Το απατηλό όραμα της επανάστασης (Της Μαρίας Παπαδημητρίου)

http://www.nea-apogeumatini.gr/index.php/sxoliasmoi/198-to-apatilo-orama-tis-epanastasis
Είναι τόσοι οι εραστές της ιδέας μιας εξέγερσης ενάντια στο πολιτικό σύστημα που έφερε τη χώρα στη σημερινή κατάντια, σπέρνοντας ανεργία, φτώχεια και θάνατο, όσοι περίπου και οι ειδήμονες, που έσπευσαν να εξηγήσουν γιατί τόσο καιρό «δεν κουνιέται φύλλο». Αρχικά φαινόταν απορίας άξιο πώς είναι δυνατό να είμαστε έτοιμοι να επαναστατήσουμε, ενώ παραδόξως παραμένουμε στους καναπέδες.

Όχι εμείς, αυτοί. Οι βολεμένοι. «Αυτοί φταίνε»! Συνεπικουρούμενοι από τους «ψεκασμένους». Επειδή, όμως, δεν ξεχνάμε ότι "η ελπίδα πεθαίνει τελευταία", αναχωρήσαμε, βολεμένοι και… αβόλευτοι (ψεκασμένοι ή μη - με εξαίρεση άστεγους, μελλοθάνατους και παντελώς άφραγκους) για τις καλοκαιρινές διακοπές με το… όραμα - ευχή και απειλή συνάμα - του Σεπτεμβρίου, που όταν έρθει… θα σας δείξουμε εμείς…! Άπαντες εγκλωβισμένοι σε συνθήκες και συνήθειες δεκαετιών, δέσμιοι μιας διαστροφής που «πάντρεψε» τα θέλγητρα δυτικών προτύπων με μιζέριες της ανατολίτικης νοοτροπίας, βαθειά ριζωμένης στους πολλούς, υποτελείς της ματαιότητας και ενός άθλιου λαϊκισμού, θύτες ιδίων αξιών και ιδανικών, που τώρα πια ως παρηγοριά μνημονεύουμε, επικαλούμενοι αρχαία ιδεώδη. Λες και θα αναστηθούν οι επιφανείς πρόγονοι να μας σώσουν. Και πώς η πολυπόθητη επανάσταση πνίγηκε προ της κάλπης; Πού εκτονώθηκε τόση οργή των συγκεντρώσεων της πλατείας Συντάγματος (από την περίφημη με τις γραφικότητες της κατσαρόλας έως την μεγαλειώδη σε όγκο συνάθροιση της νύχτας που κάηκε το «Αττικόν»); Υπάρχει και μια… ενοχλητική οπτική των πραγμάτων. Αρκεί να τα δει κανείς υπό το πρίσμα της πολιτισμικής κρίσης, της πνευματικής παρακμής, που καταγράφεται αδιαλείπτως στα κοινωνικά μέσα επικοινωνίας. Πριν μερικά χρόνια η δραστηριότητα και το ποιόν του καθενός – πλην των επωνύμων – γίνονταν γνωστά μόνο στον περίγυρο του και η παρουσίαση φαινομένων, κινημάτων, τάσεων ή της εκάστοτε μόδας, ήταν αρμοδιότητα των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Σήμερα, στο δημοφιλέστερο κοινωνικό φόρουμ (Facebook) αναπτύχθηκε και στην τελευταία διετία γιγαντώθηκε το φαινόμενο των αυτοαποκαλούμενων ποιητών, που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σε εδάφη όπου μόνο ποίηση δεν ευδοκιμεί. Γόνιμα, ωστόσο, για επισκέπτες - χειροκροτητές αυτών των κακοποιητών της τέχνης του λόγου και της γραφής. Το θλιβερό είναι πως η απάτη που κρύβει – ή, ορθότερα, επιχειρεί να κρύψει - την αβάσταχτη κενότητα του νου, μέσα από έναν δήθεν αφαιρετικό λόγο, κίβδηλα ελλειπτικά νοήματα και ύπουλη λογοκλοπή, σπανιότατα εντοπίζεται και σχεδόν ουδέποτε καταγγέλλεται. Το πρόβλημα, δηλαδή, δεν είναι μόνο ότι οι διάφοροι γραφικοί ή συνειδητοί απατεώνες έχουν το θράσος να πραγματοποιούν και δημόσιες εκδηλώσεις διαφήμισης του έργου τους, ασελγώντας ασύστολα πάνω στην ποίηση και στη λογοτεχνία γενικότερα, αλλά, κυρίως, ότι μια μεγάλη μάζα ανθρώπων δεν κατορθώνει να διακρίνει τα σκουπίδια, των οποίων, αντιθέτως, ενθαρρύνει την παραγωγή! Εξαιρουμένων εκείνων που κάνουν «τα στραβά μάτια», για λόγους δημοσίων σχέσεων κ.λ.π., η πλειονότητα των ιθαγενών στερείται κριτικής σκέψης. Είναι, είμαστε οι ίδιοι που δώσαμε κατ’ επανάληψη την εξουσία σε όσους βρίζουμε, όπως ακριβώς τους βρίζαμε και στο πρόσφατο παρελθόν. Πώς, λοιπόν, να ελπίζουμε σε μια έξοδο από την εφιαλτική πραγματικότητα, όταν ο εγκέφαλος μας τελεί εν υπνώσει; Ή μήπως θα σωθούμε από τα δεινά, καθυβρίζοντας τους ηλικιωμένους και εναποθέτοντας τις ελπίδες στα οργισμένα νιάτα; Η συχνότερη αντίδραση των εφήβων στο άκουσμα της λέξης «κρίση» είναι: «Εμάς μας ενδιαφέρει η ζωή. Με την κρίση θα ασχολούμαστε τώρα;». Αλλά και επ’ αυτού, πού θα πρέπει να επιρρίψει κανείς τις ευθύνες; Στα άγουρα ή στα υποτιθέμενα ώριμα μυαλά των γονιών τους;…
Μαρία Παπαδημητρίου