ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΥΠΗΡΕΤΕΣ!
Καθώς παρακολουθούσα ένα σεμινάριο μάρκετινγκ (πάει κάποιος καιρός όπου τότε με ενδιέφερε η ανάλογη δουλειά), η υπεύθυνος που παρέδιδε το μάθημα μας λέει κάποια στιγμή:
“Θα έχετε διαπιστώσει την μεγάλη επιτυχία της καινούριας διαφήμισης της Vodafone. To Vodafone Red. Σκεφτείτε ότι μόλις αυτή η ενός λεπτού περίπου διαφήμιση κόστισε για να παιχτεί στην τηλεόραση κοντά στο 1 δισεκατομμύριο ευρώ”.
Πως να μην προκαλεί λοιπόν εντύπωση αυτό το τρομερό ποσό… αμέσως πάει ο νους, τόσα χρήματα ποιος τα κερδίζει; σε ποιον πάνε; Η απάντηση εδώ, “στα δικαιώματα”. Ποιος ελέγχει τα δικαιώματα; Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Η απάντηση ίσως ένα μεγάλο μυστήριο. Ίσως λίγο το κράτος, λίγο τα κανάλια, λίγο οι ενδιάμεσες εταιρείες μάρκετινγκ που μεσολαβούν για την επιλογή της εκάστοτε διαφήμισης από τον τηλεοπτικό παραγωγό του τάδε καναλιού κ.ο.κ. (Το κράτος μάλλον παίρνει ελάχιστα – αν παίρνει – γιατί αλλιώς με τόσες διαφημίσεις και δικαιώματα θα είχαμε εξοφλήσει το εθνικό μας χρέος προ πολλού!). Αλλά αντί να ερωτούμαστε που πάνε όλα αυτά τα λεφτά, γιατί δεν ρωτάμε που τα βρίσκουν αυτά τα χρήματα οι κύριοι που διαφημίζονται, ώστε να μπορούν να πληρώνουν αυτούς που τους επιτρέπουν να τους διαφημίζουν… Μπερδευτήκατε; και που είστε ακόμα…
Ένα πράγμα είναι σίγουρο, για να διαφημίζεσαι στην τηλεόραση, ως ιδιώτης τουλάχιστον (και όχι ως παράρτημα δημοσίου φορέα), θα πρέπει να είσαι αρκετά πλούσιος για να μπορείς να πληρώνεις τα πανάκριβα δικαιώματα που σου επιτρέπουν να διαφημίζεσαι. Η Vodafone ως πολυεθνική εταιρεία μπορούμε να υποθέσουμε ότι έχει αρκετά χρήματα για να μπορεί να πληρώνει τα ακριβά δικαιώματα του τύπου του 1 δισεκατομμυρίου ευρώ (σαν τη διαφήμιση Vodafone Red)… τι γίνεται όμως με τις υπόλοιπες εταιρείες… και κυρίως τι γίνεται με τις εθνικές;
Ας τα πάμε από την αρχή τα πράγματα (Για να εξηγούμεθα και να μην παρεξηγούμεθα όπως θα έλεγε ο τίμιος δάσκαλος που είχα στο δημοτικό). Κατ’ αρχήν, στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται περίπου 3 μεγάλες εταιρίες κινητής τηλεφωνίας/ίντερνετ και 5 μεγάλες εταιρείες σταθερής τηλεφωνίας/ίντερνετ. Επίσης, όπως γνωρίζουμε, στην ελεύθερη αγορά μπορούν οι διάφοροι ανταγωνιστές να διακινούν τα προϊόντα τους ώστε ο τελικός αποδέκτης (καταναλωτής) να μπορεί να αγοράζει κάθε φορά το καλύτερο δυνατό προϊόν με το λιγότερο δυνατό κόστος.
Στην τηλεφωνία και ίντερνετ όμως, δεν υπάρχει κάποια σαφής διακύμανση που να επιτρέπει διαφορά στην ποιότητα του προϊόντος σε σχέση με την υποτιθέμενη διακυμάνσουσα τιμή. Και για να γίνω πιο σαφής. Οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) πελάτες θέλουν το τηλέφωνο τους να λειτουργεί όλο το 24ωρο, όπως επίσης και το ίντερνετ. Οπότε, το μόνο που θεωρητικά μπορεί να παρουσιάζει διακύμανση στα πλαίσια του “ελεύθερου ανταγωνισμού” του οποίου ζούμε, είναι η τελική τιμή της παροχής τηλεφωνίας/ίντερνετ (είτε πρόκειται για σταθερή είτε για κινητή είτε συνδυασμός τους). Έτσι, θεωρητικά πάντα μιλώντας, οι λεγόμενες εναλλακτικές εταιρίες (δηλαδή όλες πλην του αρχικού παρόχου – ΟΤΕ για τα σταθερά/ίντερνετ) μπορούν να παρέχουν καλύτερες παροχές (δηλαδή τηλεφωνία/ίντερνετ σε καλύτερες τιμές).
Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα όμως, είναι ότι το παραπάνω σενάριο δουλεύει μονάχα σε σχετικό βάθμο και μάλιστα συνήθως ανάλογα με τη “δύναμη” της εκάστοτε εναλλακτικής εταιρίας. Τι θέλω να πω;
Όλοι λίγο πολύ έχουν ακούσει για προβλήματα πελατών που είχαν αλλάξει το τηλέφωνο/ίντερνετ σε εναλλακτική εταιρεία – ιδιαίτερα κατά τα πρώτα χρόνια που εμφανίστηκαν οι εναλλακτικές εταιρείες. Μια αιτία του προβλήματος αφορούσε ότι οι νεοεισαχθείσες εταιρείες μόλις που ανέπτυσσαν το εμπορικό τους δίκτυο και σταδιακά και το… “δικό τους ιδιόκτητο”, οπότε ως “αρχάριες” έκαναν λάθη – “τα οποία με το καιρό λύθηκαν και περισσότεροι πελάτες έμειναν έτσι ικανοποιημένοι”. Αλλά αυτός ήταν μόνο ο ένας λόγος. Υπάρχει και ένας άλλος που, δυστυχώς, φαίνεται ότι καλά κρατεί μέχρι και σήμερα. Ποιος είναι αυτός;
Χαρακτηριστικά θύμαμαι όταν εργαζόμουν τηλεφωνητής για τεχνική υποστήριξη εναλλακτικής σταθερής τηλεφωνίας/ίντερνετ (προ μερικών ετών), θυμάμαι λοιπόν έναν προϊστάμενο να μας λέει:
“Ο καημένος ο πελάτης, γνωρίζουμε ότι δεν έχει ίντερνετ για μήνες και επίσης ότι ούτε πρόκειται να έχει… αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να του το πούμε για να μην τον χάσουμε… από πελάτη!”.
Όταν το άκουσα… τρόμαξα! Νόμιζα ότι έκανε πλάκα… στη συνέχεια είπε:
“Γι αυτές τις περιπτώσεις φυσικά, φταίει ο ΟΤΕ. Όταν βλέπει τις εναλλακτικές εταιρίες να παίρνουν τα πάνω τους, τότε στέλνει κανένα συνεργείο σε νέους συνδρομητές εναλλακτικών εταιρειών ή σε ήδη πελάτες εναλλακτικών πάλι, με την υποτιθέμενη πρόφαση ότι το δίκτυο της περιοχής έχει ανάγκη από επισκευή. Τότε το συνεργείο βάζει χαλασμένα καλώδια, π.χ. φαγωμένα από ποντικούς, για τους νέους συνδρομητές ή αλλάζει τη σειρά των καλωδίων για τους ήδη πελάτες των εναλλακτικών εταιριών, οπότε σε κάθε περίπτωση δημιουγείται πρόβλημα. Και φυσικά αυτό γίνεται ώστε να μειωθεί η δυναμική των νέων εταιρειών, αναλόγως με το πόσο προκαλεί η καθεμιά τον ΟΤΕ”.
Θυμάμαι ακόμη να λέει ότι:
“Για φτηνές και λιγότερο διάσημες εταιρίες που προσφέρουν π.χ. 10 ευρώ/μήνα τηλεφωνία αντί 30 του ΟΤΕ, το συνεργείο φροντίζει για περισσότερες ζημιές… για περισσότερο διάσημες εταιρίες που χρεώνουν παραπάνω τους πελάτες τους, το συνεργείο προξενεί λιγότερες ζημιές… οπότε έτσι επικρατεί μια ισορροπία στην αγορά… και ο ΟΤΕ βγαίνει πάλι κερδισμένος”.
Αν σας φαίνονται τα παραπάνω “υπερβολικά”, “συνωμοσιολογικά” ή απλά “απάτη”, τουλάχιστον λάβετε υπόψη να αναλογιστείτε αν έχουν κάποια δόση αλήθειας τα παρακάτω.
Πιστεύετε ότι έχετε την ελευθερία να επιλέξετε με ποια εταιρεία τηλεφωνίας θέλετε να μιλάτε (να είστε συνδρομητές). Ότι έχετε την ελευθερία της επιλογής και ότι ζούμε σε έναν υγιή ανταγωνισμό (όσον αφορά την τηλεφωνία), οπότε οποιαδήποτε στιγμή αλλάζετε εταιρεία…
Στην πραγματικότητα, όταν αλλάζετε εταιρεία… απλά αλλάζετε σηματάκι (του ΟΤΕ ή των άλλων εναλλακτικών εταιρειών). Μπορεί κάποιες φορές να πληρώνετε λιγότερα, αλλά τότε υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να προξενηθούν προβλήματα σε σχέση με εταιρείες που θα πληρώνατε περισσότερα (αν ρωτάτε το γιατί, θυμηθείτε τι ειπώθηκε πάνω – ο τρόπος με τον οποίο ο ΟΤΕ “κρατά σε ισορροπία την αγορά”). Επίσης, η γνωστή καραμέλα ότι η κάθε εταιρεία έχει πια το δικό της ιδιόκτητο δίκτυο, αυτό δεν είναι η πλήρης αλήθεια. Για κάθε σταθερή τηλεφωνική γραμμή υπάρχει ένα κομμάτι καλωδίου που, είτε η γραμμή ανήκει στο πελατολόγιο του ΟΤΕ είτε σε πελατολόγιο άλλης εταιρείας, το κομμάτι του καλωδίου αυτού ΑΝΗΚΕΙ στο δημόσιο δίκτυο, που αρμοδιότητα για έλεγχο έχει μόνο ο ΟΤΕ. Δηλαδή με λίγα λόγια, ΑΝΗΚΕΙ στον ΟΤΕ. Τώρα καταλαβαίνετε καλύτερα φαντάζομαι πόσο εύκολα μπορεί κάποια στιγμή να επισκεφτεί τη γειτονιά σας ένα συνεργείο του ΟΤΕ για λόγους… επισκευής!
Επίσης, μια άλλη καραμελίτσα που μασιέται ακόμη είναι ότι “ο ΟΤΕ είναι ακόμη δημόσιος” και ότι “ανήκει στον ελληνικό λαό”. Σε αυτή την περίπτωση δυστυχώς η αλήθεια είναι πολύ μικρότερη από την ανάλογη περίπτωση που αναλύσαμε πιο πάνω. Γιατί το μεγαλύτερο μέρος του ΟΤΕ, μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, είναι εξαγορασμένο σε μετοχές από την Deutshe Telekom(θυγατρική της “αθώας” γερμανικής τράπεζας Deutsche Bank). Οπότε τώρα ξέρετε που πάνε τα κέρδη… ο “ΓΕΡΜΑΝΟΣ” της γειτονιάς φυσικά με τα ηλεκτονικά που πουλάει κερδίζει και αυτός το μερίδιό του από τη συνεργασία με τον ΟΤΕ – COSMOTE.
Επίσης, το μεγαλύτερο παραμύθι ίσως, είναι ότι χάρη στις εταιρείες τηλεφωνίας/ίντερνετ ο τόπος μας βιώνει… οικονομική ανάπτυξη! Η αλήθεια εδώ είναι ότι, πράγματι, δουλεύουν πολύ εργαζόμενοι σε εταιρείες τηλεπικοινωνιών. Μόνο το τηλεφωνικό κέντρο εξυπηρέτησης πελατών μιας εταιρείας διαθέτει (εμπειρικά από την τελευταία φορά που δούλευα σε ανάλογο πόστο) ένα δυναμικό της τάξεως των 200 περίπου ανθρώπων (50 με 70 εν δυνάμει τηλεφωνητές για κάθε λεπτό της ώρας σε χρόνο αιχμής). Αν πολλαπλασιάσετε τον συνολικό αριθμό του προσωπικού των τηλεφωνικών κέντρων με τον αριθμό των συνολικών εταιρειών, μόνο των μεγάλων είναι 8, (οπότε 8*200) έχουμε 1600 εργαζόμενους μόνο στα τηλεφωνικά κέντρα εξυπηρέτησης πελατών: περισσότεροι και από τους 1500 απολυθέντες της δημόσιας ΕΡΤ! Αναλογιστείτε ότι δουλεύουν τουλάχιστον άλλοι τόσοι σε εξωτερικές εργασίες των εταιρειών όπως επίσης και στα διοικητικά συμβούλια και την εσωτερική οργάνωση των εταιρειών – π.χ. τα λογιστήρια.
Θα πει κανείς, “ορίστε, μέχρι και συ το παραδέχεσαι, οι τηλεπικοινωνίες δίνουν δουλειές”.
Εξαρτάται βέβαια από ποια οπτική το λαμβάνει κανείς αυτό υπόψη.
Και εξηγούμαι. Στην περίπτωση των τηλεπικοινωνιών, όπως αναλύθηκε πιο πάνω, το προϊόν είναι ένα και το αυτό. Η πολύ καλή ποιότητα τηλεφωνίας/ίντερνετ. Επίσης, κάτι που δεν ειπώθηκε μέχρι τώρα είναι ότι το κόστος συντήρησης των παρόχων τηλεπικοινωνιών (ΟΤΕ κλπ) είναι πενιχρό μπροστά στα κέρδη που βγάζουν οι ανάλογες εταιρείες τηλεφωνίας/ίντερνετ. Πέρα από την κατασκευή και την τυχόν συντήρηση του τηλεπικοινωνιακού δικτύου (η πρώτη κοστίζει αρκετά αλλά μόνο για μια φορά, η δεύτερη χωροχρονικά εμφανίζεται σπάνια και είναι σχετικά φτηνή) δεν υφίσταται άλλο κόστος για τις εταιρίες τηλεφωνίας/ίντερνετ – παρά μόνο η μισθοδοσία του προσωπικού.
Θα πει πάλι κανείς “εντάξει δε συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα αυτό, αλλά σε όλο τον κόσμο”. Και πράγματι, το παραπάνω σενάριο λειτουργεί κάπως έτσι παγκοσμίως. Αλλά στην Ελλάδα, για άλλη μια φορά, υπάρχει μια πρωτότυπη διαφοροποίηση σε σχέση με τις υπόλοιπες ανεπτυγμένες/ανεπτυσσόμενες χώρες. Κατ’ αρχήν, η διαφορά στους μισθούς των εργαζομένων είναι τρομερή σε σχέση με τα κέρδη των εταιρειών. Ακόμη, το κόστος κατανάλωσης είναι τρομερά ακριβό τόσο σε σύγκριση με τους μίσθους όσο και σε σύγκριση με τις πραγματικές τιμές που υπάρχουν για τις ανάλογες παροχές τηλεφωνίας/ίντερνετ στις υπόλοιπες χώρες. Όπως επίσης (και η βασικότερη ίσως διαφοροποίηση), στο εξωτερικό δεν συνηθίζεται να πηγαίνει το συνεργείο του αντίστοιχου ΟΤΕ για να “επισκευάσει” το δίκτυο της γειτονιάς! Ουσιαστικά στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί μια αγορά εργασίας… από το πουθενά! Έχοντας την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει ένας υγιής ανταγωνισμός με την ελεύθερη διακίνηση των παροχών από την εκάστοτε εταιρεία τηλεφωνίας/ίντερνετ, στην πραγματικότητα κάνει κουμάντο ο ΟΤΕ! Και δεν είναι μόνο αυτό.
Οι θέσεις που στελεχώνονται από τέτοιου είδους εταιρείες απαιτούν πραγματικά δυνατά μυαλά ή τουλάχιστον, αν μιλάμε για τα ταπεινά τηλεφωνικά κέντρα εξυπηρέτησης πελατών, μια στοιχειώδη εφυία και πρακτικότητα. Αυτό δεν είναι κακό, αντιθέτως. Το κακό είναι ότι οι παραπάνω ιδιότητες θα πρέπει να συνδυάζονται και από άλλες λιγότερο επιτιμιτικές ως προς το πρόσωπο του εργαζόμενου. Όπως
α)η ρομποτοποίηση
ιδιαίτερα στα τηλεφωνικά κέντρα όπου οι εργαζόμενοι είναι αναγκασμένοι από την πολιτική της εκάστοτε εταιρείας να μιλάνε μηχανικά στην αρχή – πως μπορώ να εξυπηρετήσω παρακαλώ; και στο τέλος της κλήσης – ευχαριστούμε που καλέσατε την τάδε εταιρεία μας,
όπως επίσης να κάνουν αγώνες ταχύτητας στον χρόνο ομιλίας τους για να συντομεύουν την κάθε κλήση και έτσι να παίρνουν όλο και περισσότερες κλήσεις – ανθρωπιά μηδέν – μάλιστα υπάρχουν στατιστικά που βγαίνουν για πόσο γρήγορα κάνεις τις κλήσεις ασχέτως με την ποιότητα που προσφέρεις!),
β) η υποταγή ακόμη και στις πιο γελοίες απαιτήσεις των πελατών (πολιτική μιας συνηθισμένης εταιρείας τηλεφωνίας/ίντερνετ είναι ο εργαζόμενος να υπομένει σε ότι και αν του λέει ο πελάτης, ακόμη και εάν τον υβρίζει ή/και του φωνάζει…)
γ) και η σταθερότητα (ξαδελφάκι της ρομποτοποίησης – ο εργαζόμενος δεν θα μιλάει απλά μηχανικά αλλά οφείλει να μην παρουσιάζει διακύμανση της φωνής του, στο μέτρο του δυνατού – να στε καλά! – να διατηρεί την ψυχραιμία του, να μην μεταθέτει τηλεφώνημα σε ανώτερο προϊστάμενο όσο και εάν ο πελάτης επιμένει – πέρα ορισμένων εξαιρετικών περιστάσεων – να στε καλά πάλι!).
Συμπερασματικά, τα μυαλά που δεν μεταναστεύουν στον δύσκολο καιρό της κρίσης που ζούμε, είτε για λόγους οικονομικούς είτε/και για πατριωτικούς, αναγκάζονται να βρίσκουν δουλειά στην ελληνική αγορά εργασίας, στα επαγγέλματα που έχουν πέραση… δηλαδή οι τηλεπικοινωνίες. Έτσι, οι εταιρείες τηλεφωνίας/ίντερνετ χρησιμοποιούν την ευφυία και την πρακτικότητα των νέων εργαζομένων, ενώ παράλληλα οι εργαζόμενοι με τον καιρό ρομποτοποιούνται, υποτάσσονται και υπομένουν στις νέες συνθήκες εργασίας που με το καιρό γίνονται απλά συνηθισμένες. Με λίγα λόγια, το ενεργό δυναμικό της χώρας που ασχολείται με τα επαγγέλματα που έχουν πέραση μαθαίνουν ως άνθρωποι… πως να είναι καλοί υπηρέτες!(φαντάζομαι πως δεν έχει ακόμη κανείς την ψευδαίσθηση ότι το ανθρώπινο δυναμικό που ασχολείται με τις τηλεπικοινωνίες παράγει κάτι, πέρα από αέρα κοπανιστό που ανακυκλώνεται ανάμεσα στους προϊσταμένους και τους ιδιοκτήτες των εταιρειών μέσω των κερδών και ανάμεσα στους συνδρομητές μέσω των υποτιθέμενων “καλών υπηρεσιών”).
Παράλληλα, ο Έλληνας πολίτης καλομαθαίνει και τα θέλει όλα στο πιάτο του, χωρίς να ψάχνει το τι ακριβώς θέλει αλλά περιμένοντας να του πασάρουν άλλοι το τι υπάρχει διαθέσιμο. Με λίγα λόγια μας καλομαθαίνουν ώστε να είμαστε άχρηστοι – να μην είμαστε κύριοι του εαυτού μας.
“Χοντρό, πολύ χοντρό και προσβλητικό”, θα πει κανείς. Και η αλήθεια είναι ότι για τις εταιρείες τηλεφωνίας/ίντερνετ, πράγματι το παραπάνω δόγμα δεν ισχύει σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο για άλλες παρόμοιες εταιρείες. Αν δεν έχει για παράδειγμα ένας παπούς ίντερνετ γιατί δεν ξέρει να φτιάξει το μόντεμ του, να μην πάρει την εξυπηρέτηση πελατών της εταιρείας του; και φυσικά μπορεί να την πάρει. Σε τέτοιου είδους περιπτώσεις, πράγματι τα τηλεφωνικά κέντρα παρέχουν χρήσιμη υποστήριξη προς τους συνδρομητές τους.
Υπάρχουν όμως και άλλες εταιρείες, όπως αυτές που δίνουν πληροφορίες τηλεφωνικού καταλόγου. 11880, 11888 και ούτω καθεξής. Σ’ αυτές το πανυγήρι είναι ακόμη μεγαλύτερο. Οι εν λόγω εταιρείες δεν έχουν κάποιο λειτουργικό κόστος για την κατασκευή και συντήρηση κάποιου τηλεπικοινωνιακού δικτύου καθώς δανείζονται ήδη υπάρχων δίκτυο για να δρομολογήσουν τις κλήσεις τους. Δηλαδή πέρα από ένα αντίτιμο που καταβάλλουν στον ΟΤΕ για δικαιώματα χρήσης των γραμμών του, από εκεί και έπειτα δεν υπάρχει κανένα άλλο κόστος πέρα από την μισθοδοσία των εργαζομένων και τη συντήρηση… κανενός Η/Υ που μπορεί να έχει χαλάσει μετά από χρόνια εργασίας στο τηλεφωνικό κέντρο!
Και ενώ οι χρεώσεις προς τους συνδρομητές είναι στην κυριολεξία πανάκριβες (περίπου 1 ευρώ για το πρώτο λεπτό ανεξαρτήτου διάρκειας κλήσεως και ύστερα χρονοχρέωση ανά δευτερόλεπτο που όμως αναλογικά ξεπερνά το 1 ευρώ το λεπτό), οι μισθοί των εργαζομένων παραμένουν πενιχροί (εμπειρικά από τελευταίους εργαζόμενους που προσλήφθηκαν το καλοκαίρι – η σύμβαση ήταν αναγκαστικά ορισμένου χρόνου – 3 μηνών – για αποκλειστικά 4ωρη εργασία και απολαβές 240 ευρώ το μήνα!), ενώ φυσικά τα κέρδη εκτοξεύονται για τέτοιου είδους εταιρείες. Ο τύπος που διαφημίζεται “για την φουκαριάρα τη μάνα μου” μπορεί να φαίνεται στην είσοδο της εταιρείας και να λέει ότι είναι “το τηλέφωνο του λαού” ή αντίστοιχα “τυχαίο δεν νομίζω”, αλλά φουκαριάρηδες είναι μόνο οι εργαζόμενοι με τα λιγότερα πια από τα 3 και 60 που παίρνουν σε σχέση με τα υπερκέρδη που βγάζουν οι εν λόγω εταιρείες.
Στο μεταξύ οι πολίτες που καλούν, μπορεί ορισμένοι από αυτούς να ζητούν χρήσιμα πράγματα, όπως εφημερεύοντα φαρμακεία, νοσοκομεία, αστυνομικά τμήματα ή λιμεναρχία, αλλά και πολλοί άλλοι δεν ξέρουν τι ζητάνε. Ενοικιαστής που ψάχνει πελάτη του που το χε σκάσει επειδή δεν μπορούσε να πληρώσει το νοίκι, καλλυντικά με νύχια, φαστ φουντάδικα που δεν ξέρουν πως λέγονται, μέχρι και … gay bars! Στο μεταξύ ο κατάλογος συνεχίζεται και με δημόσιες παροχές, όπως οι εφορίες… οπότε η γραφειοκρατία γιγαντώνεται ακόμη περισσότερο με τον κάθε πικραμένο που πιστεύει ότι θα λύσει το πρόβλημά του αν καλέσει στο δημοτικό παράρτημα αντί να το επισκεφθεί ο ίδιος από κοντά.
Το δράμα ολοκληρώνεται με την πολιτική ουκ ολίγων εργοδοτών των εταιρειών τηλεπικοινωνίας (τουλάχιστον για τα τηλεφωνικά κέντρα μπορώ να είμαι πιο σίγουρος καθώς το έχω ζήσει στην πράξη, όπως επίσης το έχω δει με τα μάτια μου να συμβαίνει σε συναδέλφους), όπου ουσιαστικά “χρησιμοποιούν” τον εργαζόμενο με τους χειρότερους τρόπους. Αν και φαινομενικά σοβαροφανείς και υπεύθυνοι, στην πραγματικότητα τρομοκρατούν τις προσωπικότητες των εργαζομένων με φράσεις του τύπου “εντάξει καλό μου”, “γεια σου αγάπη μου” και ταυτόχρονα λέγοντάς τους να κάτσουν υπερωρίες ή ουκ ολίγες φορές να “ξεχνούν” (για χάρη της κάλυψης των αναμονών – πρώτα τα νούμερα και μετά οι άνθρωποι δηλαδή) το διάλλειμα των εργαζομένων στην ώρα του ή το ίδιο καθεαυτό!
Και για να μιλήσουμε για κάτι θετικό, επειδή αρκετό το ψυχοπλάκωμα, ας γυρίσουμε στα πρώτα λόγια που αναφέρεται η διαφήμιση της Vodafone, το Vodafone Red. Ίσως η πιο επιτυχημένη διαφήμιση με πραγματικό, αγνό νόημα. Ας ελπίσουμε ότι και η ίδια η Vodafone θα βαδίσει σε αντίστοιχους αγνούς δρόμους…
Όσο για κάποιους καχύποπτους που θα θυμούνται ακόμη το μεγάλο σκάνδαλο περί υποκλοπών που είχε συμβεί προ αρκετών ετών, θα ήθελα να τους πως ότι ανήκα και εγώ κάποτε σε αυτή την κατηγορία των καχύποπτων. Αργότερα, όμως, συνειδητοποίησα ότι το σκάνδαλο αποκαλύφθηκε “χάρη μόνο στη Vodafone”.
Δυστυχώς, δεν μπορεί να είναι το ίδιο ευχάριστη η προδιάθεση για την εταιρεία μάρκετινγκ στην οποία παρακολούθησα το σεμινάριο που με δίδαξε πόσο κόστισε το Vodafone Red. Η εταιρεία αυτή ασχολούταν (και αυτή, πέρα από τις δεκάδες άλλες που υπάρχουν με τηλεφωνητές που σε παίρνουν τηλέφωνο οποιαδήποτε ώρα της ημέρας για να σου πουλήσουν) με πωλήσεις προγραμμάτων τηλεφωνίας/ίντερνετ. Μάλιστα δούλευε για λογαριασμό 3 διαφορετικών εταιρειών τηλεφωνίας! Ουσιαστικά έστελνε ομάδες που στην κυριολεξία στρατολογούσε με αθέμιτα μέσα (που όμως δεν το παραδεχόντουσαν ούτε καν οι ίδιοι εργαζόμενοι που πλέουν είχαν μυηθεί στο μάτριξ του αθέμιτου μάρκετινγκ), προκειμένου να πείσει υποψήφιους πελάτες να αλλάξουν τηλεφωνία/ίντερνετ. Ο τρόπος που δούλευαν αυτές οι ομάδες (και που μπορεί ακόμη να δουλεύουν) ήταν door to door (χτυπώντας δηλαδή τα κουδούνια και τις πόρτες για να τους ανοίξουν οι καλοπροαίρετοι πολίτες). Ντυμένοι με κοστούμια και γραβάτες σαν ευαγγελιστές που προσπαθούν να σου αλλάξουν την πίστη, οι ομάδες προσπαθούσαν να σου “πουλήσουν την εμφάνισή τους”, κυριολεκτικά με τα κοστούμια και μεταφορικά με την πειθώ τους (που συχνά δεν βασιζόταν στην αλήθεια). Δηλαδή οι εργαζόμενοι γινόντουσαν οι ίδιοι εμπόρευμα προκειμένου να επιτεύξουν τις πωλήσεις τους. Και πολλοί από αυτούς μάλιστα, το έλεγαν με περηφάνια (“κοίτα πως μπόρεσα να πουλήσω τον εαυτό μου!”, “Τον έκανα έτσι πελάτη στο άψε σβήσε!”).
Όταν πάλι ερωτήθηκε ο προϊστάμενος πώς γίνεται να δουλεύει για λογαριασμό διαφορετικών “ανταγωνιστικών” εταιρειών τηλεφωνίας/ίντερνετ, καθώς έτσι υποτίθεται ότι πρώτον μπορεί εύκολα να λειτουργήσει άμεσα ο αθέμιτος ανταγωνισμός και δεύτερον να επέλθει γρήγορα κορεσμός στις πωλήσεις, με την μία εταιρεία τηλεφωνίας/ίντερνετ να κερδίζει εις βάρος της άλλης, τότε ο προϊστάμενος κοίταξε λίγο στο απέραντο κενό και είπε. “Κοιτάχτε, δουλεύουν επιστήμονες άνθρωποι πάνω σε αυτά, μπορούν να τα υπολογίζουν και να κρατάνε ισορροπία”. Και μετά από λίγο, μεταξύ σοβαρού και αστείου, “και να φύγω από αυτή τη δουλειά, μπορώ να τα καταφέρνω μια χαρά ως μπάρμαν. Έχω δουλέψει πολλά χρόνια και τα πήγαινα καλά τότε”.
Φτάνοντας στο τέλος της αναφοράς, αυτή είναι η περιβόητη ανάπτυξη των τηλεπικοινωνιών στην Ελλάδα. Ή πωλητές που είναι ικανοί να πουλήσουν και την ίδια τους την ψυχή για να βγάλουν κέρδη ή υπηρέτες που ουσιαστικά χρησιμοποιούνται σαν αναλώσιμες μπαταρίες – μόλις κρασάρουν και δεν αντέξουν άλλο, απλά τους αντικαθιστούν με την πληθώρα ανέργων που καρτερεί για μια θέση εργασίας.
Παράλληλα, ολοένα γίνεται αναφορά από τα ΜΜΕ ότι οι θέσεις εργασίας στην αλιεία και στην αγροτική παραγωγή θα μειωθούν, ενώ προβλέπεται αύξηση στις “υπηρεσίες” και στα “τεχνικά επαγγέλματα”. Δηλαδή αυτά που μας ταΐζουν στην κυριολεξία, τα χάνουμε ακόμη πιο πολύ από τα πόδια μας (καθώς ήδη παρουσιάζουμε ελλειματική παραγωγή στον αγροτικό τομέα – μια ματιά στο διαδικτυακό σάιτ του υπουργείου γεωργίας και δυο τρεις κουβέντες με αγρότες χωρικούς θα σας πείσουν), και παράλληλα οι υπηρέτες και τα πουλητάρια αυξάνονται και πληθαίνουν…
Μία χούντα θα μας έσωζε;
Ο ελληνικός λαός έχει υπομείνει αρκετά δεινά, συμπεριλαμβανομένων και ουκ ολίγων εξοριών. Έχει μπουχτίσει από τέτοιου είδους πρακτικές και δεν χρειάζεται άλλο. Φτάνει. Όμως, ένας παρεμβατισμός που θα έλυνε τον γόρδιο δεσμό αυτής της τερατώδης μηχανής, που ούτε καν στο εξωτερικό αγγίζει αυτόν τον παραλογισμό όσο στην ίδια μας τη χώρα, φαίνεται να αποτελεί επικτακτική ανάγκη.
Και όποιος νομίζει ότι με τις συνηθισμένες δημοκρατικές πρακτικές μπορεί να διορθωθούν τα προβλήματα της πατρίδος μας, είναι βαθιά γελασμένος. Οι παραπάνω εταιρείες τηλεπικοινωνιών διαθέτουν ολόκληρους μισθοφορικούς στρατούς από πραγματικές μαφίες – μπράβους που η αστυνομία το μόνο που μπορεί να κάνει είναι “να παρατηρεί τις εξελίξεις εξ ασφαλούς αποστάσεως”. Μόνο ένας στρατός θα μπορούσε να λύσει το μεγάλο αυτό πρόβλημα, παραθέτοντας τις δυνάμεις που έχει στα κατάλληλα σημεία. Και δεν χρειάζεται χούντα για να γίνει αυτό.
Θα βρεθεί άραγε ο “Μικρός Πρίγκηπας” που θα παντρέψει την επιθυμητή δημοκρατική συνέχεια του πολιτεύματος με την αναγκαία στρατιωτική μεταρρύθμιση – επέμβαση ως προς τα κεκτενόμενα που απασχολούν τη χώρα μας; Καιρός γαρ εγγύς…
Υποψήφιος “Μικρός Πρίγκηπας”; (Αναγνώστης)
(Ίσως αν οι υπόλοιπες αναφορές δημοσιευτούν και αυτές προς το κοινό, προς τους συν-Έλληνες και τους λοιπούς πολίτες της πατρίδος μας)
Σημείωση: Η παράνοια στις εταιρείες πληροφοριών εθνικού καταλόγου είναι ακόμη μεγαλύτερη. Οι εργαζόμενοι είναι αναγαγκασμένοι να υπακούουν στην πολιτική της εταιρείας που τους λέει ούτε λίγο ούτε πολύ όταν αναζητούν αυτό που θέλει ο πελάτης, να ψάχνουν σύμφωνα με τα πρώτα γράμματα και να μην αναζητούν με ολόκληρη τη λέξη. Ο λόγος είναι ώστε να βγαίνουν όλα τα πιθανά παράγωγα των λέξεων που ξεκινούν από τα πρώτα γράμματα προκειμένου να υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα ο εργαζόμενος να βρει την πληροφορία του πελάτη, ακόμη και όταν ο τελευταίος κάνει λάθος σε κάποια γράμματα. Αν και φαινομενικά η πολιτική αυτή κάνει καλό αυξάνοντας την ποιότητα της παροχής πληροφοριών προς τους πελάτες της, στην πραγματικότητα λειτουργεί επιζήμια προς τους εργαζομένους που συνεχώς αναζητούν συντμημένες λέξεις. Σε συνδυασμό με τις συνεχείς κλήσεις που παίρνουν, οι εργαζόμενοι είναι αναγκασμένοι να “τρέχουν από την μία πληροφορία στην άλλη”, δηλαδή από τη μία συντμημένη λέξη στην άλλη. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, απλά το μυαλό δυσκολεύεται να αντιληφθεί ολόκληρες τις λέξεις μέχρι που κάποια στιγμή, ουσιαστικά η μνήμη κρασάρει και ο εργαζόμενος ξεχνά τη γλώσσα του, μέχρι και το τι έφαγε πριν μερικές ώρες! Τα τελευταία λόγια φαντάζουν ίσως υπερβολικά… η πράξη όμως μερικές φορές συμπίπτει με την παραπάνω αναφορά, όσο υπερβολική κι εάν φαίνεται να είναι…
Καθώς παρακολουθούσα ένα σεμινάριο μάρκετινγκ (πάει κάποιος καιρός όπου τότε με ενδιέφερε η ανάλογη δουλειά), η υπεύθυνος που παρέδιδε το μάθημα μας λέει κάποια στιγμή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου