http://feltor.wordpress.com/2013/06/06/1254/
Ηλίας Μπαζίνας, Φίλαθλος, 30 Δεκεμβρίου 1999
Η χιλιετία που πέρασε θα μπορούσε να χαρακτηρισθή «Χιλιετία της Σύγχυσης», όπως επίσης και «Χιλιετία των Ωμοτήτων». Ανάμεσα στη σύγχυση και τις ωμότητες φαίνεται πως υπάρχει σχέση αιτίου και αιτιατού. Η χιλιετία 1001-2000 δεν έφερα καμία νέα Πίστη. Μόνο δοξασίες, θεωρίες, ιδεολογίες και «συστήματα». Όλοι οι μύστες που έδωσαν στους ανθρώπους τις μεγάλες θρησκείες, γεννήθηκαν πριν από τον 7ο μ.Χ. αιώνα· οι περισσότεροι προ Χριστού. Μέχρι το 1000 οι άνθρωποι πίστευαν σε κάτι. Η τελευταία χιλιετία, ιδίως στο δεύτερο μέρος της έφερε την τέλεια θαλασσοταραχή στην πίστη.
Η «δική» μας χιλιετία είδε τον κατακερματισμό της χριστιανικής πίστης, πρώτα με το Σχίσμα και στη συνέχει μα την έλευση του Προτεσταντισμού, που συνοδεύτηκε από μια σειρά θρησκευτικών πολέμων μοναδικής αγριότητας, μπροστά στους οποίους ωχριούσαν ακόμα και οι μεγαλύτερες ωμότητες που διαπράχθηκαν από τους Άραβες στο όνομα του Ισλάμ. Παράλληλα, η Ιερά Εξέταση έστελνε στην πυρά δεκάδες χιλιάδες «απίστων» στο όνομα…του Ιησού. Έτσι, ο χριστιανισμός δέχθηκε στη δυτική Ευρώπη μαχαίρι στην ίδια την καρδιά του.
Η βάναυση κακοποίηση του νοήματος της θρησκείας της αγάπης από τους χασάπηδες των δυο αντιμαχόμενων πλευρών δεν ήταν όλο το κακό. Ο χριστιανισμός δέχθηκε στο όνομα της Μεταρρύθμισης και άλλο, λιγότερο φανερό αλλά εξ’ ίσου ύπουλο πλήγμα. Οι ηγέτες των διαμαρτυρομένων επέφεραν στις διδασκαλίες τους μια μετατόπιση έμφασης από την Καινή διαθήκη στην Παλαιά, με αυτονόητη αποδυνάμωση της σημασίας του λόγου του Ιησού προς όφελος της εβραϊκής παράδοσης. Διερωτάται κανείς, δικαιολογημένα νομίζω, αν οι ραββίνοι του καιρού εκείνου έβγαλαν από τα σεντούκια τους υπολογίσιμες ποσότητες χρυσού προκειμένου να γείρουν, την κατάλληλη στιγμή, την πλάστιγγα.
Δεν έχω τίποτα με τους κ.κ. Μαρτίνο Λούθηρο, Ουλέριχο Ζβίγγλιο και Ιωάννη Καλβίνο, πέρα από το ότι δε με απασχόλησε ποτέ το πρόβλημά τους. Από την πρώτη στιγμή όμως που έμαθα τα ονόματά τους στο σχολείο, μου φάνηκαν μορφές σκοτεινές, ιδίως ο τελευταίος. Η Ιστορία το επαληθεύει. Παράδειγμα το νοτιοαφρικανικό Απαρτχάιντ, γνήσιο τέκνο του καλβινισμού.
Μέσα από τη Μεταρρύθμιση, ο ισχυρός αγγλοσαξωνικός κόσμος κατάφερε να περάση την ηθική ασυναρτησία, που βόλευε ήδη από τότε τα απώτερα σχέδιά του για κοσμοκρατορία. Σήμερα στην «πλανηταρχούσα» Αμερική, οι διάφορες «εκκλησίες» και αιρέσεις ανέρχονται σε αριθμό αστρονομικό. Με αυτό τον τρόπο, ο χριστιανισμός σαν πνευματική δύναμη ουσιαστικά παύει να υπάρχη και απομένει μόνο σαν πηγή φανατισμού και έντασης, συχνά βίαιης. Και δεν είναι σύμπτωση ότι οι ΗΠΑ είναι μια από τις χώρες όπου ακόμα γίνονται εγκλήματα «στο όνομα του Θεού»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου