To σκοτεινό παρακράτος και ο Βαρδής Βαρδινογιάννης που αναζητά τον εντολέα της δολοφονίας του

http://www.kourdistoportocali.com/articles/23040.htm

Από την Ιόλη Πιερίδη

 

 

Ελλάδα, Αύγουστος 2013.
Ο Bαρδής Βαρδινογιάννης, ένας από τους πλέον ισχυρούς επιχειρηματίες μιας χώρας η οποία βρίσκεται στην αιχμαλωσία των Μνημονίων αναζητεί τον εντολέα της δολοφονίας του, 23 χρόνια μετά,  αυτό είναι αποκαλυπτικό του σκοτεινού παρακράτους που εξακολουθεί να κυβερνάει την Ελλάδα.

Ένα παρακράτος-Λερναία Ύδρα που φροντίζει να μένουν στο απυρόβλητο τα κάστρα του: Aπό τα «Nammos» της νύχτας ως τους κρατικούς οργανισμούς οι οποίοι ήταν και παραμένουν τα «ταμεία» του.

Το γεγονός ότι ο Χριστόδουλος Ξηρός ήταν ένας από τα μέλη της 17 ΝΟΕΜΒΡΗ που πήραν μέρος στην απόπειρα δολοφονίας του Βαρδή Βαρδινογιάννη την Τρίτη 20 Νοεμβρίου 1990, στις 9.20 το πρωί,  πιθανολογούμε ότι είναι ένας από τους λόγους που ο δικηγόρος του επιχειρηματία-σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Κατερίνας Κατή στην εφημερίδα των Συντακτών-ζήτησε από τον Ξηρό να του αποκαλύψει τον εντολέα της δολοφονίας.

Σημειώνουμε ότι ο Ξηρός στην πρώτη του απολογία-την οποία στην συνέχεια ανακάλεσε- ανέφερε  ότι ο Γιάννης Σερίφης τον έφερε σε επαφή με τον Δημήτρη Κουφοντίνα, το 1983 κι έτσι εντάχθηκε στην Οργάνωση. Ο Σερίφης στον οποίο έχουν αποδώσει, τόσο οι Αρχές, όσο και μέλη της 17Ν, το παρατσούκλι Σαρδανάπαλος ήταν για δεκαετίες ο συνήθης ύποπτος της Αστυνομίας και των Αμερικανών για την συμμετοχή στην αρχική ομάδα της 17Ν και την εκτέλεση του Γουέλς. Το 1962, μετά το στρατό, πηγαίνει στη Γερμανία και αμέσως εντάσσεται στο συνεχιζόμενο αριστερό μετεμφυλιακό κίνημα της κοινότητας και των συνδικάτων. Βιομηχανικός εργάτης στην AEG, στη Μερτσέντες και αλλού. Οκτώβρη του '77 γίνεται η συμπλοκή του Ρέντη. 11 μέρες αργότερα συλλαμβάνουν τον Σερίφη με την εξωφρενική για πολλούς κατηγορία ότι σκότωσε τον αδελφό του στενού φίλου του από τη Γερμανία, Μιχάλη Κασσίμη.

Η επιμονή των συνομωσιολόγων ότι ο Σερίφης βρισκόταν στον αρχικό πυρήνα της Οργάνωσης θα οδηγούσε αργότερα σε φαντασιακά σενάρια που ήθελαν την 17 ΝΟΕΜΒΡΗ υποχείριο της ανατολικογερμανικής Στάζι και των πρακτόρων της.

Ο άλλος λόγος για τον οποίο πιθανόν ο Βαρδής να επεδίωξε να βγει προς τα έξω -σ΄αυτή την συγκυρία- το γεγονός ότι αναζητεί τον εντολέα της δολοφονίας του  να μην είναι άσχετο από τις σχέσεις κορυφαίων πολιτικών και επιχειρηματικής διαπλοκής που κρατάνε δεκαετίες αλλά απειλούν να είναι ο καταλύτης σε κρίσιμα ζητήματα του σημερινής οικονομικής και πολιτικής «επικαιρότητας».

Παίζει κάποιο ρόλο για την πρόσφατη εξέλιξη η χρονική συγκυρία;, αναρωτιέται η δημοσιογράφος Κατερίνα Κατή.

Μήπως (ο Βαρδινογιάννης) θέλει να περάσει ένα «μήνυμα» σε αποδέκτες που μόνο αυτός γνωρίζει, αδιαφορώντας για το ενδεχόμενο δημοσιοποίησης αυτής της κίνησης αλλά και για τον συμβολισμό της; Ποιος μπορεί άλλωστε -από τους παράγοντες των δικών που έγιναν σε πρώτο και δεύτερο βαθμό- να ξεχάσει τη φράση του «ήμουν άτυχος για να τους βρω, και τυχεροί αυτοί που δεν τους βρήκα»;

Μια φράση με εύλογο νόημα για την οποία ούτε ένας εκ των δικαστών του υπέβαλε τότε έστω και μία τυπική ερώτηση… 

Μάλιστα ο Βαρδής Βαρδινογιάννης, και στο πρώτο δικαστήριο (2003) και στο Εφετείο (2006), είχε αναφέρει ότι μετά την επίθεση, από την οποία σώθηκε χάρη στη θωράκιση του αυτοκινήτου του και στη μη συντονισμένη πυροδότηση της βόμβας που είχε τοποθετηθεί σε σταθμευμένο Ι.Χ., έβαλε ανθρώπους που επί δύο χρόνια έψαχναν τους δράστες, χωρίς ωστόσο αποτέλεσμα.

ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΙΚΑ!

Το άθλιο κρατικοδίαιτο παρακράτος της διαπλοκής που οικοδομήθηκε πάνω στα κουμπούρια της Τρομοκρατίας με το άλλοθι των σταγονιδίων της χούντας-αλήθεια οι εκτελέσεις των τρομοκρατών ποιους ωφέλησαν;-συνεχίζει ως σήμερα να κάνει παιγνίδι με τα πολιτικά κουρέλια της μεταπολίτευσης να διεκδικούν ηγετικούς ρόλους αντί να σαπίζουν στις πιο σκοτεινές φυλακές.

Όταν ρωτήθηκε ο περίφημος Κάρλος, το Τσακάλι, αν γνωρίζει ποιοι είναι πίσω από τις τρομοκρατικές οργανώσεις στην Ελλάδα είχε απαντήσει «ρωτήστε τον Καραμανλή και τον Ανδρέα». 

Δίχως να ασπαζόμαστε την άποψη ότι οι δύο ιδρυτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ γνώριζαν ποιοι έκαναν κουμάντο στα κουμπούρια δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι κάποιες εκτελέσεις της «17 ΝΟΕΜΒΡΗ» και κάποια χτυπήματα του ΕΛΑ έγιναν σε πολύ «δύσκολες» συγκυρίες για το σαθρό οικοδόμημα της μεταπολίτευσης-όπως για παράδειγμα η εκτέλεση του Παύλου Μπακογιάννη.

Η εκτέλεση του Τσάντες την Τρίτη 15 Νοεμβρίου 1983, στις 7.25 το πρωί, στην Φιλοθέη θεωρείται “κλειδί” για την«συνάντηση» των παπούδων της οργάνωσης με την νέα γενιά των εκτελεστών, την γενιά του Κουφοντίνα.

Με βιτρίνα το τηλεοπτικό μπούστο της Ελένης Μενεγάκη και άλλων πιο σοβαρών δήθεν κυριών και κυρίων της ελληνικής τηλεόρασης πράκτορες της KGB, της ΣΤΑΖΙ, της  CIA  και άλλων υπηρεσιών έστηναν και εξακολουθούν να στήνουν κρατικοδίαιτους επιχειρηματικούς ομίλους αξιοποιώντας το αποτέλεσμα των τρομοκρατικών οργανώσεων και στην συνέχεια  τα 45αρια της δημοσιογραφίας.

Αίφνης τα τελευταία χρόνια  όλοι σχεδόν οι  δημοσιογράφοι έχουν υποστεί αμνησία και ξεχνούν για ποια αφεντικά δουλεύουν. Το γεγονός ότι η Γερμανία και οι άνθρωποί της εξακολουθούν να ελέγχουν το εγχώριο παιγνίδι πολιτικής και οικονομικής εξουσίας οφείλεται απλά και μόνο στο οργανωμένο Αρχείο που διαθέτουν οι υπηρεσίες τους σε αντίθεση με τους πιο επιπόλαιους Αμερικανούς.

Οι Γερμανικές μυστικές υπηρεσίες έχοντας αρχικά την εμπειρία του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου και στην συνέχεια του τέλειου κτήνους παρακολούθησης της «ζωής των άλλων», την διαβόητη ΣΤΑΖΙ κατάφεραν να κερδίσουν τους Αμερικανούς στον πόλεμο της πληροφορίας.

Μόνο που είχαν και τουλάχιστο μια σχεδόν καταστροφική απώλεια. Ήταν τότε που οι Αμερικανοί αποκάλυψαν το παγκόσμιο κύκλωμα δωροδοκιών της  Siemens.
Αμερικανοί και Γερμανοί πάντως είχαν αγαστή συνεργασία εντός της χώρας στην υπόθεση των υποκλοπών και στην εξουδετέρωση του Καραμανλή-ο οποίος είχε ένα περιβάλλον απολύτως διαβρωμένο που έμπαζε από παντού.

Είχαν προηγηθεί απανωτές νίκες των Γερμανών όπως για παράδειγμα η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη δια χειρός Συμπιλίδη που σήμερα είναι και επίκαιρος.

Το εγχώριο κύκλωμα των διεφθαρμένων πολιτικών και επιχειρηματιών που είχε στηθεί μεθοδικά από τις ξένες μυστικές υπηρεσίες είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στα μεγαλύτερα σκάνδαλα της μεταπολίτευσης. 

Γνωστοί μεγαλοεπιχειρηματίες  που πρωταγωνιστούν δεκαετίες τώρα  σε δημόσια έργα, σε πάσης φύσεως προμήθειες, στα ΜΜΕ, στις μίζες στα εξοπλιστικά πάνε πακέτο με την επιμονή ανθρώπων της Δικαιοσύνης να κρατάνε για δεκαετίες τα μάτια και τα αυτιά τους ερμητικά κλειστά.

Φυσικά σε πολλές περιπτώσεις ήταν οι ίδιοι οι πολιτικοί που φρόντιζαν, με περισσή μαεστρία,  να «καθαρίσουν» οι συνάδελφοί τους όπως έκαναν οι Βενιζέλος και Λοβέρδος για χάρη των Τσοχατζόπουλου-Παπαντωνίου στην περίφημη Εξεταστική Επιτροπή για τα Εξοπλιστικά με επικεφαλής τον γραφικό Τραγάκη.
ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΚΑΙ ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1975-Η εκτέλεση του Ρίτσαρντ Γουέλς

25 Δεκεμβρίου 1975: Η Αθήνα ετοιμάζεται να γιορτάσει τα δεύτερα μεταπολιτευτικά της Χριστούγεννα. Μεταξύ των καλεσμένων στη δεξίωση που παραθέτει ο αμερικανός πρέσβης είναι και ο ακόλουθος της αμερικανικής πρεσβείας, Pίτσαρντ Σκίφινγκτον Γουέλς, με τη σύζυγό του Μαρία - Χριστιάνα.
Λίγο πριν από τις 10, το ζεύγος -ιδιαίτερα ευδιάθετο- παίρνει το δρόμο της επιστροφής για την οικία του, στο Ψυχικό, αγνοώντας την τραγική κατάληξη της βραδιάς.

Καθώς η μαύρη λιμουζίνα σταματάει έξω από την έπαυλη, κάνει την εμφάνισή του ένα άλλο αυτοκίνητο, από το οποίο αποβιβάζονται τρεις ένοπλοι μασκοφόροι. Απομακρύνουν τον οδηγό και τη γυναίκα και εκτελούν τον 45χρονο διπλωμάτη με τρεις πυροβολισμούς.
Στον τόπο της επίθεση αφήνουν μία προκήρυξη, με την οποία την ευθύνη αναλαμβάνει η πρωτοεμφανιζόμενη «Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη». Η ίδια προκήρυξη αποστέλλεται τρεις ημέρες αργότερα και στις εφημερίδες. Ωστόσο, δεν θα δημοσιευθεί κατόπιν εισαγγελικής απαγόρευσης. Επιπλέον, μέσα στο κλίμα της εποχής κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά.

Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι πρόκειται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ πρακτόρων της CIA.
Η προκήρυξη που εστάλη σε όλες τις εφημερίδες στις 24.12.1975 –και δε δημοσιεύτηκε ποτέ- ανέφερε μεταξύ άλλων, σύμφωνα με το «Βήμα»: «Σε πρόσφατο λόγο του ο Φορντ δήλωσε τελείως κυνικά ότι οι Αμερικανοί δεν θα διστάζουν να επεμβαίνουν ανοιχτά στο εσωτερικό των άλλων όταν το απαιτούν τα συμφέροντά τους. Παρόμοιες δηλώσεις είχε κάνει στο παρελθόν και ο Κίσινγκερ. (...) Αλλά αρκετά. Φτάνει πια. Πρέπει να καταλάβουν οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι πράκτορές τους ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι αγέλη από πρόβατα. (...) Η κυβέρνηση κοροϊδεύει. Η Βουλή φλυαρεί χωρίς κανένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Τα περισσότερα κόμματα, συμμετέχοντας στον γενικό εμπαιγμό, συναγωνίζονται σε πλατωνικές δηλώσεις χωρίς πραγματικό αντίκρισμα. Και η Δικαιοσύνη κάνει τον άθλο, στη δίκη της 21ης Απρίλη, να μην αναφέρει το όνομα του δεύτερου ενόχου, της CIA και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. (...) Έτσι αποφασίζουμε να εκτελέσουμε υποδειγματικά τον αρχιπράκτορα της CIA, αρχηγό του κλιμακίου της στην Ελλάδα Ρίτσαρντ Γουέλς. (...) Ο Ρίτσαρντ Γουέλς ως αρχηγός είναι συνυπεύθυνος για όλα τα εγκλήματα που έκανε η CIA σε βάρος του λαού μας».
Στις 26 Δεκεμβρίου του 1975, η «17Ν» βγάζει «ανακοίνωση προς τον Τύπο» για τη μη δημοσίευση της πρώτης προκήρυξης, στην οποία εξηγεί γιατί δεν χτυπήθηκαν ο οδηγός και η γυναίκα του Γουέλς. «Ο Ρίτσαρντ Γουέλς ήταν αρχηγός της CIA. Σαν τέτοιος ήταν συνυπεύθυνος μαζί με άλλους επαγγελματίες πράκτορες που δρουν στο έδαφός μας για όλα τα εγκλήματα που έκανε η CIA και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στη χώρα μας. Απόφασή μας ήταν να εκτελεστεί ο αρχηγός και μόνο αυτός», αναφέρει η «17Ν». Ούτε αυτή η «ανακοίνωση» όμως δημοσιεύεται.
Την εποχή εκείνη επικρατούσε σύγχυση σχετικά με το τι πραγματικά συνέβη και ποιος έχει την ευθύνη καθώς η «17Ν» ήταν άγνωστη. Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν ένα χρόνο αργότερα, όταν η γαλλική εφημερίδα «Liberation» δημοσιεύει κείμενο της «17Ν» όπου περιγράφεται αναλυτικά η παρακολούθηση του Γουέλς και η οργάνωση της δολοφονίας. Σύμφωνα με δημοσίευμα του «Βήματος», η τρίτη προκήρυξη είχε δοθεί σε σφραγισμένο φάκελο από μια γυναίκα στον Γάλλο φιλόσοφο Ζαν-Πολ Σαρτρ, ο οποίος την παρέδωσε στον διευθυντή της εφημερίδας Σερζ Ζυλί. Ο φάκελος παρέμεινε στα συρτάρια της εφημερίδας μέχρι τις 26.12.1976, οπότε και είδε το φως της δημοσιότητας.

Στα γεγονότα αυτά επικεντρώνονται οι έρευνες για τον αρχηγό και την ιστορική ηγεσία. Στη δολοφονία συμμετείχαν τουλάχιστον τρία άτομα (στην προκήρυξη της 17Ν στη «Liberation» αναφέρεται ότι από το αυτοκίνητο «βγήκαμε αμέσως τρεις με τα πρόσωπα καλυμμένα»). Ανάμεσα σε αυτά η Αστυνομία εκτιμά ότι ήταν ο Αλέκος Γιωτόπουλος (ο οποίος πυροβόλησε τον αμερικανό πράκτορα), ο Παύλος Σερίφης, όπως επίσης μια γυναίκα και ένας άνδρας.

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1983- Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΔΥΟ ΓΕΝΙΩΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΩΝ ΚΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΣΑΝΤΕΣ

Την Τρίτη 15 Νοεμβρίου 1983, στις 7.25 το πρωί, δολοφονήθηκαν ο αμερικανός πλοίαρχος Τζορτζ Τσάντες (ανώτερο στέλεχος της Τζασμάγκ στην Αθήνα) και ο οδηγός του Νίκος Βελούτσος στον Φάρο Ψυχικού. Δύο νεαροί πλησίασαν με τη βέσπα τους το διπλωματικό αυτοκίνητο που βρισκόταν επί της λεωφόρου Κηφισιάς, σταματημένο σε έναν φωτεινό σηματοδότη, και πυροβόλησαν εξ επαφής με το 45άρι που είχαν χρησιμοποιήσει σε όλες τις προηγούμενες δολοφονικές επιθέσεις τους. Τι έλεγε η 17Ν 

«Αποφασίσαμε να χτυπήσουμε σήμερα έναν από τους κυριότερους στρατιωτικούς μηχανισμούς του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στη χώρα μας, την αμερικανική στρατιωτική αποστολή, εκτελώντας ένα από τα ανώτερα στελέχη του. (...) Η ενέργειά μας είναι παράλληλα και συγκεκριμένη αγωνιστική συμπαράσταση διεθνιστικής αλληλεγγύης στους λαούς της περιοχής που αγωνίζονται για ανεξαρτησία αλλά και γενικότερα σ' όλους τους λαούς και ιδίως τους λαούς της Κεντρικής Αμερικής και του Σαλβαδόρ που βρίσκονται σήμερα στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας ένοπλης αντιιμπεριαλιστικής πάλης.

Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι, όταν το '75 εκτελέσαμε τον σταθμάρχη της CIA Γουέλς, η Αθήνα ήταν το κέντρο συντονισμού των συνωμοσιών και επεμβάσεων της CIA στην Αγκόλα - πράγμα που εμείς βέβαια αγνοούσαμε - όπου οι λαϊκές επαναστατικές δυνάμεις βρίσκονταν στην τελική φάση για την κατάληψη της εξουσίας» (από την προκήρυξη της 17Ν που οι δράστες ταχυδρόμησαν στον Τύπο και έγινε γνωστή στις 17.11.1983).

Η 17Ν απείλησε όλους τους Ελληνες που εργάζονταν στις αμερικανικές βάσεις. Προειδοποίησε ότι, όπως ο οδηγός του Τσάντες, όλοι οι έλληνες οδηγοί-σωματοφύλακες πρακτόρων της CIA, της DIA και της Jusmagg, αξιωματούχων της πρεσβείας και αξιωματικών αμερικανικής βάσης θεωρούνταν στόχοι. 

Οι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. θεωρούσαν υπόθεση «κλειδί» για την εξιχνίαση της δολοφονίας του 53χρονου πλοιάρχου Τζορτζ Τσάντες και του 62χρονου οδηγού του Νίκου Βελούτσου μια επίθεση που σημειώθηκε εναντίον δύο χωροφυλάκων του τότε Τμήματος Χωροφυλακής Φιλοθέης μία ακριβώς εβδομάδα - στις 8 Νοεμβρίου 1983 - πριν από τη δολοφονία Τσάντες - Βελούτσου στη λεωφόρο Κηφισιάς.

Η επίθεση σημειώθηκε στη γειτονική οδό Βεκιαρέλη στη Φιλοθέη, όταν οι δύο χωροφύλακες Κώστας Αργυρόπουλος, 33 ετών, και Ιωάννης Χατζημπύρος, 22 ετών, προσπάθησαν να ακινητοποιήσουν μοτοσικλέτα μάρκας Suzuki 550, χρώματος ασημί, που δεν είχε αριθμό κυκλοφορίας και στην οποία επέβαιναν δύο άτομα.

Σε απόρρητο έγγραφο που είχε συντάξει τότε η Αστυνομία αναφέρεται ότι «ο οδηγός ήταν ηλικίας 25-28 ετών, αναστήματος 1,70-1,75 μ. περίπου, κανονικής σωματικής διάπλασης. Φορούσε μπουφάν νάιλον, χρώματος μπλε, στο κεφάλι κράνος μοτοσικλετιστή και είχε μαύρο παχύ μουστάκι. Ο συνοδηγός ηλικίας 24-26 ετών, αναστήματος 1,65-1,70 μ., λεπτής σωματικής διάπλασης, φορούσε μπουφάν νάιλον, χρώματος σκούρου, στο κεφάλι κράνος μοτοσικλετιστή».

Οι αστυνομικοί προσπάθησαν να πραγματοποιήσουν έλεγχο στους επιβάτες της μοτοσικλέτας γιατί αυτή δεν είχε πινακίδες και εκείνοι έσπευσαν να απομακρυνθούν πυροβολώντας το περιπολικό που τους ακολουθούσε. Από τη βαλλιστική έρευνα διαπιστώθηκε - αρκετό διάστημα αργότερα - ότι το 38άρι όπλο που χρησιμοποιήθηκε ήταν αυτό που χρησιμοποίησε η 17Ν σε μεταγενέστερες επιθέσεις, με πρώτη τη δολοφονία του φρουρού αστυφύλακα Χρήστου Μάτη στις 24.12.1984 στη ληστεία της Εθνικής Τράπεζας Πετραλώνων.
Οπως διαπιστώθηκε εκ των υστέρων, ο έλεγχος των αστυνομικών και το «επεισόδιο της οδού Βεκιαρέλη» έδωσαν παράταση στη ζωή για μία εβδομάδα του πλοιάρχου Τζορτζ Τσάντες και του οδηγού του, αφού αυτοί ήταν ο «στόχος» των μελών της 17Ν. Η κυρίως επίθεση σημειώθηκε την Τρίτη 15 Νοεμβρίου 1983 στις 7.20 το πρωί, στη λεωφόρο Κηφισιάς 236, με τρόπο όμοιο με αυτόν που δολοφονήθηκε ο βρετανός ταξίαρχος Στίβεν Σόντερς στις 7 Ιουνίου 2000. Οι δράστες επέβαιναν σε μια βέσπα χρώματος μπλε μεταλλικού, που είχε κλαπεί από την οδό Πλαστήρα 24 στου Ζωγράφου, σε πολύ κοντινό σημείο από όπου είχε κλαπεί και η μοτοσικλέτα στο επεισόδιο με τους αστυνομικούς μία εβδομάδα νωρίτερα.

Οπως περιγράφεται στο απόρρητο ενημερωτικό έγγραφο της Αστυνομίας για τη δολοφονία Τσάντες, «ενώ το υπ' αριθμ. κυκλοφορίας ΞΑ 14033 αυτοκίνητο μάρκας Plymouth στο οποίο επέβαιναν τα θύματα κατερχόταν τη λεωφόρο Κηφισίας με κατεύθυνση προς την Αμερικανική Πρεσβεία, κινούμενο επί της αριστερής εσωτερικής λωρίδας κυκλοφορίας, κοντά στη στάση "Κολλέγιο" σταμάτησε, διότι εκεί το φανάρι έδειχνε κόκκινο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, και ενώ το παραπάνω αυτοκίνητο βρισκόταν τρίτο στη σειρά από το φανάρι, το πλησίασε από τη δεξιά πλευρά μια βέσπα στην οποία επέβαιναν δύο άτομα. Ο οδηγός της βέσπας μαρσάρισε και ταυτόχρονα ο άλλος, που βρισκόταν πίσω, πάτησε σταθερά το αριστερό του πόδι στην άσφαλτο και, βγάζοντας από την τσέπη τού τζάκετ που φορούσε ένα μεγάλο πιστόλι, άρχισε να πυροβολεί εναντίον των επιβαινόντων στο αμερικανικό αυτοκίνητο επανειλημμένα».

Οι δράστες στο συγκεκριμένο έγγραφο περιγράφονται ως «δύο άγνωστα άτομα, μάλλον μετρίου αναστήματος, ηλικίας 20-25 ετών, που επέβαιναν σε βέσπα, χρώματος μπλε μεταλλικού, σχετικώς καινούργια. Ο οδηγός φορούσε κράνος πράσινο παλιό και τζάκετ χρώματος λαδί. Ο δε συνεπιβαίνων φορούσε κράνος μπλε σκούρο και τζάκετ μαύρο».
Στην προκήρυξη που έχει γραφεί τον Οκτώβριο του 1983 - ίσως δηλαδή και ένα μήνα νωρίτερα -, αφού δικαιολογείται γιατί η 17Ν επαναδραστηριοποιείται ύστερα από σιωπή τριών ετών, αναφέρεται ότι «αποφασίσαμε να χτυπήσουμε σήμερα έναν από τους κυριότερους στρατιωτικούς μηχανισμούς του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στη χώρα μας, εκτελώντας ένα από τα σημαντικότερα ανώτερα στελέχη του, όπως και τον οδηγό-γορίλα σωματοφύλακά του».
Οπως όμως προέκυψε, ο Νίκος Βελούτσος κάθε άλλο παρά «σωματοφύλακας» του Τζορτζ Τσάντες μπορεί να θεωρηθεί, αφού τοποθετήθηκε ως οδηγός του μόλις 15 ημέρες πριν από τη δολοφονία, ύστερα από ένα ατύχημα που είχε οδηγώντας λεωφορείο σε εκδρομή υπαλλήλων της πρεσβείας των ΗΠΑ.
* Ο συνδυασμός των χτυπημάτων 
Οι αξιωματικοί αμέσως ασφαλώς συνδύασαν την επίθεση κατά του Τσάντες με την προ μιας εβδομάδας κατά των δύο αστυνομικών. Οι μαρτυρίες του Κωνσταντίνου Αργυρόπουλου, ο οποίος υπηρετούσε μέχρι πρότινος στο Αστυνομικό Τμήμα Φιλοθέης και συνταξιοδοτήθηκε, και του Ιωάννη Χατζημπύρου, ο οποίος σήμερα υπηρετεί στη Θεσσαλονίκη, θεωρήθηκαν καθοριστικές και σημαντικές αφού είχαν δει εκείνους που προετοίμαζαν την επίθεση κατά του Τσάντες. Σύμφωνα με πληροφορίες, κατέθεσαν ότι το «παχύ μουστάκι» του οδηγού της μοτοσικλέτας δεν προερχόταν από μεταμφίεση. Παράλληλα, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες - πολλούς μήνες αργότερα -, οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί φέρεται να αναγνώρισαν, όχι με απόλυτη βεβαιότητα, ότι το άτομο που τους πυροβόλησε - συνεπιβάτης στη μοτοσικλέτα - ήταν ο Χρήστος Τσουτσουβής, ο οποίος σκοτώθηκε στη συμπλοκή στου Γκύζη στις 15 Μαΐου 1985. Σημειώνεται ότι στο παρελθόν υπήρχαν πολλές ενδείξεις εμπλοκής της ομάδας Τσουτσουβή στη 17Ν, με κυριότερη την ανεύρεση στη γιάφκα της «Αντικρατικής Πάλης» στην οδό Καλαμά του κλειδιού που άνοιγε το αυτοκίνητο των δραστών της δολοφονίας του σταθμάρχη της CIA Ρίτσαρντ Γουέλς.

ΑΝΟΙΞΗ 1985- ΤΟ «ΜΥΣΤΗΡΙΟ» ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ ΚΑΙ  Η ΑΤΑΚΑ ΤΟΥ ΣΕ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΗΣ ΠΕΛΟΝΟΝΝΗΣΟΥ

Το παιδί από την Τερπνή Σερρών θα έχει μια φυσιολογική ζωή ως την εφηβεία του που συμπίπτει με την ταραγμένη μεταπολίτευση. Τότε θα ενταχθεί στη μαθητική οργάνωση του ΠαΣοΚ, ΠΑΜΚ, της περιοχής Γκύζη αλλά δεν θα πάψει, σε κάθε φάση της ζωής του, να θεωρεί τον εαυτό του μαρξιστή-λενινιστή. Ο Ανδρέας Παπανδρέου θεωρείται από τον έφηβο μαθητή «δεξιός» και ο «ένοπλος αγώνας» απαραίτητη προϋπόθεση για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Παίρνει μέρος στις πρώτες γεμάτες ένταση πορείες του Πολυτεχνείου και δεν μένει αδιάφορος στα συνθήματα των οργανώσεων της άκρας Αριστεράς, όχι τόσο των τροτσκιστών όσο των μαοϊκών ΕΚΚΕ και ΚΚΕ (μ-λ).

«Πίσω από το ήσυχο πρόσωπο και τους χαμηλούς τόνους υπήρχε μια μόνιμη οργή που ορισμένες φορές έμοιαζε με μίσος» λέει ένα μέλος του ΠαΣοΚ στην οργάνωση του Γκύζη που γνώριζε τον Κουφοντίνα και θέλει να παραμείνει ανώνυμο.

Οι γονείς του αντιμετωπίζουν προβλήματα με ένα παιδί που περνά δύσκολη εφηβεία. Ο νεαρός Κουφοντίνας αισθάνεται μειονεκτικά εξαιτίας μιας κινητικής δυσκολίας που έχει στο «καλό» του χέρι.«Αυτό θα διαμορφώσει και τη συμπεριφορά του, θα προσπαθήσει να αποδείξει όχι μόνο ότι είναι σαν τους άλλους αλλά και λίγο παραπάνω από αυτούς» λέει ένας συγγενής του που θέλει επίσης να παραμείνει ανώνυμος.

Ο Κουφοντίνας εγκαταλείπει το ΠαΣοΚ το 1977, στις διαγραφές των ομάδων των «μαρξιστών-λενινιστών» (χαρακτηρισμός που περιελάμβανε και τους τροτσκιστές), η πολιτική συμπεριφορά των οποίων «εμπόδιζε» το Κίνημα να πάρει τα χαρακτηριστικά του «κόμματος εξουσίας».

Η «προδοσία της ηγεσίας» για τον Κουφοντίνα, αλλά και για άλλους, είναι πλέον αποδεδειγμένη.

Ο Στέφανος Τζουμάκας, ένας από τους καθοδηγητές τότε της νεολαίας του ΠαΣοΚ, θυμάται ότι «γινόταν τότε ιδεολογικός πόλεμος μέσα στις οργανώσεις» με ανθρώπους που χαρακτηρίζει «σταλινικούς και εισοδιστές».

Αλλά οι επιλογές του Κουφοντίνα δεν έχουν σχέση μόνο με το πώς βιώνει τον μετασχηματισμό του ΠαΣοΚ σε κόμμα εξουσίας. Ισως από όλα τα μέλη της 17Ν να αποτελεί την πιο τυπική ενσάρκωση της σχιζοειδούς προσωπικότητας στη μεγαλούπολη. Ενα χρόνο μετά την αποχώρησή του από την ΠΑΜΚ είναι πια φοιτητής στη Νομική Σχολή (Οικονομικό Τμήμα) και μέλος της σπουδαστικής παράταξης του ΚΚΕ (μ-λ), της ΠΠΣΠ. Στον νέο του «πολιτικό χώρο» αισθάνεται πιο άνετα καθώς η αποδοχή της βίας «ως εργαλείου ενός επαναστατικού μαζικού κινήματος» βρίσκεται μέσα στις θεωρητικές επιλογές της καινούργιας πολιτικής του οικογένειας. Αλλά και σε αυτό το σχήμα ο Κουφοντίνας θα βιώσει την πολιτική ως προδοσία.

Η αντιπαράθεση με την κυβέρνηση Καραμανλή για τον φοιτητικό νόμο 815 θα ριζοσπαστικοποιήσει όσους ακολουθούν τις οργανώσεις της άκρας Αριστεράς. Τον Νοέμβριο του 1979 στην επέτειο του Πολυτεχνείου γίνονται άγριες συγκρούσεις των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς με τους φοιτητές της ΚΝΕ βασικά αλλά και της νεολαίας ΠαΣοΚ.

Στις 4 Δεκεμβρίου αρχίζει η κατάληψη του Χημείου εναντίον του νόμου 815.

* Η ώρα της ένοπλης δράσης

Στις 11 Δεκεμβρίου καταλαμβάνεται η Νομική. Ο Κουφοντίνας διαδηλώνει με άλλα 2.000 άτομα στη Φυσικομαθηματική με συνθήματα: «Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους», «ΚΝΕ-ΠαΣοΚ πουλάνε τους αγώνες», «Εμπρός για καταλήψεις στα εργοστάσια».

Με την έλευση των Χριστουγέννων του '79 οι καταλήψεις «σβήνουν».

Η επόμενη μεγάλη σύγκρουση για τον Κουφοντίνα έρχεται τον Νοέμβριο του 1980. Πρωθυπουργός είναι ο Γεώργιος Ράλλης και οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς βρίσκονται «επί ποδός πολέμου». Το ΚΚΕ (μ-λ) γράφει καλώντας σε πορεία στην αμερικανική πρεσβεία: «Η κυβέρνηση ξεπουλά τη χώρα και απαγορεύει το δικαίωμα της πορείας στην αμερικάνικη πρεσβεία. Η αντιπολίτευση υποχωρεί - εν ονόματι του ήπιου κλίματος - γιατί η λύση για κάθε πρόβλημα είναι οι... εκλογές, όπου επιδιώκει να εξαργυρώσει τη "μετρημένη στάση" της με περισσότερους ψήφους, στο όνομα μιας αλλαγής μέσα από τις κάλπες... Ομως η λύση είναι ο κάθε δημοκράτης να αντισταθεί έμπρακτα στην κρατική τρομοκρατία, όχι διπλώνοντας τις σημαίες του Νοέμβρη και μετατρέποντάς τον σε ανώδυνο μνημόσυνο, αλλά εκφράζοντας αγωνιστικά την αντίθεσή του με το κράτος της Δεξιάς - το κράτος του ξεπουλήματος της χώρας, της λιτότητας και της τρομοκρατίας - με τη συμμετοχή του στην πορεία».

Η προσπάθεια του μπλοκ της άκρας Αριστεράς να διασπάσει τις αλυσίδες της Αστυνομίας για να φθάσει στην αμερικανική πρεσβεία οδηγεί σε σύγκρουση με τα ΜΑΤ. Οι αριστεριστές βιώνουν εκείνη τη σύγκρουση σαν ολοκληρωτική ήττα. Οι αλυσίδες στην κεφαλή της διαδήλωσης στην αρχή αντέχουν στην πίεση της σύγκρουσης αλλά το πλήθος πίσω από αυτές τρέπεται σε φυγή. Γίνονται μάχες σώμα με σώμα και γρήγορα και οι πρώτες σειρές διαλύονται από τις επιθέσεις της Αστυνομίας.

Στις 10 το βράδυ της ίδιας ημέρας ο Ανδρέας Παπανδρέου κάνει την εξής δήλωση: «Μικρές ομάδες ανευθύνων στοιχείων και προβοκατόρων άγνωστης και ύποπτης προέλευσης δημιούργησαν θλιβερά έκτροπα με προφανή σκοπό να αμαυρώσουν και να δυσφημήσουν τη μεγάλη λαϊκή επέτειο του Πολυτεχνείου». Στις συγκρούσεις σκοτώνονται δύο άτομα (Κουμής, Κανελλοπούλου) και δύο μέρες αργότερα οι οργανώσεις της άκρας Αριστεράς κατηγορούν τον Ανδρέα Παπανδρέου ότι βοήθησε την κυβέρνηση της ΝΔ «σαν να έχει αναλάβει από τώρα το υπουργείο Δημόσιας Τάξης» (Προκήρυξη ομάδα Πρωτοβουλίας Πολυτεχνείου '80).

Ο Κουφοντίνας εισπράττει την περίοδο αυτή σαν μια νέα «προδοσία» ενός συντεταγμένου κομματικού μηχανισμού που δεν είναι σε θέση να «αμυνθεί» στις επιθέσεις του κράτους. Είναι η ώρα του ένοπλου αγώνα.

Για τους αξιωματικούς της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας είναι ακόμη ασαφές αν ο Κουφοντίνας στρατολογήθηκε κατευθείαν στη 17Ν ή «πέρασε» πρώτα από την «Αντικρατική Πάλη» του Χρήστου Τσουτσουβή, αδιαμφισβήτητου ηγέτη του χώρου του ένοπλου αγώνα στις αρχές της δεκαετίας του '80, ή από τον ΕΛΑ.

Στις 16 Ιανουαρίου του 1980 η 17Ν σκοτώνει τον τότε υποδιοικητή των ΜΑΤ Παντελή Πέτρου και τον αστυφύλακα σωματοφύλακά του Σταμούλη. Είναι η χρονιά που σημαδεύεται από μια «έκρηξη» εμπρησμών με δράστες μέλη ακροαριστερών οργανώσεων - ο ΕΛΑ φθάνει στο σημείο να πυρπολήσει ένα βοθρατζίδικο στον Βοτανικό τον Αύγουστο του 1980 - και ταυτόχρονα η χρονιά εμφάνισης πολλών νέων οργανώσεων ενός ή δύο ατόμων. Η Αντιτρομοκρατική δεν αποκλείει ο Δημήτρης Κουφοντίνας να προσχωρεί στην αρχή σε κάποια από αυτές.

* Η στρατολόγηση στη 17Ν

Σε κάθε περίπτωση διατηρεί στενές σχέσεις με τον Πάτροκλο Τσελέντη, ο οποίος σπουδάζει επίσης στη Νομική και συζητεί το ενδεχόμενο σύμπραξής του στον «ένοπλο αγώνα». Εν όψει της ανόδου του ΠαΣοΚ στην εξουσία η 17Ν σταματάει για δύο χρόνια τα «χτυπήματά» της αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στρατολόγησης σε άλλες οργανώσεις, όπως ο ΕΛΑ και η «Αντικρατική Πάλη».

Το βέβαιο είναι ότι το 1983 ο Κουφοντίνας στρατολογείται στη 17Ν. Ποιος τον στρατολόγησε παραμένει άγνωστο, αν και η Αστυνομία έχει κάποιες ενδείξεις ότι τον έφερε σε επαφή με την οργάνωση ηγετική φυσιογνωμία των «παππούδων» που εκινείτο στον χώρο του ΕΛΑ.

Η Αστυνομία πάντως είναι βέβαιη ότι όταν ο Χριστόδουλος Ξηρός μπήκε στη 17Ν ο Κουφοντίνας ήταν ήδη μέλος της. Αν αυτό ισχύει, είναι εξαιρετικά δύσκολο να δεχθεί κανείς ότι ο Δημήτρης Κουφοντίνας τοποθέτησε, χρησιμοποιώντας το αυτοκίνητο του πατέρα του, βόμβα στη Citibank της οδού Πανόρμου, τρία χρόνια αργότερα. Απλούστατα το 1986 «καταγράφεται» για πρώτη φορά το όνομα «Κουφοντίνας» στα αρχεία της Ελληνικής Αστυνομίας αλλά ο νεαρός «έχει βουτήξει στα βαθιά νερά της παρανομίας» τρία χρόνια νωρίτερα.

Η Αστυνομία ταυτίζει την είσοδό του στην παρανομία με την εγκατάλειψη της πατρικής στέγης και την απόφασή του να μην παρουσιασθεί για να υπηρετήσει τη στρατιωτική θητεία. Αλλά αυτή η απόφαση είναι απλά ένα προπέτασμα καπνού για τους γονείς του, προκειμένου να δικαιολογήσει τη ζωή του στην παρανομία την οποία όμως έχει επιλέξει για πολύ πιο σοβαρούς λόγους.

Ο Κουφοντίνας στρατολογεί στην οργάνωση τους Χριστόδουλο Ξηρό και Πάτροκλο Τσελέντη. Σκοτώνει για πρώτη φορά, σύμφωνα με την προανακριτική απολογία του Πάτροκλου Τσελέντη, τον φρουρό της Εθνικής Τράπεζας στα Πετράλωνα Χρ. Μάτη και είναι «πολύ ταραγμένος» στο βάπτισμα πυρός. Το πιστόλι που βρέθηκε στον Πειραιά στις 29 Ιουνίου «είναι το πιστόλι που αποτυπώνει την πορεία του Κουφοντίνα στην οργάνωση και όχι εκείνη του Σάββα Ξηρού» είπε στο «Βήμα» αστυνομική πηγή. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, ο Χριστόδουλος Ξηρός παίρνει για πρώτη φορά μέρος σε βομβιστική ενέργεια το 1987. Από εκεί και πέρα ο «Λουκάς» σκοτώνει ευκολότερα. Το 1985 είναι ήδη «επιμελητής» της οργάνωσης, φέρνει τα όπλα για τις επιθέσεις και τα παίρνει μετά από αυτές.

Πριν από την εκλογή από τη Βουλή του Προέδρου της Δημοκρατίας την άνοιξη του 1985 ο Κουφοντίνας, που ζει σε καθεστώς ημιπαρανομίας, συναντάει στο κέντρο της Αθήνας ένα βουλευτή του ΠαΣοΚ από την Πελοπόννησο και του λέει ότι «ξέρει (σ.σ.: ο Κουφοντίνας) τι θέλουν οι κουφάλες που έχουν ξεπουλήσει τα πάντα στη Δεξιά».

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 1989-Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

Την Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 1989, στις 7.58 το πρωί, τρεις ένοπλοι πυροβόλησαν με δύο 45άρια πιστόλια και τραυμάτισαν θανάσιμα τον Παύλο Μπακογιάννη, βουλευτή Ευρυτανίας της ΝΔ και γαμπρό του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στην είσοδο του γραφείου του στην οδό Ομήρου στο Κολωνάκι. Ο βουλευτής μεταφέρθηκε στον «Ευαγγελισμό», όπου εξέπνευσε μία ώρα αργότερα.

«Αποφασίσαμε λοιπόν να εκτελέσουμε τον απατεώνα και ληστή του λαού Μπακογιάννη. Ο κύριος αυτός είναι υπεύθυνος όχι μόνο γιατί έκλεψε τα πρώτα 60 εκατομμύρια του ιδρυτικού κεφαλαίου της Γραμμήςαλλά και για τις εκατοντάδες εκατομμύρια που είτε έκλεψε μαζί με τον συνεργάτη του Κοσκωτά για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου Γραμμής, αλλά και για την αγορά μέσω της Γραμμής της Τράπεζας Κρήτης» (απόσπασμα από τη 12σέλιδη προκήρυξη με ημερομηνία 18.9.1989 που εστάλη στην «Ελευθεροτυπία» στις 9 Οκτωβρίου 1989).

Στην προκήρυξη με τίτλο «Αρχισε η κάθαρση», που έχει ημερομηνία 18.9.1989, αναφέρθηκε ότι η ΝΔ και ο Συνασπισμός εξαπάτησαν και εξαπατούν χυδαία τον λαό, αφού οδηγούν με τη στάση τους στην παραγραφή των εγκλημάτων, χωρίς να κρατάνε τα προσχήματα. Στην προκήρυξη αναφέρονται ως συνυπεύθυνοι (με τον Μπακογιάννη) του σκανδάλου Κοσκωτά οι Παπανδρέου, Κουτσόγιωργας, Πέτσος, Ρουμελιώτης και Χαλικιάς. Επίσης γίνεται αναφορά για την κρίση στην ΚΝΕ.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ  1993-Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

!

9 Σεπτεμβρίου 1993.  Ο βουλευτής Κιλκίς Γιώργος Συμπιλίδης ανεξαρτητοποιείται και ρίχνει τη κυβέρνηση Μητσοτάκη με μια ακατάληπτη δήλωση η οποία ήταν όλα τα λεφτά: «Το θέμα της Μακεδονίας μας δρομολογήθηκε (...) προς την κατεύθυνση της εθνικής τραγωδίας. (...) Το θέμα του ΟΤΕ, μετά μάλιστα από τις γνωστές περιπέτειες της ΑΓΕΤ, εγείρει τεράστια ερωτηματικά (...) Κύριε πρόεδρε, όλα τα παραπάνω με φέρνουν στην επώδυνη θέση να κάνω χρήση του συνταγματικού μου δικαιώματος και να προχωρήσω στην άρση της εμπιστοσύνης μου από την κυβέρνηση».

O Mητσοτάκης κατηγορεί τον Σαμαρά για τη πτώση της κυβέρνησής  του και αφήνει να εννοηθεί ότι τον ρίξανε συμφέροντα φωτογραφίζοντας τον επιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη. 

Ενάμισι χρόνο μετά ο Συμπιλίδης με τον ιδρώτα να κυλάει στο πρόσωπό του μιλάει στο «Star» και στον Γιώργο Τράγκα για τη νύχτα πριν τη πτώση του Μητσοτάκη>

-Την πέρασα στο σπίτι των κουμπάρων μου με ψωμί και τυρί. Είχε προηγηθεί μια συνάντηση στο σπίτι του Στεφανόπουλου όπου ο Σαμαράς μας εξήγησε πως έχει η υπόθεση της Μακεδονίας…

ΜΑΡΤΙΟΣ 2005-ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΣΑΛΙΚΙΔΗ

Ξημερώματα Τετάρτης 9 Μαρτίου 2005, στην οδό Ευκλείδου 18 στον Κολωνό.
 
Από το παταράκι του μπάνιου στο μικρό διαμέρισμα του Κώστα Τσαλικίδη, κατεβαίνει ένα σχοινί το οποίο είναι δεμένο στους σωλήνες του καλοριφέρ. Το σχοινί καταλήγει σε θηλιά, περασμένη στο λαιμό του 39χρονου στελέχους της Vodafone. Το σώμα του Κώστα Τσαλικίδη αιωρείται μερικά εκατοστά πάνω από το πάτωμα και μια καρέκλα είναι πεσμένη κάτω από τα πόδια του....


Η ώρα είναι 07:55. Το άψυχο σώμα του γιού της καθώς κρέμεται μπροστά στη πόρτα του μπάνιου, θα το αντικρύσει πρώτη η μητέρα του Γεωργία. Ο Κώστας, που ήταν πάντα συνεπής στην δουλειά του, εκείνη τη μέρα δεν είχε φύγει ακόμη από το διαμέρισμα και οι γονείς τον καλούσαν στο τηλέφωνο με τη σκέψη ότι τον είχε πάρει ο ύπνος. Ο πατέρας του Γιώργος, εργολάβος οικοδομών, υπέφερε από την αναπηρία του στο ένα του πόδι με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται η κίνησή του. Οι γονείς κατοικούσαν στον ίδιο όροφο με το γιο τους, σε διαφορετικά διαμερίσματα. Η μητέρα ήταν εκείνη που με το δικό της κλειδί, θα πήγαινε να ξυπνήσει τον Κώστα.

Η ώρα είναι 08:35, όταν φτάνει τυχαία στο διαμέρισμα ο αδελφός του Παναγιώτης. Εκείνος με μαχαίρι κόβει το σχοινί και τοποθετεί το άψυχο σώμα του αδελφού του στο κρεβάτι του υπνοδωματίου, όπου και τον φωτογράφισε. Στη συνέχεια τηλεφωνεί στο ΑΤ Κολωνού.

Στις 9.30-10 το πρωί της ίδιας μέρας, (σύμφωνα με την κατάθεσή του στις 10 Μαρτίου 2006), ενημερώνεται ο επικεφαλής της Vodafone Γιώργος Κορωνιάς, για το θάνατο του Κώστα Τσαλικίδη. Στο διαμέρισμα της οδού Ευκλείδου βρίσκεται ακόμη η Σήμανση και το ΕΚΑΒ.

Στο μεταξύ κανείς δεν φροντίζει ν απομονώσει το χώρο και να πάρει δαχτυλικά αποτυπώματα. Ούτε καν από το πατάρι. Μέχρι σήμερα.
Όσο για την νεκροψία, αυτή γίνεται την επόμενη το βράδι, 10 Μαρτίου 2005, αντί της πάγιας τακτικής-παραλαβή νεκρών μέχρι 10 το πρωί για νεκροτομή την ίδια μέρα. (Στην Ελλάδα πρωθυπουργός είναι ο Κώστας Καραμανλής και κορυφαία στελέχη στο Μαξίμου ο Γιάννης Αγγέλου και ο Γιάννης Ανδριανός.)

Κανείς εως σήμερα δεν γνωρίζει την πραγματική ώρα του θανάτου του Κώστα Τσαλικίδη. Κι αυτό γιατί πουθενά δεν αναγράφεται- σε κανένα έγγραφο! Κανείς εκτός από τον δολοφόνο του.

Στην οδό Ευκλείδου 18, στο διαμέρισμα που βρίσκεται ακριβώς πάνω από το δυάρι που κατοικούσε ο Κώστας Τσαλικίδης, μένουν δυο φοιτήτριες, κορίτσια από την επαρχία που βρέθηκαν στην Αθήνα. Ένα πρωί καθώς έχουν κατέβει για ψώνια στο κέντρο της πόλης-συγκεκριμένα πήγαν ν αγοράσουν καλλυντικά από γνωστό κατάστημα, θα κάνουν μια γνωριμία λίγο ασυνήθιστη, για το μέρος. Ενας ώριμος άνδρας, αθλητικός και με κοντοκουρεμένο μαλλί, θα τις πλησιάσει. Τους πιάνει κουβέντα. Για κάποιο διάστημα, μιλάει μόνο με τη μία, καθώς η άλλη συνεχίζει να ψωνίζει.

Αργότερα και καθώς επιστρέφουν σπίτι τους, ανακαλύπτουν ότι έχουν χάσει τα κλειδιά τους. Πολύ μετά κι όταν ο Κώστας Τσαλικίδης του κάτω ορόφου, θα είχε φύγει από τη ζωή, οι φοιτήτριες βρίσκουν έντρομες μια βαλίτσα στο πατάρι του μπάνιου τους. Μια τεράστια βαλίτσα που δεν ανήκε σε καμία από τις δύο. Τα παταράκια στις παλιές πολυκατοικίες, όπως εκείνη που κατοικούσαν, χτιζόντουσαν με τον ίδιο τρόπο σ όλα τα διαμερίσματα. Οι σωληνώσεις ήταν παρόμοιες.

Οποιος είχε μπει στο διαμέρισμα των κοριτσιών γνώριζε ακριβώς πως ήταν και το πατάρι στο δυάρι του Κώστα Τσαλικίδη. Από πού περνούν οι σωληνώσεις της κεντρικής θέρμανσης. Είχε σκόμη στη διάθεσή του και το κλειδί της κεντρικής εισόδου της μικρής πολυκατοικίας.

Το τι μπορεί να περιείχε η βαλίτσα που τοποθετήθηκε στο πατάρι τους, είναι ένα ερωτηματικό. Οπως επίσης και πως θα μπορούσε να χρησιμεύει στους δολοφόνους του νεαρού Τσαλικίδη.

Ένα ακόμη ερωτηματικό είναι οι τρείς ναυτικοί κόμποι που έσφιγγαν τη θηλιά στο λαιμό του Κώστα Τσαλικίδη. Οι ναυτικοί κόμποι, απαιτούν ιδιαίτερη τεχνική και έμπειρο χέρι. Ο νεαρός Τσαλικίδης, δεν ήξερε να δένει παρά τους κόμπους στα κορδόνια των παπουτσιών του.

Οι φοιτήτριες –σύμφωνα με πληροφορίες-έχουν δώσει καταθέσεις και στη συνέχεια «εξαφανίσθηκαν» τρομαγμένες από το σπίτι του Κολωνού.

-«Εμείς ποτέ δεν είχαμε βαλίτσα στο πατάρι μας…», θα πουν στην οικογένεια του νεκρού Τσαλικίδη.

Ηταν γύρω στις 11 το βράδι της 8ης Μαρτίου, όταν ο Κώστας Τσαλικίδης πήγε στο φούρνο της γειτονιάς του. Είχε αδυναμία στις πάστες που έφτιαχνε ο φίλος του φούρναρης και αγόρασε τρεις. «Μ αρέσουν πολύ οι πάστες που φτιάχνεις…» έλεγε καθώς έβγαζε να τις πληρώσει.

«Δεν έμοιαζε με άνθρωπο που θ αυτοκτονούσε. Ανοίξαμε μια κουβεντούλα, ως συνήθως…» θα πει ο φούρναρης για τον πελάτη και φίλο του.

Ο Κώστας κρατώντας τις πάστες ανεβαίνει στο διαμέρισμα. Τα γεγονότα τον θέλουν να περνάει πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του. Όταν ένιωσε τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν κατευθύνθηκε προς το κρεβάτι του. Το πώς ένας δολοφόνος θα εξουδετερώσει εντελώς την αντίσταση ενός ανθρώπου που κοιμάται, απαιτεί φαντασία αντίστοιχη μ εκείνη του τελευταίου διαρρήκτη. Ένα αναισθητικό σπρέυ αρκεί.

Το κοιμισμένο σώμα του νεαρού Τσαλικίδη οδηγείται από τους δολοφόνους του στην κρεμάλα με τους ναυτικούς κόμπους. Αφού τη περάσουν στο λαιμό ένας απ αυτούς τον «αγκαλιάζει» και κρέμεται μαζί του. Τα σημάδια στο λαιμό του νεκρού δεν δικαιολογούνται ούτε από το βάρος , ούτε από τη διάμετρο του σχοινιού.

Το γεγονός ότι επέλεξαν να τον κρεμάσουν έξω από το μπάνιο του, έχει την εξήγησή του. Ηθελαν να στείλουν «μήνυμα» σε όσους γνώριζαν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό. Διαφορετικά ότι θα είχαν την ίδια τύχη: Θα τους περίμενε κι εκείνους «Το Μπάνιο της Αφροδίτης» …

Ο σκοτεινός κόσμος της Μεταπολίτευσης εξακολουθεί να ξετυλίγεται μπροστά μας σε όλο του το μεγαλείο.

Συνεχίζεται...