Από την μία πλευρά το Βόρειο-ευρωπαϊκό βιομηχανικό κεφάλαιο και οι χρηματιστές. Ο συνασπισμός αυτός εκφράζεται σε πολιτικό επίπεδο κυρίως από την νυν κυβέρνηση της Γερμανίας και δευτερευόντως από τις κυβερνήσεις των υπολοίπων ισχυρών Βόρειο-ευρωπαϊκών χωρών. Ο συνασπισμός αυτός έχει την πολύ διακριτική στήριξη του Προέδρου Πούτιν.
Από την άλλη πλευρά το χτυπημένο από την παγκόσμια κρίση άρα και μειωμένης δύναμης αυτή την εποχή παγκόσμιο τραπεζικό κατεστημένο, σε αγαστή συνεργασία με το στρατιωτικό-βιομηχανικό πλέγμα των ΗΠΑ. Ο Πρόεδρος Ομπάμα είναι ο βασικός υποστηρικτής αυτού του συνασπισμού. Ο Πρόεδρος Πούτιν δεν είναι εξαναγκαστικά αντίπαλος αυτού του συνασπισμού, για ποικίλους λόγους και αιτίες. Παρ’ ότι φλερτάρει με την κυβέρνηση της Γερμανίας ταυτόχρονα φοβάται και περιμένει την αποσαφήνιση της πολιτικής του στρατιωτικό-βιομηχανικού συμπλέγματος των ΗΠΑ.
Η μετά-κομμουνιστική Κίνα από την μία πλευρά τρέμει ως βασικός δανειστής την...
οικονομική κατάρρευση των ΗΠΑ. Από την άλλη πλευρά όμως γνωρίζει ότι μία δράση του στρατιωτικό-βιομηχανικού πλέγματος των ΗΠΑ θα την φέρει στην γωνία, αφού οι πηγές ενέργειας του περσικού κόλπου θα περάσουν στον αποκλειστικό έλεγχο των ΗΠΑ. Ουσιαστικά είναι παγιδευμένη αφού είναι εξαναγκασμένη να συρθεί πίσω από τις ΗΠΑ, παρ’ ότι αυτή η επιλογή είναι οφθαλμοφανές ότι μακροπρόθεσμα θα κάνει κακό στις γεωπολιτικές της επιδιώξεις.
Έχουμε γράψει πολλές φορές ότι η Ελληνική δημοσιονομική κρίση ωφέλησε το Βόρειο-ευρωπαϊκό βιομηχανικό κεφάλαιο, αφού πάντα μία έξαρση της Ελληνικής κρίσης υποτιμούσε το ευρώ έναντι του δολαρίου. Άρα η τιμή των ευρωπαϊκών βιομηχανικών προϊόντων έπεφτε έναντι των αντίστοιχων προϊόντων τα οποία προέρχονταν από χώρες που είχαν ως κύριο νόμισμα το δολάριο.
Κάτι παρόμοιο θα δούμε τις επόμενες ημέρες με την ιταλική πολιτική κρίση που ξέσπασε μετά την απόφαση του Μπερλουσκόνι να ανατρέψει την κυβέρνηση Μόντι. Γνωρίζουμε όλοι ότι η ιταλική δημοσιονομική κρίση είναι πολύ μεγαλύτερη από την Ελληνική και συνεπακόλουθα η αναμενόμενη υποτίμηση του ευρώ εξ αιτίας της Ιταλικής κρίσης, θα είναι μείζονος κλίμακας.
Ο νόμος στα χρηματιστήρια είναι σαφής εδώ και καιρό. Ανατίμηση του ευρώ, άνοδος των χρηματιστηριακών δεικτών. Υποτίμηση του ευρώ, πτώση των χρηματιστηριακών δεικτών. Οι σορτάκηδες (άρα το χρηματιστηριακό κεφάλαιο που συνεργάζεται όπως προαναφέραμε με το Βόρειο-ευρωπαϊκό βιομηχανικό κεφάλαιο) πανηγυρίζουν. Οι τραπεζίτες (άρα το τραπεζικό κατεστημένο που συνεργάζεται με το στρατιωτικό-βιομηχανικό πλέγμα των ΗΠΑ) που βλέπουν τις αξίες των τραπεζικών μετοχών να καταρρέουν, άρα έχουν μεγάλο πρόβλημα με τους ισολογισμούς των τραπεζών τους, κλαίνε και θλίβονται.
Από τα λίγα που αναφέραμε παραπάνω γίνεται φανερό ότι η απόφαση του Μπερλουσκόνι, με την οποία ανέτρεψε την κυβέρνηση Μόντι, είναι τεράστιας γεωπολιτικής σημασίας. Προκαλεί μία νέα έξαρση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και ταυτόχρονα επιχειρεί να καθυστερήσει την στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στην περιοχή του Περσικού κόλπου.
Τι θα γίνει τελικά;
Οι ΗΠΑ θα επιβάλουν τελικά την άποψη τους, αλλά όχι τόσο εύκολα. Μην ξεχνάμε ποτέ ότι είναι η μοναδική παγκόσμια στρατιωτική υπερδύναμη κι αυτή η παράμετρος θα ρίξει τελικώς αποφασιστικά το βάρος υπέρ του στρατιωτικό-βιομηχανικού συμπλέγματος των ΗΠΑ.
Εν τω μεταξύ ο Α. Σαμαράς προβλέπει φώς στο βάθος του τούνελ, στο τέλος του 2013. Όπως ο Γιώργος Παπανδρέου έβλεπε ότι η χώρα θα έβγαινε τις αγορές στο τέλος του 2011 ή στις αρχές του 2012 και ψάχνει βοήθεια στην Βαυαρία.
Τρίτης κατηγορίας επιλογές που είναι καταδικασμένες σε αποτυχία όταν την ίδια στιγμή η πρώτη ομάδα διδάσκει πολιτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου