Συνολικές προβολές σελίδας


Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Λίστα Βαρουφάκη: Νεοφιλελευθερισμός με ανθρώπινο προσωπείο. (του συγγραφέα Πέτρου Αργυρίου)

http://agriazwa.blogspot.gr/2015/02/blog-post_25.html

Τα χείριστα αναβλήθηκαν: Μετά την υποχώρησή μας οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα μπορούσαν να μας πάνε σε ξαφνικό θάνατο ή ακόμη χειρότερα να μας επιβάλλουν ακόμη σκληρότερες και απολύτως εξευτελιστικές απαιτήσεις τους. Δεν το καναν. Όχι ακόμη. Και αυτό γιατί ο θάνατος μας θα τους είναι επώδυνος. Η συνθηκολόγηση μας ήταν ήδη αρκετά ντροπιαστική για εμάς και ικανοποιητική για αυτούς: Προς το παρόν.

Κι έτσι δεχτήκαν τη λίστα Βαρουφάκη.
Περί τίνος όμως πρόκειται;
Πρόκειται για μια καλή έκθεση ιδεών που δεν περιέχει νούμερα. Και ως γνωστόν οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες τρέφονται με δύο πράγματα: Σάρκες και νούμερα.
Ο μη ποσοτικός προσδιορισμός των δεσμεύσεων επιτρέπει ελεύθερες ερμηνείες και αξιολογήσεις και όχι φυσικά μόνο από την ελληνική πλευρά.
Την κάνουλα ως γνωστόν της στρόφιγγας της χρηματοδότησης την κρατούν οι Γερμανοί. Τώρα σφιχτότερα από ποτέ άλλοτε. Ο Σόιμπλε δεσμεύτηκε ότι η Ελλάδα δε θα πάρει ούτε ένα ευρώ τον Απρίλιο αν δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της.
Η Ελλάδα βρίσκεται πάλι υπό ομηρία και με τη νέα κυβέρνηση την οποία οι προηγούμενες φρόντισαν να βρίσκεται μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης ενώ η ίδια επιχειρεί να πείσει πως προσεγγίζει τη Σκύλα χρησιμοποιώντας τη Χάρυβδη ως φόβητρο για να μπορέσει τελικά να ξεγελάσει και τις δύο.
Ας γυρίσουμε όμως στην ίδια τη λίστα ξεκινώντας από τα άσχημα που δικαιώνουν το πρώτο μισό του τίτλου του άρθρου για να περάσουμε στα «καλά» που δικαιώνουν το δεύτερο μισό:
Η κυβέρνηση δεσμεύεται ότι δεν θα ακυρώσει τις ιδιωτικοποιήσεις που έχουν ήδη συμβεί ενώ δεσμεύεται ότι θα σεβαστεί τους όρους των διαγωνισμών που βρίσκονται σε εξέλιξη και θα εξετάσει το ενδεχόμενα κι άλλων ιδιωτικοποιήσεων. .
Δεσμεύεται ότι θα αυξήσει τον ΦΠΑ -αν δεν κάνω λάθος- σε φάρμακα και βιβλία, ζωτικότατα είδη στα οποία ήδη κομμάτι του πληθυσμού έχει πρόβλημα πρόσβασης επιτείνοντας έτσι την ανθρωπιστική κρίση. 
Ας περάσουμε όμως στα θετικά. Δέσμευση για επαρκή επάνδρωση και παροχή τεχνογνωσίας στο ΣΔΟΕ.
Αναφορά στην εξέταση της σταδιακής αύξησης του κατώτατου μισθού χωρίς όμως συγκεκριμένη ημερομηνία έναρξης και πάντα σε συμφωνία με τους εταίρους.
Όχι μόνο επιβολή αλλά ρύθμιση (προς το αυστηρότερο φαντάζομαι) των ενδοομιλικών συναλλαγών.
Δέσμευση για καταπολέμηση της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής.
Μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης χωρίς όμως δημοσιονομικό κόστος!
Ρυθμίσεις για τον ευκρινέστερο διαχωρισμό στρατηγικής χρεωκοπίας και πραγματικής αδυναμίας πληρωμών με ποινικές και αστικές ευθύνες για την πρώτη περίπτωση.
Περιστολή των μη μισθολογικών και συνταξιοδοτικών δαπανών του δημοσίου που όπως αναφέρεται στην επιστολή «αντιστοιχούν στο εκπληκτικό 56% των συνολικών δημοσίων δαπανών»
Νέος φορολογικός κώδικας με επιμερισμό των υποχρεώσεων «ιδιαίτερα στους εύπορους».
Αναστολή των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας μη υψηλής αξίας…
Φυσικά τα περισσότερα από τα θετικά της λίστας τα ακούμε εδώ και δεκαετίες ενώ αρκεί να μην τηρηθούν τα δύο αρνητικότητα δεσμά-δεσμεύσεις για να εκβιάσουν οι Ευρωπαίοι ότι θα τραβήξουν την πρίζα και να μη δώσουν δεκάρα τσακιστή.
Συνεχίζοντας τη γραμμή της περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας του πλαισίου που υποχωρώντας η ελληνική πλευρά παρουσίασε στο πρόσφατο Eurogroup, η λίστα Βαρουφάκη αποτελεί κυρίως νίκη του νεοφιλευθερισμού.  
Ας ξοδέψουμε λίγη ακόμη καλή πρόθεση λες και δεν την επενδύσαμε ολόκληρη στην προεκλογική στήριξη της συγκυβέρνησης ως του μόνου βιώσιμου πολιτικού σχηματισμού.
Ας δεχτούμε χωρίς να δώσουμε τη δέουσα απάντηση την κακοπροαίρετη κριτική που θέλει όσους εμμένουν στις διακηρυγμένες προεκλογικές θέσεις που ταυτίζονταν με τα λαϊκά αιτήματα να είναι διχαστικοί, γκρινιάρηδες ακόμη και προβοκάτορες και πράκτορες που αλείφουν βούτυρο στο ψωμί της προπαγάνδας του ελληνικού συστήματος εξουσίας.
Απλά θα τονίσουμε πως το μόνο επιχείρημα που θα έχει το σύστημα εξουσίας θα είναι η αποτυχία της συγκυβέρνησης, είτε αυτή μεταφραστεί σε μια νέα ακόμη βαθύτερη οικονομική κρίση είτε εκφραστεί ως έστω και αν μέρει συνέχιση των αντικοινωνικών και αντιλαϊκών πολιτικών που εφάρμοσαν οι δοσίλογες κυβερνήσεις των μνημονιακών χρόνων.
Ας προσποιηθούμε πως το δεύτερο δε συμβαίνει ήδη.
Ας δεχτούμε ως καλοπροαίρετη την φασίζουσα απόπειρα φίμωσης από μεσαία και κατώτερα στελέχη των κομμάτων της συγκυβέρνησης όσων δεν κάνουν τα στραβά μάτια.
Ας υποθέσουμε ότι αυτή η παλιοκομματική λογική του μαντριού που επιχειρεί να επιβάλλει η νέα καλπάζουσα επιδημία κυβερνητισμού γίνεται στο όνομα του αναγκαίου καλού ή του αναγκαίου κακού- όπως το βλέπει κανείς.
Ας παραβλέψουμε ότι η συγκυβέρνηση έθεσε τον πήχη πολύ ψηλά και ας προσποιηθούμε ότι δεν παγιδεύτηκε μόνο από το σύστημα εξουσίας αλλά και από την ίδια την ρητορεία της.
Άλλωστε περιγράφαμε πως ο σκοπός των πολιτικών που εφαρμόζονται τα τελευταία 5 χρόνια ήταν ανάμεσα σε άλλους η πρόκληση ζημιών τόσο μη αντιστρεπτών ώστε η εξάρτηση να είναι αναπόφευκτη και μόνιμη.
Και αυτό συνέβη.
Αυτό το γνώριζε και ο ΣΥΡΙΖΑ οποίος εδώ και μια 4ετία επιδίδεται σε εξαιρετικές ασκήσεις πολιτικής φιλοσοφίας και πολιτικής ανάγνωσης. Αλλά από αυτές τις θεωρητικές αυτές ασκήσεις μέχρι την άσκηση αποτελεσματικής φιλολαϊκής πολιτικής, η διαφορά είναι πολύ μεγάλη.
Ας δεχτούμε λοιπόν αντιστροφές επιχειρημάτων που είναι πολύ της μόδας τώρα τελευταία στην πολιτική πασαρέλα, ας δεχτούμε ακόμη και την υιοθέτηση του πολιτικού ρεαλισμού ως επιχείρημα κομματικών στελεχών του πάλαι πότε αντημνημονιακού χώρου.
Ας συμμορφωθούμε και ας πούμε ότι δεν είναι πολύ αργά αλλά πολύ νωρίς.
Ότι η συνθηκολόγηση που βλέπουμε να συμβαίνει είναι αναγκαίο κακό για να κερδίσουμε πολύτιμο χρόνο και να προετοιμαστούμε για την επόμενη σύγκρουση.
Να σημειώσουμε μόνο για τους λάτρεις της θεωρίας του αναγκαίου κακού πως τα μνημόνια είναι δομημένα ακριβώς πάνω σε αυτήν την λογική: Του αναγκαίου κακού.
Ας δεχτούμε λοιπόν τυφλά ότι στην επόμενη φάση οι όροι της σύγκρουσης θα είναι ευνοϊκότεροι για εμάς, ένα επιχείρημα το οποίο θα είναι παντελώς άκυρο αν η κυβέρνηση δεν καταφέρει να κάνει πραγματικούς άθλους όπως περιέγραψα και σε προηγούμενο μου άρθρο.
Ας παρακάμψουμε αψήφιστα το επιχείρημα ότι κάθε συμβιβασμός οδηγεί σε ακόμη χειρότερες συνθήκες και ας υποθέσουμε ότι η συγκυβέρνηση θα έχει μια τετραετία για να υλοποιήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις: Το τέλος των εξαρτήσεων, την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και την αντιστροφή της ανθρωπιστικής κρίσης.
Στην πραγματικότητα, η συγκυβέρνηση έχει βαριά βαριά τρεις μήνες για να πετύχει μικρά και μεγάλα θαύματα, πολλά από τα οποία θα επιδιώξουν να τα σαμποτάρουν όχι μόνο το ελληνικό σύστημα εξουσίας αλλά κι οι ίδιοι μας οι «εταίροι», απέναντι στην κρίση των οποίων ξαναδεσμευτήκαμε. Μετά το τρίμηνο αυτό η κυβέρνηση θα βρεθεί χωρίς φύλλα συκής μπροστά στην Νέα Ιερά Εξέταση όπου θα κληθεί με τις χειρότερες δυνατές συνθήκες να δηλώσει πίστη στο νεοφιλελευθερισμό και την γερμανική ηγεσία ή να δεχτεί ακόμη μεγαλύτερους εκβιασμούς.
Ήδη η συγκυβέρνηση έχει κάνει μερικά βήματα μπροστά που για αρκετούς –ίσως και τους περισσότερους- δικαιολογούν τις ήδη μεγάλες υποχωρήσεις της: Κατάφερε όντως να εκθέσει τη δυσλειτουργικότητα μιας γερμανοκρατούμενης Ευρώπης, να χτίσει γέφυρες επικοινωνίας εκεί που οι προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν σερβιτοράκια που σερβίραν σε πιατέλες το σώμα της ελληνικής κοινωνίας για να παίρνουν πουρμπουάρ, να αναβάλει την κατρακύλα μισθών και συντάξεων. Αλλά όλα αυτά ήταν εφικτά. Απόδειξη; Το ότι ήδη γίναν. Καιρός να επιδιωχθούν τα ανέφικτα, αυτά που μας έταξε η συγκυβέρνηση:
Ας ξεκινήσουν τα θαύματα λοιπόν: Ας ξαναχτίσουμε τη χώρα σε τρεις μήνες. Γιατί όχι; Ο Χριστός είχε δεσμευτεί ότι θα ξαναχτίσει το Ναό του Σολόμωντα σε τρεις μέρες.
Άλλωστε η συγκυβέρνηση έχει κάνει ήδη το πρώτο της μεγάλο θαύμα μόλις σε μερικές μέρες: Να επικυρώσει εκ νέου νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ένα νέο αντικοινωνικό μέτρο με τη μεγαλύτερη δυνατή λαϊκή συναίνεση.
Αυτό κι αν είναι θαύμα!
Αλλά και πάλι, ας δώσουμε πίστη και πίστωση χρόνου ελπίζοντας σε μια ευρύτερη στρατηγική που δεν μας είναι πλέον ορατή. Τι επιλογές έχουμε άλλωστε; Η συγκυβέρνηση είναι η τελευταία μας πολιτική ελπίδα. Αν μας προδώσει χάθηκαν κι αυτοί και μεις.  
Ο χρόνος ξεκινάει: Από τώρα: Τικ τακ, Τικ Τακ, που λένε και οι Podemos.  
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 25/2/2015

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Recent Posts

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου