Συνολικές προβολές σελίδας


Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Ο ΓΛΩΣΣΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΚΗΣ




15
http://www.agioritikovima.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=15803:o-gl%CE%BFikos-ell&catid=99:nea&Itemid=768
Η γλώσσα –όποια γλώσσα– κουβαλάει μαζί της και έναν πολιτισμό με τον οποίο είναι συνυφασμένη. 
Ο προφορικός και ο γραπτός λόγος συνυφαίνουν τα πολιτισμικά γεγονότα και έτσι δημιουργούνται διάφορες εκφράσεις μας που συμπυκνώσουν πολλές φιλοσοφικές μας γνώσεις και σκέψεις. Και όλα αυτά γίνονται γλωσσικά εφόδια για τον καθένα μας ως παροιμιακές μας φράσεις και η καλλιέργεια της χρήσης τους δυναμώνει την παιδεία κάθε λαού και δίνει σφρίγος στο λόγο μας.

Στην ελληνική γλώσσα από την ιστορία μας, τη λογοτεχνία, αλλά και όλη την αρχαία μας Γραμματεία, έχουμε πάμπολλες τέτοιες. Π.χ. στην Ελληνική Βουλή που για πολλές μέρες μιλούσαν οι βουλευτές μας, δεν μιλούσαν παρά μόνο «περί όνου σκιάς». Η μητέρα στο γιο της έλεγε: «Ή ταν ή επί τας». «Το σπαθί του Δαμοκλή», «Δρακόντεια μέτρα», «Ες αύριον τα σπουδαία», «Δούρειος Ίππος» και πάμπολλες άλλες.

«ΣΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΟΥ ΞΥΡΑΦΙΟΥ»

Η φράση «επί ξυρού ακμής» είναι Ομηρική. Στη σημερινή μας γλώσσα την λέμε ως «στην κόψη του ξυραφιού», αλλά και η Ομηρική φράση λέγεται απαράλλαχτα όπως μάς την άφησε ο Όμηρος. Λέγεται πως ο Τρωικός Πόλεμος έγινε το 1200 π.Χ. Άλλοι ιστορικοί τον τοποθετούν χρονικά πολύ νωρίτερα. Επίσης λέγεται πως η σύνθεση των Ομηρικών Επών έγινε τον 8ο, αι. π. Χ., αλλά χωρίς άλλο υπήρχαν στην προφορική παράδοση για αιώνες.

«Επί ξυρού ακμής» κατά τον Όμηρο σημαίνει όταν κάτι βρίσκεται σε πολύ κρίσιμη κατάσταση, σε ένα κρίσιμο σημείο, πάνω στην κόψη του ξυραφιού. Η κατάσταση είναι πάρα πολύ δύσκολη και πρέπει να παρθούν γρήγορες αποφάσεις. Η φράση ειπώθηκε από το Νέστορα στο Διομήδη όταν προσπάθησε να τον ξεσηκώσει να λάβει μέρος στον πόλεμο εναντίον των Τρώων. Βρίσκεται ολοζώντανη στην Ιλιάδα, Ραψωδία Κ’, στίχος 173:

Νυν γαρ δη πάντεσσιν επί ξυρού ίσταται ακμής
Οι Καζαντζάκης και Κακριδής την αποδίδουν στα σημερινά μας ελληνικά:
Από μια τρίχα η τύχη κρέμεται την ώρα αυτή ολωνών μας.

Αν προσέξατε ο στίχος του Ομήρου είναι 15σύλλαβος, όπως στα Δημοτικά μας τραγούδια: Σαρανταπέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες. Ο στίχος των λογίων μας, Κακριδή και Καζαντζάκη, είναι ιαμβικός 17σύλλαβος. Και οι δύο τους πίστευαν πως στο μέλλον θα έρθει ο 17 σύλλαβος ως πιο περιεκτικός και πιο βολικός. Έτσι έχουν αποδώσει στη σημερινή μας γλώσσα την Ιλιάδα και την Οδύσσεια.

ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ

«Επί ξυρού ακμής». Τρεις λέξεις γεμάτες γλωσσικό σφρίγος για αυτούς που μπορούν να το δουν. Η λέξη επί –που σημαίνει επάνω– είναι μια λέξη-«κλειδί» η οποία μας άνοιξε εκατοντάδες πόρτες –ίσως και χιλιάδες– για να μπορεί να πετάξει ο νους μας και να δημιουργήσει χιλιάδες νοητικές αποικίες ώστε: Αν πάμ΄ εμείς στην ξενιτειά, ξένοι να μην περνούμε.

Π.χ. επιβλέπω, επιθεωρώ, επιβάλλω, επίκτητος και κυριολεκτικά χιλιάδες άλλες.
Ο αρχαιοπρεπέστατος ξυρός και το ξυρόν είναι το ξυράφι. Τώρα τι ξυράφια είχαν οι αρχαίοι είναι άγνωστο. Πάντως, πρέπει να ξυρίζονταν αφού είχαν λέξη για το ξυράφι και το ξύρισμα. Αργότερα, οι τεμπέληδες πέταξαν τα ξυράφια και άφησαν τα γένια τους για να μας…  φοβίζουν. Αυτό πιστεύουν αυτοί που έχουν τα γένια και τα χτένια.

Η ακμή εδώ είναι λέξη ολκής, γιατί είναι το ανώτατο σημείο, η κορυφή. Το αντίθετο είναι η παρακμή. Η ακμή είναι το κρίσιμο σημείο, όπως το διατυπώνει ο Όμηρος. Από εδώ έχουμε τα ρήματά μας ακμάζω = βρίσκομαι σε πλήρη ανάπτυξη και παράγω τα καλύτερα έργα μου, με ακριβώς αντίθετο το παρακμάζω. Από εδώ και το επίθετο ο ακμαίος = αυτός που έχει δύναμη, ζωντάνια, πρόοδο. Από εδώ, επίσης, έχουμε την ακίδα = η αιχμή, το άκρο, το μυτερό. Επίσης, το ακόντιο, η ακόνη, ο άκμονας, ο οξύς = μυτερός και από εδώ και η οξεία μας που «ακμάζει» σε κάθε γραπτή μας λέξη. Υπάρχουν και άλλες.

ΑΓΓΛΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Στα Αγγλικά η πρόθεση επί = epi έχει δώσει πάμπολλες λέξεις ολκής που είναι αναντικατάστατες, αλλά και δυναμικότατες. Π. χ. epigram, epilogue, episode, epistle, epitaph, epicentre, epidemic, epoch και πάμπολλες άλλες που είναι για ένα άλλο αυτοτελές μάθημα.
Το ξυρόν στα Αγγλικά είναι the razor. Έμεινε όμως άγονη λέξη γιατί οι αγγλόφωνοι δεν μπορούν να προφέρουν το ξ στην αρχή μιας λέξης. Για το λόγο αυτό η ξενοφοβία γράφεται xenophobia και προφέρεται ζενοφόμπια. Υπάρχουν πολλά άλλα τέτοια.

Η ακίδα στα Λατινικά έγινε acidus (μια και το ελληνικό κ το είχαν καταργήσει οι Ρωμαίοι, ούτε σήμερα δεν υπάρχει στα ιταλικά) στα Αγγλικά έγινε Acid = sharp. Από εδώ –για να μη σας κουράζω– ακούστε τι παράγει η Αγγλική γλώσσα: acidity = οξύτητα, acme = ακμή, acrimony = οξύτητα, δριμύτητα, acrobat = ακροβάτης, acropolis = αγγλ. upper city, acumen = οξύνοια, acute = οξύς, διορατικός, eager = sharp = οξύς και πολλές άλλες που… όζουν άκρως ελληνικής πνευματικής οξύνοιας (=οξύς + νους).

ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΜΥΘΙΟ ΜΑΣ

Η αγγλική γλώσσα έβαλε ΟΛΕΣ τις ελληνικές λέξεις μεταξύ σφύρας και άκμονος, και αφού τις έσπασε και τις διέλυσε ΟΛΕΣ, τις οσμίστηκε νοητικά και τις κράτησε ως δικές της. Έκανε ό,τι ακριβώς έκανε και ο Έλγιν: διέλυσε τον Παρθενώνα και πήρε ό,τι ήθελε. Ο Παρθενώνας όμως και η Ελληνική γλώσσα ανήκουν στους Έλληνες. Το ελληνικό παρελθόν είναι ο καταλύτης της παγκόσμιας ιστορίας. Ιδού το βάρος που έχουν στις πλάτες τους σήμερα όλοι οι Έλληνες! 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Recent Posts

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου