη συγγνωστή έστω ανωριμότητα τους.

Οι προοδευτικές κατά κανόνα κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων δεν αγκαλιάζουν ειλικρινά τις πολύτεκνες οικογένειες, γιατί η πολυτεκνία συνοδεύεται από κάποιο συντηρητισμό. Η πολύτεκνη μητέρα δεν μπορεί να είναι μοντέρνα στην εμφάνιση ούτε στην ιδεολογία. Κι όμως χάρη σε τέτοιες ηρωίδες υπάρχει ακόμα το έθνος μας. Η μισή νεολαία της Ελλάδος έχει γεννηθεί από το ένα δέκατο των μητέρων. Αν είχαν παραιτηθεί από τον ηρωισμό της πολυτεκνίας οι γυναίκες πριν από 2-3 δεκαετίες, σήμερα δεν θα υπήρχε Ελλάδα, όπως δεν πρόκειται να υπάρχει μετά μία γενεά.

Οι πολύτεκνοι δεν αξίζουν τον έπαινο μόνο γιατί γεμίζουν την Ελλάδα με καινούργιους πολίτες, αλλά και γιατί τη γεμίζουν με πολίτες παραγωγικούς, λιγότερο καταναλωτικούς από το σύνολο των πολιτών και περισσότερο και καλύτερα προσανατολισμένους στις εθνικές και πνευματικές γενικότερα αξίες. Κι αυτό γιατί υπόκεινται λιγότερο στη φθοροποιό επίδραση του υλικού πλούτου και της ακοινωνησίας του μοναχοπαιδισμού.

Η λύση λοιπόν του προβλήματος, που γίνεται αισθητό στον κόσμο ως δημογραφικό, αλλά για την Εκκλησία και τις συνειδήσεις των ανθρώπων είναι πνευματικό, βρίσκεται στη μετάνοια και στην πάλη για υψηλότερα επίπεδα ωριμότητας. Άλλωστε αυτό μας δείχνει η χειροπιαστή πραγματικότητα.

Σήμερα στην Ελλάδα τουλάχιστον (ένα χώρο που τον ξέρουμε) είναι ελάχιστες οι πολύτεκνες οικογένειες, που δεν έχουν στενές και θερμές σχέσεις με την Εκκλησία. Με τη στήριξη της Εκκλησίας γίνονται πολύτεκνες οι οικογένειες.

Γι' αυτό, ότι άλλο κι αν κάνουμε για το δημογραφικό πρόβλημα, θα ματαιοπονούμε.

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Στο όνομα της "κρίσης"...

Έγινε κι αυτό.
Μια ιστορική εφημερίδα(+ένα ραδιοφωνικό σταθμό), με προσωπικό 450 άτομα και στα χέρια του πλουσιότερου ανθρώπου της Ελλάδας και της συζύγου, της κυρίας "Αθήνα 2004", έκλεισε οριστικά.
Ήταν λένε ζημιογόνα η περαιτέρω λειτουργία της(κι εγώ που νόμιζα ότι 70-80.000.000 ευρώ ζημιάς για τα δεδομένα του Θ.Αγγελόπουλου είναι...φιλοδώρημα...).
Το βασικό ζήτημα είναι όμως άλλο.
Αν ένα "επώνυμο" μαγαζί, μια ιστορική εφημερίδα, η ναυαρχίδα(επί εποχής Δ.Ρίζου τουλάχιστον) της δεξιάς παράταξης βάζει λουκέτο, τότε τι έχει να γίνει με τα πιο "ανώνυμα" μαγαζιά, που δεν είναι γωνιακά, που δεν έχουν 450 άτομα προσωπικό, που δεν είναι και τόσο συνεπή με τις πληρωμές και τις ασφαλιστικές εισφορές του προσωπικού τους, που,που,που....
Μήπως αυτό μεταφράζεται περίπου στη φράση: "τα χειρότερα είναι μπροστά μας";
Μήπως;
Κι όλα αυτά στο όνομα της "κρίσης"...

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

Πώς και γιατί σπούδασα Κοινωνιολογία!

Σε αυτό το post θα σας παραθέσω κάποια "βιογραφικά" στοιχεία, που αφορούν τα κίνητρα που με οδήγησαν να σπουδάσω Κοινωνιολογία. Θα καταλάβετε, σε επόμενο post, ότι αυτό συνδέεται, με τον τρόπο του, με το θέμα της εγκληματικότητας και όλα αυτά τα παρανοϊκά που ακούω και βλέπω τις τελευταίες μέρες....

Όπως μπορείτε να δείτε στην ταυτότητα του blog μου, έχω σπουδάσει Κοινωνιολογία στην Πάντειο.
Το να σπουδάσω Κοινωνιολογία ήταν για μένα κάτι που προκλήθηκε από τα ίδια τα βιώματά μου ως έφηβος.
Όταν ήμουν ακόμα μαθητής γυμνασίου, το 1985, μόλις 14 ετών τότε, συνέβη κάτι συγκλονιστικό στη γειτονιά μου, στο κέντρο του Αγρινίου: τέσσερις νέοι άνθρωποι βρέθηκαν νεκροί μέσα σε ένα μήνα λίγα μέτρα έξω από το σπίτι μου, ύστερα από "υπερβολική χρήση ναρκωτικών"!
Ήταν κάτι που με συγκλόνισε, όπως συγκλόνισε και όλη τη γειτονιά μου. Οι γονείς μας φύλαγαν κυριολεκτικά σκοπιά στην πόρτα για να μην ξεμυτίσουμε. Τόσο είχαν φοβηθεί!
Ήταν όμως μια υπερβολική αντίδραση, όσο ισχυρό κι αν ήταν το σοκ.
Αν ήταν έτσι, τότε δεν θα έπρεπε να μας άφηναν να πάμε ούτε στο σχολείο μας, γιατί εκεί να δείτε βαποράκια που σουλάτσαραν εντός κι εκτός του σχολείου...
Όλα αυτά λοιπόν γέννησαν μέσα μου κάποια ερωτήματα: γιατί τόσο νέοι άνθρωποι να παίρνουν ναρκωτικά; Γιατί επίσης νέα παιδιά να γίνονται πλασιέ του θανάτου στα σχολεία μας; Γιατί σε πολλές καφετέριες να γίνεται διακίνηση ναρκωτικών (πολλοί διέδιδαν τότε ότι ακόμα και στην...πορτοκαλάδα που πίναμε έριχναν "κάτι");
Έτσι σκεφτόμουν τότε και αυτό ήταν που γέννησε μέσα μου την επιθυμία, την ανάγκη θα έλεγα, να σπουδάσω Κοινωνιολογία.
Ήταν τότε στα "ντουζένια" της ως σχολή Δέσμης, είχε πολύ μεγάλη βάση εισαγωγής, άρα και υψηλό "γόητρο", και, τότε βέβαια γιατί μετά όλα ήρθαν τούμπα, είχε την προοπτική άμεσης απορρόφησης των πτυχιούχων κοινωνιολόγων ως καθηγητών στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
Εμένα όμως αυτό που με "ιντριγκάριζε" να σπουδάσω αυτή την επιστήμη ήταν το να δώσω μια απάντηση στα ερωτήματα που σας παρέθεσα παραπάνω.
Δεν έβλεπα τόσο την προοπτική της άμεσης επαγγελματικής αποκατάστασης (χωρίς να το προσπερνάω, έτσι;), ήθελα να ακολουθήσω ερευνητική καριέρα, να γίνω ας πούμε καθηγητής πανεπιστημίου.
Έτσι τα έβλεπα τουλάχιστον τότε...
Τελικά ο στόχος επετεύχθη. Το 1990 πέρασα, έχοντάς το ως πρώτη επιλογή, στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου.
Μπορώ να πω ότι στάθηκα αρκετά τυχερός.
Είχα την μεγάλη τιμή να έχω καθηγητές μου τον Βασίλη Φίλια, τεράστιο πανεπιστημιακό δάσκαλο και αγωνιστή (με 5,5 χρόνια φυλακής επί χούντας τα οποίαδεν εξαγόρασε στα χρόνια της μεταπολίτευσης για χάρη της πολιτικής, παρά έμεινε συνεπής στα ακαδημαϊκά του καθήκοντα), τον Ιάκωβο Φαρσεδάκη, καθηγητή Εγκληματολογίας, που από τα χέρια του βγήκε μια νέα φουρνιά σημαντικών Εγκληματολόγων (Ανθοζωή Χάιδου, Έφη Λαμπροπούλου, Χριστίνα Ζαραφωνίτου και άλλους), Μιχάλη Ψαλιδόπουλο, καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας, Αλέξανδρο Χρύση, καθηγητή πολιτικής φιλοσοφίας, Φωτεινή Τσαλίκογλου, καθηγήτρια Ψυχολογίας, τον αείμνηστο Παύλο Πετρίδη, καθηγητή σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, που έπαιρνε κάθε Παρασκευή πρωί το αεροπλάνο από τη Θεσσαλονίκη να έρθει για το μάθημα και αμέσως μετά έφευγε (χάθηκε τόσο πρόωρα και άδικα σε ηλικία μόλις 51 ετών το 2000), την Αγλαΐα Καλαματιανού, καθηγήτρια Στατιστικής, την Νότα Κυριαζή, καθηγήτρια Κοινωνιολογικής Έρευνας.
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμα ονόματα καθηγητών μου στο Πάντειο, που είχα την τιμή να είμαι φοιτητής τους.
Πέρα από τους καθηγητές μου όμως, είχα την τύχη να προλάβω, έστω στα τελευταία τους (ελέω πανεπιστημιοποίησης...), τα πρωτοποριακά προγράμματα σπουδών, που έστησαν ο Βασίλης Φίλιας και ο αείμνηστος Σάκης Καράγιωργας, που είχαν καταστήσει την πρώην ΠΑΣΠΕ (Πάντειος Ανώτατη Σχολή Πολιτικών Επιστημών) πρότυπο, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, σχολής κοινωνικών και πολιτικών επιστημών.
Ακόμα και τώρα, εν έτει 2009, με τα πράγματα να έχουν έρθει τούμπα και την Κοινωνιολογία να είναι τελείως παραγκωνισμένη και περιθωριοποιημένη στην Ελλάδα και την κοινωνιολογική έρευνα σε πλήρη αφασία, αν κάποιος με κάποιο μαγικό τρόπο με γύριζε πίσω στο 1990 και με έβαζε να επιλέξω ποια επιστήμη να σπουδάσω, εγώ πάλι την Κοινωνιολογία θα διάλεγα!
Και αυτό το λέω με κάθε επίγνωση του...τι λέω!
Θα αναρωτηθείτε γιατί έγραψα όλο αυτό το κατεβατό σχετικά με τις σπουδές μου στην Πάντειο.
Όπως σας προανέφερα, σπούδασα Κοινωνιολογία δηλώνοντας στο μηχανογραφικό το τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου ως πρώτη επιλογή μου.
Είχα την τύχη να έχω ως καθηγητές αυτά τα "μεγαθήρια" που επίσης σας προανέφερα.
Όλα αυτά ήταν αρκετά εφόδια για μένα ώστε ότι βλέπω γύρω μου να το αναλύω κοινωνιολογικά. Κι ας ήμουν άνεργος κι ας έψαχνα για δουλειά σε τομείς και επαγγέλματα που καμιά σχέση δεν είχαν με την Κοινωνιολογία κι ας απασχολούμαι, προς το παρόν, σε μια δουλειά που επίσης δεν έχει σχέση με την Κοινωνιολογία.
Πάντοτε έβλεπα τα πράγματα γύρω μου με κοινωνιολογική ματιά. Και έτσι θα συνεχίσω να κάνω!
Έτσι, και στο καυτό θέμα των ημερών, την έξαρση της εγκληματικότητας, θέλω να διατηρώ αυτόν τον κοινωνιολογικό θέασης του φαινομένου.
Ας είναι καλά ο καθηγητής μου Ιάκωβος Φαρσεδάκης και η σπουδαία φουρνιά εγκληματολόγων που έβγαλε, που εξόπλισαν με τα κατάλληλα εφόδια!
Γι αυτό ακριβώς το θέμα της εγκληματικότητας θα αναφερθώ σε επόμενο post...

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑΣ

Όλη η χώρα παρακολούθησε από την τηλεόαραση ή διάβασε σε εφημερίδες, περιοδικά, blogs την πολύκροτη υπόθεση του κυκλώματος παιδεραστίας που εξαρθρώθηκε στη Μεσσηνία, στο οποίο μάλιστα εξέχουσα μορφή ήταν ένας αρχιμανδρίτης.


Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

Γιατί Sociology Alert;

Γιατί Sciology Alert;
Επειδή σπούδασα Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κατά τα έτη 1990-1996.
Επειδή η επιστήμη που σπούδασα φοβάμαι και ελπίζω να είναι μόνο δικός μου αυτός ο φόβος, ότι δεν λειτουργεί ως εργαλείο ανάλυσης της κοινωνίας, των κοινωνικών ατόμων που τη συναποτελούν και των προβημάτων τους σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, αλλά ως μια "άψυχη", άνευρη επιστήμη, που μελετά το αίτιο ως αποτέλεσμα, την τηλεοπτική ψευδοεικόνα ως κοινωνική πραγματικότητα.

Recent Posts

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου