Η κρυφή δύναμη της άφθαρτης πένας (Της Μαρίας Παπαδημητρίου)

http://www.nea-apogeumatini.gr/sxoliasmoi/323-i-kryfi-dynami-tis-afthartis-penas-kai-i-katalytiki-apousia-kritikis-skepsis.html

Εδώ και καιρό παρακολουθώ ένα αθέατο θρίλερ που εξελίσσεται μεθοδικά σε βάρος των ανυποψίαστων πολιτών, ανεξαρτήτως του δείκτη νοημοσύνης τους. Φέρουσα την δημοσιογραφική ιδιότητα, ένιωσα σοκαρισμένη, συνειδητοποιώντας ότι, χωρίς να γίνεται αντιληπτό, η αποκαλούμενη τέταρτη εξουσία έχει ουσιαστικά αποκτήσει ιδιότητα πρώτης σε ισχύ. (Αν δεν υπήρχαν "δημοσιογράφοι" δεν θα υπήρχε στήριξη των κυβερνώντων). 

Ασχέτως αν κατά γενική ομολογία εδώ και πολλά χρόνια είμαστε "αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι" και πάνω απ' όλα άξιοι της τύχης μας. (Καθώς δεν αντιδράσαμε ποτέ αποτελεσματικά όταν το σωματείο άνοιγε διάπλατα την πόρτα στους πραγματικούς αλήτες, που δολοφόνησαν το λειτούργημα και σαν επάγγελμα - αλλά αυτό είναι πρωτίστως εσωτερική μας υπόθεση). Δεν αναφέρομαι, φυσικά, στα γνωστά πρόσωπα της τηλεόρασης ή και του τύπου, των οποίων  ο ρόλος έχει αποκαλυφθεί προ πολλού και, ως εκ τούτου, είναι πλέον καμμένα χαρτιά, μηδενικής, δηλαδή, αξιοπιστίας και δυνατότητας επηρεασμού των κατοίκων αυτής της ταλαίπωρης χώρας. Ο τρέχων κίνδυνος για τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης είναι καμουφλαρισμένος πίσω από πένες ανθρώπων με άφθαρτο όνομα, κοινωνικά ευϋπόληπτων, που κανείς δεν μπορεί τίποτα το μεμπτό να τους προσάψει. Από το βήμα διαφόρων sites και μέσων κοινωνικής δικτύωσης - σε μια εποχή που αρκετοί "μεγαλοδημοσιογράφοι" αθλιοτάτων τηλεοπτικών καναλιών απαξιώθηκαν, καταγγελθέντες για παραπληροφόρηση του κόσμου με απόκρυψη στοιχείων ή σπορά ψευδών γύρω από την (πλαστή) οικονομική κρίση - εντιμότατοι γραφιάδες, στους οποίους επ' ουδενί θα απέδιδε κάποιος τον επιθετικό χαρακτηρισμό εντός εισαγωγικών, πυροβολούν τη λογική των αναγνωστών τους, με όπλο όχι το ψέμα, αλλά την ίδια την αλήθεια της κοινής λογικής και κάποιες αναμφισβήτητες αξίες που δεν μπορείς εύκολα να αντικρούσεις. Κερδίζοντας, έτσι, εκτίμηση και συχνά υψηλή αποδοχή. Με τον τρόπο αυτό γίνονται συμπαθείς και άνετα υποβάλλουν τους εν υπνώσει ή και εν συγχύσει εγκεφάλους σε διαρκή πλύση. 

Για παράδειγμα, οι πιο επιρρεπείς (λόγω και παλαιότερης κομματικής τοποθέτησης) αγανακτισμένοι, είναι πιθανό να συνθηκολογήσουν τελικά, διαβάζοντας τους, με την ορθή κατά κανόνα άποψη του "το μη χείρον βέλτιστον" - όπου το χείρον είναι η παρούσα κυβέρνηση και το... βέλτιστον η προκάτοχος...! Τα φαντάσματα έχουν ακόμα οπαδούς και το σύνολο των πολιτών, το 100% των ψηφοφόρων, δεν θα συμφωνούσε ποτέ (εκτός ίσως μετά από έναν ή και περισσότερους αιώνες) ότι όλοι, ανεξαιρέτως, όσοι ξεπούλησαν τη χώρα, δεν έχουν δικαίωμα επόμενης ευκαιρίας παρά μόνο νομικής υπεράσπισης στο ειδικό δικαστήριο. Και πώς, άλλωστε, θα υπήρχε ομοφωνία αντίδρασης σ' έναν λαό που έδωσε ποσοστά και νομιμοποίησε τους φασίστες χρυσαυγίτες; 

Ένα δεύτερο παράδειγμα προκύπτει από τις αντιδράσεις που προκάλεσε το τραγικό συμβάν του θανάτου του άτυχου 19χρονου, που επιβιβάστηκε στο τρόλεϊ χωρίς εισιτήριο. Όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε γενική θλίψη και ένα αναμενόμενο ξέσπασμα οργής όταν η Λ. Διβάνη έκανε λόγο για "τζαμπατζήδες". Στην χθεσινή απάντηση της στις οργίλες επιθέσεις που δέχτηκε, δεν υπήρχε πουθενά η λέξη "συγνώμη". Παρόλα αυτά συνέχιζα να την διαβάζω, γιατί είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον. Με μαεστρία διεκδικεί τη συμπάθεια του αναγνώστη. Προσωπικά δεν θα μπορούσα να μη συμφωνήσω μαζί της στα σημεία όπου δηλώνει αντίθετη απέναντι στην σκληρότητα με την οποία, όπως αναφέρει, ελεγκτές συμπεριφέρονται στους μετανάστες, αλλά και στην στοχοποίηση ενός ολόκληρου κλάδου εργαζομένων. Στο ίδιο πνεύμα επιλέγει, έξυπνα, να μη μιλήσει για "όχλο", αλλά για "μειονότητα" που επιθυμεί να φιμώσει τους διανοούμενους, στους οποίους εντάσσει, εμμέσως πλην σαφώς, την αφεντιά της. Για να κερδίσει ακόμη περισσότερη... αρέσκεια, λέει ότι ήταν και η ίδια τζαμπατζού το 1975. Έξυπνο άλλοθι στην προσπάθεια της να πείσει πως δεν είχε δημοσιευτεί η είδηση ότι το παιδί ήταν νεκρό, όταν έκανε την άστοχη, προκλητικότατη ως προς το timing δήλωση. Οι δημοσιογραφικές πληροφορίες, ωστόσο, όπως και οι ώρες των σχετικών δημοσιευμάτων την διαψεύδουν. Άλλο ένα επικοινωνιακό - αποπροσανατολιστικό τέχνασμα που χρησιμοποιεί, είναι η αναφορά στον "ημικίτρινο τύπο", στα "ανεκδιήγητα μπλογκς", στα "τηλεριάλιτι", στους φοροφυγάδες, που αντιπαθεί κάθε νοήμων άνθρωπος, αλλά και στους "άνεργους, τους απελπισμένους, τους αδύναμους", που εναγωνίως αναρωτιέται αν θα τους "αγκαλιάσουμε" όλοι μαζί. Στο κρεσέντο του δράματος, που γράφτηκε... (και) για να μην ειπωθεί η συγνώμη, ο φοιτητής, που της τονώνει το ηθικό με το "αυτοί θα δαγκώνουν, αλλά εμείς θα μιλάμε". Και εκεί πια παίρνουν τη σκυτάλη οι υπεράνω πάσης υποψίας πένες για να ολοκληρώσουν το έργο με έναν λίβελο εναντίον των νεοελλήνων, των κάφρων που βρωμίζουν το περιβάλλον, των συναδέλφων τους που είναι χειρότεροι και από τους ερασιτέχνες του είδους. 

Πόσοι, όμως, από τους αναγνώστες όλων των απόψεων είναι ενημερωμένοι; Στην πραγματικότητα μόνο όσοι διϋλίζουν την κάθε λέξη των αρθρογράφων, στην προκειμένη περίπτωση δε (του άδικου θανάτου ενός παιδιού) και τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν ένθεν και ένθεν. Όσοι μπορούν να αντιληφθούν ότι καμιά φορά το δίκιο της μιας πλευράς δεν αναιρεί το όποιο επί μέρους δίκιο της άλλης...

Ποτέ δεν χρησιμοποίησα το ελευθέρας της δημοσιογραφικής μου ταυτότητας από το 1987 μέχρι τώρα και αυτό μπορεί να βεβαιωθεί, αφού δεν την προσκόμισα ούτε μια φορά στην ΕΣΗΕΑ ώστε να σταλεί και να σφραγισθεί από τις αρμόδιες υπηρεσίες. Το τζάμπα με ενοχλούσε πάντα, όπως με ενοχλεί και σήμερα, τέσσερα χρόνια άνεργη. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν συμμερίζομαι τους ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε και, πολύ περισσότερο, να πληρώσουν ένα εισιτήριο, επειδή εγώ δεν μετακινούμαι καθόλου...

Η κριτική σκέψη είναι το μέγιστο όπλο στις εφιαλτικές μέρες που ζούμε. Μη ρουφάτε καμία είδηση, κανένα ρεπορτάζ, κανένα άρθρο δίκην σφηνακίου... Σκεφθείτε! Σκεφθείτε πολύ πριν συμφωνήσετε με ό,τι σας σερβίρουμε.-