Αθώες ψυχές...

http://www.antinews.gr/action.read/ellada/athoes-psuxes-/4.113195

Για ακόμη μια φορά ένα αθώο θύμα, και μάλιστα θύμα της μάνας του και του πατέρα του, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από μια ιδιότυπη κάστα ανθρώπων, από ένα αριστερό κονκλάβιο που πάντα μεγεθύνει τα πράγματα προκειμένου το ίδιο να επιβιώνει.

Στην περίπτωση του παιδιού της Πόλας Ρούπα και του Νίκου Μαζιώτη τα πράγματα είναι απλά. Αν το υπουργείο Δικαιοσύνης, η κυβέρνηση, οι επίσημοι φορείς εν γένει κρατούν φυλακισμένο αυτό το παιδί τότε αυτό είναι κατακριτέο. Πρέπει να το παραδώσουν στη γιαγιά του και να πάρει το δρόμο του. Όποιο δρόμο μπορεί να πάρει μια αθώα ψυχή που έχει δυο γονείς στη φυλακή για τους γνωστούς λόγους.

Είναι απαράδεκτο η πολιτεία να κάνει σ’ αυτό το 6χρονο παιδί ότι του έκανε η μάνα του τόσο καιρό. Δηλαδή να του στερεί την ελευθερία, την αθωότητα, την παιδικότητά του.

Και στην περίπτωση αυτή στήνεται ένα σκηνικό από αυτά που μόνο κάποιοι «αριστεροί» ξέρουν να στήνουν. Όπως έχει γίνει και στο παρελθόν με τον Ρωμανό για παράδειγμα ή με κάποια ανήλικα μέλη τρομοκρατικών οργανώσεων. Υπάρχουν συγκεκριμένες ομάδες και «ευαίσθητοι» που βγαίνουν στα κανάλια και τα ραδιόφωνα, μιλάνε επί παντός του επιστητού, κάνουν επισκέψεις για να δουν τα «θύματα» και στη συνέχεια να κάνουν δηλώσεις, κατηγορούν τις αρχές χωρίς να ξέρουν, στρέφουν τον κόσμο ενάντια στο κράτος με σπαραξικάρδιους «δεκάρικους» λόγους περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Δεν ακούσαμε όμως ούτε μια φορά αυτές τις ημέρες, από κανέναν να μιλά για τις ευθύνες των γονιών του παιδιού. Κυρίως της μάνας του που το έχει τους τελευταίους 30 μήνες μαζί της. Είναι ένα 6χρονο παιδί. Πήγαινε σχολείο, πήγε σε κάποιον παιδικό σταθμό ή στο νηπιαγωγείο; Είχε φίλους ή επειδή η μάνα του κρυβόταν το είχε το παιδί κλεισμένο στο σπίτι; Που το άφηνε αυτή η «άξια» μάνα που τώρα ωρύεται, όταν έκανε τις ληστείες στις τράπεζες ή σχεδίαζε να μακελέψει κανέναν σαν την χειρότερη τζιχαντίστρια;

Θα την ρώτησε κάποια στιγμή ο γιος: «Μαμά, τι δουλειά κάνεις; Πώς φέρνεις τα λεφτά στο σπίτι; Πώς μου αγοράζεις ποδηλατάκι; Που είναι ο μπαμπάς»; Τι να απάντησε άραγε η Πόλα Ρούπα; Να του είπε την αλήθεια κι ας μην κατάλαβε; Να του είπε: «Ξέρεις παιδάκι μου. Είσαι τυχερό γιατί έχεις δύο γονείς επαναστάτες. Που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, που όταν εσύ κοιμάσαι βάζουν βόμβες ή όταν είσαι με την νταντά κλέβουν τράπεζες για να έχεις εσύ τα προς το ζην. Ξέρεις παιδάκι μου είσαι χαρισματικό γιατί έχεις το DNA δύο ανθρώπων που δεν αναγνωρίζουν το κράτος αλλά που ο ένοπλος αγώνας είναι γι’ αυτούς τρόπος ζωής».

Πιθανόν αντί για παραμύθια στο παιδάκι η Ρούπα να του έλεγε για την συμπαντική επανάσταση που είναι σε εξέλιξη. Ίσως να ήθελε να τον χρίσει από μικρό, άξιο διάδοχο του πατέρα του που δεν δίστασε, αν θυμόμαστε καλά, να πυροβολήσει έναν αστυνομικό και δύο περαστικούς τουρίστες πριν συλληφθεί στο Μοναστηράκι.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το παιδί το έφερε στη θέση που είναι αυτή που το γέννησε. Είτε αρέσει σε κάποιους που έχουν στο αίμα τους την πολιτική ορθότητα είτε όχι το παιδί της Πόλας Ρούπα είναι θύμα του πατέρα και της μητέρας του. Καλό είναι να το δώσει η πολιτεία στη γιαγιά κι αυτή να σηκωθεί και να φύγει, κι από την Ελλάδα αν γίνεται, για να το σώσει. Και να μην του μιλήσει ποτέ για τους γονείς του. Γιατί άμα είναι να αρχίσουν πάλι οι αρλούμπες περί δικαιωμάτων των τρομοκρατών τότε απλά θα είναι μία από τα ίδια. Θα ξαναμπούμε στο ίδιο τρυπάκι μ’ αυτό με τη «17Ν». Οι Κουφοντίνες, Ξηροί και λοιποί είχαν δικαιώματα αλλά π.χ. τα παιδιά του Μπακογιάννη ή του κάθε θύματος της οργάνωσης δεν είχαν.