Της Λινας Γιανναρου (via kathimerini):
Αρκετό καιρό πριν από την 7η Νοεμβρίου, ένα tweet είχε κάνει πολλά χαμόγελα να σκάσουν. «Μα καλά, ρε παιδιά, κανείς δεν έχει προσέξει ότι διαβάζεται "γκαμίνης";» Αναφερόταν στο hashtag gkaminis που είχε λανσαριστεί για το σχετικό σχολιασμό στο Twitter....
Με αντίστοιχο σκωπτικό ύφος, χθες, η NikkiHayia έγραφε: «Μια και ο @KaminisG είναι ο νέος μας δήμαρχος, ας κάνει follow και κανέναν άνθρωπο. Μη μιλάει μόνο. Να ακούει κιόλας». Σχολίαζε το γεγονός ότι ο Γιώργος Καμίνης –δηλαδή ο διαχειριστής του λογαριασμού του στο Twitter– μετράει 484 followers, αλλά δεν ακολουθεί κανέναν. Ηταν ένα φιλικό τράβηγμα του αυτιού. Κάτι σαν: «Σε βγάλαμε, μη μας απογοητεύσεις». Γιατί, εάν η μάχη κρίθηκε στα σημεία, χωρίς αμφιβολία κάποια από τα σημεία κερδήθηκαν στα social media.
Κοινωνικά δίκτυα
Για τους Αμερικανούς ήταν ο Ομπάμα, για εμάς ήταν οι Καμίνης - Μπουτάρης. Για πρώτη φορά στην εκλογική ιστορία της χώρας αναπτύχθηκε στο πεδίο των νέων μέσων ένα τόσο μεγάλο κύμα συμπαράστασης για δύο συγκεκριμένες υποψηφιότητες, ώστε πολλοί αναλυτές εκτιμούν πως ο πραγματικός νικητής των πρόσφατων εκλογών ήταν τα νέα μέσα. Οπως έγραψε χθες στο Twitter ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος, μπλόγκερ που αρθρογραφεί για θέματα social media (suit. gr) και γενικός διευθυντής της socialab, «ένα μπράβο στους συναδέλφους socialmediaδες που εξέλεξαν τους υποψηφίους τους»! «Ηταν η πρώτη φορά που μια εκστρατεία στο Ιντερνετ κερδίζει παραδοσιακά μεγαθήρια, όπως η τηλεόραση. Ηταν σαν να πάλεψε μια σφεντόνα με ένα μπαζούκας και να κέρδισε», λέει ο ίδιος στην «Κ». «Στις εκλογές φανερώθηκε η τεράστια δύναμη των κοινωνικών δικτύων».
Η επιτυχία Αμυρά ήταν ένα σημάδι για την αποτελεσματικότητα της ηλεκτρονικής εκστρατείας. Ενώ όμως τόσο ο Καμίνης όσο και ο Μπουτάρης επένδυσαν στο Facebook και το Twitter, δεν ήταν μόνο αυτό το μυστικό της επιτυχίας. Αλλωστε, όλοι όσοι κατεβαίνουν σε εκλογικές αναμετρήσεις συνηθίζουν να διατηρούν προφίλ στα social media – όπως τους συμβουλεύουν τα επικοινωνιακά τους επιτελεία.
Ηταν μάλλον η ώρα να «μιλήσει» αυτή η Ελλάδα. Η διάθεση για αλλαγή σιγόβραζε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και ο περιορισμός των 140 χαρακτήρων λειτούργησε σαν τη βαλβίδα που απελευθερώνει λίγο λίγο τον ατμό. Το «αντικακλαμανικό» μένος είχε εδραιωθεί στους χρήστες των κοινωνικών μέσων ήδη από τα κρούσματα δημαρχιακής αλαζονείας, με το κόψιμο των δέντρων και το φύτεμα του τσιμέντου στις γειτονιές.
«Ομέρ Πριόνης»
Ο χαρακτηρισμός «Ομέρ Πριόνης» είναι οικείος σε όλους όσοι μπαινοβγαίνουν τακτικά στο Ιντερνετ. Και πάλι, όμως, δεν ήταν μόνον αυτό. Η κυρίαρχη τάση στη μάζα αυτή των πολιτών ήταν η αποχή. Η έλλειψη ενδιαφέροντος, το επιδεικτικό γύρισμα της πλάτης. Πώς μπορεί να εκλέξει δήμαρχο αυτός που δεν ψηφίζει;
Εάν όμως βγαίνουμε για να ανάψουμε κεριά στην πλατεία Κοτζιά, μπορούμε να φτάσουμε και ώς το παραβάν. Οι Αθηναίοι με την αθρόα τους συμμετοχή στο κάλεσμα των Atenistas, της ομάδας που δημιούργησαν ο μπλόγκερ Τάσος Χαλκιόπουλος (Athensville) και ο Δημήτρης Ρηγόπουλος, έδειξαν ότι αγαπάμε ακόμα την πόλη μας – πώς να αδιαφορήσουμε για το μέλλον της; Αφού σηκωθήκαμε από τον καναπέ, τα υπόλοιπα ήταν εύκολα. Στην εβδομάδα που μεσολάβησε από την πρώτη ώς τη δεύτερη Κυριακή, ο μηχανισμός λειτούργησε άψογα. Δακτυλογραφήθηκε και αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της Lifo μια απρόσμενα αποκαλυπτική συνέντευξη που είχε δώσει ο Νικήτας Κακλαμάνης στο περιοδικό w/e της Ελευθεροτυπίας. Το σχετικό λινκ «ποσταρίστηκε» αφειδώς, κυκλοφόρησε και διαβάστηκε με μανία. Με την ίδια αγωνία διαδόθηκαν μέσω αλλεπάλληλων post και tweets οι φωτογραφίες της «άλλης Αθήνας» του Athensville. Η ανάρτηση είχε τίτλο «Να σου δείξω τον δρόμο» και έμοιαζε να απευθύνεται στον δήμαρχο, να τον παίρνει από το χέρι και να του δείχνει σκληρές εικόνες από τους δρόμους «που δεν περπάτησε». «Δεν μπορούμε να το αφήσουμε έτσι», ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα.
Την ίδια ώρα, οι ζυμώσεις συνεχίζονταν για το θέμα της αποχής. Το «αντιαποχικό» κίνημα γιγαντωνόταν σε Twitter και Facebook. «Και τι καταλάβατε που βγήκανε φασίστες στο δημοτικό συμβούλιο;» ήταν το «τσίγκλισμα» προς τους απέχοντες. Ακόμα και ο απόλυτα απολιτίκ χρήστης μοιραία θα έπεφτε σε κάποια σχετική συζήτηση. Τουλάχιστον, ήταν πολύ πιο πιθανό να συμβεί κάτι τέτοιο στο Ιντερνετ, παρά στην τηλεόραση.
Οnline διάλογος
Μεμονωμένοι χρήστες με επιρροή σε έναν ευρύ κύκλο ανθρώπων περνούσαν το ίδιο μήνυμα, με αποτέλεσμα ώς το πρωί της περασμένη Κυριακής, η προσμονή για αλλαγή φρουράς στο δημαρχιακό μέγαρο να έχει γιγαντωθεί. «Οσο ο «τηλεοπτικός υποψήφιος» κ. Κακλαμάνης προέβαλλε στο μαζικότερο μέσο όλων το έργο του, όσο κι αν τα κανάλια μιλούσαν για ψήφο αντιμνημονιακού χαρακτήρα, τόσο online γινόταν ένα έργο στο οποίο ο οργανικός διάλογος μέσα από Facebook updates, tweets και blog posts φαινόταν κάτι διαφορετικό», λέει ο κ. Αναγνωστόπουλος. Αντίστοιχα ήταν όσα λάμβαναν χώρα στη συμπρωτεύουσα, υπέρ της υποψηφιότητας Μπουτάρη, για την οποία οι ελπίδες είχαν σχεδόν εξανεμιστεί λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές.
Ομως, ο ηλεκτρονικός δρόμος δεν είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα. Ηδη, δύο μέρες μετά τις εκλογές το συναίσθημα έχει αλλάξει. Είναι ώρα για έργα τώρα, φτάνει το καλόπιασμα. «Σας κάναμε follow. Κάντε μας κι εσείς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου