Συνολικές προβολές σελίδας


Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Ο «απογαλακτισμός» της Γαλλίας από την Γερμανία θα σώσει το ευρώ


http://www.antinews.gr/2012/05/05/159634/

Ο όρος Mercozy χρησιμοποιείται κατά κόρον, για να χαρακτηρίσει τον Γαλλογερμανικό διπολισμό της λήψης των αποφάσεων στην ΕΕ, στη διάρκεια της κρίσης. Στην πραγματικότητα όμως, οι δυο χώρες δεν συμφωνούν σε όλα και πάντα γίνεται τελικά το χατίρι της Γερμανίας.
Η συνταγή του Βερολίνου ήταν και είναι να κάνει όσο το δυνατόν λιγότερα, όσο το δυνατόν πιο αργά. Κι όμως πάντα γίνεται το δικό της, άσχετα αν οι απόψεις της είναι τις περισσότερες φορές η μειοψηφία μέσα στην 17μελή ευρωζώνη, και μάλιστα πολλές φορές η μόνη απέναντι σε 16 αντίθετες φωνές.
Σε διεθνές επίπεδο, η Γερμανία είναι ιδιαίτερα απομονωμένη. Σε φόρουμ όπως αυτό των G20 και σε δηλώσεις ή αναλύσεις οργανισμών όπως το ΔΝΤ και ο ΟΟΣΑ, είναι φανερή η αγανάκτηση απέναντι στις μινιμαλιστικές γερμανικές τοποθετήσεις.
Η απομόνωση αυτή συνήθως καμουφλάρεται από την γαλλική θέληση να στηρίξει το Βερολίνο, ακόμη κι όταν το Παρίσι διαφωνεί σε διμερές επίπεδο.
Ο Nicolas Sarkozy έχει θέσει ως προτεραιότητα την διατήρηση της Γαλλογερμανικής συνοχής, πάνω απ όλα. Οι συμμαχίες όμως αξίζουν, μόνο εφόσον φέρνουν αποτέλεσμα. Η γαλλική υποταγή στην Γερμανία, δεν βοηθά ούτε την ίδια, αλλά ούτε και την Ευρώπη. Μια αλλαγή στάσης από πλευράς Παρισιού, θα βγάλει στην φόρα την γερμανική απομόνωση και θα πιέσει το Βερολίνο να κάνει επιτέλους ότι μπορεί για να διασωθεί το ευρώ και η ευρωζώνη.
Το ότι κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα είναι περίεργο, αν αναλογιστούμε την ιστορική  γαλλική τάση να υπερβάλλει τον ρόλο της στα διεθνή ζητήματα. Η άρνησή της να δεχτεί το τέλος της αποικιοκρατίας οδήγησε σε δυο αιματηρούς πολέμους στην Ινδοκίνα, και στην Αλγερία. Η άρνησή της να αποδεχτεί την ηγεσία των ΗΠΑ σε θέματα ασφάλειας, υπονόμευσε την προσπάθεια της Δύσης να περιορίσει τη σοβιετική απειλή. Και τέλος, τα εμπόδια που έθεσε στην ένταξη της Βρετανίας και της Ιρλανδίας στην τότε ΕΟΚ, κατά  τη δεκαετία του ‘60, δυσχέραιναν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Υπό την ηγεσία του Sarkozy, η Γαλλία υποβάθμισε τον ρόλο της, και έτσι  έκανε και κάνει ένα μεγάλο στρατηγικό λάθος. Ένας λόγος για να ερμηνευτεί αυτή η γαλλική ηπιότητα, είναι μάλλον η λανθασμένη εκτίμηση των οικονομικών δυνατοτήτων των δυο χωρών.
Η Γερμανία αποτελεί την ευρωπαϊκή οικονομική ατμομηχανή εδώ και έναν αιώνα και έχει πολλές δυνατότητες, οι οποίες όμως σήμερα υπερτιμούνται, όπως υποτιμούνταν πριν από την κρίση. Υπάρχουν τρία διακριτά θέματα:
Πρώτον, οι σχετικά υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης της Γερμανίας από το 2009, είναι παραπλανητικοί. Αντανακλούν ένα φαινόμενο rebound, μετά την μεγάλη «κοιλιά» της Γερμανίας στη διάρκεια της μεγάλης ύφεσης του 2008-2009. Αντίθετα, η Γαλλία υπέστη μικρότερης έντασης ύφεση. Έτσι, πιο μικρό πέσιμο, σημαίνει και πιο μικρό rebound. Το γενικό αποτέλεσμα όμως ήταν το ίδιο και για τα δυο κράτη. Τώρα, οι δυο αυτές οικονομίες έχουν επανέλθει στα προ κρίσης επίπεδά τους και η διαφορά στην απόδοση τους, όπως μετριέται από το ΑΕΠ των τελευταίων τεσσάρων ετών, είναι αμελητέα.
Δεύτερον,  σε σχέση με το πρώτο, είναι το ζήτημα της εξάρτησης από τις εξαγωγές. Η γερμανική επιτυχία στην παραγωγή  δικαίως επαινείται. Οι εξαγωγές της αποτελούν το 50% του ΑΕΠ. Διπλό ποσοστό από το αντίστοιχο της Γαλλίας. Καμία άλλη βιομηχανική οικονομία στον κόσμο δεν πλησιάζει το ποσοστό αυτό εξαγωγών επί του  ΑΕΠ.
Η εξάρτηση όμως από τις εξαγωγές, πέραν του ότι αποτελεί πλεονέκτημα, αποτελεί και μειονέκτημα. Ο λόγος που η ύφεση της Γερμανίας το 2009 ήταν τόσο έντονη, είναι το γεγονός ότι κατέρρευσαν οι εξαγωγές της. Κανένας δεν έχει να χάσει τόσα όσο η Γερμανία, από μια πανευρωπαϊκή μείωση της ζήτησης.
Τρίτον, το δημόσιο χρέος της Γερμανίας (81% επί του ΑΕΠ το 2011) είναι λίγο μόνο μικρότερο από αυτό της Γαλλίας και πολύ πιο υψηλό από το αντίστοιχο της Ισπανίας (60%). Αν μια νέα ύφεση πλήξει την Ευρώπη, το γερμανικό χρέος κινδυνεύει να  καταστεί μη βιώσιμο.
Η χαλαρότητα της Γαλλίας απέναντι στη γερμανική κυριαρχία αποτελεί έκπληξη, ειδικά αν αναλογιστούμε πως κάθε γερμανική αντίδραση στη κρίση, πάει κόντρα στα γαλλικά ένστικτα. Ένστικτα που είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά της Γερμανίας (laissez faire) όσον αφορά σε οικονομικά ζητήματα.
Αυτό το βλέπουμε στις αντιδράσεις των δυο χωρών στην ευρωκρίση. Η Γαλλία θέλει μια πιο χαλαρή νομισματική πολιτική, λιγότερο αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, πιο επιθετική αγορά ομολόγων από πλευράς της ΕΚΤ, την αποφυγή μιας ελληνικής χρεοκοπίας, την «τραπεζοποίηση» των ταμείων διάσωσης της ΕΕ και την έκδοση ευρωομολόγων. Σε όλα αυτά, δεν πέτυχε τίποτα!
Η Γαλλία δεν επέμενε καν στην αναγνώριση από πλευράς Γερμανίας ότι οι ανισορροπίες εντός της ευρωζώνης έχουν δυο όψεις και θα πρέπει να αντιμετωπιστούν κι από τις δυο πλευρές.
Ένας λόγος για τον υπερδανεισμό της περιφέρειας είναι ότι το γερμανικό τραπεζικό σύστημα «υπερδάνειζε». Αυτό συνέβη επειδή οι Γερμανοί εργαζόμενοι δεν πήραν αυξήσεις παρά την παραγωγικότητά τους. Αυτό πάλι οδήγησε στην αύξηση της γερμανικής ανταγωνιστικότητας, με αποτέλεσμα η Γερμανία να πουλά περισσότερα (στον υπόλοιπο κόσμο) και να αγοράζει λιγότερα.
Έτσι, το πλεόνασμα από το  ισοζύγιο πληρωμών που πλημμύρισε τις γερμανικές επιχειρήσεις, επενδύθηκε (λανθασμένα) από τις τράπεζες στις οποίες είχε κατατεθεί. Αυτές οι λάθος επενδύσεις συμπεριλάμβαναν τα ενυπόθηκα δάνεια της Αμερικής και τα κρατικά ομόλογα της περιφέρειας της ευρωζώνης.
Η άρνηση του γερμανικού πολιτικού προσωπικού να παραδεχτεί αυτή την αλήθεια στους ψηφοφόρους του, αύξησε την οργή των απλών Γερμανών, απέναντι στην υποχρέωση τους να διασώσουν κάποιες άλλες χώρες και συνετέλεσε στην μη κατανόηση εκ μέρους τους, του γεγονότος ότι η χώρα τους δεν είναι άμοιρη ευθυνών.
Η διαμάχη μεταξύ λιτότητας και ανάπτυξης στην Ευρώπη αποτελεί αντιπερισπασμό από την αναδόμηση των θεμελίων του ευρώ. Επίσης, δεν έχει κάποια σημασία, αφού η άποψη ότι οι πολιτικοί μπορούν να προκαλέσουν ανάπτυξη ως δια μαγείας, δεν ισχύει.
Οι Γερμανοί έχουν δίκιο στο να ζητούν περισσότερη δημοσιονομική πειθαρχία και θεσμικές μεταρρυθμίσεις, αλλά αυτά τα δυο είναι μικρό μόνο μέρος της λύσης για το μεγαλύτερο και εγγενές πρόβλημα του ευρώ.
Με την Γερμανία απομονωμένη, η Γαλλία μετατρέπεται σε παίκτη κλειδί. Αν αποφασίσει να απογαλακτιστεί από το Βερολίνο και την άνευ όρων υποστήριξή του, και ταυτιστεί με την πλειοψηφία στην ευρωζώνη, ίσως καταφέρει να συμπαρασύρει και τους Γερμανούς στο να συμφωνήσουν επιτέλους να ξεκινήσουν τις διορθωτικές κινήσεις που χρειάζονται, συμπεριλαμβανομένης και της δημοσιονομικής ένωσης.
Το ευρώ δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς μεγάλες αλλαγές. Αν λοιπόν αποτύχει, θα αποτύχει μαζί του και η κοπιώδης προσπάθεια δημιουργίας μιας τάξης στην Ευρώπη, μετά τον Β‘ΠΠ. Αργά ή γρήγορα, η Γερμανία θα αναγκαστεί να επιλέξει την διάσωση του ευρώ, ή την κατάρρευσή του.
Η Γαλλία είναι η μοναδική χώρα που μπορεί να πείσει την Γερμανία να πάρει τη σωστή απόφαση, και μάλιστα σύντομα, πριν είναι αργά για όλους. Ο Sarkozy δεν το έκανε. Ας ελπίσουμε πως θα το κάνει ο πιθανός νικητής των εκλογών της Κυριακής François Hollande, εξασκώντας την μεγάλη  επιρροή που διαθέτει η χώρα του, γιατί αλλιώς θα είναι αργά.
S.A.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Recent Posts

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου