https://www.dimokratianews.gr/content/93244/o-gerontas-tis-syggnomis-poy-zoyse-me-agioys-kai-aggeloys-epi-tis-gis
“Τι γίνεται, βρε παιδιά;” ρώτησα. “Γιατί είστε κλειστά;” “Είναι μέσα ο π. Κύριλλος και διαβάζει μια κοπέλα που έχει δαιμόνιο” μου απαντούν. Μπαίνω στον ναό και πράγματι βρήκα την κοπέλα να ωρύεται. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά τη σκηνή. Ο π. Κύριλλος διάβαζε μια ευχή που μνημονεύει και τους Αγίους. Μόλις, λοιπόν, έφτασε στο σημείο που λέει “της Αγίας μεγαλομάρτυρος Μαρίνης”, το δαιμόνιο φώναζε: “Οχι, ρε παπά! Μην τη φωνάζεις αυτή την πιτσιρίκα! Με ξευτέλισε αυτή η πιτσιρίκα!” Εμεινα εμβρόντητος! Διότι, πράγματι, αυτό αναφέρει το συναξάρι της Αγίας Μαρίνας: Οταν τον 3ο αιώνα μ.Χ. η Αγία Μαρίνα ήταν φυλακισμένη λόγω της χριστιανικής της ιδιότητας, ο διάβολος την επισκέφθηκε με τη μορφή ενός άγριου δράκοντα και προσπάθησε να κάνει την Αγία να φοβηθεί. Εκείνη όμως προσευχήθηκε στον Θεό κι αμέσως ο δράκοντας άλλαξε μορφή κι έγινε ένας μαύρος σκύλος, κι η Αγία, αρπάζοντας ένα σφυρί, άρχισε να τον χτυπά στο κεφάλι και στη ράχη, ταπεινώνοντας και εξευτελίζοντάς τον.
Κάποια άλλη στιγμή εκείνη την ημέρα στο μοναστήρι το δαιμόνιο φώναζε: “Ο Στέφανος κι ο Δαυίδ με καίνε! Ο Στέφανος κι ο Δαυίδ με καίνε!” Κι εγώ απορούσα: Καλά, τον Οσιο Δαυίδ λογικό είναι να τον αναφέρει, στο μοναστήρι του είμαστε εξάλλου· αλλά τον Στέφανο γιατί; Και καθώς γυρίζω το κεφάλι μου, βλέπω τον π. Ιάκωβο, ο οποίος είχε πάει στη λειψανοθήκη κι είχε βγάλει την κάρα του Αγίου Στεφάνου και του Οσίου Δαυίδ! Καθώς πλησίασε ο π. Ιάκωβος, το δαιμόνιο είπε: “Εσείς βλέπετε αυτά”, κι έδειξε τα λείψανα, “αλλά εγώ βλέπω τον ίδιο τον Στέφανο και τον Δαυίδ να με μαστιγώνουν...”»
Ο Μητροπολίτης Σισανίου κ. Παύλος μιλά στην «Ο.Α.» για τη γνωριμία του με τον Οσιο και όσα βίωσε κοντά του. Πώς αποφάσισε να εκδώσει βιβλίο με τις προσωπικές εμπειρίες του
Από τον
Μάκη Αδαμόπουλο
Μάκη Αδαμόπουλο
Στις 22 Νοεμβρίου εκάστου έτους, καθότι η κοίμησή του συμπίπτει με την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, τιμάται η μνήμη ενός σύγχρονου Αγίου, του γέροντα Ιακώβου Τσαλίκη, που αγαπήθηκε από όσους πιστούς τον γνώρισαν και όχι μόνο. Ενας από αυτούς, ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος, γνώριζε τον Αγιο περισσότερα από 20 χρόνια, όπως ο ίδιος εξιστορεί στην «Ορθόδοξη Αλήθεια», και αποφάσισε να εκδώσει ένα βιβλίο με προσωπικές εμπειρίες.
«Η πρώτη συγκλονιστική μου εμπειρία με τον Αγιο Ιάκωβο ήταν την 1η Νοεμβρίου του 1973, ημέρα της εορτής του Οσίου Δαυίδ. Είχα χειροτονηθεί ήδη διάκονος και είχα εγκατασταθεί στο Μαντούδι του νομού Ευβοίας. Εκείνη την ημέρα, καθώς πήγαινα στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ, ο οδηγός του ταξί μου διηγήθηκε με δέος μια μοναδική μαρτυρία. Κάποτε πήγαινε στο μοναστήρι με μια γυναίκα που είχε τα ρούχα του άρρωστου παιδιού της. Ξαφνικά, λίγο πριν από το μοναστήρι, το αυτοκίνητο χάλασε και αναγκάστηκαν να προχωρήσουν με τα πόδια, ώσπου συνάντησαν τον πατέρα Ιάκωβο πάνω σε ένα μουλάρι, και δεν τους άφησε να τον καθυστερήσουν, διότι, όπως τους είπε, έπρεπε να πάει εν τάχει στα Δαμνιά, περίπου μία ώρα δρόμο, για να κοινωνήσει έναν ετοιμοθάνατο. Σε λίγα λεπτά όμως, όταν έφτασαν στο μοναστήρι και μπήκαν να προσκυνήσουν, βρέθηκαν αντιμέτωποι με κάτι πραγματικά αξιοθαύμαστο. Ο γέροντας έβγαινε από το Ιερό. Δεν πίστευαν στα μάτια τους. Αμέσως τον ρώτησαν αν όντως τον συνάντησαν πριν από λίγο και αν είχε πραγματικά πάει μέχρι τα Δαμνιά.
Στην καταφατική του απάντηση εξέφρασαν την απορία τους πώς είναι δυνατόν να επέστρεψε τόσο γρήγορα, και εκείνος τους είπε: “Αυτά, παιδιά μου, είναι του Θεού πράγματα”» αναφέρει ο σεβασμιότατος και συνεχίζει τη διήγησή του: «Οταν έφτασα στο μοναστήρι, είχα έναν μικρό διαπληκτισμό μαζί του, διότι εγώ επέμενα να φιλήσω το χέρι του και εκείνος το δικό μου, και μάλιστα δικαιολογήθηκε λέγοντας: “Εγώ, παιδί μου, έμαθα από τους γονείς μου να σέβομαι τους ιερείς”, αλλά ευθύς του απάντησα: “Μα, γέροντα, εσείς είστε ιερέας και εγώ διάκονος”. Ωστόσο μου φίλησε το χέρι, φίλησα και εγώ το δικό του, και μου είπε: “Τώρα είσαι καλός μοναχός, που έκανες υπακοή”. Κάπως έτσι άρχισε μια εικοσαετής σχέση, με τακτικές επικοινωνίες εβδομαδιαίως, και μου δόθηκε η ευκαιρία μετά την κοίμησή του να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα που τότε έβλεπα, αλλά δεν τα καταλάβαινα».
Ο Μητροπολίτης Σισανίου επισημαίνει: «Ο Αγιος Ιάκωβος ζούσε στο μοναστήρι, αλλά ένιωθες ότι είναι αλλού. Ζούσε μαζί με τους Αγίους. Ζούσε όντως τη Βασιλεία του Θεού επί της γης, αυτή που πραγματοποιείται στη θεία λειτουργία». Και προσθέτει: «Ο γέροντας είχε πολλές φορές εμπειρίες θεοφάνειας, αγγελοφάνειας και αγιοφάνειας. Ολα αυτά για τον ίδιο ήταν φυσικά».
Επιπλέον, υπογραμμίζει στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» ότι βίωσε θαυμαστές εμπειρίες με τον Αγιο και τώρα μπορεί να τις εκτιμήσει περισσότερο. «Πλέον καταλαβαίνω ότι ο άνθρωπος αυτός, ενώ περπατούσε στη γη, είχε το φρόνημα του ουρανού» τονίζει ο Μητροπολίτης και συμπληρώνει: «Το σήμα κατατεθέν του Αγίου Ιακώβου ήταν η μεγάλη και ειλικρινής ταπείνωση που τον έκανε να αγαπά τον Θεό και να αγαπά και να φροντίζει τους ανθρώπους ως εικόνα Θεού, και γι' αυτό το βιβλίο μου φέρει τον τίτλο “Ανθρωπος που δεν είναι ταπεινός δεν μπορεί να αγαπήσει”. Πρόκειται για έναν τίτλο εμπνευσμένο από τη ζωή του γέροντα».
Αναφορικά με την ταπεινότητα και την απλότητα του γέροντα, ο Μητροπολίτης Σισανίου σημειώνει: «Σε όποιον πήγαινε στο μοναστήρι του, είτε τον γνώριζε είτε όχι, ο γέροντας προσέφερε κέρασμα και τον ρωτούσε εάν έχει φάει και ήταν διατεθειμένος, αν δεν είχε κάτι έτοιμο, να μαγειρέψει εκείνη τη στιγμή».
Ο Μητροπολίτης Σισανίου επισημαίνει: «Ο Αγιος Ιάκωβος ζούσε στο μοναστήρι, αλλά ένιωθες ότι είναι αλλού. Ζούσε μαζί με τους Αγίους. Ζούσε όντως τη Βασιλεία του Θεού επί της γης, αυτή που πραγματοποιείται στη θεία λειτουργία». Και προσθέτει: «Ο γέροντας είχε πολλές φορές εμπειρίες θεοφάνειας, αγγελοφάνειας και αγιοφάνειας. Ολα αυτά για τον ίδιο ήταν φυσικά».
Επιπλέον, υπογραμμίζει στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» ότι βίωσε θαυμαστές εμπειρίες με τον Αγιο και τώρα μπορεί να τις εκτιμήσει περισσότερο. «Πλέον καταλαβαίνω ότι ο άνθρωπος αυτός, ενώ περπατούσε στη γη, είχε το φρόνημα του ουρανού» τονίζει ο Μητροπολίτης και συμπληρώνει: «Το σήμα κατατεθέν του Αγίου Ιακώβου ήταν η μεγάλη και ειλικρινής ταπείνωση που τον έκανε να αγαπά τον Θεό και να αγαπά και να φροντίζει τους ανθρώπους ως εικόνα Θεού, και γι' αυτό το βιβλίο μου φέρει τον τίτλο “Ανθρωπος που δεν είναι ταπεινός δεν μπορεί να αγαπήσει”. Πρόκειται για έναν τίτλο εμπνευσμένο από τη ζωή του γέροντα».
Αναφορικά με την ταπεινότητα και την απλότητα του γέροντα, ο Μητροπολίτης Σισανίου σημειώνει: «Σε όποιον πήγαινε στο μοναστήρι του, είτε τον γνώριζε είτε όχι, ο γέροντας προσέφερε κέρασμα και τον ρωτούσε εάν έχει φάει και ήταν διατεθειμένος, αν δεν είχε κάτι έτοιμο, να μαγειρέψει εκείνη τη στιγμή».
«Ο πιο ταπεινός άνθρωπος»
Ο Μητροπολίτης Σισανίου κ. Παύλος μάς εξομολογείται τα εξής: «Μετά την κοίμηση του γέροντα ο Αγιος Παΐσιος είχε πει: “Σήμερα εκοιμήθη ένας μεγάλος Αγιος της Εκκλησίας μας, ο οποίος είχε πολύ ισχυρό προορατικό χάρισμα”, ενώ ο Αγιος Πορφύριος είχε τονίσει: “Εκοιμήθη ο πιο ταπεινός άνθρωπος της Ελλάδος”. Αυτές οι απόψεις εκφράζουν την κοινή εμπειρία πολλών πιστών που γνώρισαν άμεσα αλλά και πνευματικώ τω τρόπω τον Αγιο».
Οι επιπλοκές του τοκετού της ανιψιάς του και το δαιμόνιο που έλεγε: «Με μαστιγώνουν»
Δεκάδες είναι οι μαρτυρίες που καταγράφονται στο βιβλίο του Μητροπολίτη Σισανίου οι οποίες αποδεικνύουν πώς ερχόταν στη ζωή τους και τους βοηθούσε με τρόπους απρόσμενους και θαυματουργούς, πώς τους παρηγορούσε και τους στήριζε. Παραθέτουμε ενδεικτικά κάποιες αναφορές.
«Ο Αγιος είχε ιδιαίτερη αγάπη στην ανιψιά του. Κάποτε, λοιπόν, βρέθηκε ένα πολύ καλό παιδί και την παντρεύτηκε. Οταν εκείνη ήταν έγκυος στο πρώτο τους παιδί και πλησίαζε η ώρα του τοκετού, οι γιατροί τής όρισαν συγκεκριμένη ημέρα. “Ελα το Σάββατο να γεννήσεις” της είπαν.
Την Παρασκευή το βράδυ, κατά τις δέκα, χτυπάει το κουδούνι. “Ποιος να είναι τέτοια ώρα;” σκέφτηκαν οι άνθρωποι. Ανοίγουν την πόρτα και βλέπουν τον π. Ιάκωβο! Τον καλοδέχτηκαν ασφαλώς.
“Ηρθα να σας δω, να δω πώς πάτε” τους είπε εκείνος “και να ευλογήσω και τη Μαρία με το χεράκι του Αγίου” (είχε φέρει μαζί του και το λείψανο, για ευλογία). Κάποια στιγμή, που η ανιψιά του πήγε μέσα για να ετοιμάσει κάποιο κέρασμα για τον γέροντα, εκείνος πιάνει τον άντρα της και του λέει: “Θόδωρέ μου, αύριο θα δυσκολευτείτε λίγο. Αλλά μη φοβάσαι, όλα καλά θα πάνε!” Τίποτε άλλο.
Πράγματι, την επόμενη ημέρα, ενόσω ήταν η κοπέλα μέσα στο χειρουργείο, βγαίνει ο γιατρός και λέει στον σύζυγο: “Τι προτιμάς; Το παιδί ή τη σύζυγό σου;” Ο Θόδωρος κόντεψε να τρελαθεί. “Αν πάθει τίποτα η Μαρία, γιατρέ, κάηκες!” του είπε.
Δεν πέρασε πολλή ώρα και ο γιατρός εμφανίζεται και πάλι, μουσκεμένος στον ιδρώτα και κλαίγοντας. “Ημουν έτοιμος να του ορμήσω” αφηγούνταν ο σύζυγος μετά. “Φοβήθηκα ότι είχα χάσει τη γυναίκα μου”.
Μα όταν ο γιατρός άνοιξε επιτέλους το στόμα του για να μιλήσει, είπε: “Τόσα χρόνια μέσα στα χειρουργεία, πρώτη φορά είδα το χέρι του Θεού τόσο ζωντανό μπροστά μου! Το παιδί ήταν τυλιγμένο με τον λώρο. Τι συνέβη, πώς συνέβη δεν ξέρω. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιο χέρι απεγκλώβισε το παιδί...” Μίλησε για “χέρι” που απεγκλώβισε το παιδί! Χρησιμοποίησε αυτή τη λέξη ανεπίγνωστα, δίχως να έχει πληροφορηθεί ότι το προηγούμενο βράδυ τους είχε σταυρώσει ο π. Ιάκωβος με το χέρι του Οσίου Δαυίδ! Το παιδί, λοιπόν, γεννήθηκε ζωντανό και όλα πήγαν κατ' ευχήν. Και μάλιστα στα δύο παιδάκια της ανιψιάς του ο π. Ιάκωβος είχε μεγάλη αδυναμία...
Μιαν άλλη φορά πήγα στο μοναστήρι και το βρήκα κλειστό. Χτύπαγα, χτύπαγα, δεν μου άνοιγε κανείς. Τελικά, μετά από ώρα ήρθε κάποιος στην πόρτα.
«Ο Αγιος είχε ιδιαίτερη αγάπη στην ανιψιά του. Κάποτε, λοιπόν, βρέθηκε ένα πολύ καλό παιδί και την παντρεύτηκε. Οταν εκείνη ήταν έγκυος στο πρώτο τους παιδί και πλησίαζε η ώρα του τοκετού, οι γιατροί τής όρισαν συγκεκριμένη ημέρα. “Ελα το Σάββατο να γεννήσεις” της είπαν.
Την Παρασκευή το βράδυ, κατά τις δέκα, χτυπάει το κουδούνι. “Ποιος να είναι τέτοια ώρα;” σκέφτηκαν οι άνθρωποι. Ανοίγουν την πόρτα και βλέπουν τον π. Ιάκωβο! Τον καλοδέχτηκαν ασφαλώς.
“Ηρθα να σας δω, να δω πώς πάτε” τους είπε εκείνος “και να ευλογήσω και τη Μαρία με το χεράκι του Αγίου” (είχε φέρει μαζί του και το λείψανο, για ευλογία). Κάποια στιγμή, που η ανιψιά του πήγε μέσα για να ετοιμάσει κάποιο κέρασμα για τον γέροντα, εκείνος πιάνει τον άντρα της και του λέει: “Θόδωρέ μου, αύριο θα δυσκολευτείτε λίγο. Αλλά μη φοβάσαι, όλα καλά θα πάνε!” Τίποτε άλλο.
Πράγματι, την επόμενη ημέρα, ενόσω ήταν η κοπέλα μέσα στο χειρουργείο, βγαίνει ο γιατρός και λέει στον σύζυγο: “Τι προτιμάς; Το παιδί ή τη σύζυγό σου;” Ο Θόδωρος κόντεψε να τρελαθεί. “Αν πάθει τίποτα η Μαρία, γιατρέ, κάηκες!” του είπε.
Δεν πέρασε πολλή ώρα και ο γιατρός εμφανίζεται και πάλι, μουσκεμένος στον ιδρώτα και κλαίγοντας. “Ημουν έτοιμος να του ορμήσω” αφηγούνταν ο σύζυγος μετά. “Φοβήθηκα ότι είχα χάσει τη γυναίκα μου”.
Μα όταν ο γιατρός άνοιξε επιτέλους το στόμα του για να μιλήσει, είπε: “Τόσα χρόνια μέσα στα χειρουργεία, πρώτη φορά είδα το χέρι του Θεού τόσο ζωντανό μπροστά μου! Το παιδί ήταν τυλιγμένο με τον λώρο. Τι συνέβη, πώς συνέβη δεν ξέρω. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιο χέρι απεγκλώβισε το παιδί...” Μίλησε για “χέρι” που απεγκλώβισε το παιδί! Χρησιμοποίησε αυτή τη λέξη ανεπίγνωστα, δίχως να έχει πληροφορηθεί ότι το προηγούμενο βράδυ τους είχε σταυρώσει ο π. Ιάκωβος με το χέρι του Οσίου Δαυίδ! Το παιδί, λοιπόν, γεννήθηκε ζωντανό και όλα πήγαν κατ' ευχήν. Και μάλιστα στα δύο παιδάκια της ανιψιάς του ο π. Ιάκωβος είχε μεγάλη αδυναμία...
Μιαν άλλη φορά πήγα στο μοναστήρι και το βρήκα κλειστό. Χτύπαγα, χτύπαγα, δεν μου άνοιγε κανείς. Τελικά, μετά από ώρα ήρθε κάποιος στην πόρτα.
“Τι γίνεται, βρε παιδιά;” ρώτησα. “Γιατί είστε κλειστά;” “Είναι μέσα ο π. Κύριλλος και διαβάζει μια κοπέλα που έχει δαιμόνιο” μου απαντούν. Μπαίνω στον ναό και πράγματι βρήκα την κοπέλα να ωρύεται. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά τη σκηνή. Ο π. Κύριλλος διάβαζε μια ευχή που μνημονεύει και τους Αγίους. Μόλις, λοιπόν, έφτασε στο σημείο που λέει “της Αγίας μεγαλομάρτυρος Μαρίνης”, το δαιμόνιο φώναζε: “Οχι, ρε παπά! Μην τη φωνάζεις αυτή την πιτσιρίκα! Με ξευτέλισε αυτή η πιτσιρίκα!” Εμεινα εμβρόντητος! Διότι, πράγματι, αυτό αναφέρει το συναξάρι της Αγίας Μαρίνας: Οταν τον 3ο αιώνα μ.Χ. η Αγία Μαρίνα ήταν φυλακισμένη λόγω της χριστιανικής της ιδιότητας, ο διάβολος την επισκέφθηκε με τη μορφή ενός άγριου δράκοντα και προσπάθησε να κάνει την Αγία να φοβηθεί. Εκείνη όμως προσευχήθηκε στον Θεό κι αμέσως ο δράκοντας άλλαξε μορφή κι έγινε ένας μαύρος σκύλος, κι η Αγία, αρπάζοντας ένα σφυρί, άρχισε να τον χτυπά στο κεφάλι και στη ράχη, ταπεινώνοντας και εξευτελίζοντάς τον.
Κάποια άλλη στιγμή εκείνη την ημέρα στο μοναστήρι το δαιμόνιο φώναζε: “Ο Στέφανος κι ο Δαυίδ με καίνε! Ο Στέφανος κι ο Δαυίδ με καίνε!” Κι εγώ απορούσα: Καλά, τον Οσιο Δαυίδ λογικό είναι να τον αναφέρει, στο μοναστήρι του είμαστε εξάλλου· αλλά τον Στέφανο γιατί; Και καθώς γυρίζω το κεφάλι μου, βλέπω τον π. Ιάκωβο, ο οποίος είχε πάει στη λειψανοθήκη κι είχε βγάλει την κάρα του Αγίου Στεφάνου και του Οσίου Δαυίδ! Καθώς πλησίασε ο π. Ιάκωβος, το δαιμόνιο είπε: “Εσείς βλέπετε αυτά”, κι έδειξε τα λείψανα, “αλλά εγώ βλέπω τον ίδιο τον Στέφανο και τον Δαυίδ να με μαστιγώνουν...”»
Από τα ματωμένα χώματα της Μικράς Ασίας
Ο Αγιος Ιάκωβος γεννήθηκε το 1920 στα ματωμένα χώματα της Μικράς Ασίας, αλλά δύο χρόνια αργότερα την προσφυγική οικογένεια του Τσαλίκη δέχθηκαν τα φιλόξενα χώματα το χωριού Φαράκλα στη βόρεια Εύβοια. Εκεί έμαθε τα πρώτα γράμματα στο δημοτικό σχολείο του χωριού, τα οποία ήταν και τα τελευταία. Δεν συνέχισε ο γέροντας στο γυμνάσιο. Ο πατέρας του, ένεκεν της φτώχιας που είχαν τότε, τον έπαιρνε μαζί του στα κτίσματα, για να τον βοηθά. Το 1952 ο γέροντας πήγε στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ στη βόρεια Εύβοια, όπου έμεινε μέχρι της κοιμήσεώς του. Εκεί έζησε οσιακά και βάδισε στα ίχνη του Οσίου Δαυίδ. Πιστοί από την ευρύτερη περιοχή αλλά και από όλη την Ελλάδα, φανερά συγκινημένοι, επισκέπτονται καθημερινά τον τάφο του, που βρίσκεται στον αύλειο χώρο της μονής, για να προσκυνήσουν και να προσευχηθούν. Η ανακήρυξή του σε Αγιο έγινε στις 27 Νοεμβρίου 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου