Απλή, άδολη, ανόθευτη αναλογική - Του Γιώργου Κατρούγκαλου

http://hassapis-peter.blogspot.gr/2012/12/blog-post_16.html

Η απόκρουση της κοινωνικής εξαθλίωσης δεν μπορεί παρά να γίνει με όρους δημοκρατικής αναγέννησης. Αρκεί η Αριστερά αυτήν τη φορά να μπορέσει να γίνει η φωνή της Ιστορίας.

Η πάγια θέση της αριστεράς, αλλά και του μεγαλύτερου τμήματος της συνταγματικής θεωρίας, είναι υπέρ της καθιέρωσης της απλής αναλογικής. Και αυτό όχι μόνον...

στη χώρα μας. Για παράδειγμα, μία από τις κατακτήσεις της Επανάστασης των Γαρύφαλλων ήταν η συνταγματική κατοχύρωσή της1. Αντιθέτως, η δεξιά λειτουργεί διαχρονικά ως μαγειρείο μη αναλογικών εκλογικών συστημάτων, με αποκορύφωμα τον εκτρωματικό «τριφασικό» εκλογικό νόμο 3457/1955. Με τη βοήθειά του, στις εκλογές του 1956, η ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή, αν και μειοψηφία του εκλογικού σώματος (με το 47% των ψήφων, έναντι 48% της «Δημοκρατικής Ενώσεως») συγκέντρωσε μια άνετη πλειοψηφία 165 εδρών στη Βουλή.

Η εμμονή στην απλή αναλογική δεν οφείλεται σε κάποιου είδους δογματισμό. Η «απλή, άδολη, ανόθευτη αναλογική» μεταφράζει πιστά και χωρίς διαστρεβλώσεις τη βούληση του εκλογικού σώματος και αποτρέπει εκβιαστικά διλήμματα, όπως αυτά του «λιγότερο κακού» και της «χαμένης ψήφου» που συντήρησαν επί δεκαετίες τον δικομματισμό. Και όχι μόνο αυτό: πρόσφατες εμπειρικές έρευνες2 δείχνουν ότι τα αναλογικά συστήματα ευνοούν πολιτικές που εξασφαλίζουν ευρύτερη αναδιανομή του πλούτου, άρα μεγαλύτερη ουσιαστική ισότητα και πιο αποτελεσματικό κράτος πρόνοιας. Διατυπώνεται, βέβαια, η αντίρρηση ότι σε συνθήκες κρίσης προέχει η προτεραιότητα διακυβέρνησης της χώρας και αυτή δεν φαίνεται να εξασφαλίζεται, με βάση τουλάχιστον τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις με ένα αναλογικό σύστημα.

Αντιθέτως όμως, ακόμη και αν δεν είχαμε άλλους λόγους, η κρίση από μόνη της θα επέβαλλε την απλή αναλογική. Και τούτο διότι αποτελεί εθνική ανάγκη να τεθεί τέλος στις αδιέξοδες μνημονιακές πολιτικές. Καμιά εναλλακτική πολιτική όμως δεν θα μπορεί να εφαρμοστεί από μία κυβέρνηση (μονοκομματική ή συμμαχική) που θα είναι μειοψηφική στο εκλογικό σώμα. Εάν η Αριστερά θέλει να κυβερνήσει, θα πρέπει να ηγηθεί μιας ευρύτατης κοινωνικής πλειοψηφίας που δεν θα περιοριστεί απλώς να την αναδείξει εκλογικά, αλλά κυρίως θα τη στηρίξει κινηματικά μετά.

Η κοινωνική αυτή πλειοψηφία αριθμητικά υπάρχει ήδη από τον περασμένο Μάιο, όταν το 60% τουλάχιστον του εκλογικού σώματος απέρριψε τον μνηνομιακό κατήφορο. Πολιτικά όμως και, ιδίως σε επίπεδο κινήματος δεν έχει ακόμη διαμορφωθεί. Η γενική, πλέον, αντίθεση στην άδικη και αδιέξοδη λιτότητα μπορεί να εκφυλιστεί σε βουβή απόγνωση και ατομική απόσυρση, σε άρνηση της πολιτικής ή σε ενίσχυση αυτών που εμφανίζονται ως αντισυστημικοί ενώ αποτελούν την τελευταία εφεδρεία του συστήματος: της Χρυσής Αυγής.

Η πολιτική ανατροπή δεν θα έρθει από τα πάνω, ως προϊόν κοινωνικής μηχανικής φωτισμένων ελίτ, έστω αριστερόστροφης έμπνευσης. Απαιτεί άμεση λαϊκή συμμετοχή και η απλή αναλογική μπορεί να γίνει ο καταλύτης για κάτι τέτοιο. Με άλλα λόγια, η απόκρουση της κοινωνικής εξαθλίωσης δεν μπορεί παρά να γίνει με όρους δημοκρατικής αναγέννησης. Αρκεί η Αριστερά αυτή τη φορά να μπορέσει να γίνει η φωνή της Ιστορίας.

Από:  ethnos.gr